Κουσαξίδης Κωνσταντίνος
Στα τέλη Μαΐου 2013 μάθαμε το πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη.
Το μικρό πάρκο που μέχρι τότε προσπερνούσαμε αδιάφορα καθ' οδόν για τα ξενοδοχεία που μας φιλοξενούσαν στην πλατεία Ταξίμ ή για τα ψώνια και τη διασκέδασή μας στον πεζόδρομο της Ιστικλάλ. Μάθαμε για το ετερόκλητο πλήθος που διαδήλωνε με αφορμή την απειλή στη θέση του πάρκου να χτιστεί -ακόμα ένα- εμπορικό κέντρο, ενάντια στον αυταρχισμό και στην πολιτική έκφραση του θρησκευτικού συντηρητισμού της κυβέρνησης του ΑΚΡ. Μάθαμε πως ανάμεσα στους διαδηλωτές βρίσκονταν οι σκληροπυρηνικοί οργανωμένοι οπαδοί της ομάδας του Μπέσικτας, αυτοί της περιοχής Τσαρσί. Τέλος, μάθαμε πως τα δέντρα του πάρκου Γκεζί ποτίστηκαν με αρκετό αίμα.
Στις 24 Μαΐου 2014, μια μέρα πριν τις ευρωεκλογές και τον επαναληπτικό γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Ελλάδα, έμαθα πως οι οπαδοί της Μπέσικτας στο Τσαρσί είναι πάνω απ' όλα πολίτες. Πώς; Βρέθηκα στη μικρή κεντρική πλατεία, μπροστά στο άγαλμα του μαύρου αετού, το σύμβολο της ομάδας, και κοίταξα ψηλά. Πάνω από το γλυπτό υπάρχει ένα τεράστιο πανό με τις φωτογραφίες των θυμάτων του Γκεζί. Οι άνθρωποι αυτοί, που ως πολίτες ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στον αυταρχισμό μιας κυβέρνησης που τους τιμώρησε για την «απείθειά» τους με θάνατο, δεν ξεχάστηκαν από τους συμπολίτες τους, οπαδούς της Μπέσικτας. Αντίθετα, οι φωτογραφίες τους τοποθετήθηκαν πάνω από το σύμβολο της αγαπημένης τους ομάδας, από όπου οι δυνάμεις καταστολής δεν τόλμησαν να τις αποκαθηλώσουν.
Η συμβολική αυτή ενέργεια των σκληροπυρηνικών οπαδών της Μπέσικτας, που ενδεχομένως στις κερκίδες να έχουν κάνει πράξεις ανάξιες επαίνου, έχει συνέχεια. Σε παράπλευρο δρόμο, μόλις 15-20 μέτρα από το πανό των θυμάτων του Γκεζί, έχει υψωθεί άλλο πανό, αφιερωμένο στους εκατοντάδες νεκρούς στο ορυχείο της πόλης Σόμα, θύματα της κακής τους μοίρας κατά δήλωση Ερντογάν, θύματα της δολοφονικής διαπλοκής της κυβέρνησης με τον επιχειρηματικό όμιλο-ιδιοκτήτη του ορυχείου κατά τους οπαδούς της Μπέσικτας.
Στις 25 Μαΐου 2014, μάθαμε, αν δεν το ξέραμε ήδη, πως τμήμα του εκλογικού σώματος της χώρας μας δεν αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως τέτοιο. Εξηγείται διαφορετικά η εκλογή του Γιάννη Μώραλη στον Πειραιά, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη ως δημοτικό σύμβουλο, του Αχιλλέα Μπέου στον Βόλο, του Θόδωρου Ζαγοράκη στην Ευρωβουλή; Δεν αμφισβητώ την τιμιότητα -για τον κύριο Μπέο αυτό το έχει αναλάβει η δικαιοσύνη- και την ικανότητά τους. Ωστόσο, υποψιάζομαι, νομίζω απολύτως βάσιμα, πως οι ψηφοφόροι τους δεν τους επέλεξαν γιατί θεωρούνται τίμιοι ή/και ικανοί. Επίσης, οι δύο νέοι δήμαρχοι και ο δημοτικός σύμβουλος δεν είχαν κομματική στήριξη, ώστε η εκλογή τους να εξηγηθεί με κομματικούς όρους. Επομένως, ας πούμε το προφανές: η νέα δημοτική αρχή στον Πειραιά εκλέχτηκε από οπαδούς του Ολυμπιακού Πειραιά, αυτή του Βόλου από οπαδούς του Ολυμπιακού Βόλου και ο Θόδωρος Ζαγοράκης από οπαδούς του ΠΑΟΚ.
Η παραπάνω διαπίστωση είναι απογοητευτική για τον τρόπο που μερίδα του εκλογικού σώματος αντιμετωπίζει την εκλογική διαδικασία και την ιδιότητα του πολίτη κατ' επέκταση. Διότι οι ψηφοφόροι Μώραλη-Μαρινάκη, Μπέου και Ζαγοράκη μπήκαν στο παραβάν με την ιδιότητα του οπαδού, όχι με αυτήν του πολίτη, μια και η εκλογική τους επιλογή ήταν οπαδική και όχι πολιτική. Αν αυτή η διαπίστωση δεν μας προκαλεί ανησυχία, τότε δεν πρέπει να ελπίζουμε στη βελτίωση της ποιότητάς μας ως πολίτες, ακολούθως και της ποιότητας της πολιτικής στην Ελλάδα. Γι' αυτό και χρειάζεται η αντίδραση στα φαινόμενα ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής, ύστερα από γενναία αυτοκριτική, να είναι άμεση από πολίτες και πολιτικά κόμματα εξίσου.
Η επιλογή των οπαδών της Μπέσικτας στο Τσαρσί ίσως είναι η λύση έναντι της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής στην Ελλάδα: αν αποφασίσουμε να θεωρούμαστε κατά προτεραιότητα πολίτες, ίσως δεν αντιμετωπιζόμαστε ως οπαδοί. Ίσως οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν θα άκουγαν τον προηγούμενο περιφερειάρχη Αττικής να τάζει είκοσι εκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά ίσως τα χρήματα αυτά πήγαιναν κάπου αλλού. Στη μαστιζόμενη από την οικονομική κρίση Ελλάδα, κάθε δωρεά βρίσκει δικαιούχους, σίγουρα και πολλούς ΑΕΚτζήδες. Ίσως ακόμη, αν δεν αντιμετωπίζαμε εδώ και δεκαετίες την πολιτική οπαδικά, να μην είχαμε επιτρέψει να μας δημιουργήσουν αυτήν την κρίση.
* Ο Κωνσταντίνος Κουσαξίδης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
πηγή: avgi.gr
Στα τέλη Μαΐου 2013 μάθαμε το πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη.
Το μικρό πάρκο που μέχρι τότε προσπερνούσαμε αδιάφορα καθ' οδόν για τα ξενοδοχεία που μας φιλοξενούσαν στην πλατεία Ταξίμ ή για τα ψώνια και τη διασκέδασή μας στον πεζόδρομο της Ιστικλάλ. Μάθαμε για το ετερόκλητο πλήθος που διαδήλωνε με αφορμή την απειλή στη θέση του πάρκου να χτιστεί -ακόμα ένα- εμπορικό κέντρο, ενάντια στον αυταρχισμό και στην πολιτική έκφραση του θρησκευτικού συντηρητισμού της κυβέρνησης του ΑΚΡ. Μάθαμε πως ανάμεσα στους διαδηλωτές βρίσκονταν οι σκληροπυρηνικοί οργανωμένοι οπαδοί της ομάδας του Μπέσικτας, αυτοί της περιοχής Τσαρσί. Τέλος, μάθαμε πως τα δέντρα του πάρκου Γκεζί ποτίστηκαν με αρκετό αίμα.
Στις 24 Μαΐου 2014, μια μέρα πριν τις ευρωεκλογές και τον επαναληπτικό γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών στην Ελλάδα, έμαθα πως οι οπαδοί της Μπέσικτας στο Τσαρσί είναι πάνω απ' όλα πολίτες. Πώς; Βρέθηκα στη μικρή κεντρική πλατεία, μπροστά στο άγαλμα του μαύρου αετού, το σύμβολο της ομάδας, και κοίταξα ψηλά. Πάνω από το γλυπτό υπάρχει ένα τεράστιο πανό με τις φωτογραφίες των θυμάτων του Γκεζί. Οι άνθρωποι αυτοί, που ως πολίτες ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στον αυταρχισμό μιας κυβέρνησης που τους τιμώρησε για την «απείθειά» τους με θάνατο, δεν ξεχάστηκαν από τους συμπολίτες τους, οπαδούς της Μπέσικτας. Αντίθετα, οι φωτογραφίες τους τοποθετήθηκαν πάνω από το σύμβολο της αγαπημένης τους ομάδας, από όπου οι δυνάμεις καταστολής δεν τόλμησαν να τις αποκαθηλώσουν.
Η συμβολική αυτή ενέργεια των σκληροπυρηνικών οπαδών της Μπέσικτας, που ενδεχομένως στις κερκίδες να έχουν κάνει πράξεις ανάξιες επαίνου, έχει συνέχεια. Σε παράπλευρο δρόμο, μόλις 15-20 μέτρα από το πανό των θυμάτων του Γκεζί, έχει υψωθεί άλλο πανό, αφιερωμένο στους εκατοντάδες νεκρούς στο ορυχείο της πόλης Σόμα, θύματα της κακής τους μοίρας κατά δήλωση Ερντογάν, θύματα της δολοφονικής διαπλοκής της κυβέρνησης με τον επιχειρηματικό όμιλο-ιδιοκτήτη του ορυχείου κατά τους οπαδούς της Μπέσικτας.
Στις 25 Μαΐου 2014, μάθαμε, αν δεν το ξέραμε ήδη, πως τμήμα του εκλογικού σώματος της χώρας μας δεν αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως τέτοιο. Εξηγείται διαφορετικά η εκλογή του Γιάννη Μώραλη στον Πειραιά, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη ως δημοτικό σύμβουλο, του Αχιλλέα Μπέου στον Βόλο, του Θόδωρου Ζαγοράκη στην Ευρωβουλή; Δεν αμφισβητώ την τιμιότητα -για τον κύριο Μπέο αυτό το έχει αναλάβει η δικαιοσύνη- και την ικανότητά τους. Ωστόσο, υποψιάζομαι, νομίζω απολύτως βάσιμα, πως οι ψηφοφόροι τους δεν τους επέλεξαν γιατί θεωρούνται τίμιοι ή/και ικανοί. Επίσης, οι δύο νέοι δήμαρχοι και ο δημοτικός σύμβουλος δεν είχαν κομματική στήριξη, ώστε η εκλογή τους να εξηγηθεί με κομματικούς όρους. Επομένως, ας πούμε το προφανές: η νέα δημοτική αρχή στον Πειραιά εκλέχτηκε από οπαδούς του Ολυμπιακού Πειραιά, αυτή του Βόλου από οπαδούς του Ολυμπιακού Βόλου και ο Θόδωρος Ζαγοράκης από οπαδούς του ΠΑΟΚ.
Η παραπάνω διαπίστωση είναι απογοητευτική για τον τρόπο που μερίδα του εκλογικού σώματος αντιμετωπίζει την εκλογική διαδικασία και την ιδιότητα του πολίτη κατ' επέκταση. Διότι οι ψηφοφόροι Μώραλη-Μαρινάκη, Μπέου και Ζαγοράκη μπήκαν στο παραβάν με την ιδιότητα του οπαδού, όχι με αυτήν του πολίτη, μια και η εκλογική τους επιλογή ήταν οπαδική και όχι πολιτική. Αν αυτή η διαπίστωση δεν μας προκαλεί ανησυχία, τότε δεν πρέπει να ελπίζουμε στη βελτίωση της ποιότητάς μας ως πολίτες, ακολούθως και της ποιότητας της πολιτικής στην Ελλάδα. Γι' αυτό και χρειάζεται η αντίδραση στα φαινόμενα ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής, ύστερα από γενναία αυτοκριτική, να είναι άμεση από πολίτες και πολιτικά κόμματα εξίσου.
Η επιλογή των οπαδών της Μπέσικτας στο Τσαρσί ίσως είναι η λύση έναντι της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής στην Ελλάδα: αν αποφασίσουμε να θεωρούμαστε κατά προτεραιότητα πολίτες, ίσως δεν αντιμετωπιζόμαστε ως οπαδοί. Ίσως οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν θα άκουγαν τον προηγούμενο περιφερειάρχη Αττικής να τάζει είκοσι εκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά ίσως τα χρήματα αυτά πήγαιναν κάπου αλλού. Στη μαστιζόμενη από την οικονομική κρίση Ελλάδα, κάθε δωρεά βρίσκει δικαιούχους, σίγουρα και πολλούς ΑΕΚτζήδες. Ίσως ακόμη, αν δεν αντιμετωπίζαμε εδώ και δεκαετίες την πολιτική οπαδικά, να μην είχαμε επιτρέψει να μας δημιουργήσουν αυτήν την κρίση.
* Ο Κωνσταντίνος Κουσαξίδης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου