Σκέψεις για το 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Γράφει ο Τάκης Παπακωνσταντινόπουλος.
 

Δεν θα αναφερθώ στο περιεχόμενο των θέσεων, ούτως ή άλλως έχουν γραφεί πολλά και ενδιαφέροντα, αλλά στα σημεία που έχουν σχέση με την οργάνωση όλης αυτής της κομματικής δραστηριότητας και κατά πόσο ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις για ένα Συνέδριο σταθμό και αφετηρία. Ένα Συνέδριο όπου θα συνοψίζεται και θα γενικεύεται η θετική και αρνητική πείρα και θα γίνεται η επεξεργασία της στρατηγικής και τακτικής του κόμματος στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, όπως αναφέρεται στα κομματικά έντυπα.

Από πρώτη άποψη, αυτός είναι ο σκοπός των συνεδρίων ενός κομμουνιστικού κόμματος που έχει σαν αποστολή την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.

Αυτό σημαίνει ότι για να επιτύχει αυτός ο σκοπός χρειάζεται η χρήσιμη και ελεύθερη άποψη του κομματικού μέλους από την ΚΟΒ μέχρι το συνέδριο, για όσους θα φτάσουν εκεί.

Προϋπόθεση είναι η βαθιά μελέτη των θέσεων ώστε να έχει την ικανότητα το κομματικό μέλος να έχει άποψη.

Ξεκινώντας από την αρχή, δηλαδή τη μελέτη των θέσεων αυτή είναι απαραίτητη για όλα τα κομματικά μέλη και να μην συμβαίνει αυτό δηλαδή ένα μεγάλο μέρος των κομματικών μελών να μην έχει μελετήσει και να αρκείται στην παρουσίαση των θέσεων στην οργάνωσή του.

Δεν μιλάμε βέβαια για οπαδούς και ανθρώπους που δεν έχουν εξοικειωθεί με την κομματική γλώσσα και την ανάγνωση γενικά πολιτικών κειμένων. Αυτοί, συνήθως, ούτε καν τις ξεφυλλίζουν.

Είναι όμως όλα τα κομματικά μέλη σε θέση να έχουν άποψη και γνώση για να έχουν ουσιαστική συμβολή στην χάραξη της στρατηγικής και τακτικής σε ένα συνέδριο;

Επειδή έχουν διαφορετική κοινωνική θέση και διαφορετική ταξική προέλευση και φυσικά διαφορετικό επίπεδο γνώσης δεν μπορούν όλοι να έχουν τέτοια δυνατότητα και επειδή η ηγεσία εκ των πραγμάτων διαθέτει περισσότερη εμπειρία και γνώση αναλαμβάνει την χάραξη της πολιτικής και αυτό γίνεται αποδεκτό από την βάση εξουσιοδοτώντας την κατά κάποιο τρόπο εν λευκώ στην διαχείριση της πολιτικής στη λογική ότι η ηγεσία ξέρει και πράττει ορθότερα.

Αυτό περιορίζει δραστικά το επίπεδο συμμετοχής της πλειοψηφίας των μελών Και η παθητική αποδοχή μαζί με την επίδειξη συμμόρφωσης στην κομματική γραμμή διαμορφώνουν τα συντριπτικά ποσοστά υπερψήφισης των θέσεων.

Όσον αφορά το ΠΓ και την ΚΕ, θα ήταν λάθος να θέτουν σαν στόχο την αναπαραγωγή της πολιτικής τους ή του εαυτού τους με όποιο ιδεολογικό περιτύλιγμα θα χρησιμοποιούσαν για   να κρύψουν αυτό το στόχο. Αντίθετα, θα έπρεπε να αξιοποιήσουν την ελεύθερη άποψη σε μια δημιουργική και όχι τυπική διαδικασία. Οι «θέσεις» οφείλουν να είναι έτσι διατυπωμένες που να επιτρέπουν την βελτίωση τους με τη συμβολή κάθε κομματικού και μη μέλους.

H γραμμή και το «καπέλωμα» και ό,τι άλλο έχει σχέση με την έννοια του στημένου συνέδριου, που είναι σταθερό φαινόμενο στα αστικά κόμματα ή και σε κάποια που εμφανίζονται με αριστερό πρόσημο δεν πρέπει να έχουν θέση, γιατί εδώ μιλάμε για κομμουνιστικό κόμμα στο οποίο τέτοια στοιχεία θα έπρεπε να ήταν άγνωστα.

Ο διάλογος πρέπει να είναι στην ουσία και όχι στα χαρτιά ελεύθερος και να μην υπάρχει το ενδεχόμενο κάποιος να εκτεθεί και να οδηγηθεί στην περιθωριοποίηση μετά αν οι απόψεις του δεν είναι αρεστές με τον ακραίο χαρακτηρισμό μερικές φορές του τύπου απόψεις «στο οπλοστάσιο του ταξικού εχθρού» ή να υπάρχει διάχυτη καχυποψία αν διατυπωθούν παρόμοιες σκέψεις και από άλλους και να δίνεται εύκολα η ερμηνεία περί οργανωμένου σχεδίου και ομάδων.

Στο σημείο αυτό να τονιστεί ότι στο 10^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ υπήρχε απόφαση που είχε υποστηρίξει ένθερμα ο Λένιν για συνέχιση της ανταλλαγής απόψεων και διαφορετικών απόψεων μέσα από τον κομματικό τύπο και από ειδικές εκδόσεις και στην προσυνεδριακή διαδικασία η κεντρική εφημερίδα του κόμματος είχε εκδώσει σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα τις θέσεις της «εργατικής αντιπολίτευσης» και δημοσίευε άρθρα εκείνων των ηγετών του κόμματος που εξέφραζαν διαφορετικές απόψεις.

Όσον αφορά την εκλογή των αντιπροσώπων, αυτοί πρέπει να εκλέγονται με βάση την δράση τους και την πείρα που καλούνται να μεταφέρουν και βέβαια από την αβίαστη προτίμηση των μελών της οργάνωσης και όχι επιβολής από τα πάνω. Ούτε θα πρέπει η εκλογή να γίνεται στη βάση μόνο της αποδοχής των θέσεων και γενικά να λείπει το κοσκίνισμα των συνέδρων ώστε να εκλεγούν οι εντός γραμμής.

Η πεποίθηση ότι όσο υψηλότερο το ποσοστό αποδοχής των θέσεων τόσο καλύτερες οι προοπτικές για το συνέδριο θα είχε πραγματική σημασία αν η αποδοχή προερχόταν μετά από μια διαδικασία σοβαρής μελέτης και πραγματικής συμφωνίας χωρίς τον φόβο ότι σε περίπτωση μη συμφωνίας   και καταψήφισης πιθανόν να δοθούν άλλες ερμηνείες.

Επίσης οι λογικές των αλλαγών θέσεων και αποφάσεων με την μέθοδο της διολίσθησης σε μια νέα πολιτική θέση χωρίς να έχει γίνει ανοιχτή συζήτηση και αιτιολόγηση είναι επιζήμιες και καλλιεργούν την αμφισβήτηση αν οι αποφάσεις του Συνέδριου θα έχουν ισχύ μέχρι το επόμενο Συνέδριο.

Προβλήματα και αρνητικά φαινόμενα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Ιδανικές περιπτώσεις είναι δύσκολο να υπάρξουν. Όμως, αντί να αναπαράγονται και να κουκουλώνονται, πρέπει να γίνεται προσπάθεια για την υπέρβασή τους .

Παρά τις αδυναμίες, θα ήταν άδικο να ειπωθεί ότι απουσιάζει η δημοκρατική οργάνωση στα επαναστατικά κόμματα. Μάλιστα, υπήρχαν περίοδοι και στην ιστορία του δικού μας κομμουνιστικού κινήματος που η δημοκρατία είχε ουσιαστικό ρόλο και βέβαια δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με την οργάνωση των αστικών κομμάτων όπου η δημοκρατία σαν έννοια κακοποιείται βάναυσα.

Σε γενικές γραμμές, πρέπει να τονιστεί ότι τα κομμουνιστικά κόμματα που έχουν σαν στόχο την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και του ανθρώπου, μόνο με την ουσιαστική συμμετοχή των μελών τους μπορούν να επιτύχουν αυτό το στόχο. Τα Συνέδριά τους πρέπει να είναι πραγματικά σταθμοί και αφετηρίες και να είναι ορατή η ποιότητα της δημοκρατίας όπως ταιριάζει σε ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.

πηγή: ergatikosagwnas.gr