Σπύρος Καβακόπουλος: Αετοί του 50 - 60

 

Καθαρά Δευτέρα. Δεκαετίες 50 – 60, χιλιάδες οι αετοί στον ουρανό. Να τι κάναμε ως παιδιά τότε. 
 

1.Ξυραφάκια στην ουρά & με τρόπο πλησιάζαμε τον ξένο αετό ώστε η ουρά μας να συρθεί στον σπάγκο του άλλου. Πως γινότανε & σχεδόν πάντα κοβόταν ο σπάγκος. Αυτός που έχανε τον αϊτό τι να πρωτοκάνει, να τρέξει να φτάσει τον αϊτό ή να βρει & να κυνηγήσει αυτόν που του τον έκοψε. Χαμός. 

 
2.Λεφτά δεν υπήρχαν για ν' αγορασθεί πολύ σπάγκος & τα παιδιά συναγωνιζόντουσαν ποιος θα ‘χει τον περισσότερο. Έτσι λοιπόν γινόντουσαν μικρές απατεωνιές για το φούσκωμα της καλούμπας. Άλλος την τύλιγε πολύ χαλαρά, οπότε φαινόταν μεγαλύτερη κι άλλος έβαζε μέσα εφημερίδα και από πάνω τύλιγε τον σπάγκο.

 
3.Στέλναμε γράμμα στον αϊτό, περνώντας στον σπάγκο χαρτονάκι.. Ο αέρας & με το κατάλληλο κούνημα του σπάγκου, μετέφερε στον αϊτό το χαρτονάκι.

 
4.Βάζαμε σκουλαρίκια. Αριστερά και δεξιά του αϊτού κρεμάγαμε δύο φούντες από ψιλοκομμένο χαρτί.

 
5.Στους μεγάλους αϊτούς βάζαμε κρόσσια γύρω – γύρω και τους λέγαμε αστεράκι. Μεγάλοι αϊτοί, γιατί μόνον αυτοί μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος. 

 
6.Η ουρά είχε την τέχνη της. Φούντες άλλες ψιλοκομμένες, άλλες μακριές, άλλες αραιά βαλμένες, άλλες βαλμένες με σειρά χρωμάτων. Το ίδιο και ο αϊτός με την τέχνη του στο παζλ του χαρτιού, γιατί η σύνθεση από πολλά χαρτιά βάραινε τον αϊτό και ακόμη μετά το πρώτο πέταγμα σακούλιαζε το χαρτί.

 
Τότε η αισθητική & η τέχνη, πέρναγε και μέσω των αϊτών και γινόταν βίωμα στα παιδιά. Και βέβαια τα παραπάνω μικρό δείγμα των όσων κάναμε με τους αϊτούς. Καλή Σαρακοστή λοιπόν.