«Κεντροαριστερά». Ένας όρος που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή την περίοδο της διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη επανέρχεται δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο με τον υπο διαμόρφωση νέο φορέα της. Μάλλον πιο «δυναμικά» από όσο αξίζει στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Αν και τέλειωσε τον Αύγουστο η φετινή έκδοση της δημοφιλούς σειράς Game of Thrones, (που έχει ως βασικό στοιχείο της την διαμάχη ηγετίσκων και φατριών) έως το τέλος Νοέμβρη θα έχουμε το …πολιτικό αντίστοιχό της.
Οι υποψήφιοι για την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μπορεί και να φτάσουν τους 8. . Κάποια μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν το φαινόμενο ως δείγμα πολιτικής υγείας. Περισσότερο όμως αποτελεί μια αρρωστημένη εκδοχή της αστικής διαχείρισης. Ο χώρος που συνδέθηκε με την έλευση και υπεράσπιση των μνημονιακών πολιτικών όσο κανείς άλλος, θα είναι το πολιτικό εκκρεμές στο άμεσο μέλλον που λόγω εκλογικού νόμου μπορεί να καθορίσει εξελίξεις. ‘Αλλωστε στο εσωτερικό του συνδυάζονται θαυμάσια αναφορές στον …σοσιαλισμό με ακραίες φιλελεύθερες αντιλήψεις. Ξεκάθαρος δηλαδή ο πολιτικός ρόλος του χώρου και τα όρια του. Όμως εκείνοι που απαρτίζουν την κεντροραστερά, «μυρίστηκαν» την πιθανότητα εξουσίας στο πλάϊ του ΣΥΡΙΖΑ ή της Νέας Δημοκρατίας και …σπεύδουν διψασμένοι. Αυτά ενώ έχουν …νεκραναστηθεί πολιτικά ακόμη και περιπτώσεις όπως αυτή του Γ.Παπανδρέου.
Παρά το γεγονός ότι είτε έχουν ανακοινωθεί, είτε προαλείφονται τόσοι υποψήφιοι για την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ο πολιτικός προβληματισμός για το στίγμα του όποιου σχηματισμού προκύψει είναι εντυπωσιακά φτωχός. Οι πόλοι που διαμορφώνονται απλά αναμασάνε κάποιους τετριμμένους όρους όπως «ανάπτυξη», «προοδευτική διακυβέρνηση», «ευρωπαϊκή προοπτική», «κοινωνική συνοχή» χωρίς να έχουν τίποτε να προσθέσουν στο διπολικό σκηνικό που συνιστούν ο ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία. Αντιθέτως αναλώνονται σε περίπλοκες συζητήσεις σχετικά με την διαδικασία της ανάδειξης της νέας ηγεσίας της κεντροαριστεράς, που δεν έχουν καν σχέση έστω με μία θεωρητική συζήτηση περί της λειτουργίας των αστικών κομμάτων. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι την οργανωτική πτυχή της όλης υπόθεσης ο κάθε πλευρά την αντιλαμβάνεται με μόνο κριτήριο το τι συμφέρει τον υποψήφιό της. ‘Έτσι η Φώφη Γεννηματά ζητά διαδικασίες αφού πρώτα ολοκληρωθούν οι εσωτερικές διεργασίες του ΠΑΣΟΚ και αποσαφηνιστεί χωρίς αμφιβολίες η πολιτική της κυριαρχία. Ο Σταύρος Θεοδωράκης – ο μόνος χώρος που μπορεί να συναθροίσει κάποια ποσοστά με την ΔΗ.ΣΥ- απαιτεί πολιτικές διαδικασίες στις οποίες θα κυριαρχεί το επικοινωνιακό στοιχείο μια και αυτό θεωρεί ως πιο φίλιο περιβάλλον για την ενίσχυση του δικού του ρόλου. Ο Γιάννης Ραγκούσης ζητά συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις με τον ίδιο ως εγγυητή θεωρώντας πως είναι ο μόνος …άφθαρτος από τις πάλαι ποτέ εποχές μεγαλείου του ΠΑΣΟΚ. Οι Νίκος Ανδρουλάκης και Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος ζητούν όρους ανανέωσης της πολιτικού χώρου προβάλλοντας την φυσική τους ηλικία (40ρηδες), ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος αναζητά την επαναφορά της «προοδευτικής πολιτικής» της σοσιαλδημοκρατίας ενώ ο Γιώργος Καμίνης προκρίνει μία συσπείρωση σε μια πλατφόρμα με πιο έντονα τα στοιχεία του νεοφιλελευθερισμού. Τέλος ο Ευάγγελος Βενιζέλος και οι συν αυτώ, ζητούν την επιβεβαίωση των επιλογών της συγκυβέρνησης με τον Αντώνη Σαμαρά ως την μόνη αποτελεσματική πολιτική πρόταση «σπρώχνοντας» στην κατεύθυνση συμπράξεων με την συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας ως βασική προϋπόθεση.
Με βάση το παραπάνω σκηνικό το μόνο υπαρκτό πολιτικό ερώτημα είναι αν ο χώρος της κεντροαριστεράς θα είναι απλά μπαλαντέρ ή καταλύτης στην απαίτηση της αστικής διαχείρισης των πολιτικών της Ε.Ε. Αν δηλαδή θα κινηθεί στην κατεύθυνση του συμπληρώματος ενός κυβερνητικού σχήματος ή αν θα αξιοποιηθεί για την δημιουργία ευρύτερων κυβερνητικών σχημάτων που δεν θα είναι αποκλειστικά δικομματικά. Φυσικά τίποτε δεν αποκλείει αυτές οι δυνατότητες να συνυπάρχουν και φυσικά θα εξαρτηθεί από την κοινωνική απήχηση που θα έχει το όποιο σχήμα προκύψει. Άλλωστε κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι και η ενότητα του χώρου αν και είναι σαφές ότι είναι μικρές οι πιθανότητες πολιτικής επιβίωσης για όποια συνιστώσα μείνει …εκτός παιγνιδιού. Αυτό έχουν αποδείξει άλλωστε οι απώλειες των βουλευτών του Ποταμιού τους προηγούμενους μήνες όπως και η στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ ή η συρρίκνωση της ΔΗΜΑΡ τα τελευταία χρόνια.
Ποντάρουν γερά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ στις εξελίξεις
Οι εξελίξεις στον λεγόμενο χώρο της κεντροαριστεράς κάθε άλλο παρά αφήνουν αδιάφορους τους δύο βασικούς πόλους του σύγχρονου δικομματισμού. Γεγονός που αντανακλά έντονα ακόμη και στις εξελίξεις στο εσωτερικών των επιμέρους συνιστωσών της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ιδιαίτερα παρεμβατικός στην όλη διαδικασία και μάλιστα με πολλές αποχρώσεις. Δεν λείπουν αυτοί που επιθυμούν την διάλυση του χώρου και την ενσωμάτωση στελεχών του όπως ακριβώς έχει γίνει με στελέχη προερχόμενα από τον ΠΑΣΟΚ έως τώρα. Επίσης εκείνοι που ευθέως μιλάνε για την ανάγκη μελλοντικής συγκυβέρνησης με την κεντροαριστερά η οποία θα αντικαταστήσει τους ΑΝΕΛ αρκεί να πετάξει «τα βαρίδια του παρελθόντος» δηλαδή το περιβάλλον του Ε.Βενιζέλου. Άλλωστε μία συνύπαρξη με τον χώρο αυτό αποτελεί μίας πρώτης τάξεως δικαιολογία για ακόμη μεγαλύτερη στροφή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και στο επίπεδο των διακυρήξεων. Στο ευρωπαϊκό επίπεδο αυτή η τακτική είναι γνωστό πώς έχει προωθηθεί ιδιαίτερα με τον περίφημο κοινό χώρο διαλόγου στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Μάλιστα αυτό το στοιχείο αποτελεί ίσως το πιο δυνατό χαρτί του Αλέξη Τσίπρα που δεν σταματά διαφημίζει την σχέση του με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Μάλιστα την παρουσιάζει ως το …όχημα για τον εκδημοκρατισμό της Ε.Ε, παρότι είναι γνωστός ο ιδιαίτερα αποτελεσματικός ρόλος που έπαιξαν οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην ενίσχυση των σκληρών και αυταρχικών χαρακτηριστικών της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης.
Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη προσπαθεί να διαμορφώσει τα δικά της ερείσματα προσβλέποντας στην φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι – ενίοτε ακραίες- φιελελύθερες αντιλήψεις που υπάρχουν στον λεγόμενο χώρο της κεντροαριστεράς και εκφράζονται κυρίως από τον Γ.Καμίνη, τον Ε.Βενιζέλο και το Ποτάμι είναι οι βασικές «άγκυρες» της Νέας Δημοκρατίας για να διατηρήσει τις σχέσεις της.
Στα αξιοσημείωτα της υπόθεσης όμως μπορούμε να συμπεριλάβουμε και τις πλατφόρμες συνεργασίας που προβάλλονται από ΜΜΕ τα οποία μοιάζουν να έχουν …κατασκευαστεί ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπο. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της εφημερίδας Νέα Σελίδα.
πηγή: prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου