Σπύρος Καβακόπουλος: Σαν Αμερικάνοι

Δεκαετία 1950, με τους γονείς μου έμενα στο Δουργούτη, την πιο φτωχή συνοικία της Αθήνας.Την κατοικούσαν μετανάστες από ορεινά χωριά και αρμένιδες πρόσφυγες.Τα αρμενέϊκα παραγκούπολη, σαν φαβέλα, χαρά μου να χάνομαι στα δρομάκια και μετά να προσπαθώ να βγω έξω. Θυμάμαι ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός ερχότανε και έδινε διατακτικές με τις οποίες πηγαίναμε κάπου στην Πειραιώς, την λεγόμενη «αποθήκη» και παίρναμε μεταχειρισμένο ρουχισμό και γάλα σκόνη που στέλναν οι Αμερικάνοι. Μεγάλη η χαρά της οικογένειάς μου κάθε φορά που παίρναμε «διατακτική» και περισσότερο η δική μου, αφού ο σχεδιασμός των ρούχων που έπαιρνα, ήταν άγνωστος τότε για τη χώρα μας, μποτάκια με φερμουάρ, φόρμα γυμναστικής που δεν την γνώριζαν ούτε οι αθλητές. Ευγενικοί οι υπάλληλοι του Ερυθρού Σταυρού και ως μικρό παιδί μου έκαναν το χατίρι να διαλέγω.


Πενηνταπέντε χρόνια μετά, τα παιδιά της τότε πάμπτωχης μετεμφυλιακής Ελλάδος μεγάλωσαν και πήραν τη θέση των Αμερικάνων δίνοντας ρουχισμό και τροφές στους ξένους πρόσφυγες. Που να φανταζόμουν ότι οι μνήμες αυτές, θα μ’ έκαναν να παραβαίνω κανονισμούς και ν’ αφήνω προσφυγόπουλα να διαλέγουν αυτά που τους αρέσουν. 

Μνήμες, πολλές μνήμες, που συχνά προκαλούν δάκρυα και ευκαιρία κήδευσης κάποιων ψευδαισθήσεων.