Νομιμοποιούνται καταπατήσεις, παλιές και νέες

Καινούργιο αντιδασικό τερατούργημα

Ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Ν. Ταγαράς στο σύντομο διάστημα των οχτώμιση μηνών της υπουργίας του έχει συμβάλει ιδιαίτερα στην επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου στον τομέα της αντιδασικής νομοθεσίας που οδηγεί στο ξεπάτωμα του δασικού πλούτου της χώρας. Στην ίδια γραμμή, βέβαια, κινείται και ο υπουργός ΠΕΚΑ Ι. Μανιάτης που έχει μεγαλύτερο χρόνο στο υπουργείο: υφυπουργός από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι τον Απρίλη του 2012, με υπουργούς την Τ. Μπιρμπίλη και τον Γ. Παπακωνσταντίνου, και υπουργός στη συνέχεια, από τον Ιούνη του 2013 μέχρι σήμερα.

Στο αφιέρωμα αυτό δε θ’ ασχοληθούμε με τη συνολική αντιδασική τους δράση, πράγμα που έχουμε κάνει σε πολλά άρθρα μας καθ’ όλη αυτή την περίοδο. Θα εστιάσουμε στο νέο νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ με τίτλο «Πράξεις εισφοράς σε γη και σε χρήμα - Ρυμοτομικές απαλλοτριώσεις και άλλες διατάξεις», που φέρει μεν την υπογραφή του Ι. Μανιάτη, αλλά με τη σύνταξή του ασχολήθηκαν ουσιαστικά ο Ν. Ταγαράς με τους συμβούλους του. Αυτός συμμετείχε και στις τρεις μέχρι τώρα συνεδριάσεις της Διαρκούς Επιτροπής  Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής. Φυσικά, και ο υπουργός Ι. Μανιάτης είναι σύμφωνος με τις διατάξεις του νομοσχεδίου.

Οι αντιδασικές διατάξεις αυτού του νομοσχεδίου δεν είναι λίγες. Είναι δε απαραίτητο κάποιες απ’ αυτές να συγκριθούν με αντίστοιχες διατάξεις του Ν. 4280, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 8.8.2014.

Με τις αντιδασικές διατάξεις αυτού του νομοσχέδιου επιδιώκεται η συρρίκνωση του δασικού πλούτου της χώρας, δευτερευόντως όμως επιδιώκεται και η πολιτική επιβίωση των εμπνευστών του μέσω της επανεκλογής τους ως βουλευτών.

Η απόσυρση του νέου αντιδασικού νομοσχέδιου είναι απαραίτητη, όχι όμως και αρκετή για να αποκατασταθεί ο καταστραφείς δασικός πλούτος της χώρας μας. Χρειάζεται να γίνουν μεγάλες ανατροπές στην αντιδασική νομοθεσία και, το κυριότερο, χρειάζεται κοινωνική ανατροπή. Μόνο η βίαιη προλεταριακή επανάσταση και η εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας μπορούν να ανατάξουν την τεράστια ζημιά που έχει γίνει στο περιβάλλον γενικά και στο δασικό πλούτο ειδικότερα.
 

Εγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα: μια σκανδαλώδης ιστορία καταπατήσεων

Ο πολύς ο κόσμος μάλλον δεν έχει ακούσει ποτέ τον όρο «έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα», όμως οι καταπατητές δασών και δασικών εκτάσεων τον γνωρίζουν πολύ καλά. Το ίδιο καλά τον γνωρίζουν οι δασολόγοι και όσοι ασχολούνται με τις δασικές υποθέσεις, είτε δημοσιογραφικά είτε από περιβαλλοντική ευαισθησία. Πρόκειται για μια σκανδαλώδη ρύθμιση, η οποία επέτρεψε να γίνουν εγκλήματα κατά του δασικού πλούτου της χώρας.

Ας δούμε συνοπτικά τι συνέβαινε μέχρι το 1997. Πήγαινε στο Δασαρχείο κάποιος πολίτης, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει να ξεχερσώσει παράνομα ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι δάσους ή δασικής έκτασης, και ζητούσε από το Δασάρχη να του δώσει ένα έγγραφο με το οποίο να πιστοποιείται ότι η έκταση αυτή, που ξεχερθώθηκε παράνομα, δεν είναι δάσος.

Τι έκαναν συνήθως οι δασάρχες σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Δεν έκαναν φωτοερμηνεία των αεροφωτογραφιών του 1945, δεν έβγαιναν στην ύπαιθρο για επιτόπια έρευνα και έδιναν στους καταπατητές χαρτιά, με τα οποία πιστοποιούσαν ότι αυτές οι εκτάσεις δεν ήταν ποτέ τμήμα δάσους ή δασικής έκτασης. Τα χαρτιά αυτά ονομάζονταν έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα.

Στη συνέχεια, ο καταπατητής πήγαινε στην Πολεοδομία, έβγαζε οικοδομική άδεια και έχτιζε. Από σπιτάκι μέχρι βιλάρα. Και αν ακόμη δεν έχτιζε ή δεν έβγαζε οικοδομική άδεια, κατοχύρωνε την καταπάτηση του κομματιού δάσους που είχε ξεχερσώσει παράνομα.

Μ’ αυτό το καθεστώς σε πλήρη άνθιση πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια, μέχρι ν’ αναγκαστεί το 1997 ο τότε υπουργός Γεωργίας Στ. Τζουμάκας να εκδώσει εγκύκλιο, με την οποία έθετε τέρμα σ’ αυτό το προκλητικό καθεστώς και καθιέρωνε την Πράξη Χαρακτηρισμού για να κριθεί αν μια έκταση είναι δάσος.

Πέρα από την καθιέρωση της Πράξης Χαρακτηρισμού, η εγκύκλιος προέβλεπε: α) Ολα τα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα που είχαν εκδοθεί από τις 11 Ιούνη του 1975 (ημερομηνία ψήφισης του συντάγματος) μέχρι το 1997 πρέπει να δημοσιοποιηθούν και να ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία της Πράξης Χαρακτηρισμού για τις εκτάσεις στις οποίες αναφέρονται. β) Ολα τα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα που εκδόθηκαν πριν τις 11 Ιούνη του 1975 πρέπει να πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων.

Ο Στ. Τζουμάκας αναγκάστηκε να εκδώσει αυτή την εγκύκλιο γιατί είχαν βγει αποφάσεις του ΣτΕ και είχε δημιουργηθεί νομολογία υποχρεωτική για τη δημόσια διοίκηση.

Είναι άγνωστο πόσοι ήταν αυτοί που είχαν πάρει μέχρι το 1997 τα κατάπτυστα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα. Είναι επίσης άγνωστο πόσοι από τους κατόχους τέτοιων εγγράφων προσέφυγαν στα Δασαρχεία ή στις Διευθύνσεις Δασών και ζήτησαν να γίνει Πράξη Χαρακτηρισμού. Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ πρέπει να έχει εικόνα για τον αριθμό των καταπατητών δασών και δασικών εκτάσεων που είχαν προμηθευθεί περιβόητα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα, τον αριθμό όσων απ’ αυτούς είχαν προλάβει να εκδώσουν, με βάση αυτά τα έγγραφα, οικοδομικές άδειες, τον αριθμό όσων είχαν χτίσει και τον αριθμό εκείνων που δεν πρόλαβαν να εκδώσουν οικοδομικές άδειες.

Η έκδοση των εγγράφων πληροφοριακού χαρακτήρα ξεκίνησε πριν την ψήφιση του συντάγματος του 1975 και συνεχίστηκε και μετά την ψήφιση του νόμου 998/1979. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσουμε μερικά πράγματα.

1. Τόσο πριν την ψήφιση του συντάγματος όσο και μετά την ψήφισή του, για το χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής ή μη οι Δασάρχες ή οι Διευθυντές Δασών εξέδιδαν έγραφα πληροφορικού χαρακτήρα που στηρίζονταν στο Δασικό Κώδικα 86/69.

2. Με την ψήφιση του συντάγματος του 1975 καταργήθηκε στην ουσία ο Δασικός Κώδικας 86/69 και έπρεπε άμεσα να ψηφιστεί δασικός νόμος. Ομως χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να ψηφιστεί ο νόμος 998/1979. Στο διάστημα αυτό οι Δασάρχες και οι Διευθυντές Δασών συνέχισαν να εκδίδουν έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα.

3. Ενώ με το νόμο 998/1979 (άρθρο 14) επιβαλλόταν η έκδοση Πράξης Χαρακτηρισμού, προκειμένου  να κριθεί αν μια έκταση είναι ή δεν είναι δάσος, συνεχιζόταν η έκδοση αυτών των κατάπτυστων εγγράφων, και μάλιστα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, και οι καταπατητές δασών εξακολουθούσαν να νομιμοποιούνται.

Αυτό συνέβη γιατί στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 ένας πρώην προϊστάμενος της Διεύθυνσης Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος, που εδώ και χρόνια λανσάρεται ως ντούρος υπερασπιστής του δάσους, έφτασε στο σημείο να θεωρεί σύννομα και επαρκή τα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα προκειμένου να κριθεί αν μια έκταση είναι δασική ή όχι. Ο συγκεκριμένος ανώτερος υπηρεσιακός παράγοντας είχε την περίεργη αντίληψη, από τη μια, να θεωρεί τους Δασάρχες και τις Επιτροπές Επίλυσης Δασικών Αμφισβητήσεων αναξιόπιστους και, από την άλλη, να θεωρεί αξιόπιστα τα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα, μολονότι τα εξέδιδαν οι Δασάρχες και δεν δημοσιοποιούνταν, σε αντίθεση με τις Πράξεις Χαρακτηρισμού, που δημοσιοποιούνται!

Επειδή η κατάσταση μ’ αυτά τα κατάπτυστα και σκανδαλώδη έγγραφα είχε εκτραχυνθεί, ενώ είχε δημιουργηθεί και νομολογία, ο Στ. Τζουμάκας αναγκάστηκε, όπως προαναφέραμε, να εκδώσει την εγκύκλιο με την οποία έμπαινε τέλος στην έκδοση εγγράφων πληροφοριακού χαρακτήρα. Παρέμεινε όμως το πρόβλημα με τα ήδη εκδοθέντα, που ο αριθμός τους ήταν άγνωστος, αλλά ήταν σίγουρα πολλά.
 

Νομιμοποίηση αυτών των καταπατητών σε δύο φάσεις

Ο Ν. Ταγαράς, σε συνεννόηση προφανώς με τον Ι. Μανιάτη, επέλεξε την τακτική της νομιμοποίησης αυτών των καταπατητών σε δύο φάσεις.

Η πρώτη φάση υλοποιήθηκε με το δασοκτόνο νόμο 4280/2014 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 8.82014). Με το άρθρο 28 παρ. 41 αυτού του νόμου νομιμοποιήθηκαν:

α) Ολα τα ακίνητα που κατασκευάστηκαν σε δάση και δασικές εκτάσεις με οικοδομικές άδειες που εκδόθηκαν πριν τις 11 Ιούνη του 1975. Η έκταση που απαιτούνταν για την έκδοση της οικοδομικής άδειας δεν είναι πια δασική και δεν κηρύσσεται ως αναδασωτέα. Δεν είναι γνωστό πόσες απ’ αυτές τις οικοδομικές άδειες εκδόθηκαν με βάση τα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα, είναι όμως σίγουρο ότι εκδόθηκαν και τέτοιες άδειες.

β) Ολες οι οικοδομικές άδειες που εκδόθηκαν μέχρι τη δημοσίευση του νόμου 4030 στο ΦΕΚ, στις 25 Νοέμβρη του 2011! Μιλάμε για άδειες που εκδόθηκαν πριν τρία χρόνια και είναι σίγουρο ότι πολλές απ’ αυτές, λόγω της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, δεν έχουν εκτελεστεί εν μέρει ή εν όλω. Γι’ αυτές τις περιπτώσεις ο Ν.Ταγαράς και οι σύμβουλοί του πρόβλεψαν ότι δε χρειάζεται «έκδοση βεβαίωσης από την δασική αρχή» για την έκδοση Εγκρισης και Αδειας Δόμησης.

Η δεύτερη φάση υλοποιείται με το νέο δασοκτόνο νομοσχέδιο και συγκεκριμένα με το άρθρο 12 παρ. 2. Νομιμοποιούνται τελεσίδικα όλα τα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα που εκδόθηκαν από τις 11 Ιούνη του 1975 και μετά, χωρίς να ορίζεται καταληκτική ημερομηνία! Με την ίδια διάταξη θεωρείται άκυρη η ενδικοφανής διαδικασία που έγινε για τα κατάπτυστα αυτά έγγραφα.

Θυμίζουμε, ότι τόσο το ΣτΕ με τις αποφάσεις του όσο και ο πρώην υπουργός Γεωργίας Στ. Τζουμάκας με την εγκύκλιο του 1997 προέβλεψαν ότι πρέπει να κριθούν από την αρχή όλα τα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα που εκδόθηκαν μετά τις 11 Ιούνη του 1975, δημοσιοποιώντας όλα αυτά τα έγγραφα και στη συνέχεια εφαρμόζοντας αυστηρά τις διατάξεις του άρθρου 14 του νόμου 998/1979 για τις Πράξεις Χαρακτηρισμού. Τώρα έρχεται η σημερινή συγκυβέρνηση και θεωρεί αυτά τα έγγραφα τελεσίδικα νόμιμα!

Από πού αντλεί το δικαίωμα η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ να εισάγει την παράνομη αυτή διάταξη και να νομιμοποιεί τα κατάπτυστα και σκανδαλώδη αυτά έγγραφα, αγνοώντας και παραβιάζοντας τόσο τις αποφάσεις του ΣτΕ όσο και την εγκύκλιο Τζουμάκα;

Από πού άντλησε το δικαίωμα να εισάγει την παρ. 41 του άρθρου 28 του δασοκτόνου νόμου 4280/2014, με την οποία νομιμοποιήθηκαν καταπατητές που είχαν στην κατοχή τους τέτοια έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα και είτε πρόλαβαν και έχτισαν μέσα σε δάση είτε έβγαλαν οικοδομικές άδειες μέχρι τις 25 Νοέμβρη του 2011 που ψηφίστηκε ο νόμος 4030;

Αυτές οι δύο αλλαγές, αυτή που εισήχθη με το άρθρο 28 παρ. 41 του νόμου 4280/2014 και αυτή που εισάγεται με το άρθρο 12 παρ. 2 του νέου δασοκτόνου νομοσχέδιου (η πρώτη ανάγνωσή του ολοκληρώθηκε στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής), δείχνουν και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό, πέρα από τη στρατηγική τους της συνεχούς συρρίκνωσης του δασικού πλούτου της χώρας. Δείχνουν τη συνεχή τους έγνοια να ικανοποιούν, μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων, ακόμη και παράνομες απαιτήσεις της εκλογικής τους πελατείας, προκειμένου να εξασφαλίζουν το βουλευτικό και υπουργικό θώκο.

Ο Ν. Ταγαράς σίγουρα γνώριζε ότι και μετά την ψήφιση του δασοκτόνου νόμου 4280/2014 υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στην εκλογική του περιφέρεια, το νομό Κορινθίας, καταπατητές που έχουν στην κατοχή τους έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα αλλά δεν πρόλαβαν να χτίσουν ή (πολύ περισσότερο) να εκδώσουν οικοδομικές άδειες μέχρι τις 25 Νοέμβρη του 2011. Ας είναι καλά οι (άτυποι και μη) σύμβουλοί του που θέτουν τις γνώσεις τους στην υπηρεσία όσων επιδιώκουν το ξεπάτωμα του δασικού πλούτου της χώρας προς όφελος του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και εισάγει την παρ. 2 του άρθρου 12, προκειμένου να ικανοποιήσει και τους εναπομείναντες κατόχους εγγράφων πληροφοριακού χαρακτήρα. Επιδιώκει να τους νομιμοποιήσει, για να κατασκευάσουν κι αυτοί μια βιλίτσα μέσα σε δασική έκταση, βρε αδερφέ.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχέδιου, απαντώντας στις αιτιάσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Β. Αποστόλου γι’ αυτή τη διάταξη, ο Ν. Ταγαράς δήλωσε, ότι θα εισάγει νομοτεχνική βελτίωση (χωρίς να ορίσει πότε), με την οποία θα περιορίσει το χρόνο νομιμοποίησης των εγγράφων πληροφοριακού χαρακτήρα στο διάστημα από τις 11 Ιούνη του 1975 μέχρι στις, 29 Δεκέμβρη του 1979, που δημοσιεύτηκε ο νόμος 998.

Και αυτή η ρύθμιση, όμως, θα είναι παράνομη, για τους λόγους που εκθέσαμε παραπάνω. Θα είναι μια κίνηση του Ν. Ταγαρά για να διασώσει τη βασική του επιδίωξη, τη νομιμοποίηση των κατάπτυστων εγγράφων πληροφοριακού χαρακτήρα. Δε γνωρίζουμε πόσα από αυτά τα έγγραφα δημοσιεύτηκαν, ώστε να είναι γνωστή η πραγματική ημερομηνία έκδοσής τους. Το επισημαίνουμε για να τονίσουμε ότι αυτή η ημερομηνία μπορεί να αλλάξει. Στην εκλογική περιφέρεια του Ν. Ταγαρά όλα τα αρχεία της Διεύθυνσης Δασών καταστράφηκαν το 1996. Ετσι, και αν ακόμη στην Κόρινθο ήταν καταχωρημένα τα έγγραφα πληροφοριακού χαρακτήρα, δεν μπορεί κανείς να διασταυρώσει τον πραγματικό χρόνο έκδοσής τους.

Για όλους αυτούς τους λόγους γίνεται σαφές ότι η δήλωση αυτή του αναπληρωτή υπουργού είναι εκ του πονηρού και δεν πρέπει κανείς να πέσει στην παγίδα. Ενα πρέπει να είναι το αίτημα, αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι: πλήρης απόσυρση, όχι μόνο αυτής της αντιδασικής διάταξης, αλλά ολόκληρου του νομοσχέδιου.
 

Νομιμοποίηση παράνομων ξεχερσωμάτων

Με την παρ. 4 του άρθρου 12 του νομοσχέδιου νομιμοποιούνται τα παράνομα ξεχερσώματα (υποτίθεται για γεωργική και δενδροκομική καλλιέργεια) ακόμη και μέχρι τον Μάρτη του 2007! Επιπλέον, αυτός που έκανε το παράνομο ξεχέρσωμα υποχρεώνεται να καταβάλει χρηματικό αντάλλαγμα για την αλλαγή χρήσης του δάσους, το οποίο μεταβιβάζεται κληρονομικά!

Οι συντάκτες αυτής της ξεκάθαρα αντιδασικής διάταξης, που ανοίγει το δρόμο και στην οικοπεδοποίηση αυτών των εκτάσεων, όπως θα δούμε στη συνέχεια, για να χρυσώσουν το χάπι ισχυρίζονται ότι τα ποσά που θα συγκεντρωθούν  από τα χρηματικά ανταλλάγματα θα χρησιμοποιηθούν για να δασωθούν ή αναδασωθούν αντίστοιχες εκτάσεις.

Καταρχάς, πρέπει να σημειώσουμε, ότι το ξεχέρσωμα δάσους ή δασικών εκτάσεων για γεωργική εκμετάλλευση απαγορεύεται ρητά. Η συγκεκριμένη παρανομία τιμωρείται αυστηρά και όταν διαπιστωθεί εκδίδεται απόφαση με την οποία η εκχερσωθείσα έκταση κηρύσσεται αναδασωτέα. Στο νόμο 4061, όμως, που δημοσιεύτηκε στις 22 Μάρτη του 2012, η τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης εισήγαγε το άρθρο 29, το οποίο προστέθηκε στο νόμο 998/1979 ως άρθρο 46α, με το οποίο για πρώτη φορά νομιμοποιούνταν τα ξεχερσώματα που έγιναν μέχρι τις 11 Ιούνη του 1975, αρκεί να συνεχιζόταν η γεωργική εκμετάλλευση μέχρι το Μάρτη του 2012. Επιπλέον, τα παρανόμως ξεχερσωθέντα δάση και δασικές εκτάσεις δεν υπάγονται πια στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας και στους καταπατητές δόθηκε το δικαίωμα να εξαγοράζουν το ξεχερσωμένο δάσος!

Οι καταπατητές είχαν το χρονικό περιθώριο να εξαγοράσουν το δάσος που ξεχέρσωσαν σε πολύ χαμηλή τιμή και μέσα σε τρία περίπου χρόνια, δηλαδή μέχρι τις 31 Δεκέμβρη του 2014. Ο αναπληρωτής υπουργός Ν. Ταγαράς, όμως, εισήγαγε στο νόμο 4280/2014 το πρώην άρθρο 46α του νόμου 998/1979 ως νέο άρθρο 47 του ίδιου νόμου, παράγραφοι 5 έως 11, και παρέτεινε το χρόνο εξαγοράς του καταπατημένου δάσους ως τον Αύγουστο του 2016!

Τι απομένει να εισάγει στο νέο άρθρο 47 του Ν. 998/1969 ο Ν. Ταγαράς ή ο επόμενος υπουργός ΠΕΚΑ; Διάταξη, ότι επιτρέπεται η αλλαγή χρήσης της γεωργικής γης, δηλαδή η οικοπεδοποίηση και οικοδόμησή της (από μικρά σπίτια μέχρι πολυτελείς βίλες, ανάλογα με τη θέση του καταπατημένου δάσους και την οικονομική δύναμη του καταπατητή).

Ας μην επιχειρήσουν να μας αντικρούσουν με τον ισχυρισμό ότι ο Ν. Ταγαράς δεν κάνει τέτοια πράγματα, γιατί έχουμε έτοιμη την απάντηση από τα έργα και τις ημέρες του. Με το νόμο 4164 άρθρο 7 τροποποιήθηκε το άρθρο 13 του νόμου 3889/2010. Ο νόμος αυτός δημοσιεύτηκε στοπ ΦΕΚ στις 9 Ιούλη του 2013 και υπογραφόταν μόνο από τον αναπληρωτή υπουργό ΠΕΚΑ Σ. Καλαφάτη και όχι και από τον υπουργό Ι. Μανιάτη (είχε αναλάβει στις 25 Ιούνη του 2013). Ιδού το κείμενο της διάταξης: «Εκτάσεις που έχουν απολέσει το δασικό τους χαρακτήρα πριν τις 11.6.1975 λόγω επεμβάσεων που έλαβαν χώρα με βάση σχετική διοικητική πράξη, η οποία καλύπτεται από το τεκμήριο νομιμότητας, δεν χαρακτηρίζονται ως δάση ή δασικές εκτάσεις, κατά την διαδικασία του άρθρου 14 και δεν κηρύσσονται αναδασωτέες».

Ερχεται τώρα ο Ν. Ταγαράς, σε συνεννόηση με τον Ι. Μανιάτη, και με την παρ. 10 του άρθρου 12 του νομοσχέδιου προσθέτει στη διάταξη αυτή το παρακάτω χωρίο: «Για τις ως άνω εκτάσεις  το δημόσιο δεν προβάλλει δικαιώματα κυριότητας, στηριζόμενο αποκλειστικά στον προγενέστερο δασικό τους χαρακτήρα». Οι εκτάσεις αυτές που αποχαρακτηρίστηκαν με το νόμο 4164, γιατί εκδόθηκαν π.χ. οικοδομικές άδειες, με το νέο χωρίο του Ν Ταγαρά περνούν και στην ιδιοκτησία του καταπατητή! Μένει ακόμη η έκδοση ΠΔ προκειμένου να ενταχθούν στο σχέδιο πόλης των όμορων δήμων και στη συνέχεια να οικοδομηθούν σπίτια και βίλες στα καταπατηθέντα δάση και δασικές εκτάσεις.

Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του δάσους των 17.600 στρεμμάτων στο Νέο Μαρμαρά Χαλκιδικής, που συνδέεται με την (ν)τροπολογία του πρώην υφυπουργού Οικονομικών Χ. Πάχτα. Η εταιρία του Κ. Στέγγου επιδιώκει να κτίσει 585 πολυτελείς βίλες σ’ αυτή την έκταση. Δεν αποκλείουμε να υπάρχουν και άλλες ανάλογες περιπτώσεις.

Αν αφήσουμε τους Ν. Ταγαρά και Ι. Μανιάτη να δρουν έτσι όπως δρουν και δεν τους βάλουμε φρένο, θα συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο, συρρικνώνοντας το δασικό πλούτο. Η επόμενη κίνηση θα είναι να επιτρέψουν, αρχικά στους δήθεν γεωργούς που ξεχέρσωσαν δάση πριν τις 11 Ιούνη του 1975, να χτίζουν και στη συνέχεια σε όσους συνεχίζουν να ξεχερσώνουν ακόμη και σήμερα!

Σχετικά με τα ξεχερσώματα πριν ή μετά τις 11 Ιούνη του 1975, που ψηφίστηκε το σύνταγμα, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

1. Για τα ξεχερσώματα μετά από έκδοση Οικοδομικών Αδειών. Σύμφωνα με το άρθρο 38 παρ.1 του νόμου 998/1979, νομιμοποιούνταν οι κατασκευές κτιρίων που έγιναν με την έκδοση οικοδομικής άδειας, στο βαθμό που δημιουργούνταν ανεπίστρεπτη κατάσταση. Τέτοιες περιπτώσεις ήταν ελάχιστες, μία δε απ’ αυτές ήταν οι δεξαμενές πετρελαίου της ΠΕΤΡΟΛΑ στην Ελευσίνα. Ομως το ΣτΕ, με εφτά αποφάσεις του, την περίοδο 2002-2009, έκρινε αυτή τη διάταξη αντισυνταγματική!

2. Για τα ξεχερσώματα για δήθεν γεωργική εκμετάλλευση. Η γεωργική εκμετάλλευση είναι πρόσχημα, για ν’ ανοίξει ο δρόμος για το ξεπάτωμα του δασικού πλούτου, γιατί με την εφαρμοζόμενη Κοινή Αγροτική Πολιτική από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 η αγροτική καλλιέργεια έγινε ασύμφορη για τη φτωχή αγροτιά που εγκαταλείπει την παραγωγή και το χωριό. Δημιουργείται έτσι απόθεμα γης ακόμη και στον κάμπο και δεν υπάρχει λόγος να ξεχερσώνονται δάση γενικά για καλλιέργεια ή ειδικά για τη δημιουργία ελαιώνων. Το τελευταίο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους καταπατητές προκειμένου να νομιμοποιήσουν ξεχερσώματα σε δάση. Σε πολλές περιοχές της χώρας υπάρχουν επιχειρήσεις που πωλούν μεγάλα ελαιόδενδρα φυτεμένα σε βαρέλια!

Νέες επεμβάσεις στα δάση και τις δασικές εκτάσεις

Με τις παραγράφους 6 και 8 του νομοσχέδιου προβλέπονται νέες επεμβάσεις στα δάση και στις δασικές εκτάσεις, σύμφωνα με τα άρθρα 45 έως 61 του νόμου 998/1979. Στον αρχικό νόμο 998 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 29.12.1979) προβλέπονταν επεμβάσεις στα δάση και στις δασικές εκτάσεις. Αυτές συνεχώς διευρύνονταν και στο δασοκτόνο νόμο 4280/2014 ενσωματώθηκαν όλες οι επεμβάσεις που είχαν εγκριθεί κατά καιρούς, ενώ εγκρίθηκαν και νέες. Μολονότι ο νόμος αυτός φτιάχτηκε από τη σημερινή πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, αυτή έκρινε ότι πρέπει να εγκριθεί μια νέα επέμβαση στα δάση και τις δασικές εκτάσεις και συγκεκριμένα η κατασκευή Φυλακών. Με την παρ. 6 του άρθρου 12 επιτρέπεται η κατασκευή Σωφρονιστικών Καταστημάτων σε δάση. Φαίνεται ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει στα σκαριά την κατασκευή κάποιας φυλακής μέσα σε δάσος. Ποιο δάσος επέλεξαν άραγε και για ποιο λόγο;

Με την παράγραφο 7 του άρθρου 52 του νόμου 4280/2014 προβλέπεται η νομιμοποίηση μια σειρά παράνομων κατασκευών, όπως κτηνοτροφικών εγκαταστάσεων, πτηνοτροφείων, μελισσοκομείων, εκτροφείων θηραμάτων, υδατοκαλλιεργειών, εκτροφείων ή άλλων συναφών κτηνοτροφικών μονάδων, που κατασκευάστηκαν σε δάση και δασικές εκτάσεις. Δίνεται η δυνατότητα στους καπιταλιστές αυτών των μονάδων να τις νομιμοποιήσουν μέσα σε τρία χρόνια, δηλαδή μέχρι τις 8 Αυγούστου του 2017.

Ερχεται τώρα ο Ν. Ταγαράς και με την παρ. 8 του άρθρου 12 του νομοσχέδιου, από τη μια δίνει νέα παράταση στη νομιμοποίηση αυτών των μονάδων (τουλάχιστον μέχρι τέλος Δεκέμβρη του 2017 – εκτιμούμε ότι μέχρι τα τέλη του έτους θα έχουν ψηφίσει το αντιδασικό νομοσχέδιο) και από την άλλη δίνει τη δυνατότητα να νομιμοποιηθούν και άλλες παράνομες εγκαταστάσεις όπως: ιεροί ναοί, εγκαταστάσεις πολιτιστικού χαρακτήρα και κέντρα περιβαλλοντικής ενημέρωσης. Δεν νομίζουμε οι σύμβουλοί του να μην έχουν ενημερώσει τον Ν. Ταγαρά, ότι οι τρεις αυτοί τύποι εγκαταστάσεων χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από καταπατητές δασών προκειμένου να κατασκευάσουν μέσα σε δάση μεγάλες και προσοδοφόρες εγκαταστάσεις. Ναοί, πολιτιστικά και περιβαλλοντικά κέντρα χρησιμοποιούνται για την ηλεκτροδότηση των κυρίως εγκαταστάσεων και για τη συνεχή επέκτασή τους με το ξεπάτωμα και άλλων εκτάσεων του δάσους που τις περιβάλλει.

Αντιδασικές διατάξεις έχουν εισαχθεί και με τις παραγράφους 1 και 2.6 του άρθρου 3 του νομοσχέδιου, με τις οποίες αίρονται οι αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για τη δημιουργία των πράσινων κοινόχρηστων χώρων και καταργείται το δικαίωμα των δασικών υπηρεσιών να παρεμβαίνουν για την προστασία αυτών των χώρων, που προβλέπεται με βάση τα εγκριθέντα ρυμοτομικά σχέδια. Πρόκειται για εξίσοιυ σοβαρές διατάξεις, με τις οποίες θα ασχοληθούμε σε επόμενο φύλλο της εφημερίδας μας.
 

Γενικεύονται οι άρσεις αποφάσεων αναδάσωσης

Με την παράγραφο 3 του άρθρου 12 του νομοσχεδίου γενικεύονται οι άρσεις αναδασώσεων. Η νέα διάταξη τροποποιεί την παράγραφο 2 του άρθρου 44 του νόμου 998/1979, η οποία προέβλεπε τα εξής:

«Επιτρέπεται δι’ ομοίας ως άνω αποφάσεως η άρσις της αναδασώσεως δημοσίας εκτάσεως, η οποία δεν απετέλει δάσος ή δασικήν έκτασιν, εφόσον μετά την πάροδον πενταετίας από της κηρύξεως αυτής αποδεικνύεται το ανέφικτον της πραγματοποιήσεως της αναδασώσεως».

Οπως βλέπουμε, η τροποποιούμενη διάταξη δεν αφορούσε δάση και δασικές εκτάσεις που είχαν καταστραφεί και για τις οποίες εκδίδονταν αποφάσεις αναδάσωσης, οι οποίες έπρεπε να υλοποιηθούν εντός πενταετίας το πολύ και αν περνούσε άπραγος αυτός ο χρόνος αιρόταν η απόφαση αναδάσωσης. Αφορούσε δημόσιες εκτάσεις που δεν ήταν δάση ή δασικές.

Με τη νέα διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 12 του νομοσχεδίου γενικεύεται η άρση της απόφασης αναδάσωσης, μετά την πάροδο της πενταετίας, και αφορά πια και τα δάση, δημόσια και ιδιωτικά. Η διάταξη προβλέπει: «Επιτρέπεται δι’ ομοίας ως άνω αποφάσεως η άρσις αναδασώσεως εκτάσεως, εφόσον με την πάροδο πενταετίας από της κηρύξεως αυτής αποδεικνύεται το ανέφικτο της πραγματοποιήσεως της αναδασώσεως».

Από την προσεκτική ανάγνωση των δύο διατάξεων, της παλιάς και της νέας, φαίνεται καθαρά ότι αυτό που επιχειρείται να νομοθετηθεί τώρα αφορά δάση και δασικές εκτάσεις, δημόσια και ιδιωτικά. Αυτό όμως αντίκειται ευθέως στα άρθρα 24 και 117 του ισχύοντος αστικού συντάγματος και επομένως η διάταξη είναι παράνομη.
 

Δασικοί χάρτες – καρικατούρα

Η παράγραφος 9 του άρθρου 12 του νομοσχέδιου είναι επίσης μια σοβαρή διάταξη που τροποποιεί την παράγραφο 1 του άρθρου 20 του αντιδασικού νόμου 3889/2010 και αφορά την τροποποίηση δασικών χαρτών.

Πολλές φορές στο παρελθόν έχουμε γράψει ότι οι δασικοί χάρτες είναι καρικατούρα. Θυμίζουμε επιγραμματικά τον πυρήνα των αναλύσεών μας. Πρώτον, με μια σειρά αντιδασικών νόμων και εγκυκλίων αποχαρακτηρίζονται σημαντικά τμήματα του δασικού πλούτου, π.χ. τα φρύγανα και οι άβατες κλιτύες των ορέων, παρά το γεγονός ότι με βάση την απόφαση 32/2013 του ΣτΕ τα φρύγανα και οι άβατες κλιτύες των ορέων ανήκουν στις δασικές εκτάσεις. Ακόμη, οι δασικοί χάρτες συντάσσονται με βάση τον αντιδασικό νόμο 3208/2003 και την αντιδασική απόφαση του πρώην υφυπουργού ΠΕΚΑ Αθ. Μωραΐτη. Δεύτερον, με μια σειρά νόμους, όπως ο 3889/2010 και ο 4164/2013, με το οργανόγραμμα του ΥΠΕΚΑ του 2014, που απέκοψε τη Διεύθυνση Δασικών Χαρτών από τη Γενική Διεύθυνση Δασών, και με διάφορες αντιδασικές διατάξεις που βρίσκονται διάσπαρτες σε διάφορους νόμους, η σύνταξη, ο έλεγχος και η κύρωση των δασικών χαρτών πέρασε στα χέρια της εταιρίας ΕΚΧΑ ΑΕ (Εθνικό Κτηματολόγιο και Χαρτογράφηση), που έχει πλούσιο έργο αντιδασικής δράσης.

Παρολαυτά, η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο και να βάζει την τελευταία πινελιά  στους δασικούς χάρτες και μετά την οριστική κύρωσή τους. Γι’ αυτό τροποποιεί την παρ. 1 του άρθρου 20 του νόμου 3889/2010. Ιδού η παρ. 9 του άρθρου 12 του νομοσχεδίου: «Επίσης επιτρέπεται η αναμόρφωση του δασικού χάρτη με την διαγραφή εκτάσεων οι οποίες συνεπεία πράξεων αρμοδίων οργάνων δεν υπάγονται ή θα πάψουν να υπάγονται στη δασική νομοθεσία και των εκτάσεων που εσφαλμένα αποτυπώθηκαν και συμπεριλήφθηκαν σε αυτόν κατά την κατάρτισή του».

Εχει το δικαίωμα, λοιπόν, η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ να παρεμβαίνει ακόμη και στους δασικούς χάρτες – καρικατούρα, αν θελήσει να βγάλει εκτός δασικής προστασίας εκτάσεις που διεκδικεί το μεγάλο κεφάλαιο. Για στάχτη στα μάτια και για ξεκάρφωμα βάζει και τη διάταξη, ότι οι παρεμβάσεις αυτές θα ελεγχθούν σύμφωνα με τα άρθρα 13 έως 19 του νόμου 3889/2010.

Οι συγκεκριμένες διατάξεις του δασοκτόνου Ν. 4280/2014 και οι διατάξεις του νέου δασοκτόνου νομοσχεδίου δεν είναι μόνο πολιτικά προκλητικές. Είναι και ποινικά κολάσιμες.

Γι’ αυτό και πρέπει να παρέμβει άμεσα η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Γκουτζαμάνη, αν θέλει να κρατήσει τα προσχήματα, εμφανιζόμενη ως εγγυητής της αστικής νομιμότητας.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Γεράσιμος Λιόντος

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

πηγή:  eksegersi.gr