Η κεντροαριστερά και τα καθήκοντα των λαϊκών δυνάμεων

Γράφει ο Π. Μωραΐτης

Στο πρόσφατο ντιμπέιτ είδαμε τον Αλ. Τσίπρα να αγωνίζεται με κάθε τρόπο να πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σαν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και κυρίως ίδιος με τη ΝΔ. Δεν είναι κόμμα μνημονιακό, αστικό, δέχτηκε το μνημόνιο αναγκαστικά για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Για το λόγο αυτό, αλλά και γιατί καμιά σχέση δεν έχει με όσα συμβαίνουν στην αστική πολιτική και τη διαχείριση δεν πρόκειται μετεκλογικά να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ.

Η ψήφιση του τρίτου και πιο επώδυνου μνημονίου δεν είναι φυσικά απλό γεγονός. Η συμφωνία με τους «θεσμούς» και η θέσπιση του μνημονίου, η ψήφιση και η έναρξη της εφαρμογής του είχε και θα έχει τεράστια επίδραση στα όποια αριστερά και λαϊκά στοιχεία έχουν απομείνει στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μόνο οι επιπτώσεις από την αποχώρηση της «Αριστερής Πλατφόρμας», η οποία απαρτίζεται από τα πιο αριστερά και φιλολαϊκά στοιχεία του, αλλά η ίδια η εφαρμογή του μνημονίου και η διαχείριση του, αν φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην επόμενη κυβέρνηση και μάλιστα πλειοψηφών κόμμα, Οι καθημερινές πιέσεις από τους ευρωπαίους και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η διαχείριση συνολικά των υποθέσεων της αστικής τάξης και του κράτους της, είναι εκείνα τα στοιχεία που εγγυώνται την ολοκληρωτική μετατροπή του σε κεντροαριστερό, αστικό μνημονιακό κόμμα. Εξάλλου η πορεία του συνόλου των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που κυβέρνησαν είναι αρκούντως πειστική.

Τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να στηρίξει τους ισχυρισμούς της είναι σε γενικές γραμμές τα εξής:

Η εφαρμογή του μνημονίου θα συνοδευτεί από την εφαρμογή ενός παράλληλου προγράμματος το οποίο έχει ήδη επεξεργαστεί και του οποίου τα μέτρα θα ανακουφίσουν εκείνες ακριβώς τις κατηγορίες του πληθυσμού που το μνημόνιο πλήττει. Θα εφαρμόζονται είτε τα περιβόητα ισοδύναμα, είτε κάποια παράλληλα μέτρα. Κάθε μέτρο, όμως, που ανακουφίζει το λαό προφανώς έχει ένα σημαντικό οικονομικό κόστος και οι πόροι αυτοί δεν υπάρχουν καθώς αξιοποιούνται όχι για φιλολαϊκή κοινωνική πολιτική αλλά για να αποπληρωθούν τα χρέη και οι τόκοι των δανείων, όσο δε για τα ισοδύναμα θα είναι κάτι παρόμοιο με το ΦΠΑ στα φροντιστήρια και στα για ΙΕΚ. Δεν συμπεριλήφθηκε ΦΠΑ 23% στο βοδινό κρέας για να μεταφερθεί στις λαϊκές οικογένειες μέσω της αύξησης του φροντιστήρια.

Το δεύτερο επιχείρημα φορά στην πολυσυζητημένη ανάπτυξη που θα απογειωθεί μέσω της εφαρμογής του μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής. Η βάση της συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας είναι τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ που θα χορηγήσει με περισσή γενναιοδωρία ο Γιούνκερ για να ξεφύγει η χώρα από το οικονομικό τέλμα. Αποκρύπτουν όμως αφενός μεν ότι οι πόροι αυτοί θα δοθούν σταδιακά έως το 2020 και δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι πόροι των ευρωπαϊκών προγραμμάτων που σταθερά δίνονται σε όλες τις χώρες, μαζί και στην Ελλάδα, τους οποίους είτε έτσι είτε αλλιώς η χώρα δικαιούνταν και θα έπαιρνε και αφετέρου ότι είναι αδιανόητη οποιαδήποτε ανάπτυξη με παράλληλη εφαρμογή των οδυνηρών μέτρων του μνημονίου και επιπλέον ακόμη και εάν υπάρξει κάποια ανάπτυξη δεν πρόκειται να ωφεληθεί από αυτήν ο λαός.

Το τρίτο επιχείρημα είναι ότι θα λειτουργήσει η κυβέρνηση ως δύναμη εξυγίανσης, πάταξης των κυκλωμάτων και της διαφοράς, αντιμετώπισης των σκανδάλων, ιδιαίτερα της φορολόγησης του μεγάλου πλούτου, πάταξης της φοροδιαφυγής, της μη καταβολής των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία , πάταξη της μαύρης εργασίας κ.λπ.

Άλλο επιχείρημα είναι ότι θα προχωρήσει σε προοδευτικά μέτρα και τομές στην κοινωνική και πολιτική ζωή και στο πολιτικό σύστημα, μέσω των οποίων αφενός μεν θα ωφεληθεί ο λαός και αφετέρου θα δοθεί το προοδευτικό και φιλολαϊκό πολιτικό της στίγμα. Αυτά φυσικά ο ελληνικός λαός τα έχει ακούσει πολλές φορές. Δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα που επεδίωκε την εκλογική νίκη και την ανάληψη της διακυβέρνησης και δεν εξάγγειλε όλα τα παραπάνω. Αρκεί να θυμηθούμε την «επανίδρυση του κράτους» και τους «νταβατζήδες» του Κώστα Καραμανλή, όλες τις ανάλογες εξαγγελίες του Γιώργου Παπανδρέου, του Αντώνη Σαμαρά και την πορεία που παρουσίασε η πολιτική ζωή, το κράτος και η οικονομία στην περίοδο διακυβέρνησης τους.

Τα προηγούμενα και πολλά ακόμη δεν πρέπει να τα παίρνει κανείς πολύ στα σοβαρά. Η πολιτική που θα εφαρμοστεί στα επόμενα τρία χρόνια ως το 2018 είναι αποφασισμένη κατά το 95% έλεγε πρόσφατα ηγετικό στέλεχος της ΝΔ. Κι έχει δίκιο.

Αυτό είναι το άλυτο σταυρόλεξο που έχει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ και καλείται να λύσει. Να εφαρμόσει το μνημόνιο, να ψηφίζει επώδυνους εφαρμοστικούς νόμους που θα κατεδαφίσουν όποιες λαϊκές κατακτήσεις έμειναν ακόμη όρθιες και την ίδια ώρα να μπορέσει με κάποια μέτρα να αντιμετωπίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που θα ογκώνεται.

Η αστική τάξη της χώρας και η ΕΕ αντιλαμβάνονται πολύ καλά το σοβαρό πολιτικό πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν. Μετά την κατάρρευσή του ΠΑΣΟΚ, την απαξίωση του εγχειρήματος Παπαδήμου και την ήττα στις προηγούμενες εκλογές και τη φθορά της ΝΔ, η ύπαρξη ενός ισχυρού κεντροαριστερού μνημονικού κόμματος που θα διαχειριστεί τις υποθέσεις του κράτους και τα αστικά συμφέροντα γενικότερα και αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι θεμελιώδους σημασίας ζήτημα.

Η ΝΔ φαίνεται ότι παρά τη φθορά της θα καταφέρει θα διατηρήσει ένα αξιόλογο ποσοστό του εκλογικού σώματος και στα πλαίσια της θα διαμορφώνεται ως ένα βαθμό η συμμαχία μεγάλων τμημάτων του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των μικροαστικών στρωμάτων. Η ύπαρξη ενός ισχυρού κεντροαριστερού πόλου είναι απαραίτητος όρος για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, για τον εγκλωβισμό στα πλαίσια του της εργατικής τάξης και του λαού. Θα προσθέταμε ακόμη ότι στις σημερινές συνθήκες είναι αναγκαιότητα για την αστική τάξη η κεντροαριστερά να διατηρηθεί πιο ισχυρή από τη ΝΔ, μια και διαθέτει, απ’ ότι όλα δείχνουν, περισσότερες δυνατότητες εγκλωβισμού του λαού και αντιμετώπισης της ριζοσπαστικής και Κομμουνιστικής αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υπέγραψε και ψήφισε το τρίτο μνημόνιο, δεν έχει απολέσει ολοκληρωτικά την εμπιστοσύνη των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων που τον ψήφισαν. Αυτό ακριβώς δείχνουν και τα σχετικά υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά του και εκεί θα στηριχθεί για να διατηρηθεί ως μεγάλο κόμμα, σκορπίζοντας κυρίως αυταπάτες σε πλατιά λαϊκά τμήματα.

Πού θα γύρει τελικά η ζυγαριά είναι ένα κρίσιμο ζήτημα. Θεωρούμε ότι υπάρχουν σημαντικές προϋποθέσεις για ακύρωση των σχεδιασμών της αστικής τάξης. Το μεγαλύτερο όπλο της αστικής τάξης είναι η παραπλάνηση, ο εκφοβισμός και η τρομοκράτηση του λαού, κυρίως με τον κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ευρώ και τις υποτιθέμενες καταστροφικές επιπτώσεις της. Οι άλλου είδους δυνατότητες της είναι περιορισμένες και ιδίως οι δυνατότητες να πείσει πολιτικά τη λαϊκή πλειοψηφία. Το εκρηκτικό κλίμα που θα διαμορφωθεί από τα επώδυνα μέτρα μετά τον Οκτώβρη μπορεί να μη μετατραπεί σε απογοήτευση αλλά σε αγωνιστική ανάταση, αλλά σε ένα ισχυρό κίνημα αντίστασης που θα αμφισβητήσει την κυρίαρχη πολιτική. Αρκεί φυσικά να απαλλαγεί το κίνημα και οι δυνάμεις της αριστεράς από όλα εκείνα τα στοιχεία που το καθήλωσαν τα προηγούμενα χρόνια και δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την πολύμορφη λαϊκή κινητοποίηση της περιόδου 2010- 2012. Εννοούμε την έλλειψη σαφούς πολιτικού σχεδίου για αντιμετώπιση της κρίσης υπέρ του λαού και σε βάρος της κυρίαρχης τάξης, εννοούμε ένα ισχυρό ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο εναντίον της αστικής στρατηγικής και ιδιαίτερα εναντίον των βασικών πυλώνων της και πιο ιδιαίτερα της ΕΕ, τον κατακερματισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος και την απουσία αν όχι κοινωνικοπολιτικού μετώπου, τουλάχιστον μιας συμφωνίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων για την κοινή δράση της εργατικής τάξης και του λαού με ενιαίους στόχους, τακτική και επιδιώξεις σε πρώτη φάση. Χωρίς αυτά είναι πολύ πιθανόν η αστική τάξη να ξεπεράσει και αυτό τον κάβο, να ελέγξει τις εξελίξεις κάνοντας σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση οριστικής αντιμετώπισης της πολιτικής κρίσης.

Η τακτική αρκετών πολιτικών δυνάμεων και συλλογικοτήτων της αριστεράς δεν είναι ενθαρρυντική. Συμπεράσματα χρήσιμα φαίνεται ότι μέχρι στιγμής δεν βγήκαν. Ενδεικτικά η προσπάθεια στο ντιμπέιτ του Δ. Κουτσούμπα ως προς τις επιπτώσεις του 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ο ΓΓ του ΚΚΕ, παρότι συμφωνούσε με τον Π Λαφαζάνη, προσπαθούσε να αποδείξει ότι διαφωνούν λέγοντας ότι η γενικότερη πολιτική γραμμή της «Λαϊκής Ενότητας» δεν οδηγεί στο σοσιαλισμό. Κι αυτό δείχνει τουλάχιστον επιμονή στον εμφύλιο εντός των λαϊκών δυνάμεων και, κατά συνέπεια, χέρι βοηθείας στην αστική τάξη έστω και ακούσια.

πηγή: ergatikosagwnas.gr