Σπύρος Πολιτάκης: ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η πολιτική, με την έννοια του  τρόπου άσκησης εξουσίας, είναι μια σχέση δυναμική. Πολλές φορές, χωρίς να έχει αλλάξει ο αρχικός στόχος, τα μέσα διαφοροποιούνται ανάλογα με τις καινούργιες συνθήκες.  Έτσι, η πρακτική που εφαρμοζόταν αποτελεσματικά το προηγούμενο διάστημα, συχνά κρίνεται ως ατελέσφορη για τη συνέχεια, και αντικαθίσταται από άλλη, ακόμη και αντιδιαμετρικά αντίθετη από την πρώτη .

  Οι πολύπειροι εξωχώριοι αποικιοκράτες λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές της 20^ης του Σεπτέμβρη, ρίχνουν στην παρτίδα ένα ολοκαίνουργιο χαρτί. Τώρα δε χρειάζονται ένα καινούργιο σωτήρα να υφαρπάξει την ψήφο του λαού, και να τη μετατρέψει πολύ γρήγορα από όνειρο σε εφιάλτη.  Ο λόγος είναι προφανής: όσο κοντή μνήμη και να έχει ο Έλληνας, μάλλον αυτή τη φορά δε θα κατάφερναν να τον ξεγελάσουν. Αλλά κι αν ακόμη τα κατάφερναν, η εκπροσώπηση ενός τέτοιου σχήματος στη βουλή-γύρω στις 160 έδρες- , δε θα επαρκούσε για την εφαρμογή του «τελικού» σκοπού.

  Έτσι, μετρώντας με το ψυχρό μάτι του εκτελεστή τα δεδομένα, κατέληξαν ότι η μεγάλη εκπροσώπηση των συμφερόντων τους στη βουλή, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη σύμπραξη πολλών, από λίγο. Άλλωστε τι έχουν να  φοβηθούν από αυτό το σενάριο; Απολύτως τίποτα. Είναι όλοι τους δοκιμασμένοι, έχουν αποδείξει έμπρακτα τη δογματική αφοσίωσή τους στο Ευρωπαϊκό ιδεώδες, δε διστάζουν και δεν ορρωδούν προ ουδενός. Ακόμη, αυτή η σύμπραξη εξασφαλίζει την ομερτά των συνενόχων, άρα κανείς καταμερισμός ευθύνης για την καταστροφή που θα επιφέρουν οι καινούργιες συμφωνίες, καθ’ ότι ένοχος ένοχον  ου ποιεί.

  Περνάμε έτσι στην τελική και γι’ αυτό και πιο επικίνδυνη φάση του δράματος. Οι δανειστές εφάρμοσαν ένα καλοδουλεμένο σχέδιο, που με μοχλό επιβολής την πληρωμή του χρέους, έχει σαν τελικό σκοπό την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, και το ξεπούλημα δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας για τη διάσωση του ευρώ και του τραπεζικού συστήματος.  Όλα σχεδόν είχαν υπολογιστεί με ακρίβεια, εκτός από ένα:

   Το μόνο που δεν είχαν προβλέψει και ορθώθηκε ξαφνικά έτοιμο να ανατρέψει τα πάντα, ήταν το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, με ποσοστό 62% , σε  συνθήκες απίστευτης τρομοκρατίας  και άσκησης ψυχολογικής βίας. Τώρα λοιπόν με τις εκλογές, στην ουσία επιχειρούν να επαναφέρουν το ερώτημα του δημοψηφίσματος, έχοντας ένα βασικό πλεονέκτημα. Οι συμμαχίες έχουν αλλάξει. Μαζί με τα ζόμπι της πολιτικής ζωής του τόπου, τους κάθε λογής δωσίλογους, τα ΜΜΕ και τους ολιγάρχες, φιγουράρει και η εικόνα του Τσίπρα.

Ποια είναι όμως η πραγματική σχέση του Τσίπρα με το ΟΧΙ και γιατί θα πρέπει να παρασυρθεί έστω ένα τμήμα των ψηφοφόρων στο «χαρακίρι» του ΝΑΙ;

 Ο νεόκοπος πρωθυπουργός αποδείχτηκε ένας δεύτερος Μεταξάς. Πολύ θα ήθελε να είχε κυριαρχήσει το ΝΑΙ. Ο Ιωάννης Μεταξάς, κατά το Γεώργιο Καφαντάρη, ήταν ίσως ο μόνος πολιτικός που θα μπορούσε (και ήθελε) να πει το ΝΑΙ στο ιταλικό τελεσίγραφο, αλλά είπε το ιστορικό ΟΧΙ, ακριβώς γιατί είχε πίσω του ένα λαό αποφασισμένο για όλα, που σε καμία περίπτωση δε θ’ αποδεχόταν ενδοτική και εθελόδουλη εκπροσώπηση.

  Το ερώτημα που πλανάται λοιπόν τώρα είναι ένα: θα είναι η αντίδραση των ψηφοφόρων που όρθωσαν το ανάστημά τους στις 3 Ιουλίου αντίστοιχη των προγόνων μας; Θα κρατηθεί συμπαγές το μέτωπο σε μια συνειδητή απόφαση αντίστασης που δε θα επιτρέψει στο εθελόδουλο πολιτικό προσωπικό να προχωρήσει σε συμφωνίες παράδοσης της χώρας,  ή θ’ ακολουθήσει τον μέχρι τώρα φερόμενο ως εμπνευστή της πολυπόθητης ανατροπής που υπέκυψε στο τελεσίγραφο;

Σε κάθε περίπτωση από αυτό το κομμάτι του κόσμου θα γραφτεί η σύγχρονη ιστορία του τόπου. Αυτή η μερίδα του κόσμου θα είναι υπεύθυνη από δω και μπρος για ό,τι συμβεί . Γιατί όλοι οι υπόλοιποι ψηφοφόροι του ΝΑΙ ήταν γνωστών φρονημάτων και πεποιθήσεων, και δε θα μπορούσε ποτέ κανείς να στοιχηθεί μαζί τους σε έναν κοινό, φιλολαϊκό, αξιοπρεπή αγώνα υπεράσπισης  των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων .