Τα ρούχα που φοράς κάθε μέρα. Το αγαπημένο σου επώνυμο top. Τη φόρμα που έχεις για το γυμναστήριο. Εννοείται και το τζιν σου. Γι αυτά μιλάμε. Ιδιαίτερα αυτή την εβδομάδα.
Είναι η εβδομάδα - Fashion Revolution Week 24-30 Απριλίου 2017- που “τρέχει” η μεγαλύτερη καμπάνια για τις συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα των εργατών στη Βιομηχανία της Μόδας με στόχο μια πιο δίκαιη, πιο ασφαλή και πιο ανθρώπινη Βιομηχανία της Μόδας.
Η οργάνωση Fashion Revolution καλεί τους καταναλωτές να τραβήξουν φωτογραφίες με τις ετικέτες των ρούχων τους και να τις ανεβάσουν στο twitter [με το hashtag #whomademyclothes], θέτοντας την ερώτηση «ποιος έφτιαξε τα ρούχα μου;».
Χιλιάδες ετικέτες...Χιλιάδες ερωτήσεις... «Ποιος έφτιαξε τα ρούχα μου;»
Καιρός δεν είναι να πάρουμε και μερικές απαντήσεις;
Τα πρόσωπα πίσω από τις ετικέτες
Στη Βιομηχανία της Μόδας που απασχολεί περίπου 75.000.000 άτομα, το 80% είναι γυναίκες. Οι περισσότερες, ηλικίας 18-24 ετών. Πίσω από τα ονόματα των διάσημων brands ρούχων, υπάρχουν και χιλιάδες άγνωστα γυναικεία ονόματα... Από την Ινδία, την Κίνα, την Καμπότζη, το Πακιστάν, την Αϊτή. Αν οι ετικέτες είχαν πρόσωπο... Αν μπορούσαν να μιλήσουν... Αν μπορούσαν να πουν μια ιστορία...
“Είμαι η Kashimiri” – Υφαίνω - Panipat, Ινδία
“Είμαι 25 ετών κι έχω ήδη τέσσερα παιδιά. Κάθομαι κουλουριασμένη στο πάτωμα όλη μέρα και υφαίνω για να γίνει ύφασμα. Το Panipat [όπου ζω] είναι γεμάτο υπονόμους, μύγες και σκουπίδια, παντού. Τα παιδιά μου μόλις πρόσφατα άρχισαν να πηγαίνουν στο σχολείο. Ελπίζω τώρα ότι θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον.”
“Είμαι η Rubina”– Ράβω φούτερ με κουκούλες – Karachi, Πακιστάν
“Είμαι 22 ετών και ήθελα να γίνω γιατρός. Όμως, αρρώστησε ο πατέρας μου και να ’μαι εδώ, μερικά χρόνια αργότερα, στο ίδιο εργοστάσιο να ράβω αθλητικές φόρμες και φούτερ με κουκούλες που καταλήγουν στην Αμερική. Δεν θέλω να με λυπάστε. Παλιότερα ήμουν ντροπαλή και φοβόμουν το περιβάλλον του εργοστασίου αλλά μετά από όλες τις αδικίες είδα εκεί, έγινα συνδικαλίστρια.
Πηγαίνω στη διεύθυνση του εργοστασίου και απαιτώ να μην μας παρενοχλούν, να πληρωνόμαστε στην ώρα μας, να μας δίνουν φαγητό που να τρώγεται . Δεν θα πιστεύατε τι έχουν δει τα μάτια μου.
Όλη μέρα ράβω...οπότε συχνά το μυαλό μου ταξιδεύει...Πολλές φορές σκέφτομαι κι εσάς. Εσείς περνάτε καλά φορώντας αυτά τα φούτερ με κουκούλα. Αναρωτιέμαι αν ποτέ με σκέφτεστε... Τη γυναίκα που έφτιαξε αυτά τα ρούχα που φοράτε. Κάνω νυχτερινά μαθήματα για μάθω Αγγλικά ώστε να καταφέρω τουλάχιστον μια μέρα να πιάσω μια δουλειά γραφείου...”
“Είμαι η Zheng Ming Hui” – Τσεκάρω τα ρούχα για ελαττώματα – Guangzhou, Κίνα
“Στα 19, άφησα το χωριό μου για να δοκιμάσω τη συναρπαστική ζωή στην πόλη! Είμαι εδώ, τρία χρόνια αργότερα, πάντα στο ίδιο εργοστάσιο. Δουλεύω 12 ώρες την ημέρα, ελέγχοντας προσεκτικά ρούχα με όμορφα σχέδια μην τυχόν και έχουν κάποιο ελάττωμα. Η μαμά μου εύχεται να της τηλεφωνούσα πιο συχνά. Περισσότερο όμως μου λείπει η γιαγιά μου. Πηγαίνω στο σπίτι μου μόνο μία φορά τον χρόνο, στην Κινέζικη Πρωτοχρονιά, κι η μαμά μου κάνει γιορτή! Ολόκληρη η ζωή μου είναι το εργοστάσιο. Ζω σε κοιτώνα μαζί με τρεις ακόμη συγκατοίκους, δουλεύω όλη μέρα, κάνω μόνο ένα μικρό διάλειμμα για φαγητό στην καφετέρια. Όταν παίρνω ρεπό, μία μέρα τη βδομάδα, είμαι τόσο κουρασμένη που δεν κάνω τελικά τίποτα, απλώς παίζω με το κινητό μου. Τις νύχτες, ονειρεύομαι ότι κάνω bungee jumping. Θέλω να βρω κάποιον να ερωτευτώ και να ταξιδέψουμε μαζί στον κόσμο, να βγάζουμε φωτογραφίες και να λέμε ιστορίες. Αλλά για την ώρα είμαι εδώ, τσεκάροντας τα ρούχα σας αν δείχνουν εντάξει. Είναι σαν να σας βλέπω και είμαι σίγουρη ότι τα ρούχα σας πάνε! ”
“Είμαι η Anju” –Βγάζω νήματα από μπλούζες– Δελχί, Ινδία
“Κάποτε ονειρεύτηκα μια εντελώς διαφορετική ζωή. Μια ζωή που θα μπορούσα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και να γίνω δασκάλα. Όλα όμως άλλαξαν όταν ήμουν 15 ετών και παντρεύτηκα έναν άντρα που δεν έβγαζε και πολλά χρήματα. Έπρεπε λοιπόν να φροντίσω και για την οικογένεια του άντρα μου και σύντομα, για τα τρία παιδιά μας. Έτσι αναγκάστηκα να αφήσω το σχολείο και να βρω δουλειά.
Οι περισσότερες γυναίκες εδώ στην κοινότητά μου, εργάζονται σε εργοστάσιο. Έτσι κι εγώ τα τελευταία δέκα χρόνια, εργάζομαι εδώ, φτιάχνοντας τα ρούχα σας. Όταν βλέπετε: “Made in India”, θέλω να ξέρετε ότι εγώ και οι συνάδελφοί μου δουλεύουμε ατέλειωτες ώρες για το μέλλον των οικογενειών μας. Όλη μέρα ορθοστασία, τραβώντας τα χαλαρά νήματα από τις μπλούζες και τα tops μόλις ολοκληρωθούν. Για να βεβαιωθούμε ότι κάθε ένα από αυτά είναι τέλειο, για σας!”
“Είμαι η Char Wong” - Ράβω -Καμπότζη
“ Ήθελα μια καλύτερη ζωή για μένα και την οικογένειά μου κι έπιασα αυτή τη δουλειά. Αλλά η ζωή έγινε πιο δύσκολη. Πληρώνομαι για κάθε 12 κομμάτια που φτιάχνω αλλά αν βρεθεί έστω και ένα λάθος δεν πληρώνομαι καθόλου .
Πριν από μερικά χρόνια, το εργοστάσιο λάμβανε παραγγελία για ένα νέο σχέδιο κάθε δύο ή τρεις μήνες αλλά τώρα, που η Μόδα κινείται πολύ πιο γρήγορα , παίρνει νέα σχέδια όλο και πιο συχνά. Το να μάθεις τα περίπλοκα σχέδια είναι δύσκολο και δεν έχουμε εκπαίδευση. Μερικές φορές, χρειαζόμαστε δύο ή τρεις ώρες μόνο και μόνο για να μάθουμε το καινούργιο σχέδιο και ο προϊστάμενος μας βάζει τις φωνές μην τυχόν και κάνουμε λάθη. Όσο χρόνο μας παίρνει για να μάθουμε το σχέδιο τον χάνουμε από την παραγωγή, δεν πιάνουμε το στόχο μας και χάνουμε χρήματα. Υποτίθεται ότι βγάζω 5 δολάρια τη μέρα αλλά με τα νέα σχέδια, βγάζω τελικά 2 δολάρια μεροκάματο. ” Θέλω η ιστορία μου, η δική μου και των συναδέλφων μου να φτάσει σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.”
“Είμαι η Maud” – Ράβω τσέπες σε Jeans – Ouanaminthe, Αϊτή
"Το εργοστάσιο απέναντι από το ποτάμι είναι σαν παράδεισος με τα καταπράσινα δέντρα και τα πλακόστρωτα δρομάκια. Κάθομαι εδώ και ράβω τα τζιν σας εδώ και πέντε χρόνια. Τελευταία, η πλάτη κι ο σβέρκος μου πονάνε λίγο περισσότερο... Η δική μου δουλειά στη γραμμή παραγωγής είναι να ράβω τις δύο πίσω τσέπες στα τζιν παντελόνια. Δεν είμαι παντρεμένη ούτε έχω παιδιά. Αλλά χωρίς αυτή τη δουλειά δεν μπορώ να ζήσω ούτε εγώ ούτε τα έξι αδέρφια μου.Μετά από μια ατέλειωτη μέρα στη δουλειά, περπατώ κατά μήκος του ποταμού για να γυρίσω σπίτι. Νύχτα, σκοτάδι, δεν υπάρχει φως στην περιοχή, ούτε τρεχούμενο νερό. Θέλω να μαζέψω χρήματα να πάω στο Πανεπιστήμιο και να σπουδάσω computer science... Έχω ένα μήνυμα για όλους εσάς που αγοράζετε τα ρούχα που φτιάχνουμε για σας εγώ και οι φίλες μου. Θέλω να μας σκέφτεστε όταν βάζετε τα τζιν σας. Δουλεύουμε πολύ σκληρά. Όταν βλέπετε “Made in Haiti”, ελπίζω να βλέπετε και το χαμόγελό μου.
Πηγή: remake.world
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου