Για την Όλγα Στάθαρη κι όχι μόνο…

H φωτογραφία είναι από τις 6-5-14. Σε επίσκεψη της Ένωσης Γονέων στον ΟΣΚ ο Γιώργος Οικονόμου (πρώτος από δεξιά) ανακαλύπτει την οικοδομική άδεια για τα 3ο Γυμνάσιο - 3ο Λύκειο και από εκείνη τη στιγμή ξεκινούν οι κινητοποιήσεις γονιών, μαθητών, εκπαιδευτικών και οι πιέσεις σε δήμο, περιφέρεια, ΟΣΚ (ΚΤΥΠ)  για τη κατασκευή των σχολείων. Όρθιος ο τότε πρόεδρος της Ένωσης Γονέων Τάσος Κωνσταντινίδης, με το κόκκινο η Όλγα Στάθαρη κι ανάμεσα τους ο Γιώργος Ανεμογιάννης σημερινός αντιδήμαρχος

Ατυχώς για την ίδια, την οικογένεια και τους δικούς της ανθρώπους, αλλά και για τη πόλη μας, η Όλγα Στάθαρη αποχαιρέτησε αυτή τη ζωή. Λίγο την ήξερα, αλλά η γνώμη μου ήταν θετική. Συμπαθέστατη, σοβαρή, μετρημένη, σεμνή, συνεπής και δραστήρια με το στόχο της τουλάχιστον, που ήταν η κατασκευή και επαναλειτουργία του «Σπαθάρη». Πιστεύω πως ήταν πρόσωπο από εκείνα που πράγματι η παρουσία και η δράση του, θα μπορούσε να συνεχίσει να βοηθά τη τοπική κοινωνία. Οι δικοί της και ιδιαίτερα τα παιδιά της, έχουν κάθε λόγο να είναι υπερήφανοι για αυτήν. Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.

Ο πρόωρος και άδικος θάνατος της όμως, οδήγησε σε κάποιες δηλώσεις, απόψεις, αντιγνωμίες. Λίγο η αντιπολιτευτική υστερική «αυριανική» γραφίδα που έχει εξοκείλει στη μικρή γειτονιά μας, λίγο ο λαϊκισμός, λίγο το άγχος της πλειοψηφίας να μην υστερήσει  και δεχτεί κριτική ή η επιδίωξη για άνοιγμα που θα βοηθήσει το εκλογικό αποτέλεσμα, λίγο η αρπακολατζίδικη - επικοινωνιακή νοοτροπία που κυριαρχεί στη διαχείριση των κοινών, οδήγησαν όπως μαθαίνω το δήμαρχο να δηλώσει πως το 1^ου δημοτικό Ν. Φιλαδέλφειας (Σπαθάρη) θα ονομαστεί «Όλγα Στάθαρη».

Από το λίγο που γνώριζα τη θανούσα, νομίζω πως μόνο κάτι τέτοιο δε θα επιθυμούσε. Κι αν μάθω πως ήταν επιθυμία της κάτι παρόμοιο, θα εκπλαγώ. Βεβαίως δεν είναι θέμα επιθυμίας κάποιου που φεύγει, τι τιμές θα του αποδώσουν αυτοί που παραμένουν στη ζωή.

Πιστεύω επίσης πως αν η άτυχη Όλγα δε μας αποχαιρετούσε τόσο βιαστικά αυτή τη περίοδο, κανείς δε θα έκανε ούτε σκέψη να μετονομαστεί ή τέλος πάντων δοθεί το όνομα της στο «Σπαθάρη». Αυτή μου η πεποίθηση με κάνει να βλέπω τη πρόταση μετονομασίας του 1^ου Δημοτικού, ως αποτέλεσμα συγκυρίας και μικροπολιτικής αξιοποίησης ενός θλιβερού γεγονότος κάτω από συναισθηματική φόρτιση.

Προσωπικά ήταν και το δικό μου πρώτο σχολείο και έβγαλα εκεί όλο το δημοτικό. Αν δεν είχα επαφή με όσα γίνονται στη πόλη κι εμφανιζόμουν κάποια στιγμή να ψηφίσω, μαθαίνοντας πως το σχολείο άλλαξε όνομα, θα ρωτούσα να μάθω τι κακό είχε κάνει ο Σπαθάρης και δε το ξέραμε τόσα χρόνια. Από όσο γνωρίζω στη Γαλλία για παράδειγμα αλλά και σε άλλες χώρες, ποτέ δεν αποφασίζουν ονοματοδοσίες δρόμων ή κτιρίων, πριν παρέλθουν 5 χρόνια από το θάνατο του προσώπου το όνομα του οποίου σκέφτονται να δώσουν. Έτσι ώστε να αποφασίσουν ψύχραιμα και ώριμα.

Είμαι από εκείνους που ενοχλούνται από επιδημίες ονοματοδοσιών κτιρίων ή δρόμων με ονόματα επιφανών τεθνεώτων. Όπως επίσης και αμφιλεγόμενων ως προς τις πράξεις τους προσώπων. Στη πόλη του μουσείου «Φιλιώ Χαϊδεμένου», μπορεί βέβαια πιο εύκολα κι εντελώς αβασάνιστα να υιοθετούμε οτιδήποτε μας έρθει με οποιοδήποτε σκεπτικό, αφού έχει αποδειχτεί πως δεν είναι δύσκολο να γράφεις την ιστορία κατά πως βολεύει μικροπολιτικές επιδιώξεις. Ούτε είναι δύσκολο ακόμη και σωρηδόν δημοσιογραφική καταγραφή αλλά και θεατρικό έργο να γίνεται μια μυθοπλασία...

Είμαι επίσης από εκείνους που θα ήθελε να βλέπει την αναγνώριση και τη δικαίωση μετά θάνατο τουλάχιστον, σε πρόσωπα που η πολιτική και προσωπική τους διαδρομή αδιαμφισβήτητα τεκμηριώνει ότι υπηρέτησαν με συνέπεια, ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία αξίες και ιδανικά. Στη πόλη μας υπάρχουν πολλοί από αυτούς, που έφυγαν ή όχι ακόμη, κι ούτε σκέψη καν υπήρξε να δοθεί το όνομα τους έστω σε πλάκα πεζοδρομίου. Κι όταν σπάσει μαζί με τη πλάκα να αλλάζουμε κι όνομα. Στη προκειμένη περίπτωση μιας και το έφερε η κουβέντα, να πούμε πως το «Σπαθάρη» δε χρειαζόταν κατεδάφιση

Σέβομαι και τιμώ απόλυτα τη μνήμη της Όλγας Στάθαρη για τα χαρακτηριστικά που είχε ως προσωπικότητα, και για τις προσπάθειες που κατέβαλε για την επανακατασκευή τελικά του «Σπαθάρη». Μπορεί η κρίση μου και να την αδικεί. Νομίζω όμως πως στη προκειμένη περίπτωση η μετονομασία του σχολείου, έχει έντονο το στοιχείο της υπερβολής. Γι΄ αυτό και θα ήθελα να ακούσω το σκεπτικό και τη τεκμηρίωση όσων εξέφρασαν την άποψη πως πρέπει το «Σπαθάρη» να γίνει «Στάθαρη».

Διαφορετικά ανεπιφύλακτα δηλώνω πως τα 3^ο Γυμνάσιο – 3^ο Λύκειο θα πρέπει να ονομαστούν «Γιώργος Οικονόμου». Είναι ο άνθρωπος που είχε ξετρυπώσει στον ΟΣΚ την οικοδομική άδεια για να γίνουν τα σχολεία αυτά, και η δημοτική αρχή της Ευτυχίας Γαϊτανά, είτε δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα, είτε έκανε το «παγώνι». Το αυτό ισχύει και για κυβερνητικά κόμματα, παράγοντες της πόλης που είχαν γνώση για τα τεκταινόμενα στον ΟΣΚ, παρατάξεις κλπ. Ο Γιώργος Οικονόμου λοιπόν τον οποίο ελάχιστα γνωρίζω, αλλά έχει τον απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση μου, όχι μόνο ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε, αγωνίζονταν και αγωνίζεται μέχρι σήμερα για τη κατασκευή των 3^ου Γυμνάσιου – 3^ου Λύκειου, αλλά κυριολεκτικά προσπαθούσε και προσπαθεί να κρύψει τη συμβολή του. Το λέω από προσωπική αντίληψη, και καθένας που τυχαίνει να τον γνωρίζει, μπορεί να βεβαιώσει πως καμιά σχέση πολιτική, προσωπική ή άλλη δεν έχω μαζί του.

Να σημειώσω επίσης πως ο γνωστός γραφικός δημοσιογράφος με τη καιροσκοπική πένα του, αυτή την ανακάλυψη του Γιώργου Οικονόμου και της Ένωσης Γονέων, την είχε χαρακτηρίσει προεκλογικό τέχνασμα για να πληγεί προεκλογικά η αποτυχημένη τότε δήμαρχος και τίποτα περισσότερο. Βεβαίως τότε υποστήριζε τη δεξιά δήμαρχο που μάλλον έδειχνε κατανόηση… και όσοι τολμούσαν να διαφοροποιηθούν από το συνδυασμό της, τους χαρακτήριζε αποστάτες!!! Αλλά μήπως κι αυτή τη δημοτική αριστερή πλειοψηφία δεν υποστήριζε μέχρι κάποια στιγμή; Ως που έχασε την υπομονή του με τους… αφιλότιμους, κι από τότε βρίσκει πως όλα τα κάνουν λάθος.

Τίθενται όμως κι άλλα ζητήματα. Ο Τάσος Κωνσταντινίδης π.χ ή ο Αλέκος και η Έλενα Γούλα, ο Γιώργος Ανεμογιάννης κι αρκετοί άλλοι που από τη θέση και τη δράση τους στην Ένωση Γονέων συνέβαλαν όχι μόνο για την οικοδόμηση του «Σπαθάρη» και των 3^ου Γυμνάσιου - 3^ου Λύκειου, αλλά και στη διεκδίκηση αιτημάτων της παιδείας και λύση προβλημάτων των άλλων σχολείων του δήμου, δικαιούνται να δοθεί το όνομα τους σε κάποιο από τα σχολεία μας; Ή μήπως δε δικαιούνται γιατί κατάτμησαν τις προσπάθειες τους σε πολλά κυρίως σχολεία; Κι οι εκπαιδευτικοί; Δεν υπήρξαν άξιοι εκπαιδευτικοί που τίμησαν το τίτλο τους; Πόσα σχολεία θα πρέπει να φτιάξουμε για να τιμήσουμε τη μνήμη τους; Για να μη πάμε σε αιρετούς.

Αλλά όμως αν τιμάμε αβασάνιστα τα πρόσωπα, πόσο και πως πρέπει να τιμάμε συλλογικές δράσεις; Ας πούμε σε πιο σχολείο θα πρέπει να δώσουμε το όνομα Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων; Δε θα έπρεπε να ονομάσουμε κάποιο μεγάλο δρόμο Λαϊκών Αγώνων; Δε θα έπρεπε κάποιος άλλος να ονομαστεί Τίμιου Συνδικαλιστή κλπ. 

Αν τελικά οδηγηθούμε σε παρόμοιες λογικές, όπου η πλειοδοσία και ο λαϊκισμός θα έχουν το πάνω χέρι, αλλοίμονο μας. Καθένας θα απαιτεί να δοθεί το όνομα του, όπου νομίζει ότι συνέβαλε αποφασιστικά.

Ας ηρεμήσουμε όλοι λοιπόν, ας δείξουμε σεβασμό στη μνήμη της Όλγας Στάθαρη, ας δώσουμε χρόνο για να σκεφτούμε με ψυχραιμία και χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες πως πράγματι θα τιμήσουμε τη προσφορά και τη μνήμη της. Με μέτρο όμως και χωρίς υπερβολές…