Η θλίψη της απέραντης μετριότητας

του Σπύρου Καβακόπουλου

Η θλίψη της απέραντης μετριότητας και πολιτικών παιγνίων, κατακλύζουν και  πνίγουν. Η απόσταση από το «τίποτε» στο «ελάχιστο» μεγαλύτερη παρά ποτέ.

Μέγα δείγμα αθλιότητας, τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα και δημοσιογράφοι, που πριν φανατικά στήριζαν μια κατάσταση και τώρα στηρίζουν την αντίθετη.

Τον Γιώργο Τράγκα, τον θυμάστε στο τηλεοπτικό του πρόστυχο. Σήκωνε την φουστανέλα δείχνοντας τ’ απ’ αυτά του στη Μέρκελ και χαιρόταν ο λαός για την παλικαριά του. Ο περυσινός μέγας αντιμνημονιακός, φέτος μέγας μνημονιακός. Και αυτό το λιγότερο, δείτε πως ξεφτιλίζει υπουργούς, βουλευτές, καθηγητές πανεπιστημίων, συνδικαλιστές. Με τα χεράκια στο τραπέζι και  σκυμμένο το κεφάλι δέχονται με άνεση να καθυβρίζονται, αποδεικνύοντας έτσι τον εξευτελιστικό ενδοτισμό τους. Καλά τους νεοδημοκράτες τους συμφέρει, αν και η αξιοπρέπεια επιβάλλει στις περιπτώσεις αυτές να υπερασπίζονται τον αντίπαλό τους, όμως οι συριζαίοι και οι καθηγητές, πως δέχονται αυτήν την δημόσια εφιαλτική τους παρακμή; Έτσι θα ξεφτιλίζονται και στα διεθνή φόρα και δεν θα μιλούν;;;;;

Το συγκρότημα Κουρή, φέτος αντιμνημονιακό, στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι παλαιότεροι γνωρίζουν το συγκρότημα από την «Αυριανή - κουριάδα –  αυριανισμό (τα δύο τελευταία όροι που καθιερώθηκαν για τον κίτρινο τύπο). Η Αυριανή πέθανε, ζήτω τώρα το Κόντρα Τσάνελ. Ο Αιμίλιος Λιάτσος, κλασσική περίπτωση κουλτούρας γκλαμουροπολτού (θα τον θυμάστε με τις ειδήσεις του για  σελέμπριτη και τηλεπερσόνες), εν μέσω κρίσης τοποθετήθηκε από την Νέα Δημοκρατία στην ΕΡΤ, Γενικός Διευθυντής Ενημέρωσης. Ένα πολύ καλό και υπάκουο παιδί της ΝΔ, τώρα άλλαξε κι αυτός, παριστάνει τον αντιμνημονιακό και εμμέσως στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Αλήθεια πως συμβαίνουν όλα αυτά; Τι παιχνίδια παίζονται; Ποια κορόιδα ή τι συμφέρον έχουν όσοι θα τρέχουν στις πλατείες φωνάζοντας και κραδαίνοντας σημαιάκια μπροστά σε κλόουν της πολιτικής που δεν δέχονται να συνομιλήσουν;

Μήπως ο εθνικιστικός τραμπουκισμός της Χ.Α. και ο χουλιγκανισμός, είναι αποκύημα αυτής της πολιτικής και όχι των κακών μας των δαιμόνων;;;;;;;;;;;

Με πολύ περίσκεψη και θλίψη