Σπύρος Καβακόπουλος: Πολυτεχνείο τα εγγόνια μεγάλωσαν

Τα εγγόνια μεγάλωσαν. Έφτασε η ώρα να μάθουν για το Πολυτεχνείο, τα μηνύματά του και την αλήθεια χωρίς τις καταστροφικές υπερβολές. Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο, στις σαράντα τόσες επετείους και δεν θέλω ούτε τα εγγόνια μου να πάνε ποτέ. Δεν θέλω να βλέπουν να ποδοπατείται η μνήμη απ’ αυτούς που δήθεν ενδιαφέρονται γι αυτήν και που σίγουρα, αν τους τύχαινε, θα αρνιόντουσαν να γίνουν η νέα γενιά του Πολυτεχνείου. Πως θα μπορούσα άραγε να δικαιολογήσω στα παιδιά, την χθεσινή συγνώμη κάποιας πολιτικής ομάδας που την είχε στημένη στους κνίτες κι αντί να δείρει αυτούς, έδειρε άλλη ομάδα ομοϊδεατών τους που μοιάζανε με κνίτες.  Πως θα τους δικαιολογήσω το πλήθος των ηλιθίων λογικών, που διέπει κάθε επέτειο και απογοητεύει τους νέους στρέφοντάς τους σε ατραπούς που μας κάνουν να ψαχνόμαστε.

Μιας και ήρθε λοιπόν η ώρα, τα πήγα εκεί που άμεσα θα έβλεπαν τα αποτελέσματα της δικτατορίας και της απουσίας κάθε ελευθερίας έκφρασης. Και τέλος να δουν τους διαφορετικούς ανθρώπους, που για αυτούς το πολυτεχνείο δεν είναι επέτειος, αλλά καθημερινή  κοινωνική υποχρέωση και καθήκον για βοήθεια στους κάθε λογής κατατρεγμένους. Πήγαμε λοιπόν στο προσφυγικό κέντρο στο Γαλάτσι, γυρίσαμε όλους τους χώρους, είδανε και καταλάβαν. Στεναχωρήθηκαν, θέλανε να φύγουν όμως πως να φύγουν όταν τα συνομίληκά τους έχουν περάσει τρεις χειρότερα….

Θέλαν να βοηθήσουν, όμως εθελοντική δουλειά για την ηλικία τους δεν υπήρχε, έτσι συναποφασίσαμε να παίξουμε μπάλα μαζί τους, να τους δείξουμε ότι δεν διαφέρουμε κι ότι είμαστε ίσοι - ίδιοι. Η στεναχώρια μετατράπηκε σε χαρμολύπη. Φύγαμε, ο καθένας στην σιωπή και ερωτήματά του. Έτσι κατάλαβαν τι σημαίνει δικτατορία, Πολυτεχνείο, να μπορείς να μιλάς ελεύθερα και να βοηθάς γεμίζοντας την ψυχή σου με χαρά που δεν αγοράζεται.