«Προχθές αυτοκτόνησε ο Ερνάν Καλογερόπουλος. Ενας ακόμη. Γιατί τον Απρίλιο αυτοκτόνησε και ο Παύλος Αθανασίου. Είναι τόσο λυπηρό...» Το λιτό σημείωμα της Κλάρα, κόρης του Κωνσταντίνου Πετράκου, Ελληνα αγνοούμενου της δικτατορίας στην Αργεντινή, είναι γροθιά στο στομάχι.
Ο Παύλος και ο Ερνάν, δύο νέοι ελληνικής καταγωγής, δύο παράλληλες ιστορίες που μέσα από τη διαφορετικότητά τους καταγράφουν το κοινό τραύμα, την ανεπούλωτη πληγή που σημαίνει για τα παιδιά των αγνοουμένων της κρατικής τρομοκρατίας το ιδιαίτερο βίωμά τους, η μάχη τους για δικαιοσύνη, η ανάκτηση της ταυτότητάς τους και τα αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξής τους.
Του Παύλου Χερμάν Αθανασίου δεν του ήταν καθόλου εύκολο να χωνέψει τη νέα του πραγματικότητα. Ούτε όμως και την παλιά. Εως τον Αύγουστο του 2013 ζούσε με άλλο όνομα, με πλαστή ταυτότητα, με κλεμμένη την πραγματική του ζωή.
Τότε, στα 38 του χρόνια, έμαθε ποιοι ήταν οι πραγματικοί του γονείς: ήταν το 109ο εγγόνι που ανέκτησαν, ανήγγειλαν χαρμόσυνα την είδηση οι Γιαγιάδες της Πλατείας του Μάη, η οργάνωση που δεκαετίες τώρα αναζητά τα παιδιά που γεννήθηκαν σε αιχμαλωσία ή απήχθησαν μαζί με τους γονείς τους από τη δικτατορία.
«Του χρειάζεται χρόνος για να συνειδητοποιήσει τη νέα του πραγματικότητα, έτσι που ανατράπηκε η ζωή του. Κι εμείς του δίνουμε όλο τον χρόνο του κόσμου για να έρθουμε σε επαφή και να γνωριστούμε, όποτε θέλει και με τον δικό του ρυθμό», μου έλεγαν τότε η Χιμένα και η Μαρία Ελένα Αθανασίου, δύο από τις τέσσερις θείες του.
Ο Παύλος ήταν πεντέμισι μηνών όταν απήχθη από τους στρατιωτικούς μαζί με τους Χιλιανούς γονείς του, τον ελληνικής καταγωγής Μιγκέλ Ανχελ Αθανασίου και τη Φρίντα Λαστσάν, τον Απρίλιο του 1976, στην Αργεντινή όπου είχαν καταφύγει μετά το πραξικόπημα κατά του προέδρου Αγιέντε. Δόθηκε για υιοθεσία σε οικογένεια στρατιωτικού.
Στα οκτώ του έμαθε ότι ήταν υιοθετημένος. Στα 16 ότι ήταν παιδί αγνοουμένων. Χρόνια αργότερα είδε τον θετό του πατέρα υπόδικο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με την κατηγορία ότι μετείχε σε παραστρατιωτικό δίκτυο που απήγε και δολοφονούσε αντιστασιακούς.
Ο Παύλος ποτέ δεν θέλησε να ψάξει... Ηταν οι ίδιες οι Γιαγιάδες που, έχοντας ισχυρές ενδείξεις, τον πλησίασαν και του ζήτησαν τον Απρίλιο του 2013 να κάνει τεστ DNA. Δέχτηκε. Και έμαθε ποιος πραγματικά ήταν.
«Ζει μια κατάσταση πολύ δύσκολη. Πρέπει να τον προστατεύσουμε. Εχει στήσει μια ολόκληρη ζωή με τους θετούς του γονείς» έλεγε η Χιμένα Αθανασίου εκείνες τις πρώτες μέρες.
«Εχει περάσει τόσος καιρός, έχουμε συγχωρήσει. Στην καρδιά μας δεν υπάρχει μνησικακία, εκδικητικότητα, μίσος. Θέλουμε μόνο να ξέρει πως είμαστε ευτυχισμένες που τον βρήκαμε, πως είμαστε μια συνηθισμένη οικογένεια, στην οποία θα βρει σεβασμό, τρυφεράδα και πολλή αγάπη χωρίς όρους», καθησύχαζε η Μαρία Ελένα, χαρούμενη που πλέον επικοινωνούσαν μέσω skype κάθε εβδομάδα.
Οι θείες του, όσο τον προστάτεψαν όταν τον βρήκαν, τόσο τον προστατεύουν και τώρα που έφυγε. Προτιμούν τη σιωπή. Ή ίσως μόνο αυτή να έχουν. Δεν υπάρχουν λόγια για αυτές τις απώλειες. Ούτε για την ανατροπή που μπορεί να σημάνει στη ζωή ενός νέου η ανακάλυψη της ταυτότητάς του, οι εμπειρίες που βίωσε και ποιες τον στοίχειωσαν.
Οπως στοίχειωσαν και τον Ερνάν Εμίλιο Καλογερόπουλο, τον γιο τού ελληνικής καταγωγής Δημήτρη Ραμόν Καλογερόπουλου, μεταλλεργάτη, που απήχθη τον Σεπτέμβριο του 1976. «Ζήσαμε και μεγαλώσαμε μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, πολύ στερημένα. Ακόμη αναζητούμε απαντήσεις για τον πατέρα μας, ακόμη προσπαθούμε να μάθουμε γι’ αυτόν», μου έλεγε η αδελφή του, Γκαμπριέλα Ροσάνα, χρόνια πίσω, το 2008.
Αξεπέραστο τραύμα
Ο Ερνάν, πατέρας τριών κοριτσιών, μέλος της «μούργα» (μουσικοθεατρική ομάδα) Καρουμπέ, δεν ξεπέρασε ποτέ το τραύμα του βιώματός του, εξορκίζοντάς το με στίχους αυτοβιογραφικούς:«Ημουν μικρός και κοιμόμουν μαγεμένος ίσως από το τραγούδι του πατέρα μου. Πώς να φανταστούμε πως εκείνο το βράδυ θα άλλαζαν για πάντα οι ζωές μας; Στρατιωτικοί και πολίτες έφτασαν με ένα αυτοκίνητο Falcon, κύκλωσαν το τετράγωνο, παρακολουθούσαν από τις ταράτσες. Από την αυλή του σπιτιού μου πήραν τον γέρο μου φορώντας του κουκούλα. Χωρίς αποχαιρετισμούς, ούτε αγκαλιές. Τον άρπαξε η κρατική τρομοκρατία. Δεν μάθαμε πια για τον γέρο μου. Αλλά πάντα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να δικαστούν και να τιμωρηθούν αυτοί οι πολίτες και οι στρατιωτικοί για τους 30.000 Αργεντίνους ήρωες που βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν».
Ο Ερνάν, μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Αντριάν, είχε προσφύγει στη Δικαιοσύνη για την εξαφάνιση του πατέρα τους. Δεν βρήκε ποτέ δικαιοσύνη. Δεν είδε τους υπεύθυνους στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Πόσο μάλλον μια καταδίκη. Αυτοκτόνησε στα 40 του, στις 4 Ιουλίου, γυρεύοντας ακόμη απαντήσεις. Οι σύντροφοί του της οργάνωσης HIJOS (Τέκνα: παιδιά για την ταυτότητα και τη δικαιοσύνη κατά της λήθης και της σιωπής) τον αποχαιρέτησαν με ένα κείμενο που καταγράφει την οδύσσεια της ύπαρξής του αλλά και της γενιάς του:
«Ο Ερνάν Εμίλιο μας άφησε. Δεν θέλησε πια. Νάτσο τον φωνάζαμε όσοι τον αγαπούσαμε, όσοι γελούσαμε πλάι του, όσοι μοιραζόμασταν μαζί του αυτούς τους καιρούς. Τον Νάτσο τον πονούσε η ζωή. Τον πονούσαν τόσα χρόνια απουσίας του αγνοούμενου πατέρα του, μιας ζωής που λεηλατήθηκε από τη δικτατορία. Τον πονούσε αυτό το μόνιμο στίγμα να είναι παιδί αγνοούμενου. Οι πάντα κλειστές πόρτες. Θλιβόταν που δεν είχε μια δουλειά όπως τόσοι άλλοι. Τον πονούσαν οι αδικίες. Ο Νάτσο αγάπησε βαθιά τις κόρες του, αλλά τον πονούσε η ζωή. Είμαστε βέβαιοι πως η ζωή δεν σε πονά πια, αν και εμάς μας πονά βαθύτατα που δεν βρίσκεσαι σ’ αυτήν. ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙΣ. Αγκάλιασε τους γονείς μας όταν βρεθείς ανάμεσά τους».
*Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στην Κλάρα, που δεκαετίες τώρα αναζητά την αδελφή της Βικτώρια, η οποία γεννήθηκε σε παράνομο κέντρο κράτησης της Αργεντινής. Για το κουράγιο της να αγαπά τη ζωή και να μην της επιτρέπει να τη νικήσει.
πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου