Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολύ

Δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο από το να επεξεργαστείς, ούτε πιο αβέβαιο ως προς την έκβασή του, ούτε πιο επικίνδυνο στον χειρισμό του από την εφαρμογή νέων θεσμών, από μια προσπάθεια προόδου δηλαδή, από μια διαδικασία εξέλιξης, σπασίματος του κατεστημένου και προοπτικής οικοδομήσεως του καινούργιου. Ας πούμε μιας συλλογικότητας που δεν θα είναι ούτε συνεργαζόμενη, ούτε υποτελής απέναντι στην εταιρεία που ενδιαφέρεται μόνο για την ποικιλόμορφη εκμετάλλευση του ποδοσφαιρικού τμήματος της ΑΕΚ, αδιαφορώντας ή ακόμα και δρομολογώντας την εξαφάνιση τμημάτων που δεν έχουν επιχειρηματικό ενδιαφέρον.


Όποιος θέλει να εισαγάγει το «καινούργιο» έχει εναντίον του όλους εκείνους που ωφελούνται ή νομίζουν ότι ωφελούνται ή πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να ωφεληθούν από τους παλιούς και ισχύοντες θεσμούς, κι έχει υποτονικούς υπερασπιστές του στυλ «προχώρα εσύ και έρχομαι» όλους εκείνους που αντιλαμβάνονται ότι το σωστό και το ωφέλιμο είναι το σπάσιμο κάθε σχέσεις με το παλιό και το σάπιο, για να οικοδομηθεί το νέο. Εδώ είναι που χρειάζεται διαρκής προσπάθεια για την εξάλειψη κάθε μορφής και περίπτωσης σωτηρίας από τους εκφραστές της καταστροφής. Για παράδειγμα: την ώρα που η Μάνα ΑΕΚ οδηγείται στη διάλυση, υπάρχουν οπαδοί της ΑΕΚ που προβάλουν ως παράδειγμα λύσης το ενδιαφέρον του μεγαλομετόχου της ΠΑΕ Ολυμπιακός για το γυναικείο βόλεϊ της ομάδας του λιμανιού. Το «ξεφόρτωμα» τον μη κερδοφόρων τμημάτων των συλλόγων είναι στρατηγική επιλογή των «επενδυτών» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο τρόπος που ο καθένας θα το χειριστεί για να φτάσει στο επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα αλλάζει. Είναι γεγονός ότι η συνείδηση του μέσου οπαδού που δεν μπορεί να σκεφτεί την παραμικρή προοπτική λύσης χωρίς την εμπλοκή κάποιου μεγάλου ή μικρότερου οικονομικού παράγοντα έχει βαθιές ιστορικές ρίζες και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για τη διαμόρφωση συνείδησης και στάσης με κατεύθυνση την άμεσα κοινωνική μορφή του συλλόγου.

Αυτή η υποτακτικότητα σε βαθμό εξάρτισης από τους θεσμούς του χρήματος, γεννιέται εν μέρει από τον φόβο των αντιπάλων, οι οποίοι έχουν με το μέρος τους «κανόνες» που σχεδόν σε υποχρεώνουν ούτε περίπτερο να μην μπορείς να ανοίξεις αν δεν έχεις χορηγό, και εν μέρει από τη δυσπιστία των ανθρώπων, οι οποίοι δεν πιστεύουν καθόλου στις προοπτικές του νέου, του καινούργιου που επιβάλει την κατάργηση του παλιού και του ξεπερασμένου, παρά μόνο αν τις δουν καλά εδραιωμένες.

Κι όμως οι εχθροί του ποδοσφαίρου, του αθλητισμού, της κοινωνίας δεν κρύβονται. Είναι ξεκάθαροι ως προς τις προθέσεις τους. Ακόμα και σε επίπεδο Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΦΙΦΑ) οι επιλογές γίνονται με καθαρά εξωποδοσφαιρικά κριτήρια. Το 2010 ανατέθηκε η διοργάνωση του Μουντιάλ στη Ν. Αφρική γιατί έπρεπε να γίνει το άνοιγμα της Αφρικανικής αγοράς στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Φέτος έγινε στην υπό κατάρρευση οικονομικά Βραζιλία γιατί ήταν επιβεβλημένη η επιστροφή των Μουντιάλ στη Λατινική Αμερική μετά το 1978 (Αργεντινή), ακολουθεί η Ρωσία με την ιδιαίτερη δυναμική της ως αυτόνομη αγορά. Όλες οι επιλογές εντάσσονται σε ένα επικερδές σχέδιο της ΦΙΦΑ που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι, ως άθλημα.

Προσέξτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: όταν η ΦΙΦΑ ανέθεσε τη διοργάνωση στη Βραζιλία είχε ζητήσει να φιλοξενηθούν οι αγώνες σε οκτώ γήπεδα. Οι Βραζιλιάνοι διοργανωτές, όμως, αντιπρότειναν δώδεκα, εκ των οποίων τα πέντε ολοκαίνουργια, προς όφελος βέβαια των πολυεθνικών και ντόπιων κατασκευαστικών εταιρειών. Για παράδειγμα, το «Κορίνθιανς Αρένα», χωρητικότητας 70.000, αν και αρχικά είχε κοστολογηθεί στα 153 εκατ. ευρώ, τελικά άγγιξε τα 500 εκατ. δολάρια. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία, η υπερκοστολόγηση των έργων για το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, κάνοντας το Μουντιάλ 2014 να στοιχίζει συνολικά περισσότερο από ότι οι αντίστοιχες διοργανώσεις σε Γερμανία και Νότιο Αφρική μαζί.

Αυτοί είναι οι εκμεταλλευτές του ποδοσφαίρου και δυστυχώς όταν γίνεται λόγος για την δράση τους, κάποιοι προσωποποιούν τις καταστάσεις επικεντρώνοντας σε συγκεκριμένους επιχειρηματίες που δρουν σε τοπικό επίπεδο, προσπαθώντας να καλύψουν την ανεπάρκεια επιχειρημάτων που να υποστηρίζει την μπόχα της βιομηχανίας του ποδοσφαίρου.

Κλείνοντας να πούμε ότι κάθε ιδέα που σέβεται τον εαυτό της το πρώτο που τονίζει στα υποψήφια μέλη της είναι ο χρόνος που απαιτείται, για να τελειοποιήσει το έργο της. Η ιδέα της οπαδικής ευτυχίας στηρίζει τις αρχές της στις διακοπές. Καλές διακοπές λοιπόν και καλή διασκέδαση με ρεπορτάζ μεταγραφών και φιλικών προετοιμασίας.

Ο οπαδός σε καθεστώς επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όπως κάθε φυλακισμένος, κάνει χρήση της άδειας εξόδου από αυτό που αποκαλούν «πραγματικό», παραλαμβάνει τη γνωστή εξάρτυση που του επιβάλλουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ – σκουπίδια και με το εισιτήριο διαρκείας στα δόντια ετοιμάζεται για τις διακοπές στο Λουτσ’ Άντζελες!

ΥΓ. Είναι ευκολότερο να πεθάνω για την ΑΕΚ, παρά να ζήσω ενωμένος και αγαπημένος με αυτούς που την εκμεταλλεύονται.

Παναγιώτης Αλιατάς
aliatas74@gmail.com

πηγή:  aek-live.gr