Για το Ριζοσπάστη, την ηγεσία του Κόμματος και την απεργία των Γάλλων εργατών

Ως «Νέα Σπορά» έχουμε αναφερθεί εκτεταμένα με δύο άρθρα μας για την απεργία των Γάλλων εργατών («Απεργία στη Γαλλία: Η βιομηχανική εργατική τάξη στο προσκήνιο» και «Σημειώσεις για την εξέλιξη της απεργίας στη Γαλλία») και την έχουμε προσεγγίσει ως ένα σημαντικό γεγονός της πάλης του Εργατικού Κινήματος στη Γαλλία για την πορεία της ταξικής πάλης, αλλά και σε διεθνές επίπεδο και ειδικότερο για το εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τακτική είναι επίσης η δημοσιογραφική κάλυψη του θέματος και από την εφημερίδα μας, το Ριζοσπάστη. Ωστόσο αυτό που μπορούμε να διαπιστώσουμε είναι μια επιλεκτική ανάδειξη γεγονότων, η παράβλεψη, η αγνόηση και τελικά το δημοσιογραφικό «θάψιμο» σοβαρών «λεπτομερειών» στην εξέλιξη της απεργίας και η συχνότατη χρήση απολύτως αυθαίρετων σχολίων, που παίρνουν τη μορφή κατακλείδας των σχετικών ρεπορτάζ για την απεργιακή μάχη της Γαλλίας, που φιλοξενεί μέρα παρά μέρα ο Ριζοσπάστης στις στήλες των διεθνών ειδήσεων.

Η γενική εικόνα της κάλυψης και της σχολιογραφίας της εφημερίδας της ΚΕ του Κόμματός μας έχει την εξής αντιθετική και αντιφατική προσέγγιση: Από τη μια μεριά εκθειάζεται η εργατική τάξη της Γαλλίας για την πολύμηνη απεργιακή κινητοποίησή της και από την άλλη κατακεραυνώνεται η συνδικαλιστική οργάνωση, που σηκώνει σχεδόν μόνη της το βάρος της οργάνωσης αυτής της απεργίας και της εργατικής τάξης, που κατά τ’ άλλα εκθειάζει ο Ριζοσπάστης.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση μάλιστα ο Ριζοσπάστης μπερδεύει ανόμοια πράγματα, μεταφέροντας με ένα μηχανιστικό τρόπο την έλλειψη επαναστατικού φορέα της εργατικής τάξης, λόγω της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, στο επίπεδο των οργάνων και της ηγεσίας της Συνομοσπονδίας των Γάλλων Εργατών, τη CGT, για να την κατακεραυνώσει δια της πλαγίας οδού ως συμβιβασμένη και ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία, εξισώνοντάς τη ουσιαστικά με τα άλλα τριτοβάθμια συνδικάτα των σοσιαλιστών και των δεξιών κ.α. Σημειωτέον ότι αυτά τα συνδικάτα στη συγκεκριμένη απεργιακή μάχη έχουν ταχθεί κατά και του περιεχομένου αλλά και των μορφών πάλης, που χρησιμοποιεί η εργατική τάξη της Γαλλίας με την καθοδήγηση της CGT και στην πραγματικότητα όχι μόνο δε συμμετέχουν στην απεργία αλλά την υπονομεύουν καταφεύγοντας στο χειρότερο αντικομμουνισμό, που θυμίζει εποχές μεσοπολέμου και μακαρθισμού.

Αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι αντιγράφοντας την κατάληξη του ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη της Τρίτης 14 του Ιούνη. Γράφει συγκεκριμένα: «Ωστόσο, η δυναμική και η προοπτική και αυτών των αγώνων (όπως και κάθε εργατικής κινητοποίησης) εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον προσανατολισμό τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (και της CGT όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις του μεταλλαγμένου ΚΚ Γαλλίας) συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις χωρίς να εγκαταλείπουν το «μέλημα» της «εγχώριας ανταγωνιστικότητας» και των αναγκών της «εθνικής οικονομίας», κάτι που από την αρχή ναρκοθετεί τους αγώνες, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι είναι δυνατόν μια αστική κυβέρνηση να «συνετιστεί» και να βρεθούν λύσεις που θα συμφέρουν και την εργοδοσία και την εργατική τάξη».

Προφανώς έχει και η CGT τα δικά της προβλήματα, τις δικές της ταλαντεύσεις και προφανώς είναι αδύνατο να μην επηρεάζει όλα αυτά τα χρόνια αλλά και την προοπτική μιας απεργίας η εδώ και δεκαετίες οπορτουνιστική μετάλλαξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας το συνδικαλιστικό κίνημα και συνολικά την εργατική τάξη της συγκεκριμένης χώρας και αυτό να μην έχει μεταφερθεί και μέσα στη CGT. Σύμφωνοι ως εδώ. Αλλά…

Στο σύνολό του, όμως, αυτό το σχόλιο είναι απολύτως λάθος και κάνει μια σοβαρή λαθροχειρία που εκθέτει σοβαρά – για να μην πούμε ότι υποτιμάει σε κύρος το Κόμμα μας, που το παρουσιάζει να αγνοεί τις συγκεκριμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες δίνει τη μάχη του το Εργατικό Κίνημα στη Γαλλία πάντα με την αδιαμφισβήτητη καθοδήγηση της CGT.

Το απαράδεκτο του σχολιασμού, που κάνει ο Ριζοσπάστης, και θα προσθέταμε ότι δε συνιστά και την πιο επαναστατική προσέγγιση του θέματος, είναι ότι χρεώνει στη CGT «το “μέλημα” της “εγχώριας ανταγωνιστικότητας” και των αναγκών της “εθνικής οικονομίας”, κάτι που από την αρχή ναρκοθετεί τους αγώνες, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι είναι δυνατόν μια αστική κυβέρνηση να “συνετιστεί” και να βρεθούν λύσεις που θα συμφέρουν και την εργοδοσία και την εργατική τάξη». Δηλαδή αυτό που λέει ο Ριζοσπάστης είναι ότι ο προσανατολισμός της απεργίας από τη CGT είναι να συνετίσει την κυβέρνηση Ολάντ στο πλαίσιο μιας γραμμής ταξικής συνεργασίας των εργαζομένων με το μεγάλο κεφάλαιο.

Ωστόσο το ίδιο ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη έχει τίτλο και υπότιτλο «Πανεθνική διαδήλωση σήμερα στο Παρίσι με αίτημα την απόσυρση του νόμου “Ελ Κομρί”». Πρόκειται δηλαδή, για μια διαδήλωση που έρχεται ως συνέχεια και αποτελεί σταθμό και πρώτη κλιμάκωση της απεργιακής κινητοποίησης όλων αυτών των εβδομάδων, που όπως παραδέχεται και ο Ριζοσπάστης έχει ως κεντρικό αίτημα «την απόσυρση του αντεργατικού εκτρώματος “Ελ Κομρί”».

Θα θέσουμε λοιπόν ορισμένα ερωτήματα για τα οποία θα περιμένουμε μια υπεύθυνη απάντηση από τη συντακτική επιτροπή του Ριζοσπάστη και την ηγεσία του Κόμματος.

Ερώτημα πρώτο: Τι λιγότερο ως αίτημα θέτει η CGT από το αίτημα του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ όταν έρχεται ένα πολυνομοσχέδιο στην ελληνική βουλή για ψήφιση, όπως π.χ. το τελευταίο ασφαλιστικό και φορολογικό; Δηλαδή όταν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ βάζει ως αίτημα την καταψήφιση του νομοσχεδίου και την απόσυρση ενός αντεργατικού και αντιλαϊκού νόμου το κάνει για να συνετίσει την οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση στη χώρα μας;

Από που λοιπόν προκύπτει ότι το κεντρικό αίτημα της πανεθνικής απεργιακής διαδήλωσης του Παρισιού, που διοργανώνει η CGT, αυτό δηλαδή της απόσυρσης του αντεργατικού πακέτου-εκτρώματος «Ελ Κομρί» συμβάλει στην καλλιέργεια αυταπατών και επιδιώκει να συνετίσει την κυβέρνηση Ολάντ και να βρει μια καινούργια φόρμουλα ταξικής συνεργασίας εργοδοτών και εργαζομένων;

Ερώτημα δεύτερο: Αν εμείς ως «Νέα Σπορά» κάνουμε λάθος και έχει δίκιο ο Ριζοσπάστης σ’ αυτό του το σχόλιο τότε γιατί το ΠΑΜΕ (όπως διαβάζουμε και πάλι στο Ριζοσπάστη τις προηγούμενες μέρες) πραγματοποιεί παράσταση διαμαρτυρίας στη Γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα, εκφράζει τη διεθνιστική του αλληλεγγύη στους Γάλλους απεργούς και στέλνει αντιπροσωπεία του, μαζί με την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, στη Γαλλία για να πει ότι:

«Το ταξικό εργατικό κίνημα της Ελλάδας, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ:

— Ενώνουμε τη φωνή μας με τους Γάλλους συναδέλφους μας και απαιτούμε την απόσυρση των αντεργατικών μέτρων του “πακέτου Ελ Κομρί”.

— Καταγγέλλουμε την τρομοκρατία, τις απειλές και τις επιθέσεις εναντίον των αγωνιζόμενων εργατών.

— Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους τους εργαζόμενους που βρίσκονται στους δρόμους του αγώνα, και στις οργανώσεις – μέλη της ΠΣΟ στη Γαλλία, που παίζουν πρωτοπόρο ρόλο στις κινητοποιήσεις»;

Πως γίνεται ο γενικός γραμματέας της ΠΣΟ και στέλεχος του ΚΚΕ Γιώργος Μαυρίκος να χαιρετίζει στην απεργιακή συγκέντρωση της Μασσαλίας τους Γάλλους απεργούς εργάτες «ξεκαθαρίζοντας ότι θέση της ΠΣΟ είναι η συνολική απόσυρση του αντεργατικού εκτρώματος “Ελ Κομρί” και να προσθέτει «ότι αποτελεί συνολική κατεύθυνση της ΕΕ η προώθηση της στρατηγικής υπέρ των μονοπωλίων, σε κάθε χώρα, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ή όχι “μνημόνια”»;

 

Σημειώνουμε επιπρόσθετα, ως «Νέα Σπορά», για να έχουν πλήρη εικόνα οι αναγνώστες μας ότι η πλειοψηφία των εργατών και στους συγκεκριμένους κλάδους της χημικής βιομηχανίας και των πετρελαιοειδών, στους οποίους μίλησε η αντιπροσωπεία της ΠΣΟ και του ΠΑΜΕ και εξέφρασε τις παραπάνω θέσεις είναι μέλη της CGT. Άλλωστε όποιος κάνει τον κόπο να δει τις φωτογραφίες από το ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη στις 3 Ιούνη θα διαπιστώσει ότι η μεγάλη απεργιακή διαδήλωση της Μασσαλίας στην οποία μίλησε ο Γιώργος Μαυρίκος οργανώθηκε από τη CGT.

Τελικά τι ισχύει; Αν ένας αγώνας έχει ως αίτημα την απόσυρση μιας αντεργατικής μεταρρύθμισης που αποτελεί συνολική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προώθησης της στρατηγικής των μονοπωλίων πως είναι δυνατό να είναι αγώνας για «να συνετίσει μια αστική κυβέρνηση»; Πως είναι δυνατό να βρει συμφέρουσες λύσεις για εργαζόμενους και εργοδότες; Διαθέτει απάντηση η ηγεσία του Κόμματος και η Συντακτική Επιτροπή του Ριζοσπάστη; Σε κάθε περίπτωση οι αντιφάσεις είναι κραυγαλέες και δε μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα όλα. Κάτι απ’ όλα αυτά δε στέκει.

Ερώτημα τρίτο: Τι πρέπει να υποθέσει κανείς για αυτήν τη διχοστασία του Κόμματος, των στελεχών του και του κεντρικού δημοσιογραφικού οργάνου του; Ότι λέει άλλα «έξω» και άλλα «μέσα»; Αν είναι αλήθεια αυτό ποιος ωφελείται; Βοηθιέται η εργατική τάξη της Ελλάδας; Βοηθιέται η εργατική τάξη της Γαλλίας; Μπορεί να αναπτυχθεί με την τακτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο» ο προλεταριακός διεθνισμός και η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης σε διεθνές επίπεδο και πιο συγκεκριμένα στο επίπεδο των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Μπορεί μ’ αυτούς τους όρους να ανασυνταχθεί το Εργατικό Κίνημα στη χώρα μας και στην Ευρώπη και να αποκτήσει ταξικό προσανατολισμό;

Ερώτημα τέταρτο: Από το συγκεκριμένο σχόλιο στο ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη της Τρίτης 14 του Ιούνη ουσιαστικά προεξοφλείται αυτό που είπε με μια φράση-«πρόβλεψη» ο Γραμματέας του Κόμματος στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου. Ότι δηλαδή η απεργιακή κινητοποίηση στη Γαλλία «θα ξεφουσκώσει».

Η ηγεσία του Κόμματος θεωρεί ότι ο επαναστατικός ρόλος ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, με την ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ, τις δάφνες, τις θυσίες και το αίμα του, μπορεί να εξαντλείται σε ρόλο παρατηρητή, που θα επιδίδεται σε προφητείες;

Με αφορμή όμως αυτό το σχόλιο του Ριζοσπάστη θα πρέπει να προσθέσουμε και το εξής: Στη σκέψη του Κόμματος υπάρχει μια πραγματική βάση εκκίνησης που δεν πρέπει να υποτιμηθεί και σ’ αυτό το πλαίσιο έστω και αν είναι παντελώς άστοχο –για να εκφραστούμε ήπια- το συγκεκριμένο σχόλιο που κατακεραυνώνει τη CGT ότι αναζητάει τρόπο να συνετίσει την κυβέρνηση Ολάντ έρχεται να αναδείξει ένα πραγματικό πρόβλημα, που έχει το Εργατικό Κίνημα της Γαλλίας.

Το πραγματικό αυτό πρόβλημα για το οποίο έχει μιλήσει και στα δύο της άρθρα η «Νέα Σπορά» είναι η έλλειψη ενός επαναστατικού φορέα της εργατικής τάξης της Γαλλίας, η έλλειψη μιας επαναστατικής τακτικής και του αντίστοιχου προγράμματος σε πολιτικό επίπεδο (λόγω της εδώ και δεκαετίες οπορτουνιστικής μετάλλαξης του ΚΚ Γαλλίας), που εκ των πραγμάτων θέτει συγκεκριμένα όρια στην προοπτική αυτών των απεργιακών αγώνων. Δεν είναι, δηλαδή, ένα ζήτημα που μπορεί κανείς να επιδίδεται σε προφητείες και να αφήνει υπονοούμενα.

Και εδώ αρχίζει το πραγματικό πρόβλημα στη σκέψη του Κόμματος και οδηγεί στον τρόπο κάλυψης του θέματος από το Ριζοσπάστη, για τον οποίο μιλήσαμε εισαγωγικά στο άρθρο μας, όπως είναι: η επιλεκτική ανάδειξη γεγονότων, η παράβλεψη, η αγνόηση και τελικά το δημοσιογραφικό «θάψιμο» σοβαρών «λεπτομερειών» στην εξέλιξη της απεργίας και η συχνότατη χρήση απολύτως αυθαίρετων σχολίων.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

Πως εξηγεί η ηγεσία του Κόμματος και ο Ριζοσπάστης ότι ο Γαλλικός ΣΕΒ κατηγορεί ως τρομοκρατική οργάνωση τη CGT;

Πως εξηγεί η ηγεσία του Κόμματος και ο Ριζοσπάστης ότι ο αστικός τύπος στη Γαλλία και στελέχη αστικών κομμάτων κυρίως από το χώρο της δεξιάς και της ακροδεξιάς ζητούν να τεθεί εκτός νόμου η CGT;

Πως εξηγεί η ηγεσία του Κόμματος και ο Ριζοσπάστης ότι το δεύτερο μεγαλύτερο συνδικάτο της Γαλλίας, η CFDT, των σοσιαλιστών, η οποία τάσσεται υπέρ της μεταρρύθμισης «Ελ Κομρί» κατηγορεί τη CGT ως εχθρό της χώρας;

Και σε τελική ανάλυση, πως εξηγεί η ηγεσία του Κόμματος και ο Ριζοσπάστης ότι αυτές οι κατηγορίες και οι απειλές απευθύνονται από την αστική τάξη εναντίον της CGT αλλά όχι εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, αν απλά η CGT είναι η συνδικαλιστική έκφραση της οπορτουνιστικής μετάλλαξης ενός επαναστατικού πολιτικού φορέα;

Πως ερμηνεύει η ηγεσία του Κόμματος και ο Ριζοσπάστης αυτήν την αντοχή και τη διεύρυνση με νέες εργατικές δυνάμεις της απεργίας και κάτω από τις συνθήκες στρατιωτικού νόμου, που δρα η εργατική τάξης της Γαλλίας, χωρίς τη συμβολή της CGT; Έχει γίνει μήπως η ηγεσία του Κόμματος οπαδός αναρχοσυνδικαλιστικών θεωριών περί αυτοοργάνωσης; Δεν αναφερόμαστε φυσικά και δεν πρέπει να συγχέουμε αυτήν την έννοια με την «αυτοτελή δράση των μαζών», που είναι άλλο πράγμα, αλλά θα ξεφύγουμε πολύ από το θέμα μας αν την αναπτύξουμε.

Αλλά ακόμα και αν στην περίπτωση, που η ηγεσία του Κόμματος «δικαιωθεί», γιατί «έγκαιρα προβλέψαμε» ότι «θα ξεφουσκώσει» η απεργία, επειδή είναι «συμβιβασμένη και ξεπουλημένη η CGT» σε τι ακριβώς θα βοηθήσει την εργατική τάξη και την υπόθεσή της αυτή η εκτίμηση; Θα είναι πρόβλημα της CGT ή το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι η CGT δεν έχει αποκούμπι στο πολιτικό επίπεδο και στο αντίστοιχο κόμμα της εργατικής τάξης;

Εν κατακλείδι γι’ αυτή τη σειρά των ερωτημάτων που θέσαμε το τραγικό λάθος της ηγεσίας του Κόμματος και του Ριζοσπάστη είναι το εξής: Παραβλέπει ότι η κίνηση των μαζών και ο απεργιακός αγώνας της CGT, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει, ξεπερνάει με πρωτοφανή τρόπο τα όρια της επίσημης πολιτικής του ΚΚ Γαλλίας και αναδεικνύει περισσότερο από ποτέ την ανάγκη ενός Κομμουνιστικού Κόμματος με επαναστατικό πρόγραμμα και την αντίστοιχη τακτική.

Αντί λοιπόν η ηγεσία του Κόμματος και ο Ριζοσπάστης να δουν μέσα από το παράδειγμα της Γαλλίας και να το μεταφέρουν ως πείρα και δίδαγμα και στην εργατική τάξη της Ελλάδας, ότι οι μάζες θέλουν, ότι οι μάζες έχουν αγωνιστικές διαθέσεις, ότι η εργατική τάξη έχει τη δύναμη και πως αυτό που λείπει είναι η οργάνωσή της και η συσπείρωσή της γύρω από το Κόμμα της, για να μπορεί να αναχαιτίσει την αντεργατική λαίλαπα και ταυτόχρονα να ανταποκριθεί και στην ιστορική της αποστολή μεταφέρει από τις στήλες του Ριζοσπάστη και τα πιο επίσημα χείλη του Κόμματος την πιο ηττοπαθή και διαστρεβλωτική της πραγματικότητας εκτίμηση, που μπορεί να κάνει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα.

Δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι η σκέψη του Κόμματος και του Ριζοσπάστη διακρίνεται από κακεντρέχεια και καθοδηγείται από μια μυωπική αντίληψη που πάνω απ’ όλα βάζει ως πρωταρχικό καθήκον της να κρύψει τα δικά της αδιέξοδα στην εργατική πολιτική του ΚΚΕ και στην αλλαγή του ρόλου του ΠΑΜΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

θα συνιστούσαμε όμως στην ηγεσία του Κόμματος και το Ριζοσπάστη να «συνετιστούν» και να μην πέφτουν θύματα του ρητού «μην μπερδεύεις τον ίσκιο σου με το μπόι σου», γιατί δεν είναι και το καλύτερο πράγμα να κουνάς το δάχτυλο στην ηγεσία ενός απεργιακού αγώνα, που εδώ στην Ελλάδα σε συνδικαλιστικό επίπεδο –παρά τους σημαντικούς εργατικούς αγώνες που έγιναν στα χρόνια της κρίσης- πρέπει να γίνει παράδειγμα, κυρίως επειδή διεξάγεται κάτω από τις πιο αντίξοες δυνθήκες.

Έχει να επιδείξει κάτι καλύτερο σε συνδικαλιστικό επίπεδο η ηγεσία του Κόμματος και το ΠΑΜΕ απ’ αυτό που κάνει επί μήνες η CGT στη Γαλλία, από την άποψη της μαζικής συμμετοχής και της διάρκειας των απεργιακών αγώνων της; Έχει να επιδείξει η ηγεσία του Κόμματος απεργιακή μάχη και μάλιστα πολύμηνη για την απόσυρση όχι νομοσχεδίου, αλλά ήδη ψηφισμένου νόμου από το κοινοβούλιο;

Στη ζυγαριά της σύγκρισης τι πείρα έχει να μεταφέρει στη Γαλλική εργατική τάξη και στη CGT η ηγεσία του Κόμματος και το ΠΑΜΕ, που επί δύο μήνες καλούσαν σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, προκηρύσσοντας 48ωρη απεργία όταν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο θα ερχόταν στη βουλή και τελικά μας «έπιασε στον ύπνο» η κυβέρνηση, γιατί το ψήφισε Σαββατοκύριακο στη βουλή;

Κλείνοντας θα θέσουμε μια ακόμα παράμετρο πολιτική για να ξέρουμε και που αρχίζει και που τελειώνει μια δίκαιη κριτική και αποτίμηση του ρόλου της CGT και με ποια πραγματική κατάσταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας έχει να αναμετρηθεί.

Πιθανόν η ηγεσία του Κόμματος και η Συντακτική Επιτροπή του Ριζοσπάστη να αγνοούν ότι η οπορτουνιστική μετάλλαξη του ΚΚ Γαλλίας – που στην πραγματικότητα ηγήθηκε του αναθεωρητισμού στη Δυτική Ευρώπη πολύ πριν τις αντεπαναστατικές ανατροπές του 1989-1991 στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη – κατά τη δεκαετία του 1990 και αργότερα, αρνούμενο το ρόλο της εργατικής τάξης και την ιστορική της αποστολή, ως επαναστατικού υποκειμένου, είχε την εξής συγκεκριμένη έκφραση. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας αρνιόταν την ανάγκη της πάλης για τη διαφύλαξη των συλλογικών συμβάσεων και έριχνε το βάρος του στην καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Δηλαδή η CGT είναι σε πλήρη αντίθεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας για το ρόλο των συλλογικών συμβάσεων.

Όταν λοιπόν στο πολιτικό επίπεδο η άρνηση του ρόλου της εργατικής τάξης εκφράζεται με το να θεωρείς στο σύγχρονο καπιταλισμό ξεπερασμένες ιστορικά τις συλλογικές συμβάσεις, δηλαδή τη συλλογική διεκδίκηση των όρων με τους οποίους η εργατική τάξη πουλάει ως κοινωνική τάξη την εργατική της δύναμη στους καπιταλιστές, υιοθετώντας τη θέση των φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών αστικών πολιτικών δυνάμεων, πως κρίνεται το να παλεύει κανείς και μάλιστα στο όνομα της σημερινής εργατικής τάξης, αλλά και της μελλοντικής εργατικής τάξης, όπως δημοσίως δηλώνει η CGT, για την κατοχύρωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και να αρνείται ακόμα και τις επιχειρησιακές συμβάσεις;

Ιδεολογικά και πολιτικά ποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει μια ασήμαντη λεπτομέρεια ένα τέτοιο γεγονός για το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης της Γαλλίας; Η προβολή τέτοιων αιτημάτων από πλευράς εργατικής τάξης μέσω της CGT και σε αντιπαράθεση με όλες τις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις βοηθάει ή όχι την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη για την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος και την αποκατάσταση του Μαρξισμού-Λενινισμού στους κόλπους του, που έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη διεθνώς, και στη Γαλλία, το επαναστατικό υποκείμενο;

Ειδικότερα δε για τις συνθήκες της Γαλλίας πόσο ασήμαντη είναι μια τέτοια προσφορά μιας εργατικής συνδικαλιστικής οργάνωσης όπως της CGT όταν μπροστά στην οπορτουνιστική μετάλλαξη του Κομμουνιστικού Κόμματος αυτής της χώρας η πολιτική τάση μέσα στην εργατική τάξη έδειχνε –τουλάχιστον πριν την απεργία- στροφή προς την ακροδεξιά της Λεπέν λόγω της ρητορείας της κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ;

Πόσο «κουράγιο» μπορεί να έχει άραγε κανείς για να υποτιμήσει τη στάση της CGT, όταν χάρη στην απεργία που καθοδηγεί, η Λεπέν προς ώρας τουλάχιστον έχει καταπιεί τη γλώσσα της και το Σοσιαλιστικό κόμμα, που επίσης είχε πλειοψηφική επιρροή μέσα στην εργατική τάξη, κινδυνεύει να μπει στο πολιτικό περιθώριο, όπως το ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας, επειδή αναπτύσσεται έντονη η τάση εγκατάλειψης από τις εργατικές δυνάμεις που το ακολουθούν;

πηγή:  neaspora.gr