"Εργατικός Αγώνας": Στο ίδιο μετερίζι με κομμουνιστές και κοινωνικούς αγωνιστές

Η εκδήλωση της ΚΚ-ΕΑ στην Πάτρα

Ο Εργατικός Αγώνας θα προχωρήσει μαζί με κομμουνιστές στην ανασυγκρότηση του κόμματος της εργατικής τάξης, θα παλέψει από το ίδιο μετερίζι μαζί με κοινωνικούς αγωνιστές για τη σωτηρία του λαού, για την οργάνωση της πάλης του, για την δημιουργία των προϋποθέσεων της κοινωνικής αλλαγής.

Αυτό ήταν το μήνυμα που δόθηκε σε όσους παρευρεθήκαν στην πολιτική εκδήλωση της Κίνησης Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας που πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα στις 20 Νοέμβρη. Ο Βασίλης Καλαματιανός και ο Γιώργος Πετρόπουλος είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν με παλιούς και νέους συναγωνιστές να μιλήσουν μαζί τους και να ακούσουν τις απόψεις τους. 

Ο Ε.Α. δημοσιεύει σήμερα τις εισηγήσεις των δυο ομιλητών. Δημοσιεύουμε και το βίντεο της εκδήλωσης όπου μπορείτε να ακούσετε την ενδιαφέρουσα συζήτηση που ακολούθησε.

Αντίπαλος είναι η αστική τάξη, ο ιμπεριαλισμός και οι πολιτικοί εκφραστές τους

Στην εισηγητική του ομιλία ο Βασίλης Καλαματιανός πρώην μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε:

Αγαπητοί σύντροφοι.

Είναι γνωστό σε πολλούς ότι δεν είμαι περαστικός από την Πάτρα. Δύο φορές, από ενάμιση χρόνο παλαιότερα, βρέθηκα εδώ σαν στέλεχος του ΚΚΕ.

Την πρώτη φορά ήταν το 1974 αμέσως μετά την μεταπολίτευση, σαν μέλος του Γραφείου Περιοχής. Τα γραφεία της Κ.Ο. ήταν στην Κόρινθου. Με παλαιούς κομμουνιστές άρχισε το κτίσιμο των Οργανώσεων. Πολλοί από αυτούς δυστυχώς δεν υπάρχουν σήμερα, αποφεύγοντας παραλείψεις και παρεξηγήσεις, τιμώντας τη μνήμη όλων, θα αναφέρω τα ονόματα των δύο τότε γραμματέων Πάτρας και Υπαίθρου Αχαΐας. Δύο θαυμάσιοι άνθρωποι και αταλάντευτοι κομμουνιστές. Βασίλης Ασημακόπουλος και Γιώργος Αγγελόπουλος - καπετάν Φλόγας.

Η δεύτερη περίοδος ήταν τον Αύγουστο του 1989, περίοδος εσωκομματικών αντιπαραθέσεων και διασπάσεων στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

Σήμερα δεν είμαι εδώ για να αναπτύξω ή να υποστηρίξω τις θέσεις και την πολιτική του ΚΚΕ. Κάτι τέτοιο δυστυχώς μού είναι αδύνατο. Γνωρίζετε τις διαφωνίες μου, με εκτιμήσεις και αποφάσεις της προηγούμενης και της σημερινής ηγεσίας, που έχουν οδηγήσει το Κόμμα σε αδυναμία να κινητοποιεί την εργατική τάξη, τη νεολαία και το λαό και ταυτόχρονα να αυξάνει το κύρος , την επιρροή και τη δύναμή του, σε ευνοϊκές για δράση συνθήκες, αυτές της οικονομικής κρίσης.

Πιθανά κάποιοι να πουν ότι ο Καλαματιανός άλλαξε. Ένας τέτοιος ισχυρισμός ή άποψη δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η ιστορία του καθενός, η σταθερότητα απόψεων και η στάση σε παρεκκλίσεις είναι επίσης γνωστές. Άλλοι άλλαξαν τις θέσεις του ΚΚΕ και μάλιστα με τρόπο αυθαίρετο και αντιεπιστημονικό.

Έχει μήπως καμία σχέση με την πραγματικότητα εκτίμηση για μια χώρα , όπως η δική μας, το δημόσιο χρέος της οποίας είναι σχεδόν διπλάσιο του ΑΕΠ, που οι εισαγωγές είναι επίσης κοντά στο διπλάσιο των εξαγωγών, με τρία συνεχή μνημόνια και τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών οργανισμών να ανεβοκατεβαίνουν στα Υπουργεία, να διαμορφώνουν νόμους και προϋπολογισμούς και ένα Κοινοβούλιο δεσμευμένο να ψηφίζει ότι δεν είναι εξαρτημένη;

Μπορεί να ισχυρισθεί κανείς στα σοβαρά ότι η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά; Και όμως είναι πολιτική θέση του ΚΚΕ. Θέση η οποία παρακάμπτει και αποκρύπτει ταυτόχρονα τη διπλή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης τόσο από την αστική τάξη της χώρας, όσο και από τους ιμπεριαλιστές.

Μπορεί μήπως να καλύψει την πραγματικότητα , η διατύπωση για ανισόμετρη αλληλεξάρτηση και άλλες γλωσσικές εφευρέσεις; Αλήθεια ποια η σκοπιμότητα και πώς έχουν αποτιμηθεί, θέσεις ότι το ΚΚΕ δεν είναι Αριστερά; Ή η θέση για το Δημοψήφισμα; Ή η άρνηση της πάλης για αποδέσμευση από την Ε.Ε. τώρα;

Πολλά ερωτηματικά υπάρχουν και για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας του ΚΚΕ και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Είναι μόνον για να υπηρετήσουν και να στηρίξουν τη σημερινή πολιτική; Είναι μια σεχταριστική αντίληψη που έχει επικρατήσει;

Είναι μήπως για να χτυπηθεί μια πολιτική που συνδυάζει το ταξικό με το πατριωτικό και το διεθνιστικό;

Αυτά είναι ορισμένα ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις.

Η επανάληψη από την ΚΕ ότι εκτιμήσεις και θέσεις του Κόμματος επιβεβαιώνονται, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν δείκτες που να επιβεβαιώνουν τέτοια εκτίμηση.

Αγαπητοί σύντροφοι.

Στις εκλογές του Σεπτέμβρη, καταγράφηκε η δύναμη των κομμάτων και γενικότεροι συσχετισμοί. Δε χωρά αμφιβολία ότι, παρά την καθήλωση των παλαιών Κυβερνητικών Κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) το πέρασμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με το στρατόπεδο της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, έχει μετατοπίσει την πολιτική κατάσταση πιο συντηρητικά.

Τα κόμματα της Κομμουνιστικής Αριστερός και με χαλαρά κριτήρια στο σύνολό τους δεν ξεπερνάνε το 10% Ταυτόχρονα επικρατεί συνεχής αντιπαράθεση , δε φαίνεται ένα ουσιαστικό σημάδι έναρξης έστω κάποιας συζήτησης - διαλόγου.

Και βέβαια αυτή τη στιγμή θα ήταν εξωπραγματικό να ζητά κανείς συζήτηση για ζητήματα της Ιδεολογίας, της στρατηγικής, της θεωρίας, γενικά ζητήματα του Κομμουνιστικού Κινήματος, ακόμη ζητημάτων όπως το Μέτωπο.

Όμως εξ ίσου ακατανόητο είναι, αυτές οι δυνάμεις να μην κάνουν ένα βήμα για συντονισμό δράσης στο κίνημα της εργατικής τάξης. και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα, σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Η άποψη ότι αυτό μπορεί να γίνει στα σωματεία είναι απλά μια αρνητική τοποθέτηση.

Ο ρόλος Κομμάτων και Κινήσεων Κομμουνιστικής αναφοράς δεν είναι να υποδείχνουν απλά, τα σωματεία. Έχουν ευθύνη για κάτι παραπάνω. Απαιτείται επεξεργασία αιτημάτων και στόχων που αφ’ ενός να ενώνουν τα τμήματα της εργατικής τάξης και μεσαίων στρωμάτων, ταυτόχρονα να πολιτικοποιούν, να έχει αμυντικό αλλά και διεκδικητικό χαρακτήρα, να αναβαθμίζει την πάλη.

Οφείλουν οι δυνάμεις της Κομμουνιστικής Αριστερός, όλοι μας, να εκτιμήσουν ότι η άρνηση κάθε συζήτησης , οι 5-6 ξεχωριστές συγκεντρώσεις την ίδια ώρα στην Αθήνα, οι στείρες αντιπαραθέσεις , σε συνθήκες κρίσης, όταν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης υποφέρουν, έχει σαν αποτέλεσμα να κυριαρχεί ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός και οι εργαζόμενοι να βρίσκονται εκτός σωματείων και δράσης.

Εμείς, ο ΕΑ, θα μιλήσουμε καθαρά. Μετά από 5 χρόνια οικονομικής κρίσης χωρίς προοπτική εξόδου από αυτή, οφείλουν όλες οι δυνάμεις να σκεφτούν, αν θα συνεχισθεί αυτή η κατάσταση, η αντίληψη περιχαρακώματος, του αντέξαμε, αντιλήψεις ιδιοκτησίας τμήματος της εργατικής τάξης και περιθωριοποίησης του συνόλου της Κομμονιστικής Αριστεράς κάτω του 10% στις εκλογές.

Ή αν μπορεί κρατώντας τις διαφορές, να ξεκινήσει μία συζήτηση για ένα συντονισμό για κοινή δράση της εργατικής τάξης και του μαζικού κινήματος.

Αγαπητοί σύντροφοι

Οι διεθνείς εξελίξεις, η κατάσταση είναι τέτοια, που δε μπορεί να περιμένουμε θετικές επιδράσεις. Ακριβώς το αντίθετο. Υπάρχει επιβράδυνση της οικονομίας στην Ευροζώνη, σε άλλες μεγάλες χώρες με σκαμπανεβάσματα. Τα μάτια όλων στρέφονται στην πορεία της οικονομίας της Κίνας. Οι όροι της επιδιωκόμενης εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ-Ε.Ε. οδηγούν σε αντιπαραθέσεις, άτυπες συμμαχίες, μαχαιρώματα (Στήριξη ΗΠΑ σε Γαλλία για κόντρα στη Γερμανία, αποκάλυψη για Φολκβάγκεν κ.ά.).

Η βομβιστική επίθεση Τζιχαντιστών στο Παρίσι, ο θάνατος και οι τραυματισμοί εκατοντάδων ανυποψίαστων ανθρώπων, η εμφάνιση στρατιωτικών μονάδων σε ευρωπαϊκές μητροπόλεις είναι σημάδια απαρχής σοβαρών εξελίξεων που επιδρούν και στη χώρα μας.

Όλοι θρηνούν για τα θύματα και καταδικάζουν τους τρομοκράτες. Αποκρύπτουν όμως τις αιτίες και τους υπεύθυνους που έχουν δημιουργήσει γενική αναστάτωση, σε Αφγανιστάν, Πακιστάν, την ευρύτερη Μ.Α. και την Αφρική. Τους πολέμους των ΗΠΑ - Γαλλίας σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη , τον εξοπλισμό και την πολλαπλή χρηματοδότηση Τζιχαντιστών για ανατροπή του Άσαντ.

Τα κύματα των προσφύγων και μεταναστών δεν πρόκειται να τα σταματήσουν φράκτες, απλά θα συσσωρεύονται σε χώρες που δεν επιθυμούν να παραμείνουν , όπως η Ελλάδα. Λύση θα υπάρξει μόνο με ειρήνευση και οικονομική ανάπτυξη των χωρών προέλευσης των προσφύγων και μεταναστών.

Αγαπητοί σύντροφοι.

Συνυπολογίζοντας τη διεθνή και εσωτερική κατάσταση δε μπορεί παρά να εκτιμήσουμε ότι δημιουργείται μια συνθετότητα προβλημάτων που απαιτεί γρήγορη αντιμετώπιση. Η ευθύνη αυτή αντικειμενικά βαρύνει τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, την Κομμουνιστική Αριστερά στο σύνολό της και σε σχέση με το ειδικό βάρος της κάθε δύναμης.

Η κατάσταση έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Το 40% του λαού μας ζει στα όρια της φτώχιας έως την εξαθλίωση. Άλλο ένα ανάλογο ποσοστό φτωχοποιείται, ζει στην ανασφάλεια. Σ’ αυτά προστίθενται , το προσφυγικό και οι πολεμικές συρράξεις στην περιοχή.

Αν αυτές οι εκτιμήσεις είναι σωστές -και είναι- φαίνεται καθαρά η ανάγκη ανάπτυξης κινήματος γι’ αυτά τα προβλήματα και ταυτόχρονα η ευθύνη των κομμάτων και κινήσεων, προσώπων με αναφορά στο κομμουνιστικό.

Αγαπητοί σύντροφοι.

Όσο ο Ε.Α. βγαίνει στο πολιτικό προσκήνιο, έρχονται ερωτήματα, δισταγμοί και απορίες. Πολλοί μα πάρα πολλοί από ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα μας λένε, συμφωνούμε με θέσεις που έχουν διατυπωθεί, αλλά τι θα κάνετε για να γίνουν πράξη. Ακόμη γιατί θα πετύχετε εσείς εκεί που απέτυχαν άλλοι.

Απαντάμε: Μπορεί και πρέπει να πετύχουμε γιατί:

α) Η επιδίωξή μας , η επιδίωξη του ΕΑ δεν είναι να κερδίσει ένα ποσοστό από το σημερινό 10% του συνόλου της Κομμουνιστικής Αριστεράς.

β) Μας ενδιαφέρει το κίνημα και μέσα από εκεί, το κέρδισμα της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και του λαού από τις δυνάμεις που θα συμβάλλουν γι’ αυτό.

γ) Επιδιώκουμε σταθερά να παραμερισθούν διαφορές που υπάρχουν, και είναι πολλές, για να δημιουργηθεί ενιαίο μέτωπο χωρίς διακρίσεις και διαιρέσεις με κορμό την εργατική τάξη.

δ) Ο συντονισμός, η ενιαία δράση, θα δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης, θα δημιουργεί προϋποθέσεις κοινωνικο-πολιτικού Μετώπου ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό , θα οδηγεί σε επαναστατικές αλλαγές.

ε) Επιμένουμε να αρχίσει ένας διάλογος ,με διάφορες μορφές και θέματα, που να οδηγεί σε συγκλίσεις, σε άμβλυνση των αντιθέσεων.

Θα συνεχίσουμε έχοντας εκτιμήσει ότι η ενότητα δράσης κομμάτων και κινήσεων Κομμουνιστικής αναφοράς είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Είναι δύσκολη ακόμα και τώρα που πρόκειται για πάλη ανατροπής των μνημονίων για την ίδια τη ζωή τμήματος της εργατικής τάξης και του λαού μας. Για το άμεσο.

Οι δυσκολίες μεγαλώνουν για ζητήματα που αφορούν βασικά μεγάλα προβλήματα της οικονομίας και της πολιτικής και ακόμη περισσότερο ζητήματα της θεωρίας και της ιδεολογίας. Επιγραμματικά ορισμένα για να κατανοούμε πού βρισκόμαστε, τι πρέπει να ξεπερνάμε:

1. Το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης και η θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο. Είναι καθοριστικό για τη χάραξη πολιτικής, τακτικής και τη δημιουργία συμμαχιών.

2. Για τον ιμπεριαλισμό και τα βασικά του χαρακτηριστικά: Θα γίνεται εκτίμηση με βάση τα κριτήρια και τη λογική του Λένιν ή με άλλα αυθαίρετα;

3. Για το φασισμό: Είναι απλά συστατικό στοιχείο του πολιτικού συστήματος ή μια απάνθρωπη ιδεολογία που χωρίζει τους ανθρώπους σε ανώτερη και κατώτερη φυλή και προχωρά σε γενοκτονίες;

4. Για το χαρακτήρα της ΕΕ: αν μπορεί ή δεν μπορεί να αλλάξει. Αν μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη της χώρας μέσα στην ΕΕ ή όχι. Αν απαιτείται συνολική αποδέσμευση από την ΕΕ ή μόνο από την ευρωζώνη. Αν η προσπάθεια της πάλης για αποδέσμευση είναι άμεσο ζήτημα ή ταυτίζεται με τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αν χρειάζεται Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο και αντίστοιχο πρόγραμμα ή απευθείας σοσιαλιστική επανάσταση.

Πολλά ζητήματα προκύπτουν για το κόμμα της εργατικής τάξης. Υπάρχουν κι άλλα μικρότερα που, όμως, είναι εμπόδια, όπως:

1. Υπάρχει ένα μπέρδεμα για το τι είναι η Κομμουνιστική Αριστερά. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι κόμμα υπό συγκρότηση. Πρόκειται ασφαλώς για λάθος. Κατά την άποψή μας, είναι όλες οι δυνάμεις που, παρά τις όποιες διαφορές και προσεγγίσεις, επιδιώκουν αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Σήμερα, αυτές είναι από το ΚΚΕ μέχρι τη ΛΑΕ. Σημειώνω και υπογραμμίζω: Πάμε για ενότητα δράσης. Ενότητα για κόμμα σημαίνει σαμποτάρισμα κάθε προσπάθειας ακόμη και για δράση στα άμεσα.

2. Υπάρχουν αντιλήψεις ηγεμονισμού και τακτικές εκβιασμού.

3. Σε ορισμένες δυνάμεις είναι κυρίαρχη η κυβερνητική αντίληψη.

4. Σε άλλες κυριαρχεί η δικαίωσή τους την περίοδο των διασπάσεων ή η θέση σε ένα πολιτικό γεγονός.

Είναι φανερό ότι ακόμη κυριαρχεί το «εγώ» και όχι το «εμείς». Οι αντιπαραθέσεις που υπήρχαν και υπάρχουν βαραίνουν. Όπως και ο χρόνος και η προσωπική αποστασιοποίηση.

Πριν λίγες μέρες, στις 11 Νοέμβρη, με πρωτοβουλία της ιστοσελίδας COMMON πραγματοποιήθηκε σε αίθουσα της ΑΣΟΕΕ συνάντηση-συζήτηση. Για τα μέλη του προεδρείου ήταν μια συνάντηση μετά από 25 χρόνια. Για μένα ήταν συνάντηση με εκατοντάδες συντρόφους, πρώην στελέχη και μέλη που είμασταν μαζί στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας. Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο συμβαίνει και σήμερα εδώ.

Όσοι παρακολούθησαν από το διαδίκτυο την εκδήλωση έχουν ασφαλώς τα δικά τους συμπεράσματα και παρατηρήσεις. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι σε μέλη και οπαδούς υπάρχει ωριμότητα και απαίτηση για ενότητα δράσης στο κίνημα τώρα και προσπάθειες για παραπέρα. Στις ηγεσίες είναι πιο δύσκολα. Έτσι έχουν τα πράγματα, δεν θέλω και δεν μπορώ να ωραιοποιήσω την κατάσταση.

Είμαι πεισμένος ότι θα πάμε μπροστά. Το ζήτημα είναι να πάμε και γρήγορα. Αυτό θα γίνει αν συνειδητοποιηθούν άμεσα δυο βασικοί παράγοντες:

α) Η συντηρητική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πολιτικό κενό. Όπως στη φύση έτσι και στην πολιτική, κενό δε μπορεί να υπάρχει.

β) Στο χώρο της Κομμουνιστικής Αριστεράς υπάρχουν διαφορές και μεγάλες. Όμως, αντίπαλος, εχθρός είναι η αστική τάξη, ο ιμπεριαλισμός, οι πολιτικοί τους εκφραστές και η αντίδραση.

Αυτές είναι οι θέσεις και οι αντιλήψεις του Εργατικού Αγώνα. Όσοι πιστεύουν στην ορθότητα των προτάσεών μας ας στηρίξουν αυτή την προσπάθεια και τον Ε.Α.

Εμείς θα συνεχίσουμε αταλάντευτα αυτή την προσπάθεια.

Κοινή δράση χωρίς αποκλεισμούς και περιχαρακώσεις

 

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο δημοσιογράφος και ιστορικός Γιώργος Πετρόπουλος ο οποίος σημείωσε:

Φίλοι και φίλες. Συντρόφισσες και σύντροφοι

Η «Κίνηση Κομμουνιστών-Εργατικός Αγώνας» μετράει 16 μήνες ζωής. Το site «Εργατικός Αγώνας» 3 χρόνια και 9 μήνες. Και τα δύο προέκυψαν μέσα από μια αδήριτη αναγκαιότητα. Καθώς το ΚΚΕ εγκατέλειπε τον ρόλο του ως μαρξιστικό- λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης, δημιουργούνταν ένα τεράστιο κενό. Το κενό αυτό έπρεπε να καλυφθεί. Στην αρχή με πολιτικά και θεωρητικά κείμενα που φανέρωναν την μετάλλαξη του ΚΚΕ ώστε να γίνεται αντιληπτό και στους πιο αδαής αυτό που συνέβαινε. Στη συνέχεια με την οργανωμένη δουλειά ώστε οι κομμουνιστές που διαγράφονταν ή απογοητεύονταν και αποχωρούσαν από το κόμμα να μην πάνε στα σπίτια τους αλλά να στρατευθούν στην προσπάθεια για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, για να ξαναϋπάρξει το κόμμα της εργατικής τάξης.

Στην ιδρυτική διακήρυξη της κίνησής μας αναφέραμε τούτο:

«Η κίνησή μας δεν είναι πολιτικό κόμμα. Δεν έχει σκοπό να απαρνηθεί αυτό που σηματοδοτεί ιστορικά το ΚΚΕ, να γυρίσει την πλάτη στους συντρόφους που είναι μέσα στο κόμμα και αγωνιούν για την τύχη του. Η κίνησή μας έχει σκοπό να συμβάλει στη διαμόρφωση των όρων ώστε το κόμμα της εργατικής τάξης όπως το γνωρίσαμε και όπως εκείνη το έχει ανάγκη να μην τελειώσει με το ΚΚΕ εφόσον η ηγεσία του συνεχίσει στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους τίμιους κομμουνιστές και κομμουνίστριες που διαγράφονται ή αποχωρούν από το ΚΚΕ να πάνε σπίτι τους, να κυριαρχηθούν από την απογοήτευση, να παραιτηθούν από την ταξική πάλη, να ηττηθούν. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την αλλοίωση της ιστορίας και της ταυτότητας του ελληνικού επαναστατικού κινήματος, της απαξίωση και τη λήθη του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, την διαστρέβλωση και το χαντάκωμα της θεωρίας μας. Οι κομμουνιστές που θέλουν το κόμμα τους όπως το γνώρισαν κι όπως πρέπει να είναι στις σημερινές συνθήκες πρέπει να οργανωθούν και να δράσουν. Πρέπει να αγωνιστούν για τα πιστεύω τους.

Ειδικά σήμερα στις συνθήκες της κρίσης, πρέπει να αγωνιστούν για την σωτηρία της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Να σταθούν στην πρώτη γραμμή των μαζικών λαϊκών αγώνων για τα άμεσα και επείγοντα λαϊκά προβλήματα, για την ενδυνάμωση αυτών των αγώνων και της οργάνωσης του λαϊκού κινήματος στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε η «ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ - ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ». Εμείς που την συγκροτήσαμε δεν φιλοδοξούμε τίποτα για τον εαυτό μας. Φιλοδοξούμε να αφήσουμε στις επόμενες γενιές όσο μπορούμε καλύτερο και ισχυρότερο- σε κάθε περίπτωση ολοζώντανο- ό,τι μας παρέδωσαν οι προηγούμενες. Ό,τι είναι γραμμένο με το αίμα, τις θυσίες και τα ιδανικά τους. Ό,τι χρειάζεται σήμερα και στο μέλλον η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Ό,τι θα κρατήσει ολοζώντανη την προοπτική του σοσιαλισμού και θ’ ανοίξει δρόμους γι’ αυτήν.

Ελπίδα και προοπτική μπορεί να υπάρχει: Μόνο με ένα κόμμα που, στηριγμένο στον Μαρξισμό - Λενινισμό, θα μελετάει την σύγχρονη πραγματικότητα και θα γενικεύει μέσα από αυτή αντί να την προσαρμόζει σε σχήματα και γενικεύσεις καταστάσεων που προηγήθηκαν.

Ο Μαρξισμός απαιτεί από τους κομμουνιστές συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης κι όχι γενικόλογες διατυπώσεις παντός καιρού. Ελπίδα και προοπτική μπορεί να υπάρχει μόνο με ένα κόμμα που θα έχει ένα σύγχρονο πρόγραμμα το οποίο θα ξεκινάει από τα σημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης, θα την εμπνέει και θα την καθοδηγεί ώστε παλεύοντας στο σήμερα να δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις για να ανταποκριθεί στην ιστορική της αποστολή. Μόνο με ένα πραγματικό κόμμα νέου τύπου που θα εφαρμόζει τους λενινιστικούς κανόνες συγκρότησης και λειτουργίας του, με μια ηγεσία πιστή στο μαρξισμό λενινισμό.

Η «Κίνηση Κομμουνιστών - Εργατικός Αγώνας» σε αυτό το στόχο θα στρατευτεί με όλες τις δυνάμεις της».

Μένουμε σταθερά προσηλωμένοι στις ιδρυτικές μας αρχές. Γνωρίζουμε πως δεν είναι καθόλου εύκολο να ξαναδημιουργηθεί από την μια μέρα στην άλλη ένα κόμμα με ιστορία ενός σχεδόν αιώνα και με τέτοια αγωνιστική παράδοση όπως αυτή του ΚΚΕ. Γνωρίζουμε επίσης ότι παλιότερες διασπάσεις του ΚΚΕ δεν έφεραν κανένα θετικό αποτέλεσμα στην αναζωογόνηση του κομμουνιστικού κινήματος. Όσοι έφευγαν από τα δεξιά αργά η γρήγορα κατέληγαν στον συμβιβασμό με το σύστημα και στην ενσωμάτωση σ’ αυτό. Κι όσοι έφευγαν από Αριστερά, όχι μόνο δεν πρόσφεραν τίποτα στην ανάπτυξη της μαρξιστικής- λενινιστικής θεωρίας, όχι μόνο δεν συνεισέφεραν σε επαναστατική πολιτική πράξη αλλά προκάλεσαν και σοβαρότερη σύγχυση.

Δεν σας κρύβουμε πως μας έχει εντυπωσιάσει το γεγονός ότι ενώ πολλοί εγκατέλειψαν το ΚΚΕ κάνοντας κριτική στην εκάστοτε ηγεσία του για αλλοίωση των επαναστατικών- κομμουνιστικών του χαρακτηριστικών, όταν οργανώθηκαν σε ξεχωριστά πολιτικά σχήματα, αυτά τα σχήματα ήταν η έμπρακτη αμφισβήτηση του κομμουνιστικού κόμματος και ως οργάνωση και ως θεωρία και ως πολιτική.

Λαμβάνουμε σοβαρά αυτή την πείρα. Δεν έχουμε σκοπό ούτε τα λάθη άλλων σχημάτων να επαναλάβουμε ούτε τον δικό τους δρόμο να ακολουθήσουμε. Μένουμε αταλάντευτα προσηλωμένοι σε αυτό που γράφαμε στην ιδρυτική μας διακήρυξη:

«Κινητήρια δύναμη της ιστορίας και της κοινωνίας ήταν, είναι και θα είναι- για πολύ καιρό ακόμη- η ταξική πάλη ενώ βασική αντίθεση στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες είναι η αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας που κοινωνικά εκφράζεται από τις δύο βασικές κοινωνικές τάξεις, την εργατική και την αστική και την αναμεταξύ τους πάλη. Στο πλαίσιο αυτό η αστική τάξη έχει περισσότερα από ένα κόμματα για την προώθηση και την επιβολή των συμφερόντων της. Επομένως, για τους κομμουνιστές, για όσους ασπάζονται τον Μαρξισμό - Λενινισμό το θεμελιώδες, το κυρίαρχο, το βασικό και το πρωτεύον ζήτημα που πρέπει να λυθεί είναι το ζήτημα του κόμματος της εργατικής τάξης. Χωρίς σημείο αναφοράς την εργατική τάξη δεν μπορεί να υπάρξει καμία πραγματική Αριστερά στην κοινωνία. Χωρίς το κόμμα της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο σε αντιιμπεριαλιστική- αντιμονοπωλιακή- δημοκρατική βάση και με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό. Το Αντιιμπεριαλιστικό – Αντιμονοπωλιακό - Δημοκρατικό Μέτωπο προϋποθέτει την ύπαρξη μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος και τον καθοδηγητικό του ρόλο που θα κατακτιέται συνεχώς και θα αναγνωρίζεται από τις λαϊκές μάζες. Οτιδήποτε, έξω από αυτή τη λογική δεν ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης, είναι έξω από την θεωρία και την πολιτική πρακτική των κομμουνιστών, δεν συνάδει με την ιστορική εμπειρία του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας και γενικότερα». 

Φίλοι και φίλες. Συντρόφισσες και σύντροφοι

Πριν από λίγο καιρό ήμασταν οι μόνοι που μιλούσαμε για την αναγκαιότητα του κόμματος της εργατικής τάξης. Σήμερα αυτό το ζήτημα είναι στα χείλη και στους προβληματισμούς όλων όσων αισθάνονται κομμουνιστές- ανεξαρτήτως του πολιτικού σχηματισμού στον οποίο στεγάζονται. Πριν από λίγο καιρό ήμασταν οι μόνοι που υπογραμμίζαμε πως ο όρος Αριστερά έχει χάσει τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά και ο χώρος Αριστερά έχει μετατραπεί σε πλαδαρά σχήματα χωρίς σαφείς κοινωνικές και θεωρητικές αναφορές. Αιτία που συμβαίνει αυτό είναι η απουσία μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος καθώς η Αριστερά ετεροκαθοριζόταν πάντα με κοινωνικό σημείο αναφοράς την εργατική τάξη και με ιδεολογικοπολιτικό σημείο αναφοράς το εργατικό κόμμα. Σήμερα όλοι καταλαβαίνουν πως μαζί με το κομμουνιστικό κόμμα χάνεται και η Αριστερά πως η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και του κόμματος της εργατικής τάξης είναι η πρώτη και βασική προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς. 

Τίθεται επομένως το ερώτημα: Τι κάνουμε;

1. Καταρχήν προωθούμε την κοινή δράση πάνω στα προβλήματα της εργατικής τάξης και γενικότερα του εργαζόμενου λαού χωρίς αποκλεισμούς και περιχαρακώσεις. 

2. Μελετάμε από κοινού, με εργαλείο τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, την πραγματικότητα που βιώνουμε, τον ελληνικό και τον παγκόσμιο καπιταλισμό, την κρίση τους, τα ζητήματα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, την ιστορία μας. Αν ο μαρξισμός είναι επιστήμη ας τον αναπτύξουμε ως επιστήμη από κοινού χωρίς να εγκαταλείψουμε τις πολιτικές μας διαφορές. Έχουμε ιστορικά παραδείγματα πολύ πετυχημένα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Πρέπει όμως να μπει ένα τέρμα στην μακροχρόνια αρρώστια του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος όπου αντί να μελετάμε επιστημονικά την πραγματικότητα, την σπρώχνουμε μέσα σε έτοιμα γενικόλογα σχήματα του παρελθόντος για να κατασκευάσουμε άλλες κοινοτυπίες, γενικολογίες και δόγματα.

3. Κάθε κίνηση, οργάνωση, συλλογικότητα κρατάει την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική της αυτοτέλεια. Η πορεία της επιστημονικής μελέτης της πραγματικότητας και η κοινή δράση για τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού θα δείξει ποιοι και με ποιους συγκλίνουν και τι πρέπει να κάνουν. Ο Εργατικός Αγώνας δεν πρόκειται να συμμετέχει σε καμία τεχνητή συγκόλληση με κανέναν, δεν έχει το άγχος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, δεν βιάζεται, απεχθάνεται τους πολιτικούς αχταρμάδες. Θα προχωρήσει μαζί με κομμουνιστές στην ανασυγκρότηση του κόμματος της εργατικής τάξης, θα παλέψει από το ίδιο μετερίζι μαζί με κοινωνικούς αγωνιστές για τη σωτηρία του λαού, για την οργάνωση της πάλης του, για την δημιουργία των προϋποθέσεων της κοινωνικής αλλαγής.

πηγή: ergatikosagwnas.gr