Σπύρος Καβακόπουλος: Ελληνικότητα ως ντροπή αρ. 3

Διαβάζω :

1.    Παραδοσιακό γλέντι ακολούθησε μετά το πέρας της στρατιωτικής παρέλασης.

2.    Μόλις ολοκληρώθηκε η στρατιωτική παρέλαση, οι μπάντες του στρατού έπαιξαν  δημοτικά τραγούδια για να χορέψει ο κόσμος.

Και αναρωτιέμαι :

1.    Αυτοί που τα οργάνωσαν, γνωρίζουν τι σημαίνει παραδοσιακό γλέντι και χορός στη χώρα μας;

2.    Γνωρίζουν ότι η παραδοσιακή μουσική, δεν μπορεί να αποδοθεί από στρατιωτικές μπάντες, 

καθώς αδυνατούν να παίξουν τις Ελληνικές μουσικές κλίμακες (παίζουν σε συγκερασμένη και όχι σε φυσική κλίμακα) και ο ήχος τους είναι παντελώς ξένος προς την μουσική μας παράδοση; Μόνον ως διασκευή σε ευρωπαϊκού χρώματος ενορχήστρωση, μπορεί κάπως να αποδοθεί η παραδοσιακή μουσική, που όμως τότε, μόνο παραδοσιακή δεν είναι.

3.    Γνωρίζουν ότι τον χορευτή παραδοσιακής μουσικής, είναι αδύνατον να τον συγκινήσει και να τον ξεσηκώσει μία φιλαρμονική  με ευφώνια, τρομπόνια, τούμπες, αλτικόρνα και πιατίνια; Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι το ίδιο να χορεύεις ζεϊμπεκιά, με την φιλαρμονική του δήμου. Σε ποιο μέρος της χώρας μας, είδαν να παίζει φιλαρμονική και να χορεύει ο κόσμος;

Γιατί ξεφτιλίζουμε την μουσική μας παράδοσή;

Γιατί αυτό το κιτς, του  κωμικοτραγικού ηχοχορευτικού θεάματος, όπου φουστανελάδες χορεύουν μηχανικά τον τσάμικο, στον ρυθμό της γκραν κάσας, γλεντώντας δήθεν και προσβάλλοντας στο έπακρο την  Ελληνική μας ταυτότητα; 

Αλήθεια πόσο άσχετοι και βέβηλοι με την παράδοση, είναι αυτοί που μας μιλούν γι αυτήν και πόσο δίκιο είχε ο Φώτης Κόντογλου όταν έγραφε :

«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά.»