Το κακοπαιγμένο σίριαλ των ανοιχτών συνεδριάσεων της επιτροπής διαλόγου για την Παιδεία συνεχίζεται ανά την επικράτεια, έπειτα από την αποτυχία της διεξαγωγής τους στην Αθήνα, μετά από τις παρεμβάσεις εκπαιδευτικών, αδιόριστων και φοιτητών. Οι συριζαίοι πασχίζουν να αποδείξουν ότι τώρα τάχα διεξάγουν έναν διαφορετικό «διάλογο», όπου μπορεί να συμμετέχει ο καθένας και κυρίως η βάση των εκπαιδευτικών, γι' αυτό και διοργανώνουν αυτά τα αποτυχημένα events, τα οποία σε τελική ανάλυση δεν θα παίξουν κανένα ρόλο, γιατί τις προτάσεις θα διαμορφώσουν οι ειδικές επιτροπές που λειτουργούν στο πλαίσιο του «εθνικού διαλόγου».
Σ' αυτές τις ειδικές επιτροπές και τις ομάδες εργασίας, ο Αντώνης Λιάκος, πρόεδρος της επιτροπής διαλόγου, υπέβαλε δώδεκα προς επεξεργασία θέματα και ερωτήματα, που εμμέσως περιέχουν και τις δικές του προτάσεις, που όπως όλα δείχνουν θα αποτελέσουν και τον πυρήνα των σχεδιαζόμενων αλλαγών.
Μεταξύ άλλων, ο Αντώνης Λιάκος αναφέρει:
♦ «Χρειάζεται η σύνταξη ενός Εθνικού Πλαισίου Εκπαίδευσης (National Curriculum) αντικείμενο του οποίου είναι να προσδιορίσει σε αδρές γραμμές τη μορφή και το γενικό περιεχόμενο του Εθνικού Πλαισίου Εκπαίδευσης για τον Ελληνα-Ευρωπαίο πολίτη του 21ου αιώνα που μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον μεγάλων αλλαγών και απρόβλεπτων εξελίξεων. Το ΕΠΕ θα δηλώνει το γενικό σκοπό και τους βασικούς στόχους της σχολικής εκπαίδευσης, τα εκπαιδευτικά standards που θα πρέπει να αναμένονται συνολικά από τη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και να επιτυγχάνονται σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης».
Ποιο θα είναι, αλήθεια, αυτό το Εθνικό Πλαίσιο Εκπαίδευσης, η στρατηγική δηλαδή των εκπαιδευτικών στόχων, που θα διαμορφώνουν «αποτελεσματικά» τον «Ελληνα-Ευρωπαίο πολίτη του 21ου αιώνα», στο πλαίσιο ενός «παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος», δηλαδή της κυριαρχίας των καπιταλιστικών μονοπωλιακών κολοσσών, στους οποίους υποτάσσονται οι χωριστές κρατικές οντότητες;
Δεν θα είναι τίποτε άλλο από τη στρατηγική ταύτισης της παρεχόμενης εκπαίδευσης με τα απαιτούμενα προσόντα και δεξιότητες από την καπιταλιστική αγορά εργασίας. Γεγονός που οδηγεί στην απογύμνωση της εκπαίδευσης από κάθε ψήγμα ολιστικής γνώσης και ουμανισμού και ενατένισή της με καθαρά χρησιμοθηρικό πνεύμα. Που οδηγεί στα ευέλικτα προγράμματα σπουδών, με τη συμμετοχή ιδιωτικών και «τοπικών φορέων», ανάλογα με τις ανάγκες της τοπικής αγοράς, στον κατακερματισμό των σπουδών και των τίτλων σπουδών και στην προώθηση της «διά βίου εκπαίδευσης», ως μέσου -με απατηλό και επιφανειακό τρόπο- παραμονής του «απασχολήσιμου» στην αγορά εργασίας.
Ποια η διαφορά από τους στόχους του «νέου σχολείου» της Διαμαντοπούλου, του οποίου μάλιστα η υλοποίηση εφαρμογής προβλέπεται στο 3ο Μνημόνιο; Καμιά απολύτως.
♦ Στο παραπάνω πλαίσιο στρατηγικής οργάνωσης της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες θα πρέπει να δούμε και αυτά που αναφέρει ο Αντώνης Λιάκος στη δεύτερη ενότητα:
α) «Το μοντέλο διακυβέρνησης της εκπαίδευσης. Πώς θα αποκτήσει αυτονομία η σχολική μονάδα, ως προς το πρόγραμμα, και τη λειτουργία της; Μπορεί να έχουν οι σχολικές μονάδες τη διαχείριση του προϋπολογισμού τους; Ποιο είναι το optimum μέγεθος;».
β) «Ενιαίος τύπος σχολείων, ή διαφοροποιημένη εκπαίδευση; Μπορεί το σχολείο να βγει από την τυποποιημένη ανωνυμία και να αποκτήσει διακριτή φυσιογνωμία και brand name;».
γ) «Ομάδα εργασίας για τη μελέτη σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, για τις νομοθετικές παρεμβάσεις που απαιτεί μια διαφοροποιημένη εκπαίδευση και ένα σχετικά αποκεντρωμένο εκπαιδευτικό σύστημα».
Κοντολογίς, ο πρόεδρος της επιτροπής διαλόγου των Τσιπροκαμμένων δεν έχει απολύτως κανέναν ενδοιασμό, αφού προτείνει στις ειδικές επιτροπές να εξετάσουν την «αυτονομία» των σχολικών μονάδων όχι μόνο ως προς το πρόγραμμα και τη λειτουργία τους, αλλά και ως προς τη διαχείριση του προϋπολογισμού τους, γεγονός που υποκρύπτει και τη χρηματοδότηση από «άλλες πηγές» με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την άλωση της δημόσιας Παιδείας από τα ιδιωτικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Ή να εξετάσουν το γεγονός αν χρειάζεται μια «διαφοροποιημένη εκπαίδευση», σχολεία με «διακριτή φυσιογνωμία» αντί του ενιαίου τύπου σχολείων, που θα εξασφάλιζε έστω ένα μίνιμουμ ισότητας πρόσβασης στη γνώση ανάμεσα στη μαθητική νεολαία. Είναι δε, τόσο το θράσος του που θεωρεί το σχολείο με το ενιαίο πρόγραμμα ως σχολείο ταυτισμένο με την «τυποποιημένη ανωνυμία»!
♦ «Η αναμόρφωση του γενικού λυκείου δεν μπορεί να διαχωριστεί από την πρόσβαση στα ΑΕΙ. Προτείνεται η δημιουργία μιας Ειδικής Επιτροπής με δυο ομάδες εργασίας οι οποίες θα ασχοληθούν με τα παρακάτω:
• Ομάδα εργασίας που θα εξετάσει μοντέλα εκπαίδευσης και πλαίσια σπουδών που θα περιλαμβάνουν δύο διαφορετικά Πλαίσια Προγραμμάτων Σπουδών, το ένα εκ των οποίων μπορεί να είναι πρόγραμμα που οδηγεί σε ενός τύπου Διεθνές Απολυτήριο [International Baccalaureate].
• Με δεδομένο ότι είναι απολύτως αναγκαία η σταδιακή (μερική ή συνολική) αποσύνδεση της εκπαίδευσης στο ΓΕΛ από τις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις, έργο της ειδικής επιτροπής θα είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση θέσπισης κριτηρίων για την εισαγωγή στην Γ/θμια εκπαίδευση.
• Για τα τμήματα υψηλής ζήτησης μπορεί να εξεταστεί αν η πιστοποιημένη γλωσσομάθεια ή οι γνώσεις Η/Υ μπορούν να αποτελέσουν κριτήρια. Τα κριτήρια μπορεί να περιλαμβάνουν και βαθμολογία από εναλλακτικές στις πανελλήνιες τυποποιημένες [standardized] εξετάσεις (π.χ. εξετάσεις ικανοτήτων πολιτειότητας ή εξετάσεις ακαδημαϊκής αντίληψης [Academic Aptitude Test] ή ακαδημαϊκής απόδοσης [Academic Performance Test], τύπου PISA). Σε τμήματα ΑΕΙ που δεν έχουν μεγάλη ζήτηση, οι εισαγόμενοι θα μπορούσαν να επιλέγονται με συγκεκριμένα κριτήρια και χωρίς οποιουδήποτε τύπου εξετάσεις. Για τα τμήματα όπου η προσφορά ισοσταθμίζει ή υπερκαλύπτει τη ζήτηση το αναβαθμισμένο απολυτήριο λυκείου μπορεί να είναι η μοναδική προϋπόθεση.
• Πρέπει να εκλείψει επίσης το φαινόμενο φοιτητές να σπουδάζουν ειδικότητες για τις οποίες δεν ενδιαφέρονται, και να αποκλείονται φοιτητές οι οποίοι ενδιαφέρονται γι’ αυτές. Κάθε φοιτητής θα επιλέγει μια ή δυο ειδικότητες, αναλόγως των ενδιαφερόντων του, αλλά και των εκτιμούμενων από τον ίδιο δυνατοτήτων πρόσβασης. Με αυτό τον τρόπο ενισχύουμε την υπευθυνότητα των νέων στην επιλογή της σταδιοδρομίας τους».
Ο Αντώνης Λιάκος για άλλη μια φορά στηρίζει την κοινωνική επιλογή ως απαραίτητο συστατικό του συστήματος επιλογής για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τα μεγάλα λόγια για ελεύθερη πρόσβαση, για ένα δικαιότερο σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση καταρρέουν και μόνο με την πρόταση για την ύπαρξη δύο διαφορετικών Πλαισίων Προγραμμάτων Σπουδών, στο δημόσιο σχολείο, ένα εκ των οποίων μπορεί να οδηγεί στο Διεθνές Απολυτήριο (International Baccalaureate).
Το International Baccalaureate είναι ένα διαφορετικό πρόγραμμα σπουδών που εφαρμόζεται σε κάποια μεγάλα ιδιωτικά σχολεία και οδηγεί σε απολυτήριο που δεν είναι ισότιμο με το απολυτήριο του γενικού λυκείου, αλλά αποτελεί στοιχείο εισόδου σε κάποια πανεπιστήμια του εξωτερικού. Είναι δε, προνομιακό πεδίο φοίτησης για τα παιδιά της μεσοαστικής και μεγαλοαστικής τάξης.
Η αποθέωση του ταξικού διαχωρισμού, στο όνομα μάλιστα της ενίσχυσης της κατεύθυνσης της ελεύθερης πρόσβασης, γίνεται με τη διαφοροποίηση στην πρόσβαση για τις σχολές υψηλής ζήτησης (με κριτήρια όπως π.χ. πιστοποιητικό γλωσσομάθειας, γνώσεις Η/Υ, εξετάσεις ικανοτήτων πολιτειότητας ή ακαδημαϊκής αντίληψης, που ευνοούν αναφανδόν τα παιδιά των εύπορων και υψηλού μορφωτικού επιπέδου οικογενειών) από την πρόσβαση στις «αζήτητες» σχολές, που προορίζονται για την πλέμπα.
♦ «Βασικό αντικείμενο της ειδικής επιτροπής είναι να διερευνήσει τα πρότυπα τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης που φαίνεται να έχουν λειτουργήσει αποτελεσματικά και να καταθέσουν αιτιολογημένη πρόταση ή για ένα Πολυκλαδικό Λύκειο ή για ένα Επαγγελματικό Λύκειο (ΕΠΑΛ) το οποίο όμως έχει και αυτό προοπτική, όπως και το Γενικό Λύκειο, την σταδιακή αποσύνδεση της εκπαίδευσης από τις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις».
Αποκαλύπτεται ότι στόχος και της συριζαίικης «μεταρρύθμισης» είναι ο εκ νέου «εκσυγχρονισμός» της λεγόμενης τεχνικοεπαγγγελματικής εκπαίδευσης, ώστε να απορροφήσει μεγαλύτερο ποσοστό μαθητών και να αποσυμφορίσει την πίεση που ασκεί η ελληνική εργαζόμενη κοινωνία για πανεπιστημιακή μόρφωση, ενώ ως τώρα συμβαίνει το αντίθετο, παρά τα συνεχή φτιασιδώματα της ΤΕΕ. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο καημός των αφεντικών της ΕΕ (έκθεση της ΕΕ για την εκπαίδευση και την κατάρτιση 2015), που διαπιστώνουν ταυτόχρονα την ετοιμότητα της συγκυβέρνησης να προωθήσει «την αποτελεσματική εφαρμογή του νόμου» (Νόμος 4186/2013, γνωστός ως νόμος Αρβανιτόπουλου) και να «εκσυγχρονίσει και να επεκτείνει την Επαγγελματική Εκπαίδευση και μαθητεία».
♦ «Η έννοια της αξιολόγησης έχει χάσει το περιεχόμενό της και έχει γίνει πολεμική κραυγή ένθεν-κακείθεν. Ωστόσο, όπως και να την αποκαλέσουμε, ως αξιολόγηση, αποτίμηση, λογοδοσία, στάθμιση απόδοσης κλπ. είναι κάτι το οποίο χρειάζεται στην ελληνική εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της για την βελτίωσή της... Αντικείμενο της επιτροπής στο σύνολό της είναι ο προσδιορισμός των Δεικτών Ποιότητας (Δείκτες διαδικασίας και Δείκτες αποτελέσματος) με τους οποίους θα παρακολουθείται και θα αποτιμάται το εκπαιδευτικό έργο μέσα από μια διαμορφωτική (και όχι τιμωρητική) αξιολόγηση. Οι Δείκτες Ποιότητας θα πρέπει να αποτελούν χρήσιμα, απλά και εύχρηστα, καθώς και αποτελεσματικά εργαλεία. Πρέπει επίσης να οριστεί ποιοι μετέχουν στην αυτό-αξιολόγηση και αξιολόγηση-αποτίμηση:
• των προγραμμάτων σπουδών
• των σχολικών μονάδων (λαμβάνοντας υπόψη το context and προφίλ του σχολείου) για να έχουν τη δυνατότητα βελτίωσης από μόνες τους
• των στελεχών εκπαίδευσης (που περιλαμβάνει και τους σχολικούς συμβούλους)
• των εκπαιδευτικών».
Οι μάσκες πλέον έχουν πέσει εντελώς. Ερχεται η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών. Τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις ότι η αξιολόγηση δεν θα είναι «τιμωρητική» τις ακούμε βερεσέ, αφού αυτή συνδέεται και με το νέο μισθολόγιο-φτωχολόγιο αλλά και με όσα προβλέπει ο φασιστικός Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας για τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
♦ «Ενιαίος χώρος ΑΕΙ-Ερευνας, αναμόρφωση του χάρτη των ΑΕΙ, Μεταπτυχιακά
• Αναμόρφωση του Χάρτη της ΑΕ, προτάσεις για τον εξορθολογισμό των τμημάτων και των σχολών, κοινά προγράμματα, συνδυασμός ειδικοτήτων.
• Ενιαίος χώρος ΑΕΙ-Ερευνας: Τι σημαίνει και πώς θα επιτευχθεί;
• Αναμόρφωση των μεταπτυχιακών σπουδών.
Αρχικά χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο με σαφείς θέσεις, διάγραμμα βηματισμών και στη συνέχεια, σε μεταγενέστερη φάση συγκεκριμένες προτάσεις για ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο που θα ορίζει την ανώτατη εκπαίδευση».
Από τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι έρχεται νέο «σχέδιο Αθηνά». Και πάλι ο «εξορθολογισμός» του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα έχει ως στόχο όχι τόσο τη διόρθωση των παραλογισμών στην ίδρυση τμημάτων χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν κομματικά, ψηφοθηρικά ή συντεχνιακά συμφέροντα. Γιατί τα πάντα κινούνται και πάλι σ' αυτό το σαθρό έδαφος, το οποίο οι συριζαίοι δεν αμφισβητούν, εξ ου και το έχουν αποδείξει με την έως τώρα πολιτική τους σε όλα τα επίπεδα. Αντίθετα, κύριος σκοπός θα είναι η δραματική συρρίκνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με στόχο την ανακοπή της ροής προς αυτήν των λαϊκών στρωμάτων και ο δραστικός περιορισμός της δημόσιας χρηματοδότησης.
Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι προς το παρόν μόνο «διορθώσεις» θα γίνουν σε κάποια σημεία του νόμου-ταφόπλακα για το δημόσιο Πανεπιστήμιο της Διαμαντοπούλου («διάγραμμα βηματισμών» το λέει ο Λιάκος). Ο νέος νόμος-πλαίσιο παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες.
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου