Σπύρος Πολιτάκης: Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

Πολύ σωστά ζήτησε η κυβέρνηση την παραίτηση της εμπλεκόμενης σε σκάνδαλο διευθύνουσας συμβούλου του ΤΧΣ , η οποία μάλιστα έγινε αμέσως αποδεκτή. Όμως , η περίπτωση Σακελλαρίου δε μπορεί παρά να προκαλέσει αμείλικτα ερωτήματα, τουλάχιστον σε όσους ακόμη επιμένουν να στοχάζονται ελεύθερα.

Τι ακριβώς έχει συμβεί με τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας , το διαβόητο κύριο Στουρνάρα;

Όσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση και ο Στουρνάρας υπουργός οικονομικών ,τα στελέχη του ξιφουλκούσαν εναντίον του σε κάθε ευκαιρία . Τον έχουν αποκαλέσει μεταξύ άλλων: «κύριο εκτελεστή του συμβολαίου θανάτου κατά της ελληνικής κοινωνίας και των ελλήνων πολιτών»- έναν από τους κύριους υπεύθυνους για την καταστροφή και κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας - «εκφραστή της στρατηγικής του τρόμου» κ.α.

Την κορύφωση αυτής της αντιπαράθεσης παρακολουθήσαμε στις 30-3-2014 με την πρόταση δυσπιστίας που κατατέθηκε εναντίον του.

Όταν αργότερα τα ευρωπαϊκά αφεντικά αποφάσισαν τη μετάθεσή του στη θέση του διευθυντή της Τράπεζας της Ελλάδος , η πολεμική συνεχίστηκε: « ο Γιάννης Στουρνάρας είναι μια επιλογή που δεν μπορεί να γίνει ποτέ αποδεκτή από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης».- «τον διοικητή της ΤτΕ επιλέγουν και διορίζουν οι ελληνικές αρχές και όχι οι δανειστές»- «Σε κάθε περίπτωση οι ευθύνες είναι μεγάλες και θα αποδοθούν», τονίζει το Τμήμα Οικονομικής του ΣΥΡΙΖΑ σε μια οξύτατη ανακοίνωσή του κατά του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, απαντώντας επίσημα πλέον στις δηλώσεις του Γιάννη Στουρνάρα για τη ρευστότητα στις τράπεζες και την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. - «ο διορισμένος από τον κ. Σαμαρά κεντρικός τραπεζίτης απέδειξε ότι είναι άξιος της εμπιστοσύνης του κινδυνολόγου πρωθυπουργού και όχι του ελληνικού λαού, του οποίου τα συμφέροντα υπονομεύει βάναυσα».

Βαδίζοντας αισίως στον 4^Ο μήνα διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ , παρακολουθούμε μια αγαστή συνεργασία μεταξύ των δύο θεσμών , και κανείς απολύτως δεν εκπλήσσεται . Προφανώς κάποιος κοινός στόχος έχει αμβλύνει τις διαφορές τους και νερό κι αλάτι στα περασμένα . Ναι αλλά ποιός είναι αυτός ο κοινός στόχος , πέρα από τη δογματική εμμονή και των δύο πόλων στο «ευρώ πάσει θυσία»; Ποιά από τις δύο πλευρές συνέκλινε προς την άλλη και μάλιστα σε βαθμό που να μη δημιουργούνται προβλήματα στην άσκηση οικονομικής πολιτικής; Είναι η πλευρά της κυβέρνησης που αντιλήφθηκε ότι έκανε λάθος εκτίμηση όταν κατακεραύνωνε τον τωρινό της συνεργάτη , κι αν ναι γιατί δεν κάνει μια επανορθωτική δήλωση ; Ή μήπως ο τραπεζίτης αποφάσισε ξαφνικά να υπηρετήσει εντελώς διαφορετικούς σκοπούς από εκείνους που χρόνια τώρα υπηρετούσε ;

    Η κοινή λογική δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις . Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:α) του ζητήθηκε κι εκείνου να παραιτηθεί και αρνήθηκε , β) τον επέβαλαν οι εταίροι , και η κυβέρνηση τον αποδέχτηκε .

Είναι περιττό βέβαια για όλα αυτά  να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός . Τι να πει άλλωστε κανείς στον Έλληνα πολίτη ; Ότι δε μπορεί η κυβέρνηση μιας κυρίαρχης χώρας να επιλέξει έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες και ρυθμιστή σε μεγάλο βαθμό  της οικονομικής  της πολιτικής ; Ή ν’ αποδεχτεί κυνικά ότι οι αποικιοκρατικές δεσμεύσεις απέναντι στην Ευρωπαϊκή ένωση είναι τέτοιες που επιβάλλουν  συνεργάτες που χρόνια τώρα εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία ; Μα αυτό θα ισοδυναμούσε με την παραδοχή ότι διοικητικά βρισκόμαστε υπό καθεστώς κατοχής ,οπότε αυτομάτως θα εγειρόταν από τμήμα του λαού η αξίωση της ανατροπής της .  Ακούσατε μήπως από το 2009 που συνθλίβεται η ελληνική κοινωνία με τα μέτρα που επιβάλλονται από τους δανειστές, κάποιο κόμμα του λεγόμενου κοινοβουλευτικού τόξου να τολμήσει να ψελλίσει τον όρο κατοχή;

Με δυο λόγια ,  οι εταίροι έχουν δηλώσει χωρίς περιστροφές ότι επιθυμούν να συνεχίσουν να συνδιαλέγονται με  πρόσωπα της εμπιστοσύνης τους . Έτσι επιλέχθηκε ο Παυλόπουλος , έτσι ο υπόδικος Γεωργίου διευθύνει ακόμη την ΕΛΣTΑΤ , έτσι διατηρήθηκαν οι Στουρνάρας, Κωσταράκος και πολλοί άλλοι . Από το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν υπάρχει καμία απολύτως αντίσταση παρά μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων. Τότε θα πει κάποιος  για ποιά δημοκρατία και ποια εθνική κυριαρχία συζητάμε ; Για τη δημοκρατία των ολιγαρχών με τις 15.000 offshore που δεν είναι δυνατό να ελεγχθούν ,των τραπεζών με τη διαρκή ανάγκη ανακεφαλαίωσης λόγω των θαλασσοδανείων και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος , και των καναλαρχών , που την ίδια μέρα που συλλαμβάνονται για χρέη , υπογράφουν καινούργιες συμβάσεις με το δημόσιο .

 Και ποια τύχη μπορεί να έχουν οι όποιες διαπραγματεύσεις όταν μια νέα κυβέρνηση και μάλιστα της αριστεράς δεν τολμά να τα βάλει με το σάπιο αυτό σύστημα , ειδικά σε επιλογές καθαρά συμβολικές χωρίς κανένα δημοσιονομικό κόστος ; Πως θα υπερασπιστεί τις περίφημες κόκκινες γραμμές της  επ’ ωφελεία του κόσμου που την πίστεψε , όταν εκχωρείακόμη και το δικαίωμα της στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού στους τοκογλύφους;  Σε ποιές αμοιβαία επωφελείς λύσεις μπορούμε να ελπίζουμε ;

   Δυστυχώς  όλο και περισσότερο βλέπουμε μπροστά μας ότι τα πλαίσια που έχουν καθοριστεί από την ΕΕ είναι τόσο ασφυκτικά πουη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και χωρίς να το επιδιώκει αρχικά , μετέτρεψε την απαίτηση για διαγραφή το 60% του χρέους σε διαπραγμάτευση για άντληση καινούργιας χρηματοδότησης , δηλαδή ακόμη μεγαλύτερο χρέος . Άρα στην ουσία έχουμε προσπάθεια διαχείρισης και όχι ανατροπής. Είναι σα να μας έχουν δέσει χέρια και πόδια και μας καλούν να κολυμπήσουμε , λέγοντάς μας πως αν προσπαθήσουμε ύπτια  ,θα πάμε καλλίτερα.

Όσο για το πρώτη φορά αριστερά ,ο μεγάλος μας Μάνος είχε πει κάποτε: όταν πια έχουμε πάψει να φοβόμαστε το τέρας , τότε αλίμονο , έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε .

    (ΥΓ.  Το κείμενο γράφτηκε πριν ξεσπάσει η κρίση στις σχέσεις κυβέρνησης με τον κεντρικό τραπεζίτη , που κατά τη γνώμη μου θα εξελιχθεί σε μία ακόμη άτακτη υποχώρηση. )