Αγάπα τον πλησίον σου, πλήρωσε το ρεύμα του, μοιράσου τη δουλειά σου…

Τα παλιά τα χρόνια, κομμουνιστές και αριστεροί πάλεψαν  για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό μια σοσιαλιστική και κομμουνιστική κοινωνία. Επεδίωξαν την  ανατροπή  της  γενικευμένης ζούγκλας, του  πολέμου όλων εναντίον όλων. Ενός  κόσμου   θεσμοθετημένης ανισότητας και  αδικίας, που έχει σαν μοναδικό έπαθλο και κίνητρο το κέρδος και την ‘’περιουσία’’, σε ένα αγώνα δρόμου επί πτωμάτων. 

Ονειρεύτηκαν τη γενικευμένη κοινοκτημοσύνη του πλούτου, την εργατική δημοκρατία και αλληλεγγύη, την απελευθέρωση του χρόνου και της εργασίας, την παραγωγή χρήσιμων κοινωνικών προϊόντων και αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων προς πώληση από όσους δύνανται να αγοράζουν.

Δεν τα κατάφεραν όμως. Προσωρινά τουλάχιστον.

Να όμως που τα κατάφερε ο αντίπαλός τους κόσμος!

Δύο πρόσφατες ειδήσεις, μας φανερώνουν πως βρέθηκε η ‘’χρυσή τομή’’.

Ναι, μπορεί να υπάρξει ένας γενικευμένος σοσιαλισμός, ακριβώς στη στιγμή του πιο καθολικού, ολοκληρωτικού και άγριου καπιταλισμού!

Ο νέο-ανακαλυφθείς αυτός σοσιαλισμός, δε θα προκύψει μέσω της παλαιομοδίτικης αντίληψης της ανατροπής της εξουσίας του αστικού κόσμου από την εργατική τάξη, αλλά θα γεννηθεί  μέσα στην εργατική τάξη, η οποία θα μπορεί να μοιράσει όσα της έχουν απομείνει. Και βασικά τη φτώχεια της.

Το είπε ο Υπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης μιλώντας στο Πρωινό Αντ1 στις 11/12/13:

 «είναι απόφαση της κυβέρνησης να μη μείνει καμία οικογένεια χωρίς ρεύμα», μας είπε και συνέχισε:  ‘’για τις παροχές στις οικογένειες και τα νοικοκυριά που είναι γραμμένα στα κοινωνικά συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας θα επιβαρυνθούν οι υπόλοιποι καταναλωτές με 0,50 ευρώ το χρόνο στους λογαριασμούς της ΔΕΗ’’.

‘’Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα’’, με άλλα λόγια…

Κατά τον ίδιο τρόπο, η κυβέρνηση της ΝΔ και η κλαδική της που λέγεται ΠΑΣΟΚ, έχει εφαρμόσει και άλλα σοσιαλιστικά μέτρα ‘’κοινοκτημοσύνης’’, ανάμεσα στους εργάτες με τους γλίσχρους μισθούς, αυτούς που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, τους ανέργους, τους φτωχούς.

Έτσι, μια(1) θέση εργασίας σε ένα Δήμο, θα μπορεί να μοιράζεται από δύο(2) ή και τρείς(3) εργαζόμενους. Έτσι δεν είναι τα λεγόμενα τετράμηνα απασχόλησης σε τομείς ‘’κοινωνικής εργασίας’’, που μας χαρίζει το ΕΣΠΑ; Εκεί ο καθένας μια φορά μπορεί να πάει. Μετά σειρά έχει ο επόμενος!

Ένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, θα μπορεί να παίρνει τον μισό μισθό, ακριβώς για να μην απολυθεί ένας συνάδελφός του, μιας ΄΄και έχει και αυτός οικογένεια’’.

Με τον ίδιο τρόπο και ένα(1) ράντζο στα νοσοκομεία του Άδωνη, θα είναι και αυτό ‘’μισακό’’, από κάθε άποψη. Τα μισά φάρμακα θα τρέχει να τα αγοράζει ο συγγενής του ασθενούς από το απέναντι φαρμακείο και τα άλλα μισά θα μπορεί να τα δίνει το νοσοκομείο. Ίσως και ο ίδιος ο ράντζος να είναι ‘’μισακός’’. Ένας ασθενής το πρωί, άλλος το απόγευμα.

Ας μη συνεχίσουμε. Τέτοιο απόλυτο εξισωτισμό  δεν τον είχαν διακηρύξει ούτε οι πιο βιαστικοί κομμουνιστές.

Όμως η ομορφιά αυτής της υπέροχης ‘’κοινωνίας αλληλεγγύης’’ και του σοσιαλισμού μεταξύ των δυστυχούντων ‘’από κάτω’’,  που οικοδομούν οι χασάπηδες της ευρω-σωτηρίας, βρίσκεται ακριβώς στην παράλληλη άνθηση του καπιταλισμού των ‘’από πάνω’’.

Να και η δεύτερη είδηση:

‘’Με βάση τα στοιχεία του 2012 (εισοδήματα 2011), που δημοσιοποίησε τη Δευτέρα η ΕΛΣΤΑΤ για την «οικονομική ανισότητα» στην Ελλάδα, το μερίδιο του εισοδήματος του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού είναι 6,6 φορές μεγαλύτερο από το μερίδιο του εισοδήματος του φτωχότερου 20% του πληθυσμού.

Το άνοιγμα της «ψαλίδας» μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το 2010 (εισοδήματα 2009) ήταν 5,6. Επίσης, το 25% των νοικοκυριών με το χαμηλότερο εισόδημα κατέχει το 8,7% του συνολικού εθνικού εισοδήματος (το 2011 κατείχε το 9,4%), ενώ τα νοικοκυριά με το υψηλότερο εισόδημα κατέχουν το 47% του συνολικού εθνικού εισοδήματος’’.

Ακριβώς έτσι.

Τούτη η δεύτερη είδηση υπάρχει, όχι παρά την ύπαρξη της πρώτης, δηλαδή της γενίκευσης της εργατικής γενοκτονίας και της ευρύτερης κοινωνικής εξαθλίωσης, αλλά χάρις στην ύπαρξη ακριβώς αυτής της κατάστασης.

Τούτοι οι δύο κόσμοι, δεν υπάρχει ο ένας ανεξάρτητα από τον άλλο, αλλά μέσα από την βίαιη αντιθετική τους ενότητα. Και αυτή η ‘’συνύπαρξη’’, είτε θα είναι σχέση απόλυτης κυριαρχίας του ενός κόσμου, όσο υπάρχει η βίαιη σύμπλεξή τους, είτε θα καταργηθεί απελευθερωτικά και λυτρωτικά για τη σύνολη κοινωνία. Ας αναζητήσει λοιπόν ο καθείς τον κόσμο του, τη θέση του και το ρόλο του.

Έχοντας χώσει το βρώμικο χέρι τους τόσο βαθειά στην τσέπη του εργατικού κόσμου, είναι δυνατόν να μείνουν στα πράγματα οι μακελλάρηδες;

Ναι είναι, αν και εφόσον, αντί να κοιτάμε πως θα καταργήσουμε και θα μοιράσουμε σε όλους τον κλεμμένο πλούτο των λίγων, απλά κοιταζόμαστε μεταξύ μας.

 Υπάρχουν δύο τρόποι για αυτό, εντελώς διαφορετικοί, μα  και οι δύο αναποτελεσματικοί και αποπροσανατολιστικοί.

Ο ένας, είναι ο φρικιαστικός δρόμος του φασισμού: Ο θάνατος του διπλανού, είναι η δική μου ζωή. Εγώ και όποιοι άλλοι ‘’δυνατοί’’.

 Ο άλλος,  είναι ο χριστιανικός δρόμος των ‘’μειωμένων προσδοκιών’’ και της μεγάλης υποταγής στο ΄΄θείο’’ και το αναπόδραστο:  Η ζωή του άλλου, εξαρτάται από την ελεημοσύνη τη δική μου.

Το ανησυχητικό είναι πως δε λείπουν αυτοί, που  ενώ είναι ανάμεσά μας, με κομμένο ρεύμα και μισθό, την ίδια στιγμή πιστεύουν στον τετραγωνισμό του κύκλου.

Και να ανασάνει ο κόσμος της δουλειάς και να μη πονέσει ο αστικός κόσμος της ‘’υγιούς επιχειρηματικότητας’’.

Και κοινωνική ανάπτυξη με μέτρο και κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας και μακροημέρευση της ευρωζώνης.

Και λαϊκή κυριαρχία και παράδοση στο διευθυντήριο της ΕΕ.

Και να αυξηθούν οι μισθοί και να ‘’μη χάσουν οι δανειστές τα λεφτά τους’’.

Και να καταργηθούν τα μνημόνια και να διατηρηθεί η επίτευξη της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Και υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και διατήρηση σε ισχύ των βασικών αρχών της ΕΕ ενάντια στα ‘’κρατικά μονοπώλια’’ στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στις μεταφορές, παντού.

Το ανησυχητικό είναι ότι όχι και λίγοι από το δικό μας κόσμο- συχνά και αρκετά μαχητικοί- φαντάζονται ένα δικό μας κόσμο αλληλεγγύης σε αντιπαράθεση με  το στόχο της ανατροπής του κόσμου της εκμετάλλευσης. Κάτι σαν νησίδα εντός του. Ή σα να κλείνουμε τα μάτια για να τον ξεχάσουμε, με την ελπίδα αυτός να μας αποδεχθεί μέσα στη νωθρότητα και τον αυτοπεριορισμό μας.

Υπήρχαν δύο σιαμαίοι αδελφοί, που επειδή δεν αποχωρίστηκαν στη γέννα από το φόβο του θανάτου, έμειναν καταδικασμένοι να ζουν ένα ισόβιο μαρτύριο. Τη μια περπατούσε ο ένας και κουβαλούσε τον άλλο. Την άλλη στιγμή άλλαζαν ρόλους. Καταριόντουσαν, ειδικά ο ένας, αυτός που τις περισσότερες φορές κουβαλούσε τον άλλο, ότι ήταν οι πιο κακότυχοι του κόσμου. Και όμως δεν ήταν έτσι. Όταν ο σιαμαίος αδελφός του πέθανε, του έλαχε να τον περιφέρει νεκρό, καθώς σάπιζε ανυπόφορα.

Και σήμερα, μυρίζει πολύ σαπίλα ολόγυρα…

πηγή aristeroblog.gr