ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Γιατί ψηφίσαμε την περασμένη Κυριακή; Για να απορρίψουμε το τελεσίγραφο των δανειστών. Και να ενισχύσουμε την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση, ώστε να επιτύχει μια συμφωνία οικονομικά βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη. Που θα περιέχει δέσμευση για αναδιάρθρωση του χρέους. Και επαρκή χρηματοδότηση όχι μόνο για να πληρώσουμε τις θηριώδεις δόσεις, αλλά για να μπούμε σε πορεία ανάπτυξης και να ξεφύγουμε από την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση.


Ωραία; Ωραία. Δεν ξέρει κανείς πού ακριβώς βρίσκονται σήμερα τα πράγματα, μιας και οι δανειστές έχουν επιβάλει σιωπητήριο. Αλλά, όπως και στην προηγούμενη φάση, δεν είναι και τόσο καθησυχαστικές οι διαρροές Κι αν όντως βρίσκονται στο τραπέζι τα διαρρέοντα, είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς έχουμε πετύχει σε σχέση με πριν. Και εν πάση περιπτώσει, ακόμα και για όσους δεν τα πιστεύουν, το μισοσκόταδο παραμένει ανησυχητικό.

Από την άλλη, δανειστές και εγχώριοι αντιπρόσωποι επιμένουν απολύτως στο απολυτίκιο του ευρώ. Είναι έτοιμοι άραγε να οδηγήσουν το ελληνικό δράμα μέχρι την κατάρρευση της οικονομίας για να πιστωθούν μια πύρρειο νίκη; Άγνωστοι αι βουλαί των κυρίων - και των κυριών. Γνωστό όμως είναι ένα: Ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε για συμφωνία ό,τι -να- 'ναι. Αν ήταν έτσι, το Ναι θα είχε σκίσει. Βολικό και απολύτως προβλέψιμο. Πέντε χρόνια τώρα μάθαμε πού οδηγεί.

Διαλέξαμε όμως το άβολο, το επίφοβο, τα άγνωστα νερά. Και αφού διαλέξαμε τα άγνωστα νερά, δεν γίνεται να γυρίσουμε στον βάλτο, όσο κι αν εκβιαζόμαστε να το κάνουμε. Και συνεπώς η κυβέρνηση που μας εκπροσωπεί -και την οποία εμπιστεύεται η μεγάλη πλειοψηφία- δεν είναι δυνατόν να πράξει και ξέρει ότι δεν δικαιούται να πράξει διαφορετικά. Θα επιμείνει στις δεσμεύσεις που εκπροσωπεί το Όχι. Όσο δύσκολη κι αν είναι η διαχείρισή του.

Κι έτσι σήμερα δεν πάμε Σύνταγμα απλώς για να στηρίξουμε την κυβερνητική προσπάθεια. Αλλά και για να στηρίξουμε τη δική μας κυβέρνηση να σταθεί στο ύψος των δικών της δεσμεύσεων. Με συμβιβασμούς, αλλά και με καθαρό αποτέλεσμα: Κοινωνικά δίκαιη και οικονομικά βιώσιμη συμφωνία. Διότι αλλιώς δεχόμαστε κι εμείς -υπό το κράτος εκβιασμών- τον μονόδρομο που απέρριψε γενναία ο λαός. Και τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε επίσης ότι το Όχι του μπορεί εύκολα να γίνει Όχι και σε μας...

πηγή: avgi.gr