.

.
Πατήστε στην εικόνα για να δείτε το πρόγραμμα

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Για τις Θέσεις της ΚΕ και το Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 21/2

Γράφει ο Ζήσιμος Βαφίδης.

Στη θέση 53 των «θέσεων» του ΚΚΕ για το 20ο συνέδριο του, διαβάζουμε: «Έχει σημασία να κατανοείται ότι η συγκυρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη που επέτρεψε ορισμένες «παροχές», δικαιώματα και κατακτήσεις, κάτω από διαφορετικούς όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης, διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων και την ίδια την πάλη του εργατικού κινήματος, ως προς όλες τις παραμέτρους της έχει περάσει. Ότι σήμερα χρειάζεται πάλη, ακόμα και για το ελάχιστο, που να συνδέεται με τη συνολικότερη πάλη, την αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου».

Μέσα σε αυτές τις γραμμές εκτιμιέται ότι ο καπιταλισμός σήμερα δεν έχει περιθώρια να ικανοποιήσει ούτε το «ελάχιστο» και γι’ αυτό και για το ελάχιστο, όπως λέει αυτή η θέση, απαιτείται συνολική αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, απαιτείται δηλ. πάλη για το σοσιαλισμό. Είναι φυσικά επιβεβλημένο το να συνδέεται η πάλη και για το ελάχιστο με την προοπτική του σοσιαλισμού, ως σύστημα, που ακόμα και αυτό το ελάχιστο που μπορείς να το κατακτήσεις σήμερα, θα το κατοχυρώνει και θα το διασφαλίζει εσαεί. Το να παραπέμπεις όμως και αυτό το ελάχιστο σε στρατηγική σύγκρουση και επαναστατική αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και εν τέλει στο σοσιαλισμό, είναι ακραίος αριστερισμός που απομακρύνει από την ταξική πάλη τους εκατοντάδες χιλιάδες βιοπαλαιστές που θέλουν και δικαίως απαιτούν εδώ και τώρα, χωρίς να ενσωματώνονται στο σύστημα, αυτό το ελάχιστο.


Πρόκειται για μια θέση που έχει ειπωθεί πολλές φορές από στελέχη του κόμματος ότι δηλ. δεν πρέπει να τίθενται συγκεκριμένα αιτήματα στους αγώνες γιατί έτσι καλλιεργείται στις μάζες η αυταπάτη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ικανοποιεί αιτήματα και επομένως οι εργαζόμενοι θα αρκούνται μόνον σε τέτοιους αγώνες που θα αποσπούν επί μέρους κατακτήσεις και θα αδυνατίζει η θέληση για γενικότερες κοινωνικοοικονομικές κατακτήσεις, για το σοσιαλισμό. Είναι μια μονοσήμαντη προσέγγιση που έχει καταδικαστεί και σωστά, από τους μεγάλους θεωρητικούς του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, ως επιζήμιος σεχταρισμός που αδρανοποιεί τις μάζες και στην ουσία αρνείται τη διαλεκτική που θεωρεί την ταξική πάλη της καθημερινότητας και για την καθημερινότητα, ως «σχολείο της επανάστασης», αφού, μέσα σε αυτό το «σχολείο», οι νόμοι της διαλεκτικής κινούνται με μεγάλες ταχύτητες στις συνειδήσεις των μαζών. Είναι ένας σεχταρισμός που αποενοχοποιεί τον καπιταλισμό (όχι δεν θέλει, αλλά δεν μπορεί!!!) και οδηγεί στη λογική «αφού δεν μπορεί τώρα να δώσει ο καπιταλισμός γιατί να παλέψω; ή αφού δεν μπορώ να παλέψω για το λίγο, μπορώ να παλέψω για το μέγιστο, το σοσιαλισμό;». Έτσι απογοητεύονται οι μάζες και αποστρατεύονται.

Στην πράξη βέβαια το κομμουνιστικό κόμμα αντιμετωπίζει το όλο θέμα με παλινωδίες και αντιφατικότητες. Έτσι βλέπουμε κινητοποιήσεις του καθοδηγούμενου από το ΚΚΕ, ΠΑΜΕ, όπου προβάλλονται δεκάδες αιτήματα όπως π.χ. στην 4η πανελλαδική συνδιάσκεψη του, το Νοέμβρη του 2016, όπου παρουσίασε διεκδικητικό πλαίσιο, με μια ακατάσχετη αιτηματολογία, με πάνω από 80!!! αιτήματα, αλλά και κινητοποιήσεις, όπως το προγραμματισμένο για τις 21η Φλεβάρη συλλαλητήριο του, όπου στη σχετική ανακοίνωση γι’ αυτό, απουσιάζουν παντελώς συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσσεται στην ουσία, ως αίτημα, ο σοσιαλισμός!!!. Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Γιατί το ΠΑΜΕ από τη μια διατείνεται ότι η «αιτηματολογία» δημιουργεί αυταπάτες και από την άλλη, κατά περίπτωση, προβαίνει σε αιτηματολογία; Με την αντιφατική πρακτική του, θέλει να δημιουργήσει αυταπάτες ότι αγωνίζεται, προβάλει και διεκδικεί τα εργατικά αιτήματα, είναι ο εκφραστής των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων, ενώ ουσιαστικά πρόκειται για απλή πολιτική ζύμωση ή μάλλον για άσφαιρα πυρά. Και ένα ακόμα ερώτημα που αφορά στη συγκεκριμένη κινητοποίηση - συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 21 του Φλεβάρη: Στη γενικόλογη ανακοίνωση γι’ αυτό το συλλαλητήριο, όπου γίνονται μια σειρά διαπιστώσεις σε σχέση με την επιδείνωση των προβλημάτων των εργαζομένων τα οποία τα επιδεινώνει το κουαρτέτο των δανειστών της ΕΕ και του ΔΝΤ με τη συνενοχή και της κυβέρνησης, γιατί αυτό, όχι μόνον δεν αναφέρεται αλλά και δεν καταδικάζεται; Μήπως γιατί αν υπήρχε μια τέτοια καταδίκη της Ευρωένωσης θα προέκυπτε και το εύλογο ερώτημα: γιατί το κόμμα αποφεύγει, όχι μόνο να συμμετάσχει αλλά και να πρωτοστατήσει σε ένα αναγκαίο μέτωπο με άμεσο στόχο την άμεση αποδέσμευση από το λάκκο των λεόντων, την ΕΕ «λάκκο» που τον βιώνουν δραματικά σήμερα τα εκατομμύρια των εργατών και φτωχών λαϊκών νοικοκυριών; Γιατί το κόμμα αποδιώχνει ένα τέτοιο μέτωπο που μέσα σε αυτό και στην πάλη της επίτευξης του άμεσου στόχου, της αποδέσμευσης από την ΕΕ, θα ωριμάζει, όλο και περισσότερο σε περισσότερους και θα γίνεται πιο χειροπιαστός και ο στόχος του σοσιαλισμού;

Προφανώς και συμπεριφέρεται πολιτικά κατά αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ, γιατί είναι δέσμιο της αδιέξοδης θέσης - ιδεοληψίας του, που λέει ότι «θα φύγουμε από την ΕΕ και από τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, μόνο μετά την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας». Πότε; Πάντως όχι στο ορατό μέλλον. Άρα, μήπως έχουν δίκιο κάποιοι που λένε ότι αυτή η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στις 21 Φλεβάρη υπηρετεί εσωκομματικές ανάγκες της ηγεσίας του ΚΚΕ, ενόψει του 20ου συνεδρίου του; Τη βασιμότητα αυτής της εκτίμησης όμως την επιβεβαιώνει περίτρανα και το γεγονός ότι αυτή η κινητοποίηση που, υποτίθεται ότι γίνεται ενάντια στα νέα, ακόμα πιο αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα που τεκταίνονται από τους δανειστές με τη σύμπραξη και της κυβέρνησης, θα γίνει εκ των υστέρων, αφού αυτά τα μέτρα θα οριστικοποιηθούν στις 20 Φλεβάρη στο Eurogroop. Όμως το συλλαλητήριο, θα το πραγματοποιήσει το ΠΑΜΕ στις 21 του Φλεβάρη, δηλ. κατόπιν εορτής, αφού πρώτα θα έχουν οριστικοποιηθεί τα προαναφερόμενα μέτρα την προηγούμενη μέρα, στις 20 Φλεβάρη. Επομένως γίνεται φανερό ότι το ΠΑΜΕ δεν κάνει αυτό το συλλαλητήριο για να δυσκολέψει τη λήψη αυτών των μέτρων αλλά για να μπορεί, ενόψει του 20ου συνεδρίου του, το ΚΚΕ, να αφορίζει, ως καλόγερος του μεσαίωνα, τα μέτρα που θα έχουν ήδη παρθεί την προηγούμενη μέρα και έτσι να προβάλει την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του για την ανάγκη της αμεσότητας του σοσιαλισμού που ευαγγελίζεται. Είναι μια πρακτική που την είδαμε και στην κινητοποίηση ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο του Κατρούγκαλου. Αρχικά για αυτό το θέμα, το ΠΑΜΕ συμμετείχε στην πρώτη απεργιακή κινητοποίηση, στις 4 Φλεβάρη 2016, ενάντια στο νόμο-λαιμητόμο, όπως τον αποκαλούσε. Αμέσως μετά ανέκρουσε πρύμναν και μαζί με τον παλαιό και νέο κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, συναποφάσισε, να μην ενταθεί και κλιμακωθεί ο αγώνας, με συνεχείς κινητοποιήσεις και απεργίες αλλά να γίνει 48ωρη απεργία όταν (!!!) θα ψηφίζεται αυτός ο νόμος στη βουλή, δηλαδή κατόπιν εορτής και θα ήταν πλέον αργά. Έτσι έγινε αυτή η 48ωρη απεργία το Σαββατοκύριακο!!! 7 & 8 Μάη, αφού η κυβέρνηση, έχοντας πλέον, και με τις «πλάτες» των συνέταιρων σ’ αυτήν την «απεργία», την πρωτοβουλία των κινήσεων, αποφάσισε και τον πήγε αυτόν το νόμο στη βουλή, εκείνες, τις κατάλληλες, μόνον γι’ αυτήν, μέρες, εκθέτοντας και τους αβανταδόρους της.

πηγή: ergatikosagwnas.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου