Ο ΣΥΡΙΖΑ και η διδασκαλία των θρησκευτικών

Γράφει ο Δ. Δημητριάδης

Ούτε 24 ώρες δεν άντεξε η θέση που εξέφρασε η αναπληρώτρια υπουργός Σ. Αναγνωστοπούλου σχετικά με τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Ένα μέτρο ελάχιστο, σωστό μεν αλλά στοιχειώδες. Να μη διδάσκονται υποχρεωτικά τα θρησκευτικά σε όλους τους μαθητές αλλά μόνο σε όσους το επιθυμούν. Δέχθηκε μπαράζ επιθέσεων από όλο το πλέγμα των δυνάμεων και παραγόντων που εκφράζουν τη διαπλοκή κράτους και εκκλησίας, την ελληνορθόδοξη παιδεία και τον πολιτισμό.

Πρώτος βγήκε ο αρχιεπίσκοπος και από κοντά επίσκοποι και θεολόγοι, τα αστικά κόμματα και διάφοροι παράγοντες διεκτραγωδώντας τους κινδύνους για τη χώρα και το ελληνικό έθνος από μια τέτοια ενέργεια! Η «αντοχή» και η «αυτοπεποίθηση» της κυβέρνησης και η διάθεση να υπερασπίσει τις θέσεις της εξαερώθηκε.

Ο υπουργός παιδείας σπεύδει να συναντήσει τον αρχιεπίσκοπο και διαβεβαιώνει ότι δεν θα προχωρήσει το θέμα, ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία ενέργεια χωρίς διάλογο και χωρίς τη συμφωνία της εκκλησίας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι θέσεις της εκκλησίας θα έχουν και τον τελικό λόγο. Σημαίνει επίσης ότι το σχολείο, η κοινωνία και η κοινωνική ζωή και το κράτος θα βαδίσουν στη χώρα σφιχτοδεμένα με την εκκλησία και ότι αυτή η εκφράζει. Η εκκλησία σε στενή συνεργασία με την αστική πολιτική και τα καπιταλιστικά συμφέροντα χειραγωγούν το λαό και καθορίζουν την πορεία της χώρας.

230 χρόνια μετά τη μεγάλη αστική γαλλική επανάσταση, σχεδόν 400 χρόνια από την αγγλική αστική επανάσταση και 200 χρόνια μετά την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση των Ελλήνων οι εξαγγελίες της αστικής τάξης όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά οι αστικές κοινωνίες γυρίζουν ολοταχώς πίσω στο μεσαίωνα.

Το πρόβλημα του διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος, της ανεξιθρησκίας, των ατομικών δικαιωμάτων και τόσα άλλα είναι δημοκρατικά προβλήματα και όχι σοσιαλιστικά. Είναι προβλήματα που έπρεπε -και υποσχέθηκε- η αστική τάξη να λύσει. Η αστική τάξη, όχι μόνο δεν ολοκλήρωσε την υλοποίηση των εξαγγελιών της, αλλά σήμερα ολοταχώς καταργεί τις οποίες δημοκρατικές κατακτήσεις και την πρόοδο που είχε συντελεστεί.

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, στην εποχή μας, τα δημοκρατικά προβλήματα γιγαντώνονται. Οι πόλεμοι, η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, η εξάρτηση και η καταπίεση, ο φασισμός, το ξεκλήρισμα εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους και η προσφυγιά, το περιβάλλον, η προστασία της προσωπικής ζωής έρχονται με εκρηκτικό τρόπο στο προσκήνιο.

Η αστική τάξη δεν μπορεί να τα λύσει, αντίθετα τα διογκώνει καθημερινά. Είναι τεράστια αυταπάτη να απευθύνεται κανείς στο αστικό κράτος και την αστική πολιτική για την αντιμετώπιση τους. Είναι επίσης μέγιστο και καταστροφικό λάθος να παραπέμπεται η αντιμετώπιση τους στο σοσιαλισμό και να μην καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος που θα αγωνίζεται και θα διεκδικεί λύσεις. Η αναβάθμιση αυτών των προβλημάτων στην ιεράρχηση των λαϊκών διεκδικήσεων σε στενή σύνδεση με τον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή μπορεί να δώσει λύσεις.

Όσο για την κυβέρνηση το θέμα αυτό είναι ενδεικτικό των δυνατοτήτων και των διαθέσεων της να αντισταθεί σε πιέσεις, να συγκρουστεί με συμφέροντα, είναι ενδεικτικό της αξιοπιστίας των λεγομένων της για παράλληλο πρόγραμμα, προοδευτικές τομές και φιλολαϊκά μέτρα. Τη στάση της καθοδηγεί σε τελική ανάλυση η θέληση και οι πιέσεις των Γερμανών και του κουαρτέτου, η θέληση της κυρίαρχης τάξης, του κράτους και της εκκλησίας.

πηγή: ergatikosagwnas.gr