Λογάριαζε χωρίς τον Καμμένο. «Οσον αφορά εμένα, όχι με την ιδιότητα του υπουργού Εθνικής Αμυνας, αλλά με την ιδιότητα του αρχηγού κόμματος, σας διαβεβαιώνω ότι ουδέποτε θα συναινέσω στην οποιαδήποτε χρήση του ελληνικού όρου “Μακεδονία” για την ονομασία των Σκοπίων», δήλωσε ο ακροδεξιός κυβερνητικός εταίρος, σκορπώντας ρίγη (όχι συγκίνησης) στο υπουργείο Εξωτερικών και στο μέγαρο Μαξίμου.
Ο Κοτζιάς, ο οποίος εδώ και καιρό διεξάγει εντατικές διαπραγματεύσεις με τη γειτονική χώρα, που έχει τώρα μια κυβέρνηση που συμφωνεί σε σύνθετη ονομασία, άδειασε μεγαλοπρεπέστατα τον Καμμένο, δηλώνοντας ότι «είναι δικαίωμα του κάθε κόμματος σε ζητήματα που τα θεωρεί θεμελιακά να τοποθετείται», όμως για το ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ «αυτό που χρειάζεται είναι μια πλειοψηφία βουλευτών, όχι μια πλειοψηφία κομμάτων». Και συμπλήρωσε με καρφί κατά Καμμένου: «Και [χρειάζεται] μια πλειοψηφία ευθύνης, καθώς δεν μπορεί να μένει άλυτο ένα ζήτημα γιατί κάποιοι παίζουν με το μέλλον της χώρας»!
Αυτός που «παίζει με το μέλλον της χώρας» είναι, φυσικά, ο Καμμένος. Οσο για τον Κοτζιά, που έσπευσε να τοποθετηθεί δημόσια μ' αυτόν τον τρόπο, διέπραξε διπλή γκάφα. Από τη μια έδωσε στον Καμμένο την ευκαιρία να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση που βρίσκεται τελευταία (εξαιτίας του Saudigate με τον έμπορο όπλων Παπαδόπουλο), τζογάροντας με το αγαπημένο θέμα του («μαύρος» εθνικισμός και πατριδοκαπηλεία), και από την άλλη έδωσε στην αντιπολίτευση την ευκαιρία να βάλει στην αντιπολιτευτική φαρέτρα της ένα ακόμα βέλος.
Ο Καμμένος επανήλθε. Διευκρίνισε και πάλι ότι μιλά σαν αρχηγός κόμματος και όχι σαν υπουργός, όμως αυτά που είπε τα είπε δίνοντας συνέντευξη απολογισμού των δύο χρόνων της υπουργικής του θητείας στο Πεντάγωνο. Φυσικά, ο διαχωρισμός «αρχηγός κόμματος - υπουργός» είναι από μόνος του μια… καμμενιά (δεν μπορείς να υποστηρίζεις άλλα ως αρχηγός κόμματος και να εφαρμόζεις άλλα ως υπουργός, και μάλιστα σε θέματα που ο ίδιος τα βαφτίζεις «κρίσιμα εθνικά θέματα» - εκτός αν είσαι ο Καμμένος), όμως αυτή τη φορά ήταν και ο χώρος συμβολικός (η έδρα του υπουργού Αμυνας). Δεν είπε τίποτα καινούργιο. Επανέλαβε όσα έχει πει κατά καιρούς: «Υπάρχει μια εν ενεργεία απόφαση για μη χρήση του όρου Μακεδονία. Αυτό για να ανατραπεί θα πρέπει να γίνει σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Για να καταλάβουν όλοι ότι αυτό που ζητάει είναι η σύγκληση συμβουλίου αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ντύθηκε και συνταγματολόγος (της συμφοράς, φυσικά): «Σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία όταν είναι να ληφθεί μια τέτοια απόφαση υπάρχει ο δρόμος της ψηφοφορίας στη Βουλή και ο άλλος δρόμος με διαδικασία πιο θεσμική, δηλαδή διά του συμβουλίου των αρχηγών των κομμάτων».
Αυτό που ο Καμμένος βαφτίζει «διαδικασία πιο θεσμική» σε σχέση με τη Βουλή, είναι κάτι που θεσμικά… δεν υπάρχει. Το Σύνταγμα δεν προβλέπει τίποτα για συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, στο προεδροκεντρικό Σύνταγμα που έφτιαξε το 1975, προέβλεπε (άρθρο 39), το Συμβούλιον της Δημοκρατίας (αντίγραφο του προδικτατορικού Συμβουλίου του Στέμματος), με σύνθεση… αριστοκρατική (οι πρώην πρόεδροι της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Βουλής, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι πρώην πρωθυπουργοί κυβερνήσεων που είχαν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή). Ο Παπανδρέου, με την πρωθυπουργοκεντρική αναθεώρηση του 1986, κατήργησε αυτό το Συμβούλιο, χωρίς να βάλει τίποτα στη θέση του. Ολες οι συσκέψεις πολιτικών αρχηγών που έγιναν στο προεδρικό μέγαρο έκτοτε ήταν άτυπες (εκτός απ' αυτές που έγιναν για το σχηματισμό κυβέρνησης, που προβλέπονται από το Σύνταγμα) και οι αποφάσεις τους δεν έχουν καμιά θεσμική ισχύ. Δε δεσμεύουν την κυβέρνηση. Γι' αυτό και δε διαμόρφωσαν ούτε καν εθιμικό δίκαιο, αλλά μια πολιτική πρακτική και τίποτα πέραν αυτής. Πρέπει να σημειωθεί μάλιστα ότι η πρωτοβουλία για τη σύγκληση μιας τέτοιας σύσκεψης δεν ανήκει στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά στον πρωθυπουργό. Για το Μακεδονικό την πρωτοβουλία είχε ο Μητσοτάκης, για το σχέδιο Ανάν ο Καραμανλής ο νεότερος, για την προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ ο Γιωργάκης Παπανδρέου, για το τρίτο Μνημόνιο ο Τσίπρας (τον θυμόμαστε να κάνει τηλεοπτική δήλωση το βράδυ του δημοψηφίσματος στις 5 Ιούλη του 2015 και να αναγγέλλει ότι θα πάει στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα του ζητήσει να συγκαλέσει συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών).
Επομένως, η απόφαση του 1992, που επικαλείται ο Καμμένος, πέραν του ότι δεν υπάρχει (τουλάχιστον δυο φορές τον έχει διαψεύσει δημόσια στη Βουλή η Παπαρήγα), δε θα είχε καμιά θεσμική βαρύτητα, ακόμα και αν υπήρχε. Αλλωστε, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή άλλαξε την εθνικιστικά άκαμπτη γραμμή εκείνης της περιόδου και συμφώνησε σε λύση σύνθετης ονομασίας της γειτονικής χώρας, η οποία θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία και θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes, όπως επαναλάμβανε συνεχώς ο Καραμανλής το 2008), δηλαδή χωρίς να υπάρχουν δυο ονόματα, ένα για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας (π.χ. Νέα ή Βόρεια Μακεδονία) και ένα για τον λαό της (Μακεδονία), ο Καμμένος ήταν βουλευτής της ΝΔ και ψήφισε δυο φορές, όπως του υπενθυμίζουν συνεχώς η Μπακογιάννη, ο Κουμουτσάκος και άλλα στελέχη της ΝΔ.
Ο Καμμένος πετάει αυτή τη συνταγματολογική μπούρδα τζογάροντας πολιτικά. Ενα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών μ' αυτό το θέμα, στο οποίο μάλιστα δε θα προσκληθεί ο νενοναζί Μιχαλολιάκος, θα αναδείξει τον Καμμένο σε πρύτανη του εθνικισμού της γελοίας μακεδονομαχίας. Είναι το μόνο που του έχει απομείνει μπας και καταφέρει να διασώσει για μια ακόμα εκλογή το μαγαζί που έστησε το 2012. Η αντιμνημονιακή αρλουμπολογία δεν πιάνει μπογιά πλέον, ο ίδιος έχει αποσυντεθεί και ηθικά, μόνο με ένα παχύ λούστρο εθνικισμού μπορεί να ελπίζει ότι θα πάρει ακροδεξιές ψήφους για να διασωθεί. Από την άλλη, σε ένα τέτοιο -άτυπο μεν, πολιτικά ισχυρό δε- όργανο, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που δε διαφωνούν με τη λύση που διαπραγματεύεται ο Κοτζιάς και που προανήγγειλε ο Νίμιτς (λύση σύνθετης ονομασίας erga omnes, όπως αυτή που ζητούσε ο Καραμανλής το 2008), θα δεσμευτούν ότι θα ψηφίσουν τη συμφωνία όταν η κυβέρνηση την πάει στη Βουλή. Οπότε ο Καμμένος θα βγει πανηγυρικά ως ο μόνος με «εθνικές ευαισθησίες», ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα θα εξασφαλίσει τη μακροημέρευσή της, πάλι με τις ψήφους της αντιπολίτευσης.
Πρέπει, βέβαια, να διευκρινίσουμε ότι μια κυβέρνηση δεν πέφτει άμα ένα νομοσχέδιό της καταψηφιστεί στη Βουλή. Πέφτει άμα κατατεθεί πρόταση μομφής εναντίον της και δε συγκεντρώσει την πλειοψηφία. Φαντάζεστε, όμως, τι έχει να γίνει έτσι και ο Κοτζιάς κλείσει συμφωνία για το όνομα κι αυτή δεν εγκριθεί στη Βουλή. 'Η αν εγκριθεί χωρίς τις ψήφους των ΑΝΕΛ, αλλά με τις ψήφους κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ο Καμμένος, βέβαια, δεν έχει κανένα πρόβλημα μ' αυτό (συνηθισμένος είναι), θα έχει όμως ο Τσίπρας που θα γίνει μπαίγνιο στο στόμα της αντιπολίτευσης.
Η αντιπολίτευση βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε. Η Μπακογιάννη πήρε το ζήτημα πάνω της, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Υπαγόρευσε τη γραμμή (με την οποία κανένας στη ΝΔ δε διαφωνούσε) και την υπαγόρευσε άμεσα, ώστε να μη δοθεί χρόνος στην κυβέρνηση να ανασυγκροτηθεί. Η γραμμή είναι εξαιρετικά απλή στη σύλληψή της και οξεία στην εκτέλεσή της: «Η κυβέρνηση πρέπει να φέρει ενιαία θέση. Αν δεν ψηφίσει ο Καμμένος, δε θα ψηφίσουμε κι εμείς». Ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του, που γενικά είναι αργοί στις αντιδράσεις τους, υιοθέτησαν αμέσως τη γραμμή της Μπακογιάννη. Μιλώντας στο χριστουγεννιάτικο «Βήμα» ο Μητσοτάκης είπε: «Την εθνική γραμμή για το Σκοπιανό χάραξε η Κυβέρνηση Καραμανλή στο Βουκουρέστι το 2008. Μια σύνθετη ονομασία έναντι όλων, –erga omnes όπως λέγεται– και επίλυση του ζητήματος του ονόματος ως προϋπόθεση για την ένταξη της ΠΓΔΜ στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Θυμίζω ότι Υπουργός αυτής της Κυβέρνησης Καραμανλή ήταν και ο κ. Καμμένος που τότε δεν είχε εκφράσει καμία αντίρρηση. Η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει τελείως αλλοπρόσαλλη στάση και σε αυτό το ζήτημα. Αν ο κ. Καμμένος δεν στηρίζει μια κεντρική κυβερνητική επιλογή τίθεται ξεκάθαρα ζήτημα δεδηλωμένης. Και περιμένουμε να τοποθετηθεί επιτέλους ο κ. Τσίπρας για το θέμα αυτό, αντί να ασχολείται με τον κ. Καμμένο μόνο για να τον καλύψει για τα σκάνδαλά του. Με απλά λόγια, αν δε μπορούν να συμφωνήσουν οι κ. Τσίπρας και Καμμένος για ένα μείζον ζήτημα εθνικής σημασίας, ας παραιτηθούν. Και για να προλάβω ένα πιθανό ερώτημά σας, είναι προφανές και αυτονόητο ότι δεν νοείται εθνική συνεννόηση, χωρίς να υπάρξει προηγουμένως συγκεκριμένη και συμφωνημένη πρόταση από τους δύο κυβερνητικούς εταίρους».
Θα πάει μέχρι τέλους μ' αυτή την άρνηση η ΝΔ; Θα ακυρώσει μια συμφωνία, η οποία θα έχει την έγκριση των Αμερικανών και του ΟΗΕ; Δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε, αλλά μας φαίνεται η λιγότερο πιθανή εξέλιξη. Αν ο Τσίπρας πάει στη Βουλή μια συμφωνία χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Καμμένου, η ΝΔ μπορεί και να την ψηφίσει την τελευταία στιγμή, με το επιχείρημα ότι είναι κόμμα της εθνικής ευθύνης και μπλα, μπλα. Σ' αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Η ίδια η συγκεκριμένη ψηφοφορία θα αποκτήσει δραματικά χαρακτηριστικά και ο Τσίπρας, για δεύτερη φορά μετά τον Ιούλη-Αύγουστο του 2015 θα εξαρτάται από τις ψήφους της αντιπολίτευσης.
Σ' αυτή την περίπτωση η ΝΔ θα είναι διπλά κερδισμένη, γι' αυτό και αναμένεται να το πάει έτσι μέχρι το τέλος: «ή το ψηφίζετε και οι δυο μαζί ή παραιτηθείτε». Και δε θα μπορούν να της πουν και πολλά οι Τσιπραίοι. Οχι μόνο γιατί θα έχουν φορτωμένο στην πλάτη τους τον Καμμένο, αλλά και γιατί οι πολιτικοί της αντίπαλοι θα τους θυμίζουν τον Δεκέμβρη του 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε την προεδρική εκλογή για να οδηγήσει σε πτώση την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (αρνήθηκε να ψηφίσει για πρόεδρο τον δεξιό Δήμα και μόλις σχημάτισε κυβέρνηση εξέλεξε τον εξίσου δεξιό Παυλόπουλο).
Το Μαξίμου απάντησε με χαρακτηριστική αμηχανία. Κάλεσε τη ΝΔ να… ξεκαθαρίσει τη θέση της στο ζήτημα, επιλέγοντας ανάμεσα στη θέση του Μητσοτάκη το 1992 και στη θέση του Σαμαρά. Η ΝΔ, όμως, δεν έχει τέτοιο πρόβλημα. Ο ίδιος ο Σαμαράς έκανε «γαργάρα» τις σκληρές εθνικιστικές του θέσεις, ως βουλευτής και μετά υπουργός του Καραμανλή. Η «σύνθετη ονομασία, erga omnes» φέρει και την έγκριση του Σαμαρά (όπως και του Καμμένου). Από πλευράς ΝΔ δεν έχει ακουστεί «κιχ» ενάντια στη συμφωνία που διαπραγματεύεται ο Κοτζιάς, η οποία -όπως όλα δείχνουν- κινείται στην κατεύθυνση της πρότασης της ΝΔ το 2008. Επομένως, η κυβερνητική προσπάθεια να αντιστρέψει το νόμισμα και να ανακαλύψει διχογνωμία στη ΝΔ είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ακροδεξιοί που είχε στην ομάδα του ο Σαμαράς (Μπαλτάκος, Φ. Κρανιδιώτης) έχουν φύγει από τη ΝΔ, ενώ το δίδυμο Βορίδη-Μπουμπούκου δεν έχει καμιά διάθεση να εμπλακεί σε τέτοιες ιστορίες σ' αυτή τη φάση (αντίθετα, έχει κάθε λόγο να «ξεπλυθεί», κατηγορώντας τον Καμμένο ως εθνικιστή ακροδεξιό).
Προς το παρόν έχουμε πολιτικό τζόγο. Ο Καμμένος δηλώνει: «Οπως και να έχει, εμείς ως ΑΝΕΛ δεν θα ψηφίσουμε όνομα με τον όρο “Μακεδονία“. Αρα, αν υπάρχει πλειοψηφία περνάει, αν δεν υπάρχει δεν περνάει». Βάζει και τον άλλο Καμμένο να δηλώσει ότι προτιμά να φύγει (από βουλευτής;) παρά να εκβιαστεί να ψηφίσει συμφωνία με όνομα που θα περιλαμβάνει τη λέξη «Μακεδονία». Το Μαξίμου με διαρροές παρουσιάζει όλο αυτό το σκηνικό που στήνει ο Καμμένος ως τζογαδόρικη μπλόφα. Λένε ότι ο Καμμένος δεν πρόκειται να προκαλέσει κυβερνητική κρίση, αλλά προσπαθεί μόνο να δείξει στους οπαδούς του ότι δεν ταυτίζεται ιδεολογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως είναι έτσι, τότε ο Καμμένος -με τη νέα κωλοτούμπα του- θα χάσει και το τελευταίο πολιτικό έδαφος που του έχει απομείνει. Εκτός αν του τάξουν ότι στις επόμενες εκλογές θα τον βάλουν σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ!
Η ΝΔ κάνει τις δικές της μπλόφες, όπως τις περιγράψαμε, δηλώνοντας ότι θα πάει έτσι μέχρι το τέλος. Αντίθετα, το Μαξίμου διαρρέει δυσαρέσκεια για την πρόταση Καμμένου για σύγκληση σύσκεψης πολιτικών αρχηγών (τους χαλάει το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση είναι σε θέση να λύσει μόνη της όλα τα ζητήματα, συμπεριλαμβανόμενων των «εθνικών»), όμως δεν υπάρχει και κάθετη απόρριψη της πρότασης. Θέλουν να έχουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, ώστε να επιλέξουν στο τέλος τη λύση που θα προκαλέσει τους μικρότερους τριγμούς στο κυβερνητικό σκάφος. Ξέρουν ότι έτσι κι αλλιώς κάποιο πολιτικό κόστος θα το πληρώσουν (ήδη έχουν αρχίσει να το πληρώνουν).
Φαίνεται πως μέσα στις γιορτές υπήρξε έντονο παρασκήνιο μεταξύ Τσιπραίων και Καμμένου, γι' αυτό και από τις 2 του Γενάρη έχουμε διαφοροποιημένες δηλώσεις. Ο Τζανακόπουλος, αφού έπλεξε το εγκώμιο του Καμμένου («νομίζω ότι τήρησε μια υπεύθυνη στάση με δεδομένη τη διαφορετική πολιτική και ιδεολογική του καταγωγή»), ανέλαβε να κάνει και τον εκπρόσωπο Τύπου των ΑΝΕΛ: «Ο κύριος Καμμένος, δήλωσε ότι βεβαίως, έχει σοβαρές επιφυλάξεις σε σχέση με την προσπάθεια η οποία γίνεται. Ωστόσο, είπε και κάτι άλλο, ότι εφόσον υπάρχει μια συνολική συναίνεση στο πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται ο ίδιος να σταθεί εμπόδιο στην επίλυση του ζητήματος». Ο δε ανελίτης Κατσίκης δήλωσε: «Εμείς θα σεβαστούμε την αρχή της πλειοψηφίας, εάν η πλειοψηφία μειοδοτήσει για τα εθνικά συμφέροντα»! Ολα «μυρίζουν» κωλοτούμπα Καμμένου, υπό τον όρο ότι θα γίνει σύσκεψη στο προεδρικό μέγαρο, θα πλειοψηφίσουν οι «εθνικοί μειοδότες» και αυτός θα πειθαρχήσει σ' αυτή την πλειοψηφία! Γι' αυτό και ο Τζανακόπουλος «εκτίμησε» ότι «θα υπάρξει δυνατότητα για να προκύψει η ευρύτερη δυνατή συναίνεση για να έχουμε τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε το παράθυρο ευκαιρίας για την επίλυση του ζητήματος με σύνθετη ονομασία», αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στο προεδρικό μέγαρο.
Τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν εξελίξεις. Δε βιαζόμαστε να κάνουμε προβλέψεις, γιατί σημασία δεν έχει ο πολιτικός τζόγος του κάθε «υπερπατριώτη» (ο οποίος, κατά τα άλλα, προσκυνάει τον Τραμπ και την αστερόεσσα), αλλά η ουσία του ζητήματος, την οποία πρέπει να θυμηθούμε, έστω και εν συνόψει.
Ο ελληνικός εθνικισμός και το Μακεδονικό
Οση σχέση έχουν οι κάτοικοι της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με τους αρχαίους Μακεδόνες, άλλη τόση έχουν και οι σύγχρονοι Ελληνες. Τα σύγχρονα έθνη δε συγκροτήθηκαν στη βάση της φυλετικής καταγωγής (που και αυτή έχει αλλάξει στο διάβα των αιώνων), αλλά στη βάση συγκεκριμένων κανόνων, στους οποίους δεσπόζει η κοινή κοινωνικοοικονομική ζωή (επ' αυτού, συστήνουμε ανεπιφύλακτα τη μπροσούρα του Στάλιν «Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα»).
Από τα σλαβικά φύλα των Βαλκανίων δημιουργήθηκαν μια σειρά έθνη. Ενα απ' αυτά ήταν και το μακεδονικό έθνος, ο πληθυσμός του οποίου, μετά τους βαλκανικούς πολέμους βρέθηκε μοιρασμένος σε τρία κράτη: Σερβία, Ελλάδα, Βουλγαρία. Στην Ελλάδα, οι Μακεδόνες (καμιά σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, το ξανατονίζουμε) ή Ντόπιοι ή Σλαβομακεδόνες υπέστησαν απηνή διωγμό. Τους απαγορεύτηκε να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους (για εθνική εκπαίδευση ούτε λόγος, αν και κάποια στιγμή, στη δεκαετία του 1920, εκδόθηκε ένα σλαβομακεδονικό αλφαβητάρι) και υπέστησαν βίαιο εξελληνισμό (ο οποίος «απογειώθηκε» την περίοδο της μεταξικής φασιστικής δικτατορίας και μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού στην επανάσταση του 1946-49, στην οποία οι Σλαβομακεδόνες είχαν πάρει μαζικά μέρος. Για την ιστορία των Σλαβομακεδόνων συστήνουμε τη μπροσούρα της ΣΑΚΕ «Η αλήθεια για τους Σλαβομακεδόνες».
Δημοκρατία της Μακεδονίας δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Ιστορία ως συστατικό της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα από πλευράς ελληνικού εθνικισμού, γιατί ο Τίτο είχε γίνει το χαϊδεμένο παιδί της ιμπεριαλιστικής Δύσης και οι τότε κυβερνήσεις στην Ελλάδα διευθύνονταν κανονικότατα από την αμερικάνικη πρεσβεία. Το νέο «Μακεδονικό» δημιουργήθηκε ως καρικατούρα του παλιού Μακεδονικού που τόσο ταλαιπώρησε τα Βαλκάνια, με τις πολεμικές συγκρούσεις, τις σφαγές, τις βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών. Η ελληνική αστική τάξη, υποβοηθούμενη και από την εθνικιστική φρενίτιδα που επικράτησε σε τμήμα της πολιτικής ηγεσίας στα Σκόπια, ξεσήκωσε μια ακόμα μεγαλύτερη εθνικιστική φρενίτιδα στην Ελλάδα: συλλαλητήρια εθνικιστικού μίσους, λυσσασμένη αρθρογραφία στον αστικό Τύπο, χτίσιμο πολιτικών καριερών από αστούς πολιτικούς κτλ.
Εκτοτε, η Δημοκρατία της Μακεδονίας αναγνωρίζεται διεθνώς ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (σύνθετη ονομασία είναι κι αυτή), με αναγκαστική συμφωνία και του ελληνικού εθνικισμού. Κάθε συμβιβαστική λύση σκοντάφτει στην εθνικιστική υστερία με αποτέλεσμα η εκκρεμότητα να διαιωνίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, αν και Αμερικανοί και Γερμανοί θέλουν τη γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ (για δικούς τους σχεδιασμούς) και γι' αυτό υπάρχει προθυμία για εξεύρεση λύσης.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 5 ΓΕΝΑΡΗ
πηγή: eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου