KKE: Υψώνοντας τείχη στα κύματα ριζοσπαστισμού

Είχε προφανώς δίκιο το ΚΚΕ -όπως, βέβαια, και η αντικαπιταλιστική Αριστερά- όταν σημείωνε πως το δίλημμα που έθεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο δημοψήφισμα (μνημόνιο Τσίπρα ή μνημόνιο «θεσμών») ήταν κάλπικο. Κι επίσης είχε δίκιο όταν έλεγε -όχι μόνο του- ότι η κυβέρνηση θα αναζητήσει, την επαύριο του δημοψηφίσματος, μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία και ότι η ΕΕ είναι ασύμβατη με τα εργατικά δικαιώματα.

Αυτά τα «διάβασε» σωστά. Τι δεν «διάβασε» σωστά, όμως; Ότι η αναμέτρηση πήρε άλλον πολιτικό χαρακτήρα, γενικεύτηκε, έφερε στο προσκήνιο το «μέσα ή έξω από ευρώ και ΕΕ» – κι αυτό με πρωτοβουλία σύσσωμου του αστικού και ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Επιπλέον, ότι η αναμέτρηση πήρε έναν σαφή ταξικό χαρακτήρα, πολώθηκε στο έπακρο ανάμεσα στο ένα κοινωνικό στρατόπεδο που έστηναν ΕΕ, ΣΕΒ, ΗΠΑ, ΔΝΤ, τράπεζες, ΜΜΕ, αρχιεπίσκοπος, ΓΣΕΕ, δήμαρχοι κ.λπ. και στο στρατόπεδο που συγκροτούσαν οι «κολασμένοι» του σύγχρονου καπιταλισμού.

Το ΚΚΕ, εγκλωβισμένο σε χρεοκοπημένα σχήματα περί στρατηγικής και τακτικής, μαζών και πρωτοπορίας, εντόπισε σωστά τη μία πλευρά αλλά όχι την άλλη, διέγνωσε το στατικό αποτύπωμα της μάχης αλλά όχι τη δυναμική της ταξικής πάλης, είδε το κυβερνητικό ψευτοδίλημμα αλλά όχι τα πραγματικά κοινωνικά και πολιτικά στρατόπεδα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, ανέδειξε τον υπαρκτό κίνδυνο «ενσωμάτωσης» στην αστική διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι τον κύριο στόχο του ταξικού αντιπάλου: τον πολιτικό και οικονομικό εξανδραποδισμό των εργαζομένων και των νέων.

Έτσι, κατέληξε σε μια επιλογή σωστή με βάση την τυπική λογική, αλλά κατάφωρα λαθεμένη με βάση την αλγεβρική λογική της πραγματικής ταξικής πάλης. Μια επιλογή που «ακύρωνε» αδιαμφισβήτητους αντιΕΕ αγωνιστές από μια μάχη που το «ναι» ή «όχι» στην ΕΕ ήταν στην ημερήσια διάταξη, δεν συνέβαλε στη ριζοσπαστικοποίηση του συχνά πρωτόλειου κι ενστικτωδώς ταξικού ΟΧΙ και όρθωσε τείχη στην επικοινωνία του με τον μάχιμο κόσμο την επαύριο του δημοψηφίσματος, τη στιγμή που η κυβέρνηση αλλά και η ΕΕ, το ΔΝΤ και το κεφάλαιο επιταχύνουν τα αντεργατικά τους σχέδια.

Σε πείσμα όλων αυτών, η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ (7/7) θεωρεί ότι η επιλογή του «είναι παρακαταθήκη για την εργατική λαϊκή χειραφέτηση» και ότι «επιβεβαιώθηκε». Πότε; «Την επόμενη μέρα». Για την ίδια μέρα δεν μιλά η ΚΕ, γιατί στο δημοψήφισμα η επιλογή του δεν στηρίχτηκε ούτε καν από τη μισή δύναμή του της 25ης Γενάρη.

Ασφαλώς δεν είναι απόλυτο μέτρο οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες κι ούτε το δημοψήφισμα ήταν απαύγασμα της άμεσης δημοκρατίας. Και προφανώς δεν χαίρεται κανείς κομμουνιστής όταν από το τεράστιο ποτάμι του εργατικού και νεολαιίστικου ΟΧΙ το ΚΚΕ δεν άγγιξε ούτε σταγόνα, όταν στις εργατογειτονιές της Β΄ Πειραιά και της Β’ Αθήνας η τάξη την οποία θέλει να εκπροσωπήσει του γύρισε ηχηρά την πλάτη. Αντιθέτως, προβληματίζεται βαθιά για το ποιος τρόπος σκέψης και ποια αντίληψη περί τακτικής και πολιτικής οδήγησε το ΚΚΕ σε αυτήν την επιλογή. Και ελπίζει αντίστοιχο προβληματισμό να έχουν τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, προβληματισμό που μπορεί και πρέπει να τροφοδοτήσει τόσο την απαραίτητη κοινή δράση στο μαζικό κίνημα τις μέρες που έρχονται -λόγω Grexit ή ενός νέου, πιο βάρβαρου μνημονίου-, όσο και τον αναγκαίο διάλογο για την κομμουνιστική επανεξόρμηση στην εποχής μας.

Όποιος στρατεύεται στην υπόθεση της εργατικής τάξης και της κομμουνιστικής χειραφέτησης αξίζει να επιμείνει σε μια τέτοια κατεύθυνση, παρά τα φοβικά τείχη που υψώνει η ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι όχι στο ρεφορμισμό, όπως ισχυρίζεται, αλλά απέναντι σε ριζοσπαστικά ρεύματα, ταλαντευόμενα, αντιφατικά ίσως, πρωτόλεια ενδεχομένως, αλλά ωστόσο μαχητικά, δυνάμει αντικαπιταλιστικά και πάντως πολύ κρίσιμα για να εκφραστεί μια μαζική και αποφασιστική αγωνιστική αντίδραση στο βάρβαρο μέλλον που προμηνύουν οι προτάσεις της κυβέρνησης και των «θεσμών».

Αυτά τα φοβικά τείχη -που αντιμάχονται την υπόθεση της εργατικής τάξης- παίρνουν τη μορφή συκοφαντίας όταν πρόκειται για την αντικαπιταλιστική Αριστερά. Έτσι, το ξεκάθαρο «Όχι» με το οποίο παρενέβη στο δημοψήφισμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (όχι στις προτάσεις ΕΕ-ΔΝΤ-δανειστών, όχι στο νέο κυβερνητικό μνημόνιο, έξω από ευρώ/ΕΕ και χρέος, εθνικοποίηση τραπεζών) ο Ριζοσπάστης (5/7) το έκανε «διαλέγει μνημόνιο» η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το «έξω από ευρώ/ΕΕ» ως στοιχείο ενός αντικαπιταλιστικού κι επαναστατικού δρόμου το βάφτισε υποστήριξη στον «καπιταλισμό με άλλο νόμισμα». Το ταξικό «Όχι» το παρουσιάζει ως αποδοχή της «εθνικής συστράτευσης». Αλήθεια, ποιος προχωρά σε τέτοια διαστρέβλωση; Το ΚΚΕ που -συμπλέοντας αντικειμενικά με τα παπαγαλάκια της αστικής πολιτικής- παρουσιάζει την έξοδο από το ευρώ ως καταστροφή (δηλώσεις Κουτσούμπα, Κανέλλη κ.ά.) και νομιμοποιεί την «εθνική συνεννόηση», παριστάμενο στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, έστω χωρίς να υπογράψει το κοινό ανακοινωθέν;

Βασίλης Μηνακάκης. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, 12/7/2015