Οι ανομολόγητες επιδιώξεις ενός πολιτικού τυχοδιώκτη

Γράφει ο Τάσσος Δορυλαίου

Το παζλ αρχίζει πλέον να διαμορφώνεται.

Οι πληροφορίες από την Μόσχα, θέλουν την ρωσική διπλωματία ενοχλημένη, αν όχι εξοργισμένη για τα όσα διαρρέει η ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, στις επαφές που είχε με τον Πούτιν και τους Ρώσους αξιωματούχους.

«Ποτέ δεν μας ζήτησαν το δάνειο των 15 δις. ευρώ», αναφέρουν ρωσικές πηγές.

Με λίγα λόγια οι Ρώσοι διπλωμάτες θεωρούν, ότι ο Τσίπρας, ενώ διακήρυττε δημόσια την πρόθεση της ελληνικής πλευράς, να προχωρήσει σε σύσφιξη των σχέσεων με τη Ρωσία, σαν αντίβαρο στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση και στα πλαίσια της διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση και τις πολιτικές λιτότητας, στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε τέτοιο σκοπό. Απλώς τους χρησιμοποίησε. Έπαιξε το ρωσικό χαρτί για να το κάψει προσχεδιασμένα. Να δημιουργήσει μια δικαιολογητική βάση, που θα του επέτρεπε να ισχυριστεί ότι «στραφήκαμε και προς τη Ρωσία, χωρίς όμως αποτελέσματα».

Ούτε που πέρασε από το μυαλό του μικρού Βοναπαρτίσκου, ότι η ρωσική διπλωματία, παρά την υποχώρηση του ειδικού βάρους της χώρας αυτής στη διαμόρφωση των γεωπολιτικών σχέσεων, παραμένει από τις ισχυρότερες στον κόσμο. Και ότι με τη Ρωσία δεν μπορεί κανείς να παίζει λες και έχει να κάνει με τα νησιά Φερόε. Και ότι, αργά ή γρήγορα, την ανοησία αυτή θα την πληρώσει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Δεύτερη κίνηση αποπροσανατολισμού το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη. Όλοι θυμόμαστε τον Τσίπρα να φεύγει αποφασισμένος από τις Βρυξέλλες, μετά από ένα ακόμα κύκλο άπραγων διαπραγματεύσεων με τους κοινοτικούς αξιωματούχους, να επιστρέφει στην Αθήνα και να ανακοινώνει δημοψήφισμα με το ερώτημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα μέτρα λιτότητας που μας ζητούσαν οι Βρυξέλλες.  

Τι ακολούθησε στη συνέχεια, όλοι επίσης θυμόμαστε. Μία, άνευ προηγουμένου κινητοποίηση της αστικής τάξης υπέρ του ΝΑΙ. Μέχρι και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο επιστράτευσαν. Απροκάλυπτες παρεμβάσεις κοινοτικών παραγόντων, οι οποίοι, συμπεριφερόμενοι ως επικυρίαρχοι σε χώρα – μπανανία, απαιτούσαν από τον ελληνικό λαό να ψηφίσει υπέρ του ΝΑΙ. Είχαν μάλιστα το θράσος να μας πούνε κατάμουτρα, ότι η ΕΕ έχει επιδείξει πολύ αλληλεγγύη στην Ελλάδα και ότι εμείς πρέπει να ανταποκριθούμε έμπρακτα στην αλληλεγγύη αυτή, ψηφίζοντας τα μέτρα λιτότητας. Σε ένα περιβάλλον κλειστών τραπεζών, με τα εκτελεστικά αποσπάσματα των τηλεοράσεων ακροβολισμένα να καταγράφουν σε 24ωρη βάση τις ατέλειωτες ουρές απελπισμένων ανθρώπων και με πρώτη ύλη τις εικόνες αυτές, να επιδίδονται σε μια επιχείρηση ανοιχτής τρομοκρατίας και διασποράς πανικού. Από την πλευρά του ΟΧΙ σιγή ασυρμάτου. Κανείς δεν βγήκε να το υπερασπιστεί. Ώσπου έφτασε η Παρασκευή 3 Ιούλη με την μη αναμενόμενη για πολλούς έκρηξη της λαϊκής οργής. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατέκλεισαν την πλατεία Συντάγματος, σε μια πρωτοφανή και πρωτόγνωρη επίδειξη δύναμης του λαϊκού παράγοντα.

Το τελικό αποτέλεσμα το βράδυ της Κυριακής, το θριαμβευτικό 61,3% υπέρ του ΟΧΙ, ήταν μία περιφανής νίκη του λαού, η οποία πραγματοποιήθηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες, με σαφή στοιχεία ταξικής αναμέτρησης και ταξικής πόλωσης. Τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ του ΟΧΙ στις εργατικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά και η συντριπτική υπεροχή του ΝΑΙ στην Κηφισιά, την Εκάλη και την Πολιτεία, αποδεικνύουν ότι είχαμε μια ταξική αναμέτρηση με καθαρούς όρους. Μια αναμέτρηση στην οποία επικράτησε κατά κράτος ο λαός, το πληβειακό στοιχείο.

Και πώς υποδέχτηκε το Μαξίμου τον λαϊκό αυτό θρίαμβο; Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης δήλωσε δημόσια ότι, όταν επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό την Κυριακή το βράδυ, υπήρχε ένα κλίμα κατήφειας και έντονου προβληματισμού. Αλλιώς τα είχαν σχεδιάσει οι άνθρωποι, αλλιώς τους βγήκαν.

Γράφηκε στη συνέχεια, ότι ο Α. Τσίπρας προκήρυξε το δημοψήφισμα με την υστερόβουλη σκέψη, ότι, με κυρίαρχο το στοιχείο του φόβου από μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, θα επικρατήσει το ΝΑΙ, ή τουλάχιστον οι διαφορές μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ θα ήταν οριακές. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα, θα του έλυνε τα χέρια. Θα είχε όλο το δικαίωμα να ισχυριστεί, ότι «εμείς σαν κόμμα και σαν κυβέρνηση, κάναμε ό,τι ήταν δυνατό για να αποφευχθεί το μοιραίο. Να υπογράψει δηλαδή η Ελλάδα το 3^ο μνημόνιο και τα άγρια μέτρα λιτότητας. Σεβόμενοι όμως την λαϊκή ετυμηγορία, είμαστε υποχρεωμένοι να έρθουμε σε συμφωνία με τους δανειστές και να αποδεχτούμε την εφαρμογή των νέων μέτρων».

Υποχθόνιο το σχέδιο. Από την αρχή είχε κατασταλάξει στη θέση της αποδοχής των εξοντωτικών μέτρων που εισηγούνταν οι δανειστές. Αλλά επεδίωκε ο άθλιος αυτός σχεδιασμός να έχει και την λαϊκή έγκριση, ώστε κανείς να μην μπορεί να τον κατηγορήσει για αναδίπλωση και άτακτη υποχώρηση. Όμως, ο λαός του χάλασε τα σχέδια. Και όχι μόνο αυτό. Το δημοψήφισμα ανέδειξε το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην κλειστή ομάδα του Μαξίμου υπό τον Α. Τσίπρα και την λαϊκή θέληση. Είναι πλέον καθαρό, ότι η πρώτη επιδιώκει τη δια πυρός και σιδήρου παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Αντίθετα ο λαός, και με το δημοψήφισμα, έστειλε καθαρό μήνυμα ότι θέλει να αφήσει πίσω τους θεματοφύλακες των πολιτικών της λιτότητας και των μνημονίων και να προχωρήσει μπροστά.

Ο λιλιπούτιος έλληνας Βοναπάρτης δυστυχώς γι΄ αυτόν την πάτησε και εδώ.

Το τρίτο μέρος του σχεδίου «υπογράφουμε νέο μνημόνιο, χωρίς να υποστούμε την λαϊκή μήνη» προέβλεπε την τελική «σκληρή μέχρις εσχάτων» διαπραγμάτευση και υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές.

Το σχέδιο όμως αυτό είχε ήδη υπονομευτεί από το – δυσάρεστο για την ομάδα του Μαξίμου – αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Με κομμένα τα φτερά ο Α. Τσίπρας προσήλθε στις Βρυξέλλες στις 11 Ιούλη, όπου ακολούθησε ο μαραθώνιος των 17ωρων διαπραγματεύσεων, για να καταλήξουν οι δύο πλευρές σε συμφωνία τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας 12 Ιούλη.

Ο Α. Τσίπρας και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου, αμέσως μετά τη συμφωνία, επιστράτευσαν τα επιχειρήματα που ήδη είχαν επεξεργαστεί από πριν. Ότι «κάναμε ό,τι ήταν δυνατό, εξαντλήσαμε κάθε πιθανή και απίθανη δυνατότητα για την επίτευξη ενός έντιμου συμβιβασμού, αλλά πέσαμε πάνω στην αδιαλλαξία και την σκληρότητα των δανειστών, οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν ούτε βήμα πίσω». Ή ότι «δεν μπορούμε να πάρουμε την ευθύνη να οδηγήσουμε τη χώρα στη χρεοκοπία. Μία κακή συμφωνία είναι καλύτερη από μια μη συμφωνία που θα οδηγούσε την Ελλάδα σε μεγάλες περιπέτειες».

Τελικά τι κατάφερε ο Α. Τσίπρας; Να εξοργίσει την Ρωσία, την οποία θα την έχει πλέον απέναντι του. Και πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η ρωσική πολιτική διπλωματία, ασκεί επιρροή στις εξελίξεις της Ανατολική Μεσόγειο και στο χώρο της Μέσης Ανατολής.

Διέσπασε το κόμμα του και ένα σημαντικό του τμήμα το έσυρε σε συμμαχία με την αστική τάξη, η οποία στο πρόσωπο του βλέπει τον πολιτικό ηγέτη που θα συνεχίσει την πολιτική των μνημονίων και της άγριας λιτότητας και θα διατηρήσει – πάση θυσία – την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ.

Εξόργισε τους «ευρωπαίους εταίρους» οι οποίοι, επειδή λειτουργούν με λογικές Καμόρας, δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ, ότι α) έστω και υστερόβουλα, προσέφυγε σε δημοψήφισμα β), πέρα από κάθε πρόβλεψη το δημοψήφισμα υπήρξε η αιτία ώστε ο λαός να δείξει – και να ανακαλύψει – τη δύναμη του, ενώ η αστική τάξη υπέστη μια δεινή και ολέθρια ήττα.

Η πορεία των πραγμάτων είναι προδιαγεγραμμένη. Θα τον χρησιμοποιήσουν να κάνει την βρώμικη δουλειά της υπογραφής του επαίσχυντου 3^ου μνημονίου, να φρενάρει όσο μπορεί τις λαϊκές αντιδράσεις και στη συνέχεια, όταν θα τους είναι πλέον άχρηστος, στην πρώτη ευκαιρία θα τον πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα.

Αυτή είναι συνήθως η τύχη κάθε τυχοδιώκτη. Αυτή θα είναι και η τύχη του πολιτικού τυχοδιώκτη Αλέξη Τσίπρα.

πηγή: ergatikosagwnas.gr