Στον γύψο η Καταλονία

Η υπερψήφιση, την Παρασκευή 27 Oκτώβρη, της ανεξαρτησίας της Καταλονίας από το περιφερειακό κοινοβούλιο, με ψήφους 70 υπέρ και 10 κατά (σε σύνολο 135 βουλευτών), άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για να κορυφωθεί η σύγκρουση με τη Μαδρίτη. Τα γεγονότα εκτιλύχθησαν όπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Κόντρας». Από τη στιγμή που ο Πουιτζδεμόν δεν ανέστειλε την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας και δεν προκήρυξε νέες εκλογές, το πέρασμα της Καταλονίας υπό τον απόλυτο έλεγχο της Μαδρίτης ήταν αναμενόμενο.


Το νέο «κράτος» δεν αναγνωρίστηκε από κανέναν. Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και ΗΠΑ δήλωσαν αμέσως ότι δεν το αναγνωρίζουν και έδωσαν πλήρη στήριξη στη Μαδρίτη, όπως και η ΕΕ, που όλο αυτό το χρονικό διάστημα επαναλαμβάνει μονότονα ότι το θέμα άπτεται των εσωτερικών ζητημάτων της ισπανικής δημοκρατίας και θα πρέπει να λυθεί στο πλαίσιο του ισπανικού Συντάγματος. Ομως, το Σύνταγμα προβλέπει την καθαίρεση των περιφερειακών κυβερνήσεων και την άρση της αυτονομίας σε περίπτωση που κινδυνεύει το «εθνικό συμφέρον» της Ισπανίας. Αυτοί που κάποτε υποστήριζαν με ζήλο την «αυτοδιάθεση» των εθνοτήτων της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας, τώρα συντάσσονται με μία φωνή κατά της αυτοδιάθεσης της Καταλονίας. Ιδού η αστική υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!

Από την άλλη μεριά, οι αυτονομιστές ηγέτες, με πρώτο τον καθαιρεμένο πρόεδρο Κάρλες Πουιτζδεμόν, δεν θέλησαν να τραβήξουν μέχρι το τέλος τον  αγώνα που ξεκίνησαν. Υποσχέθηκαν στο λαό ένα δημοψήφισμα που γνώριζαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το αναγνωρίσει η Μαδρίτη και του έταξαν «ανεξαρτησία» χωρίς να τον προειδοποιήσουν ότι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει με ειρηνικά μέσα. Και τι να έκαναν, προκύπτει το ερώτημα. Να έκαναν πόλεμο; Ομως τον πόλεμο τον είχε ήδη κηρύξει η Μαδρίτη.

Αν μιλούσαμε για ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, η ένοπλη αντίσταση θα ήταν αυτονόητη. Ομως στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι αυτονομιστές δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με τέτοια πράγματα. Αλλωστε, η Καταλονία δεν καταπιέζεται εθνικά, όπως για παράδειγμα οι Παλαιστίνιοι. Το εθνικό πρόβλημα δεν αποτελεί το κύριο πρόβλημά της, καθώς είναι μία από τις πιο αναπτυγμένες οικονομικά περιφέρειες της Ισπανίας, η οποία είχε κάποιο καθεστώς αυτονομίας. Το αν αυτό ικανοποιούσε την αστική τάξη και το λαό της Καταλονίας, είναι άλλο θέμα.

Το κύριο πρόβλημα της Καταλονίας ήταν και παραμένει η αστική δικτατορία ενάντια στις εργαζόμενες μάζες, όπως και στις υπόλοιπες περιφέρειες της Ισπανίας και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Η οικονομική κρίση έκανε ακόμα πιο δύσκολη την ζωή των εργαζόμενων, πολλοί από τους οποίους πίστεψαν ότι με την ανεξαρτησία της Καταλονίας θα λυθούν τα προβλήματά τους. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν το δικαίωμα ακόμα και να πραγματοποιήσουν αυτή την αυταπάτη τους. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση μέχρι κρατικού αποχωρισμού θα πρέπει να γίνεται σεβαστό σε κάθε περίπτωση, γιατί μόνο έτσι θα υπάρχει πιθανότητα η εργατική τάξη να ξεφύγει από τα εθνικιστικά δίχτυα της «εθνικής της» αστικής τάξης.

Ομως, μέχρι σήμερα, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση έχει γίνει σεβαστό στην πράξη μόνο στην περίπτωση της Σοβιετικής Ενωσης των μπολσεβίκων, η οποία σχηματίστηκε σε εθελοντική βάση. Οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση μόνο όταν αυτό ταιριάζει με τις πολιτικές τους σκοπιμότητες. Στην περίπτωση της Ισπανίας αυτό δεν ταίριαζε, αφού μια χαρά την ελέγχουν μέχρι σήμερα. Γιατί να βάλουν κι άλλους μπελάδες στο κεφάλι τους, όταν γνωρίζουν ότι η αυτοδιάθεση θα συνεπαγόταν συγκρούσεις και πολιτική κρίση;

Η «αποφασιστικότητα» του Πουιτζδεμόν φάνηκε όταν τα πράγματα ζόρισαν. Η Μαδρίτη τράβηξε το σκοινί μέχρι τέλους, βάζοντας τον Γενικό Εισαγγελέα να ασκήσει διώξεις στους αυτονομιστές ηγέτες με τις κατηγορίες της «ανταρσίας», «στάσης» και «διασπάθισης δημόσιου χρήματος» (πιθανώς για τα λεφτά που ξόδεψαν για το δημοψήφισμα), ποινές που επισύρουν ποινή κάθειρξης μέχρι και 30 χρόνια! Οι διώξεις αυτές εγκρίθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο που κάλεσε τον Πουιτζδεμόν και άλλα δεκατρία μέλη της κυβέρνησής του να καταθέσουν σ’ αυτό την Πέμπτη 2 Νοέμβρη.

Ο Πουιτζδεμόν μαζί με άλλα πέντε στελέχη της κυβέρνησής του την κοπάνησε για τις Βρυξέλλες, ενώ την ίδια στιγμή το κόμμα του (PDeCat - Καταλανικό Δημοκρατικό Κόμμα) ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει στις περιφερειακές εκλογές της 21ης Δεκέμβρη, που προκήρυξε ο Ραχόι, αποδεχόμενο μ’ αυτόν τον τρόπο την απόλυτη εξουσία της Μαδρίτης και νομιμοποιώντας τη διάλυση της περιφερειακής βουλής. Ο ίδιος βέβαια δε ζήτησε άσυλο στο Βέλγιο, και στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη Τρίτη στις Βρυξέλλες, υποστήριξε ότι θα γυρίσει αν του εξασφαλίσουν μία δίκαιη δίκη, ενώ… καλωσόρισε τις εκλογές της 21ης Δεκέμβρη ως μία «δημοκρατική πρόκληση» (πρόκληση ως κάλεσμα για την επαναφορά της «δημοκρατίας» και όχι της παραβίασής της). Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ξέρουμε τι έκανε τελικά (αν πήγε στο δικαστήριο), αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.

Από δω και μπρος, οι εκβιασμοί θα κάνουν τη δουλειά τους. Με την ΕΕ να δηλώνει ότι μία ανεξάρτητη Καταλονία δε θα είναι πλέον στους κόλπους της και τους Καταλανούς να μην έχουν συνειδητοποιήσει ότι ανεξάρτητη Καταλονία δεν μπορεί να δημιουργηθεί χωρίς να χυθεί αίμα και να μη φαίνονται έτοιμοι να το κάνουν αυτό, με μεγάλο πληθυσμιακό τμήμα της Καταλονίας να προέρχεται από άλλες περιοχές της Ισπανίας και να συντάσσεται με την Μαδρίτη, η ανεξαρτησία της Καταλονίας θα πρέπει να θεωρείται τελειωμένη υπόθεση. Οι εκλογές της 21ης Δεκέμβρη αναμένεται να το επικυρώσουν αυτό.

Ομως, αυτή η εκτίμηση δεν μπορεί να είναι σίγουρη, καθώς η ζωή ορισμένες φορές φέρνει ανατροπές που κανείς δε μπορεί να τις περιμένει. Ακόμα όμως κι αν οι εκλογές της 21ης Δεκέμβρη οδηγήσουν στην υπερψήφιση των αυτονομιστικών κομμάτων, ούτε τότε θα είναι δεδομένη η απόσχιση. Ενας νέος κύκλος πολιτικής κρίσης θα ανοίξει και σ’ αυτά τα αχαρτογράφητα νερά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Μαδρίτη θα εξακολουθήσει να κρατά την ίδια σκληρή στάση, όπως υποστήριξε ο αντιπρόεδρος της ισπανικής Γερουσίας σε συνέντευξη στην εφημερίδα La Razon, λέγοντας ξεκάθαρα ότι αν νικήσουν οι αποσχιστικές δυνάμεις την 21η Δεκέμβρη, τότε το άρθρο 155 μπορεί να ενεργοποιηθεί ξανά, αίροντας την αυτονομία της Καταλονίας! Γιατί να μην κρατήσει αυτή τη στάση η Μαδρίτη, όταν έχει την πλήρη κάλυψη των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ενώ οι αποσχιστικές δυνάμεις της Καταλονίας είναι διασπασμένες και χωρίς στρατηγική νίκης, με τον Πουιτζδεμόν να εκλιπαρεί την ΕΕ να δράσει στο θέμα της Καταλονίας, όπως δήλωσε από το Βέλγιο την περασμένη Τρίτη!

ΥΓ. Το θέμα της απόσχισης της Καταλονίας έχει δημιουργήσει πονοκέφαλο στους ηγέτες του «αριστερού» Podemos, οι οποίοι αντιτάσσονται σ’ αυτήν. Ελα όμως που τμήμα της τοπικής οργάνωσης των Podemos στην Καταλονία (Podem) έχει άλλη άποψη. Την ίδια στιγμή που ο ηγέτης του Podem, Αλμπανο Ντάντε Φατσίν, δηλώνει υπέρμαχος ενός πολυεθνικού κράτους και κατά της απόσχισης (παρά το γεγονός ότι το Podem υποστήριξε το δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη), οι βουλευτές της οργάνωσής του που ανήκουν στην «αντικαπιταλιστική» φράξια, υπερψήφισαν την κήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας! Οι τριβές άναψαν φωτιά στο ζήτημα της συμμετοχής ή όχι στις εκλογές της 21ης Δεκέμβρη. Η κεντρική ηγεσία των Podemos υπερασπίζεται την κοινή κάθοδο του Podem με το καταλανικό «αριστερό» κόμμα Catalunya En Comu, αλλά το Podem φαίνεται να αντιτίθεται σ’ αυτό και να θεωρεί ότι δεν έχει νόημα η συμμετοχή στις εκλογές! Μαλλιά κουβάρια θα γίνουν και αναζητείται αυτός που θα κόψει τον… γόρδιο δεσμό.



ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 4 ΝΟΕΜΒΡΗ

πηγή: eksegersi.gr