Κάτω τα χέρια από τους πέντε αγωνιστές φοιτητές - Ολοι Πέμπτη-Παρασκευή-Δευτέρα έξω από το Εφετείο

Η μη έκδοση των πέντε αγωνιστών φοιτητών στην Ιταλία είναι ένα μείζον πολιτικό ζήτημα, καθώς είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται να εφαρμοστεί το περιβόητο ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης σε βάρος ελλήνων πολιτών που συμμετείχαν σε μια διαδήλωση στο εξωτερικό. Μέχρι τώρα, το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης είχε εφαρμοστεί μόνο σε περιπτώσεις βαριών ποινικών υποθέσεων (ναρκωτικά κυρίως), καθώς και σε βάρος τούρκων και κούρδων αγωνιστών (για άλλους εφαρμόστηκε και για άλλους απορρίφθηκε από τα ελληνικά δικαστήρια). Αν οι πέντε φοιτητές εκδοθούν στον Ιταλία, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου.

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Την περασμένη Πρωτομαγιά, οι πέντε φοιτητές πήραν μέρος σε διαδήλωση που έγινε στο Μιλάνο ενάντια στη διεθνή έκθεση ΕΧΡΟ. Στη διάρκεια της διαδήλωσης υπήρξαν οι συνήθεις συγκρούσεις με την αστυνομία. Η ιταλική αστυνομία εξαπέλυσε πογκρόμ συλλήψεων. Στο πλαίσιο αυτού του πογκρόμ, συνελήφθησαν και οι πέντε φοιτητές, μαζί με πολλούς άλλους. Στοχοποιήθηκαν επειδή έβγαιναν από κατειλημμένο χώρο. Προσήχθησαν, ανακρίθηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να τους απαγγελθεί καμιά κατηγορία.


Εξι μήνες μετά, οι ιταλικές εισαγγελικές αρχές ζητούν την έκδοσή τους με ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης. Τα αδικήματα για τα οποία τους κατηγορούν είναι φθορές. Αδικήματα που στην Ελλάδα αποτελούν πλημμελήματα, στην Ιταλία όμως αντιμετωπίζουν ένα πλαίσιο ποινής 8-15 χρόνια φυλάκισης. Επίσης, στην Ιταλία δεν υπάρχει ανώτατο όριο προφυλάκισης (στην Ελλάδα ισχύει το 18μηνο). Ετσι, αν οι φοιτητές εκδοθούν στην Ιταλία, κινδυνεύουν με μια μακρά προφυλάκιση, ενώ στη συνέχεια θα δικαστούν με όρους που παραβιάζουν τα στοιχειώδη υπερασπιστικά τους δικαιώματα (σε μια ξένη χώρα, σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν, με ένα ποινικό σύστημα που τους είναι παντελώς άγνωστο). Περιττεύει να σημειώσουμε ότι οι οικογένειές τους θα «ξετιναχτούν» οικονομικά προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουν τις δαπάνες που απαιτεί αυτή η διαδικασία, που μπορεί να τραβήξει χρόνια.

Το κατηγορητήριο είναι εξοργιστικό. Εντελώς αόριστο, χωρίς καμιά τεκμηρίωση, παραθέτει απλώς κατηγορίες, θυμίζοντας διαδικασίες μεσαίωνα. Εκείνο που θέλουν οι ιταλικές αρχές καταστολής είναι να πάρουν στα χέρια τους τους φοιτητές, να τους προφυλακίσουν και να τους δικάσουν (μαζί με ιταλούς που έχουν ήδη προφυλακίσει) σε μια δίκη-παρωδία, με στημένες μαρτυρίες μπάτσων (τα έχουμε ζήσει κι εδώ αυτά), ώστε να στείλουν ένα τρομοκρατικό μήνυμα: «αυτά θα αντιμετωπίζει όποιος έρχεται από άλλη χώρα και συμμετέχει σε μαχητικές διαδηλώσεις στην Ιταλία. Δεν έχει σημασία αν ο ίδιος έκανε κάτι. Σημασία έχει ότι συμμετείχε σε μια διαδήλωση που έγιναν επεισόδια. Αν θέλετε να μην πάθετε τα ίδια, φροντίστε να μείνετε μακριά από τέτοιες διαδηλώσεις». Πρόκειται για εφαρμογή της φασιστικής αρχής της συλλογικής ευθύνης, με την οποία το ιταλικό ιμπεριαλιστικό κράτος είναι εξοικειωμένο εδώ και πολλές δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι για φθορές έχει θεσπιστεί ένα τόσο εξοντωτικό πλαίσιο ποινών.

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι καθαρά πολιτικό. Πέντε έλληνες φοιτητές εκζητούνται έχοντας στοχοποιηθεί πολιτικά: συνελήφθησαν να βγαίνουν από κατειλημμένο χώρο στο Μιλάνο, συμμετείχαν σε μια διαδήλωση που εξελίχτηκε σε σύγκρουση με την αστυνομία, είναι αλλοδαποί. Εχουν, δηλαδή, όλα τα χαρακτηριστικά για να χρησιμοποιηθούν ως «πρόσωπα για παραδειγματισμό».

Πολιτικά αντιμετωπίστηκε το ζήτημα και από την «πρώτη φορά Αριστερά» στην Ελλάδα. Οχι όπως θα ανέμεναν κάποιοι οπαδοί αυτής της κυβέρνησης, αλλά όπως αρμόζει σε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να διαχειριστεί το ελληνικό κράτος σύμφωνα με τη διαμορφωμένη αστική παράδοση. Αυτό φάνηκε καθαρά από τη νυχτερινή αστυνομική επιχείρηση εισβολής στα σπίτια τους, που οργανώθηκε για να συλληφθούν οι πέντε φοιτητές. Ακόμη και με βάση το κατηγορητήριο των ιταλικών αρχών δεν έβγαινε το συμπέρασμα ότι πρόκειται για «ιδιαιτέρως επικίνδυνα άτομα». Η νυχτερινή αστυνομική επιχείρηση, όμως, ήταν η κυβερνητική συμβολή στο «στήσιμο» που ξεκίνησε από την Ιταλία. Εγινε προσπάθεια να δημιουργηθεί η εικόνα των «ιδιαιτέρως επικίνδυνων ατόμων», που πρέπει να συλληφθούν νύχτα και αιφνιδιαστικά. Μετά από ένα 24ωρο, βέβαια, αυτό ξεφούσκωσε, αφού οι δικαστικές αρχές άφησαν και τους πέντε ελεύθερους με περιοριστικούς όρους.

Ο «δημοκράτης» υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος, αυτός που παλαιότερα –ως θεωρητικός του ποινικού δικαίου- ξιφουλκούσε ενάντια στο ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, φόρεσε και πάλι την τήβεννο του Πόντιου Πιλάτου και οχυρώθηκε πίσω από την «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης». Είχε όλο το χρόνο να τροποποιήσει το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο (μόνο στο νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης επέφερε ένα σωρό αλλαγές στην ποινική νομοθεσία), αλλά δεν το έκανε. Δεν τροποποίησε το τρομο-πλαίσιο με το οποίο η Ελλάδα θέσπισε το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, ούτε καν για να το φέρει στα μέτρα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που έχουν κρατήσει αποστάσεις και έχουν θεσπίσει ρήτρες ελέγχου από τις δικές τους έννομες τάξεις σε περιπτώσεις εκζητούμενων. Οσα έλεγε στο παρελθόν για το συγκεκριμένο νομοθέτημα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο ίδιος ο Ν. Παρασκευόπουλος ως καθηγητής του ποινικού δικαίου, πετάχτηκαν στα σκουπίδια, όπως και τόσα άλλα (και χωρίς να έχουν σχέση με τα Μνημόνια).

Οπως απεκάλυψαν σε συνέντευξη Τύπου στις 30 Γενάρη οι συνήγοροι των πέντε εκζητούμενων (Π. Γιαννακοπούλου, Ι. Κούρτοβικ και Κ. Παπαδάκης), ο Ν. Παρασκευόπουλος αρνήθηκε να προβεί σε μια ακόμη ενέργεια, που είναι της απόλυτης δικαιοδοσίας του και η οποία θα έβαζε φραγμό στην έκδοση των πέντε φοιτητών. Του ζητήθηκε να ζητήσει ο ίδιος τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για τα αδικήματα που η Ιταλία κατηγορεί τους πέντε εκζητούμενους, όπως έχει δικαίωμα σύμφωνα με το άρθρο 30 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Αρνήθηκε! Αν άνοιγε την ποινική διαδικασία στην Ελλάδα, οι ιταλικές αρχές θα ήταν υποχρεωμένες να προσκομίσουν όλα τα στοιχεία που υποτίθεται ότι έχουν σε βάρος των πέντε φοιτητών. Κι αν από αυτή την προδικασία προέκυπταν ενδείξεις ενοχής (πράγμα απίθανο, όπως όλα δείχνουν), οι πέντε φοιτητές θα δικάζονταν στην Ελλάδα, σύμφωνα με το ελληνικό ποινικό δίκαιο. Ακόμη κι αν η Ιταλία τους καταδίκαζε ερήμην, δε θα επιτρεπόταν η έκδοσή τους, διότι θα είχαν δικαστεί στην Ελλάδα.

Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρνήθηκε να εκδώσει στις ΗΠΑ τον παλαιστίνιο αγωνιστή Μοχάμεντ Χαμντάν (Ρασίντ), που κατηγορούνταν για πολύ σοβαρότερα αδικήματα (τοποθέτηση βόμβας σε αεροπλάνο της PanAm, από την οποία σκοτώθηκε ένας και τραυματίστηκαν δεκαπέντε επιβάτες). Ασκησε δίωξη και ο Χαμντάν δικάστηκε στην Ελλάδα, με τις αμερικάνικες αρχές να στέλνουν ως μάρτυρες κατηγορίας στελέχη του FBI. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Ν. Παρασκευόπουλος αποδεικνύονται χειρότεροι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Παρέδωσαν τους πέντε φοιτητές στην κρίση των δικαστικών συμβουλίων, «νίπτοντες τας χείρας τους».

Το αίτημα για έκδοση στην Ιταλία των πέντε αγωνιστών φοιτητών θα εκδικαστεί από τρία συμβούλια εφετών, που θα συνεδριάσουν την Πέμπτη 7 (στις 11 το πρωί), την Παρασκευή 8 (στις 10 το πρωί) και τη Δευτέρα 11 Γενάρη (στις 9 το πρωί). Για όλες αυτές τις μέρες υπάρχουν καλέσματα για συγκεντρώσεις έξω από το Εφετείο (Λουκάρεως). Είναι απαραίτητο αυτές οι συγκεντρώσεις να είναι μαζικές, για να πετύχουμε την απόρριψη των ευρωπαϊκών ενταλμάτων έκδοσης κατά των πέντε φοιτητών, φράζοντας έτσι το δρόμο σε μια διαδικασία που –αν αρχίσει να εφαρμόζεται- θα εξελιχθεί σε εφιάλτη.

πηγή: eksegersi.gr