ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: Ο ΠΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο στην αρχή της. Η έντιμη παραίτηση του Τ. Κορωνάκη από τη θέση του γραμματέα της ΚΕ είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου: αυτήν τη στιγμή δεκάδες ή και εκατοντάδες πολιτικά και οργανωτικά στελέχη, που στήριξαν επί 15 χρόνια το ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αποθαρρύνονται, αδρανοποιούνται, αποσύρονται. Πίσω τους ακολουθούν χιλιάδες μέλη και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, που αδυνατούν να «καταπιούν» την αιφνίδια μετατροπή της κυβέρνησης και του κόμματος που μέχρι σήμερα υποστήριζαν, σε υπηρέτη της μνημονιακής πολιτικής και μιας θατσερικού τύπου υπερλιτότητας.
Αν αυτό το φαινόμενο έμενε αναπάντητο, θα διατρέχαμε τον κίνδυνο της «ιταλοποίησης»: μιας μαζικής καταστροφής στην Αριστερά, που θα άνοιγε μια μακρά περίοδο κυριαρχίας των αστικών πολιτικών δυνάμεων και τη διαχείριση των ελπίδων της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων από τα πιο αλλοπρόσαλλα πολιτικά μορφώματα. Είτε τύπου Μπέπε Γκρίλο είτε –πολύ χειρότερα!– ακροδεξιών και φασιστικών οργανώσεων, όπως η Χρυσή Αυγή.
Όμως η δυνατότητα για να απαντηθεί ο κίνδυνος της μαζικής απογοήτευσης μέσα στον κόσμο της Αριστεράς έχει ήδη παρουσιαστεί. Αρχικά μέσα από τα σπλάχνα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερή Πλατφόρμα, που στα τελευταία χρόνια λειτούργησε συστηματικά ως αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαίωσε τις προσδοκίες ενός μεγάλου τμήματος του κόσμου της Αριστεράς, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της μέχρι τέλους: μέχρι τον πλήρη πολιτικό και οργανωτικό διαχωρισμό απέναντι στη μνημονιακή στροφή της ηγετικής ομάδας γύρω από τον Α. Τσίπρα. Η Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ), που προέκυψε από τη ρήξη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ήδη να αποτελέσει το βάθρο πάνω στο οποίο θα στηριχθεί μια ευρύτερη ανασύνταξη.
Ασφαλώς οι διεργασίες για την απάντηση σε αυτήν την κρίση δεν περιορίζονται στις δυνάμεις που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφορούν και όλη την «άλλη» Αριστερά. Αφορούν τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και τον κόσμο που προέρχεται από το ΚΚΕ.
Το μήνυμα των 13 στελεχών της ευρύτερης Αριστεράς περιγράφει αυτό το φάσμα, το οποίο δεν είναι ακόμα «τελικό», δεν είναι ακόμα οριοθετημένο και συγκροτημένο. Όμως η πρόθεση της κίνησης προς αυτόν τον σκοπό έχει κατατεθεί με ειλικρίνεια και απομένει η υλοποίησή της.
Για να γίνει αποτελεσματική μια τέτοια συσπείρωση οφείλει να απαντήσει με επιτυχία σε δύο κατηγορίες ζητημάτων:
1. Ένα συνεκτικό πολιτικό πλαίσιο
Το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας είναι ασφαλώς «υπό κατασκευή» και θα προωθείται παράλληλα με την οργανωτική συγκρότηση του εγχειρήματος. Όμως κάποια βασικά στοιχεία του έχουν ήδη κατατεθεί.
Η ΛΑΕ –και σωστά!– αναλαμβάνει την ευθύνη κάποιων πολιτικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ προς τον κόσμο της εργασίας, κάποιων δεσμεύσεων που αποδείχθηκαν διεισδυτικές: κατάργηση των μνημονίων - διακοπή πληρωμών του χρέους... με στόχο τη συνολική διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του - τερματισμός της λιτότητας και πολιτική αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου - εθνικοποίηση των τραπεζών - ριζοσπαστική αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας - αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα - τερματισμός των ιδιωτικοποιήσεων και εθνικοποίηση, ανασυγκρότηση και λειτουργία υπό καθεστώς εργατικού κοινωνικού ελέγχου των ιδιωτικοποιημένων μεγάλων επιχειρήσεων και οργανισμών - δημόσια δωρεάν παιδεία και έρευνα κ.λπ.
Οι στόχοι αυτοί εντάσσονται σε μια ισχυρή πολιτική συμφωνία, στο δρόμο για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Με την έννοια αυτή, η Λαϊκή Ενότητα προτείνει ένα μεταβατικό πρόγραμμα αξιοποιώντας σημαντικές εμπειρίες της ελληνικής αλλά και της διεθνούς Αριστεράς.
Όμως η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδείξει ένα ακόμα καυτό πρόβλημα: είναι εφικτή μια πολιτική αντιλιτότητας μέσα στα όρια αντοχής του ευρώ, αναζητώντας έναν κάποιο συμβιβασμό είτε και τη συναίνεση των ιμπεριαλιστικών ευρωηγεσιών; Η ΛΑΕ απαντά καθαρά: Όχι. Και δεσμεύεται για έξοδο από την Ευρωζώνη και ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ. Αυτή η δέσμευση αποδείχθηκε στις 13 Ιούλη ως απαραίτητο «συνοδευτικό» όπλο ενός αριστερού, μεταβατικού πολιτικού σχεδίου για την ανατροπή της λιτότητας. Όσο για τους συκοφάντες που κατηγορούν τη μέχρι χθες αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ ως «λόμπι της δραχμής», η ΛΑΕ απαντά ότι η αλλαγή του νομίσματος δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά ένα από τα αναγκαία εργαλεία για την επιβολή των ριζοσπαστικών αλλαγών, για τις οποίες, ασφαλώς, τελικός εγγυητής δεν θα είναι το νόμισμα αλλά ο αγώνας των λαϊκών τάξεων.
Στη συζήτηση βεβαίως περιλαμβάνεται η αντιφασιστική διάσταση (σχετικά με τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η ΧΑ) αλλά και η γενικότερη αντιρατσιστική διάσταση, το ζήτημα της αναγκαίας αλληλεγγύης στους πολιτικούς πρόσφυγες και τους μετανάστες. Επίσης γίνεται σαφής λόγος για έξοδο από το ΝΑΤΟ, για απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων, για τερματισμό της συνεργασίας με το κράτος του Ισραήλ και για αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα συνεκτικό πολιτικό πλαίσιο, για μια σοβαρή βάση για μια ισχυρή πολιτική συμφωνία, για μια βάση που μπορεί ασφαλώς να εμπλουτιστεί και να μετεξελιχθεί, αλλά τα βασικά στοιχεία της έχουν ήδη κατατεθεί.
2. Ένας «ανοιχτός» και δημοκρατικός τρόπος συγκρότησης
Η ΛΑΕ αυτοπροσδιορίζεται ως μετωπική συσπείρωση πολιτικών οργανώσεων, κινήσεων και ανένταχτων αγωνιστών-στριών, ενώ αναφέρεται σε πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης.
Πρόκειται για σωστές επιλογές που, όμως, πρέπει να επιβεβαιωθούν στην πράξη. Αναφέραμε παραπάνω την ανάγκη συσπείρωσης δυνάμεων από την ευρύτερη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Οι δυνάμεις αυτές, που δεν έχουν την εμπειρία της συλλειτουργίας στον ΣΥΡΙΖΑ όπως όσοι συναποτελέσαμε την Αριστερή Πλατφόρμα, έχουν ανάγκη μιαν «ανοιχτή» λειτουργία για να μπορέσουν να ενταχθούν ουσιαστικά και πραγματικά στο εγχείρημα.
Όμως το ζήτημα της δημοκρατικής λειτουργίας είναι σημαντικό ακόμα και για τη συσπείρωση των δυνάμεων που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, πέρα από την Αριστερή Πλατφόρμα, έχουν ήδη αντιδράσει στη μνημονιακή μετάλλαξη πολλοί-ές ανένταχτοι-ες με σημαντικούς ρόλους στα κινήματα, ένα τμήμα των «53», ένα τμήμα της Νεολαίας κ.ο.κ. Ο κόσμος αυτός πρέπει να κερδηθεί. Και αυτό προϋποθέτει να αναγνωρίζει τις ευκαιρίες για να συμβάλει αυθεντικά στο εγχείρημα, τόσο μέσα στις λειτουργίες όσο και στα ζητήματα εκπροσώπησης.
Είναι κατανοητό ότι οι δυνάμεις που ξεκίνησαν τη ΛΑΕ έχουν αναλάβει ένα ηράκλειο έργο: μέσα σε ελάχιστο χρόνο να συγκροτήσουν έναν νέο πολιτικό οργανισμό και να στηρίξουν μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση. Σε αυτήν την προσπάθεια κάποια λάθη και καθυστερήσεις είναι, απλά, αναπόφευκτα. Όμως από την έκβαση της αναμέτρησης θα κριθούν πολλά για την Αριστερά στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς. Γι’ αυτό οφείλουμε όλοι να παρουσιάσουμε σε αυτήν τον καλύτερο εαυτό μας.

Του ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΟΥ

Με αξιοποίηση και δημιουργική υπέρβαση της εμπειρίας του ΣΥΡΙΖΑ

Η κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι μόνο στην αρχή της. Η έντι­μη πα­ραί­τη­ση του Τ. Κο­ρω­νά­κη από τη θέση του γραμ­μα­τέα της ΚΕ είναι απλώς η κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου: αυτήν τη στιγ­μή δε­κά­δες ή και εκα­το­ντά­δες πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά στε­λέ­χη, που στή­ρι­ξαν επί 15 χρό­νια το ενω­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, απο­θαρ­ρύ­νο­νται, αδρα­νο­ποιού­νται, απο­σύ­ρο­νται. Πίσω τους ακο­λου­θούν χι­λιά­δες μέλη και οπα­δοί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που αδυ­να­τούν να «κα­τα­πιούν» την αιφ­νί­δια με­τα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και του κόμ­μα­τος που μέχρι σή­με­ρα υπο­στή­ρι­ζαν, σε υπη­ρέ­τη της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και μιας θα­τσε­ρι­κού τύπου υπερ­λι­τό­τη­τας.

Αν αυτό το φαι­νό­με­νο έμενε ανα­πά­ντη­το, θα δια­τρέ­χα­με τον κίν­δυ­νο της «ιτα­λο­ποί­η­σης»: μιας μα­ζι­κής κα­τα­στρο­φής στην Αρι­στε­ρά, που θα άνοι­γε μια μακρά πε­ρί­ο­δο κυ­ριαρ­χί­ας των αστι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων και τη δια­χεί­ρι­ση των ελ­πί­δων της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων από τα πιο αλ­λο­πρό­σαλ­λα πο­λι­τι­κά μορ­φώ­μα­τα. Είτε τύπου Μπέπε Γκρί­λο είτε –πολύ χει­ρό­τε­ρα!– ακρο­δε­ξιών και φα­σι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, όπως η Χρυσή Αυγή.

Όμως η δυ­να­τό­τη­τα για να απα­ντη­θεί ο κίν­δυ­νος της μα­ζι­κής απο­γο­ή­τευ­σης μέσα στον κόσμο της Αρι­στε­ράς έχει ήδη πα­ρου­σια­στεί. Αρ­χι­κά μέσα από τα σπλά­χνα του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, που στα τε­λευ­ταία χρό­νια λει­τούρ­γη­σε συ­στη­μα­τι­κά ως αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επι­βε­βαί­ω­σε τις προσ­δο­κί­ες ενός με­γά­λου τμή­μα­τος του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, ανα­λαμ­βά­νο­ντας τις ευ­θύ­νες της μέχρι τέ­λους: μέχρι τον πλήρη πο­λι­τι­κό και ορ­γα­νω­τι­κό δια­χω­ρι­σμό απέ­να­ντι στη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της ηγε­τι­κής ομά­δας γύρω από τον Α. Τσί­πρα. Η Λαϊκή Ενό­τη­τα (ΛΑΕ), που προ­έ­κυ­ψε από τη ρήξη στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μπο­ρεί ήδη να απο­τε­λέ­σει το βάθρο πάνω στο οποίο θα στη­ρι­χθεί μια ευ­ρύ­τε­ρη ανα­σύ­ντα­ξη.
 

Ασφα­λώς οι διερ­γα­σί­ες για την απά­ντη­ση σε αυτήν την κρίση δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται στις δυ­νά­μεις που προ­έρ­χο­νται από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αφο­ρούν και όλη την «άλλη» Αρι­στε­ρά. Αφο­ρούν τον χώρο της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, αλλά και τον κόσμο που προ­έρ­χε­ται από το ΚΚΕ.

Το μή­νυ­μα των 13 στε­λε­χών της ευ­ρύ­τε­ρης Αρι­στε­ράς πε­ρι­γρά­φει αυτό το φάσμα, το οποίο δεν είναι ακόμα «τε­λι­κό», δεν είναι ακόμα οριο­θε­τη­μέ­νο και συ­γκρο­τη­μέ­νο. Όμως η πρό­θε­ση της κί­νη­σης προς αυτόν τον σκοπό έχει κα­τα­τε­θεί με ει­λι­κρί­νεια και απο­μέ­νει η υλο­ποί­η­σή της.

Για να γίνει απο­τε­λε­σμα­τι­κή μια τέ­τοια συ­σπεί­ρω­ση οφεί­λει να απα­ντή­σει με επι­τυ­χία σε δύο κα­τη­γο­ρί­ες ζη­τη­μά­των:

1. ΕΝΑ ΣΥ­ΝΕ­ΚΤΙ­ΚΟ ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΟ ΠΛΑΙ­ΣΙΟ

Το πρό­γραμ­μα της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας είναι ασφα­λώς «υπό κα­τα­σκευή» και θα προ­ω­θεί­ται πα­ράλ­λη­λα με την ορ­γα­νω­τι­κή συ­γκρό­τη­ση του εγ­χει­ρή­μα­τος. Όμως κά­ποια βα­σι­κά στοι­χεία του έχουν ήδη κα­τα­τε­θεί.

Η ΛΑΕ –και σωστά!– ανα­λαμ­βά­νει την ευ­θύ­νη κά­ποιων πο­λι­τι­κών υπο­σχέ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, κά­ποιων δε­σμεύ­σε­ων που απο­δεί­χθη­καν διεισ­δυ­τι­κές: κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων - δια­κο­πή πλη­ρω­μών του χρέ­ους... με στόχο τη συ­νο­λι­κή δια­γρα­φή του χρέ­ους ή του­λά­χι­στον του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του - τερ­μα­τι­σμός της λι­τό­τη­τας και πο­λι­τι­κή ανα­δια­νο­μής του κοι­νω­νι­κού πλού­του - εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών - ρι­ζο­σπα­στι­κή αλ­λα­γή της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας - ανα­δια­νε­μη­τι­κό φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα - τερ­μα­τι­σμός των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και εθνι­κο­ποί­η­ση, ανα­συ­γκρό­τη­ση και λει­τουρ­γία υπό κα­θε­στώς ερ­γα­τι­κού κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων και ορ­γα­νι­σμών - δη­μό­σια δω­ρε­άν παι­δεία και έρευ­να κ.λπ.

Οι στό­χοι αυτοί εντάσ­σο­νται σε μια ισχυ­ρή πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία, στο δρόμο για το σο­σια­λι­σμό του 21ου αιώνα.

Με την έν­νοια αυτή, η Λαϊκή Ενό­τη­τα προ­τεί­νει ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα αξιο­ποιώ­ντας ση­μα­ντι­κές εμπει­ρί­ες της ελ­λη­νι­κής αλλά και της διε­θνούς Αρι­στε­ράς.

Όμως η εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ανα­δεί­ξει ένα ακόμα καυτό πρό­βλη­μα: είναι εφι­κτή μια πο­λι­τι­κή αντι­λι­τό­τη­τας μέσα στα όρια αντο­χής του ευρώ, ανα­ζη­τώ­ντας έναν κά­ποιο συμ­βι­βα­σμό είτε και τη συ­ναί­νε­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ευ­ρω­η­γε­σιών; Η ΛΑΕ απα­ντά κα­θα­ρά: Όχι. Και δε­σμεύ­ε­ται για έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη και ρήξη με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή της ΕΕ. Αυτή η δέ­σμευ­ση απο­δεί­χθη­κε στις 13 Ιούλη ως απα­ραί­τη­το «συ­νο­δευ­τι­κό» όπλο ενός αρι­στε­ρού, με­τα­βα­τι­κού πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Όσο για τους συ­κο­φά­ντες που κα­τη­γο­ρούν τη μέχρι χθες αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως «λόμπι της δραχ­μής», η ΛΑΕ απα­ντά ότι η αλ­λα­γή του νο­μί­σμα­τος δεν απο­τε­λεί αυ­το­σκο­πό, αλλά ένα από τα ανα­γκαία ερ­γα­λεία για την επι­βο­λή των ρι­ζο­σπα­στι­κών αλ­λα­γών, για τις οποί­ες, ασφα­λώς, τε­λι­κός εγ­γυ­η­τής δεν θα είναι το νό­μι­σμα αλλά ο αγώ­νας των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Στη συ­ζή­τη­ση βε­βαί­ως πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η αντι­φα­σι­στι­κή διά­στα­ση (σχε­τι­κά με τον κίν­δυ­νο που αντι­προ­σω­πεύ­ει η ΧΑ) αλλά και η γε­νι­κό­τε­ρη αντι­ρα­τσι­στι­κή διά­στα­ση, το ζή­τη­μα της ανα­γκαί­ας αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πο­λι­τι­κούς πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες. Επί­σης γί­νε­ται σαφής λόγος για έξοδο από το ΝΑΤΟ, για απο­μά­κρυν­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων, για τερ­μα­τι­σμό της συ­νερ­γα­σί­ας με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και για αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στί­νη.

Πρό­κει­ται, λοι­πόν, για ένα συ­νε­κτι­κό πο­λι­τι­κό πλαί­σιο, για μια σο­βα­ρή βάση για μια ισχυ­ρή πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία, για μια βάση που μπο­ρεί ασφα­λώς να εμπλου­τι­στεί και να με­τε­ξε­λι­χθεί, αλλά τα βα­σι­κά στοι­χεία της έχουν ήδη κα­τα­τε­θεί.

2. ΕΝΑΣ «ΑΝΟΙ­ΧΤΟΣ» ΚΑΙ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙ­ΚΟΣ ΤΡΟ­ΠΟΣ ΣΥ­ΓΚΡΟ­ΤΗ­ΣΗΣ

Η ΛΑΕ αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως με­τω­πι­κή συ­σπεί­ρω­ση πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, κι­νή­σε­ων και ανέ­ντα­χτων αγω­νι­στών-στριών, ενώ ανα­φέ­ρε­ται σε πρω­το­βου­λί­ες αυ­το­ορ­γά­νω­σης.

Πρό­κει­ται για σω­στές επι­λο­γές που, όμως, πρέ­πει να επι­βε­βαιω­θούν στην πράξη. Ανα­φέ­ρα­με πα­ρα­πά­νω την ανά­γκη συ­σπεί­ρω­σης δυ­νά­με­ων από την ευ­ρύ­τε­ρη ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Οι δυ­νά­μεις αυτές, που δεν έχουν την εμπει­ρία της συλ­λει­τουρ­γί­ας στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όπως όσοι συ­να­πο­τε­λέ­σα­με την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, έχουν ανά­γκη μιαν «ανοι­χτή» λει­τουρ­γία για να μπο­ρέ­σουν να εντα­χθούν ου­σια­στι­κά και πραγ­μα­τι­κά στο εγ­χεί­ρη­μα.

Όμως το ζή­τη­μα της δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας είναι ση­μα­ντι­κό ακόμα και για τη συ­σπεί­ρω­ση των δυ­νά­με­ων που προ­έρ­χο­νται από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Γιατί, πέρα από την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, έχουν ήδη αντι­δρά­σει στη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη πολ­λοί-ές ανέ­ντα­χτοι-ες με ση­μα­ντι­κούς ρό­λους στα κι­νή­μα­τα, ένα τμήμα των «53», ένα τμήμα της Νε­ο­λαί­ας κ.ο.κ. Ο κό­σμος αυτός πρέ­πει να κερ­δη­θεί. Και αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει να ανα­γνω­ρί­ζει τις ευ­και­ρί­ες για να συμ­βά­λει αυ­θε­ντι­κά στο εγ­χεί­ρη­μα, τόσο μέσα στις λει­τουρ­γί­ες όσο και στα ζη­τή­μα­τα εκ­προ­σώ­πη­σης.

Είναι κα­τα­νοη­τό ότι οι δυ­νά­μεις που ξε­κί­νη­σαν τη ΛΑΕ έχουν ανα­λά­βει ένα ηρά­κλειο έργο: μέσα σε ελά­χι­στο χρόνο να συ­γκρο­τή­σουν έναν νέο πο­λι­τι­κό ορ­γα­νι­σμό και να στη­ρί­ξουν μια κρί­σι­μη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Σε αυτήν την προ­σπά­θεια κά­ποια λάθη και κα­θυ­στε­ρή­σεις είναι, απλά, ανα­πό­φευ­κτα. Όμως από την έκ­βα­ση της ανα­μέ­τρη­σης θα κρι­θούν πολλά για την Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα, αλλά και διε­θνώς. Γι’ αυτό οφεί­λου­με όλοι να πα­ρου­σιά­σου­με σε αυτήν τον κα­λύ­τε­ρο εαυτό μας.

Πηγή: rproject.gr