Εκείνο που δε λένε στον ελληνικό λαό οι αλήτες της κυβερνητικής προπαγάνδας και τα παπαγαλάκια τους είναι πως οι διαφωνίες Γερμανίας-ΔΝΤ αναπτύσσονται πάνω σε τεχνικά ζητήματα διαχείρισης και όχι επί της ουσίας. Κι ότι ο καυγάς είναι περισσότερο ένας καυγάς «κύρους». Γι' αυτό και στο τέλος τα «βρίσκουν». Τα «βρίσκουν» μάλιστα με κάτι αισχρά οικονομολογικά μπαλαμούτια, βάσει των οποίων κρίνουν ότι το ελληνικό χρέος… έγινε «βιώσιμο».
Για να τελειώνουμε μ' αυτό το παραμύθι, ας πάμε μερικές εβδομάδες πίσω, στα τέλη του Απρίλη, όταν συνεδρίασε στην έδρα του ΔΝΤ, στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, το περιβόητο Washington Group. Μιλώντας στους δημοσιογράφους, ο Πολ Τόμσεν, μέλος της πρώτης τρόικας και πλέον επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, είπε: «Εχουμε αποδεχτεί ότι τα μέτρα για το χρέος θα ενεργοποιηθούν μετά το τέλος του προγράμματος. Ζητούμενο τώρα είναι η στρατηγική και η ποσοτικοποίηση των μέτρων. Κάποια απ' αυτά θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν και αργότερα, αρκεί να είναι συγκεκριμένα».
Αυτή η δήλωση υπονοούσε ότι έχει ήδη επέλθει επί της αρχής συμφωνία ΔΝΤ και γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Το ΔΝΤ δε ζητά αυτόματο μηχανισμό ρύθμισης του χρέους (το περιβόητο «γαλλικό κλειδί» και τέρμα για όλη την περίοδο αποπληρωμής ή μάλλον αναχρηματοδότησης των δανείων μέσω νέου δανεισμού), όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά ένα σχέδιο που να «αποδεικνύει» ότι θα εφαρμόζονται μέτρα αναδιάρθρωσης με χρονική κλιμάκωση. Το αν θα τεθούν και όροι γι' αυτές τις διαδοχικές αναδιαρθρώσεις δεν ενδιαφέρει το ΔΝΤ. Μάλλον, για να ακριβολογούμε, και το ΔΝΤ θέλει να επιβληθούν όροι.
Η γερμανική θέση ήταν γνωστή από την εποχή του Σόιμπλε και ο Σολτς δεν είχε κανένα λόγο να την αλλάξει: «χρέος έναντι μεταρρυθμίσεων». Δηλαδή, όχι εφάπαξ αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά αναδιάρθρωση ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η οποία θα συνοδεύεται από συγκεκριμένους όρους και, φυσικά, θα ελέγχεται από κάποιον ειδικό μηχανισμό εποπτείας (από την ίδια ή μια καινούργια τρόικα, δηλαδή).
Καμιά ασυμβατότητα δεν υπάρχει ανάμεσα στη θέση του ΔΝΤ και στη θέση της Γερμανίας. Ας θυμηθούμε τι έγινε την προηγούμενη φορά που υπήρξε «εμπλοκή» Γερμανίας-ΔΝΤ. Ηταν την άνοιξη του 2016, όταν το ΔΝΤ υποτίθεται ότι είχε στηλώσει τα πόδια ζητώντας την περιγραφή των λεγόμενων μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος. Η οποία, φυσικά, ουδέποτε έγινε. Το ΔΝΤ παρέμεινε στο «πρόγραμμα», αρκούμενο στη διαβεβαίωση ότι θα ληφθούν αυτά τα μέτρα, «αν χρειαστεί». Και η αμέσως προηγούμενη «εμπλοκή» ήταν το φθινόπωρο του 2012 και έληξε και αυτή με τη διαβεβαίωση ότι θα ληφθούν πρόσθετα μέτρα ανακούφισης του χρέους, «αν χρειαστεί».
Το σημαντικότερο που πρέπει να θυμηθούμε, όμως, είναι πως και το 2012 και το 2016, ο «συμβιβασμός» Γερμανίας-ΔΝΤ συνοδεύτηκε από εφιαλτικά πακέτα αντιλαϊκών μέτρων. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και τώρα. Κι αν το ΔΝΤ δεν «μπει» στο ελληνικό «πρόγραμμα» για ένα διάστημα λίγο μεγαλύτερο των δυο μηνών και με ένα ποσό γύρω στα 2 δισ. ευρώ, το πιθανότερο είναι πως θα βρεθεί η φόρμουλα να παραμείνει όπως μέχρι τώρα: ως σύμβουλος που έχει την τεχνογνωσία των σκληρών αντιλαϊκών πακέτων, μέσω των οποίων εξασφαλίζεται η δημοσιονομική λιτότητα. Μολονότι και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν πλέον αυτή την τεχνογνωσία, θέλουν το ΔΝΤ γιατί δεν έχουν ετοιμάσει ακόμα έναν αντίστοιχο ευρωπαϊκό μηχανισμό, που θα δρα χωρίς να λαμβάνει υπόψη το λεγόμενο «πολιτικό κόστος» (όπως δρα το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή).
Ποιο είναι το καινούργιο που έχει δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες; Οτι το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών ζητά οι μελλοντικές αναδιαρθρώσεις του χρέους να τίθενται υπό το βέτο της γερμανικής Βουλής, στο βαθμό που δεν τηρούνται οι δεσμεύσεις από την ελληνική κυβέρνηση. Ούτε αυτό, όμως είναι καινούργιο. Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Τσακαλώτος στην ΕφΣυν, λίγο πριν πετάξει για το Βερολίνο για να συναντηθεί με τον Σολτς: «Συζητώντας για τη μεταμνημονιακή παρακολούθηση, είναι προφανές ότι μερικές χώρες μας εμπιστεύονται λιγότερο και θα θέλανε κάποια conditionality (κάποιους όρους). Το πώς θα τηρούνται σε σχέση με το χρέος δεν έχει συζητηθεί ούτε και το πόσο αυστηροί θα είναι οι όροι. Μέχρι τώρα, το βασικό που συζητιέται είναι να έχουμε ένα πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης (post programme surveillance)».
Και ο «μεγάλος μας φίλος», ο Μοσκοβισί, που δεν προλαβαίνει να μαζεύει μετάλλια και τιμές κάθε που έρχεται στην Ελλάδα, μας έχει πει ότι «ένα ημιαυτόματο σύστημα είναι μάλλον η καλύτερη επιλογή». Τι σημαίνει «ημιαυτόματο σύστημα»; Οχι το «αυτόματο σύστημα» του «γαλλικού κλειδιού» (εφάπαξ ρύθμιση της αποπληρωμής του χρέους ανάλογα με την πρόοδο του ΑΕΠ, για όλη την περίοδο αποπληρωμής), αλλά καθιέρωση κανόνων αποπληρωμής και ταυτόχρονα εφαρμογή της υπό όρους, μέσω μηχανισμού παρακολούθησης (τρόικα).
Τις τελευταίες μέρες το ΔΝΤ παίζει το παιχνίδι των δεσμευτικών προθεσμιών: πρέπει να παρθεί απόφαση μέχρι το επόμενο Eurogroup (σε μια βδομάδα από τώρα δηλαδή), που να ικανοποιεί και το ΔΝΤ. Αλλιώς, το ΔΝΤ δεν προλαβαίνει να συμμετάσχει στο ελληνικό «πρόγραμμα». Στο Washnigton Group, όμως, που συνεδρίασε στις Βρυξέλλες την περασμένη Δευτέρα (όχι σε επίπεδο υπουργών, αλλά σε επίπεδο εκπροσώπων), το αυτί του εκπροσώπου της Γερμανίας δεν ίδρωσε. Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν στους ανταποκριτές στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο σκλήρυνε περισσότερο τη στάση του. Για να αποδεχτεί τη ρύθμιση του χρέους, η Γερμανία απαιτεί να δημιουργηθεί ένα δεσμευτικό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο κάθε φορά που θα γίνεται αναδιάρθρωση του χρέους (άρα ξεχάστε το εφάπαξ), αυτή να περνά από την έγκριση των κυβερνήσεων ή των κοινοβουλίων, όπου προβλέπεται αυτό (όπως στη Γερμανία).
Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι ΔΝΤ και Βερολίνο δεν έχουν (κατόπιν προσυνεννόησης) μοιραστεί τους ρόλους του «καλού» και του «κακού» μπάτσου. Οταν τίθενται ασφυκτικά χρονικά περιθώρια, ο εκβιασμός δεν είναι για το ΔΝΤ ή για τη Γερμανία, αλλά για την ελληνική κυβέρνηση. Στο φινάλε, όταν θα γίνει ο «συμβιβασμός» Γερμανίας-ΔΝΤ, ο Τσακαλώτος θα βρεθεί μπροστά στο… αιώνιο δίλημμα: take it or leave it (το δέχεσαι ή όχι, δεν υπάρχουν περιθώρια αλλαγών). Κι αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί. Οι Τσιπραίοι θα πρέπει να πάρουν την απόφαση: ή θα συμφωνήσουν ή θα πάνε σε εκλογές, για να συμφωνήσουν μετά (αυτοί ή οι διάδοχοί τους στην κυβέρνηση). Μπορεί και οι ιμπεριαλιστές να τους δώσουν ένα χρονικό «τράτο» για να κάνουν στο μεταξύ εκλογές σε «ηρωικούς» τόνους.
Επαναλαμβάνουμε: το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, ανεξάρτητα από τη μορφή που θα πάρουν τα τελευταία επεισόδια του σίριαλ. Το μετα-Μνημόνιο θα περιλαμβάνει σκληρή ιμπεριαλιστική επιτροπεία, με στόχο να διατηρηθεί και να βαθύνει η κινεζοποίηση του ελληνικού λαού και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η αποικιοκρατική πολιτική, με το ξεπούλημα των «ασημικών» του ελληνικού κράτους.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 19 ΜΑΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου