Σπύρος Καβακόπουλος: Σε περιβάλλον μίσους

Τις προάλλες συναντήθηκα με συμμαθητή μου  γυμνασιακών χρόνων. Μετά τα γνωστά «κάπου σε ξέρω» κλπ, θυμηθήκαμε ο ένας τον άλλον. Όμως ο μετέπειτα χαιρετισμός, το αντίθετο παρά εγκάρδιος ήταν. Πενήντα και, χρόνια είχαμε να συναντηθούμε και φαίνεται ότι η απέχθεια του ενός προς τον άλλον δεν είχε σβήσει. Κάθισα το σκέφτηκα κι αναρωτήθηκα, σε τι μου έφταιγε - σε τι του έφταιγα, έφηβοι δεκατριών – δεκατεσσάρων χρονών είμαστε, πως μπορεί τόσα χρόνια να κρατά κακία ο ένας για τον άλλον. Κι όμως κανείς από τους δύο δεν έκανε στον άλλον κάτι, απλά αυτός ήταν δεξιός της ΕΡΕ και φανατικός (γερο)καραμανλικός και γω της Ένωσης Κέντρου και φανατικός παπανδρεϊκός (παππούς του Γιωργάκη). Μέσα περίπου της δεκαετίας του 1960 και ως ηλίθιοι τσακωνόμαστε συνεχώς, υπερασπιζόμενοι ο καθένας το δικό του κόμμα.

Οι δικοί μου δεν  ήτανε φανατισμένοι, ίσως και οι δικοί του, όμως η τότε περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, φανάτιζε και δημιουργούσε μίση, που τελικά βοήθησαν να έρθει η χούντα και μετά η Κυπριακή καταστροφή. Θυμάμαι ακόμη ότι ο φανατισμός με είχε κάνει να πιστεύω ότι οι δεξιοί είχαν μια ιδιαίτερη φάτσα διαφορετική από αυτήν των κεντρώων, όπως και ότι οι κουμουνιστές είχαν περίεργα επίθετα. Για το τελευταίο, βρήκα την εξήγηση που όμως δεν είναι του παρόντος.

Γιατί τα λέω όλα αυτά, γνωστοί μου, αλλά και από άλλους που μαθαίνω, διακόπτουν τις φιλικές τους σχέσεις γιατί τσακώθηκαν για τις πολιτικές τους επιλογές. Παρατηρώ ότι μυαλό δεν βάζουμε, χάσαμε την μισή Κύπρο, αποκτήσαμε καινούργια μπατζανάκια απ΄ τον Μέγα Αλέξανδρο και όμως αρχίζει πάλι να δημιουργείται μεταξύ μας περιβάλλον απέχθειας, ίσως και μίσους. Δεν μπορούμε να δεχθούμε την διαφορετική άποψη του άλλου κι αμέσως τον κατατάσσουμε στους ανόητους ή φασίστες, ρατσισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Κι αν υπάρχει ρατσισμός μεταξύ των Ελλήνων πόσο μάλλον και με τους ΑΜΕΑ, τους μετανάστες κλπ κλπ. 

Δυστυχώς η παιδεία και ο πολιτισμός μας παρ’ ότι περάσαν τόσα χρόνια, αδυνατούν  να μας μάθουν το αυτονόητο.