του Γιάννη Ελαφρού
Στην πιο κρίσιμη στιγμή, ενώ η ιλαροτραγωδία της 2ης αξιολόγησης αποκαλύπτει την επέλαση νέων σκληρών μέτρων και αναδιαρθρώσεων και την προοπτική μιας ευρωμνημονιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας χωρίς τέλος, το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την προηγούμενη Κυριακή συζήτησε και κατέληξε μια συγκεκριμένη πρόταση για τον διάλογο, τον κοινό βηματισμό και την πολιτική συνεργασία των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντιΕΕ Αριστεράς και των πολύμορφων δυνάμεων που κινούνται σε λογική ανατροπής και έρχονται σε ρήξη με τις λογικές της διαχείρισης του συστήματος (ολόκληρη η πρόταση και η απόφαση του ΠΣΟ στο www.antarsya.gr). Η πρόταση αυτή αποτελεί συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη «διαμόρφωση εναλλακτικής λύσης σε ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ, απέναντι στον ισχυρισμό όλων των αστικών και μνημονιακών κομμάτων ότι δεν υπάρχει εναλλακτική (ΤΙΝΑ)», που σήμερα αποτελεί μεγάλη ανάγκη.
Με βάση τα παραπάνω, η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τονίζει «πως κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η συσπείρωση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που επιδιώκουν την ανατροπή αυτής της επίθεσης, την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και του λαού από την μέγγενη των ευρωμνημονίων και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της ΕΕ και ΔΝΤ, την ανεξαρτησία από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, που επιδιώκουν να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για την κοινωνική πλειοψηφία». Η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαφοροποιείται και από τα ρηχά αντιμνημονιακά μέτωπα, τα προσανατολισμένα στην εκλογική καταγραφή, αλλά και από τη λογική του «όλα ή τίποτα», που καταλήγει συνήθως στο τίποτα. Αναγνωρίζοντας τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιΕΕ κατεύθυνση και απορρίπτουν τις λογικές «φιλολαϊκής» διαχείρισης του καπιταλισμού, σημειώνει πως «είναι αναγκαίο, ώριμο και ρεαλιστικό να υπάρξει τουλάχιστον ένας κοινός συνολικός πολιτικός βηματισμός με ανοικτή τη δυνατότητα της πολιτικής συνεργασίας». Τι συγκεκριμένο αφορά αυτή η πρόταση;
«Πρώτο, μορφές μόνιμης κοινής δράσης στα πλαίσια της λογικής του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής στους κοινωνικούς χώρους. Δεύτερο, κοινή συμμετοχή σε μόνιμες δράσεις που αφορούν κορυφαία πολιτικά ζητήματα, όπως η ΕΕ, το θέμα των λαϊκών ελευθεριών κ.α. Τρίτο, από κοινού συμβολή στην ενίσχυση των κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων και σχημάτων (συνδικαλιστικό κίνημα, Περιφέρειες, Δήμους, νεολαία, κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς).
Τέταρτο, ένα ευρύτερο συστηματικό διάλογο, για τα μεγάλα ζητήματα του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, της Αριστεράς και του μετώπου που απαιτεί η εποχή μας».
Όσον αφορά την ανεπτυγμένη κοινή δράση στο μαζικό κίνημα, «η στήριξη των προσπαθειών της “από τα κάτω συγκρότησης” και ο προσανατολισμός στην –πιο αναγκαία από ποτέ– ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε κόντρα με την εργοδοσία, τον υποταγμένο συνδικαλισμό και τους μηχανισμούς τους, ο έμπρακτος διαχωρισμός από κάθε λογική “ακολουθητισμού” και “αναμονής” των πρωτοβουλιών της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι απόλυτα αναγκαία για πραγματικά βήματα αντίστασης».
Σχετικά με τον αναγκαίο οργανωμένο διάλογο, «στη βάση του κριτηρίου της πράξης και των συμπερασμάτων από την ιστορική εμπειρία ειδικά των τελευταίων χρόνων», η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεχωρίζει τα θέματα που αφορούν την ανάγκη ρήξης και εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ για να καταργηθούν τα μνημόνια, το στόχο να πληρώσει το κεφάλαιο για να βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων, το ζήτημα της κυβέρνησης, το περιεχόμενο του πολιτικού μετώπου (αντιμνημονιακό, αντινεοφιλεύθερο ή αντικαπιταλιστικό, όπως παλεύει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
«Κατάληξη αυτού του κοινού πολιτικού βηματισμού είναι, κατά την γνώμη μας, η επίτευξη μιας συνολικής πολιτικής συνεργασίας οι ρυθμοί και οι μορφές της οποίας θα αποφασιστούν από κοινού από τις δυνάμεις που συμφωνούν σε αυτή την κατεύθυνση», σημειώνει το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο και θέτει και τους αναγκαίους κρίσιμους πολιτικούς στόχους, πολιτική βάση αυτής της συνεργασίας.
Και τονίζει:
Προτεραιότητα μιας μαχόμενης και ανατρεπτικής Αριστεράς σήμερα είναι να παλεύει για την επιβολή αυτών των πολιτικών στόχων με τη δύναμη του εργατικού λαϊκού κινήματος και του οργανωμένου λαού. Να συγκρούεται με την αστική τάξη απορρίπτοντας λογικές ταξικής συνεργασίας. Να απορρίπτει κάθε «ενδιάμεση λύση φιλολαϊκής» διαχείρισης του καπιταλισμού και «αριστερής» ή άλλης κυβέρνησης μέσα στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, της «συνέχειας του κράτους», της κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Να απορρίπτει οποιαδήποτε αυταπάτη για την προώθηση του προγράμματος αυτού μέσα από τη συμμετοχή στους θεσμούς του αστικού κράτους, κάθε λογική και πρακτική κρατικής αστικής διαχείρισης που, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, οδηγεί σε άσκηση αντιλαϊκής πολιτικής. Να έχει ως ορίζοντα την ανατροπή του καπιταλισμού και του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
πηγή: prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου