Στις 25/11, ο υπουργός δικαιοσύνης Παρασκευόπουλος, δήλωσε με τη επισημότητα της «αριστερής» του κυβερνητικής θέσης, ότι «στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι». Θα θέλαμε κι εμείς με την εγκυρότητα των ανθρώπων που έχουν ΤΩΡΑ τους συγγενείς και τους φίλους τους στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, να του δηλώσουμε ότι «στην Ελλάδα, δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι»
Τη στιγμή της δήλωσής του, γνωρίζει ασφαλώς ότι 35 άνθρωποι, βρίσκονται στις φυλακές κρατούμενοι, ενώ αρκετές δεκάδες ζουν σε καθεστώς ομηρείας, περιοριστικών όρων κ.λ.π. καταδικασμένοι από την ελληνική δικαιοσύνη σαν «τρομοκράτες».
Οι άνθρωποι αυτοί , δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε πολυετείς καθείρξεις (πολλών δεκαετιών), από ειδικά δικαστήρια (τρομοδικεία) με ειδικές συνθέσεις και με επιλεγμένους δικαστές, με βάση το νόμο 187 Α( κοινώς λεγόμενο «τρομονόμο»). Ένας νόμος που πρακτικά διπλασιάζει τις ποινές για συγκεκριμένα αντίστοιχα αδικήματα, εφ όσον εκτιμηθεί από τους δικαστές ότι στόχευαν εναντία στο κράτος. Ένας νόμος και ένα σύμπλεγμα διατάξεων και πρακτικών, που επιφυλάσσει ιδιαίτερα σκληρή μεταχείριση απέναντι τους, με αποκορύφωμα την δίωξη και των ίδιων των στενών συγγενών τους. (βλ.πρόσφατες περιπτώσεις Αθηνάς Τσάκαλου και Εύης Στατήρη). Ένας νόμος, που στη σύγχρονη εποχή, έρχεται να αντικαταστήσει τους παλαιότερους ίδιας ακριβώς κοπής και έμπνευσης νόμους «περί ιδιωνύμου», ή «περί εσχάτης προδοσίας», που σκοπό είχαν να εξοντώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους του συστήματος, οι οποίοι έμπρακτα ακόμα και ένοπλα, στρέφονταν ενάντια στο κράτος, το οποίο πάντοτε ,ακόμα και στα χειρότερα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια, διακήρυττε ότι ήταν δημοκρατικό ..
Έτσι εμφανίζεται πάντοτε το κράτος. Ότι δηλ. αμύνεται ενάντια στους εχθρούς του και υπερασπίζεται τη δημοκρατία. Και όμως , ενώ ο στόχος και ο σκοπός είναι πρόδηλος δηλ. η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων και το ηχηρό μήνυμα παραδειγματισμού προς όλους μας , το κράτος υποκριτικά επιμένει να αρνείται να αναγνωρίσει την ύπαρξη των πολιτικών κρατουμένων, κατηγορώντας τους σαν παραβάτες του κοινού ποινικού δικαίου, τη στιγμή που είναι πανθομολογούμενο , ότι οι αγωνιστές δεν αγωνίζονται ποτέ για προσωπικό όφελος . Το αντίθετο ακριβώς.
«Κλέφτες» κάποτε, «εαμοβούλγαροι» και «συμμορίτες» αργότερα, «αναρχοκομμουνιστές» μετά στα αποσπάσματα και στα ξερονήσια, «ταραχοποιά» στοιχεία επί χούντας, «τρομοκράτες» σήμερα, τα ίδια πρόσωπα, ο ίδιος στην ουσία σκοπός: Αγώνας με κάθε μέσο, για μια ζωή, είτε φτωχή είτε λιγότερο φτωχή, αλλά μια ζωή που να έχει περιεχόμενο, να μας ταιριάζει, να μας εμπεριέχει και να μας αξιώνει σαν ανθρώπους. Μια ζωή με απόλυτη ελευθερία και μια κοινωνία που η ζωή θα αποτελεί πραγματική αυταξία.
Όσους αγωνίζονται γι αυτές τις ιδέες, σεις κε Παρασκευόπουλε -με την αγαστή συνεργασία μπάτσων, δικαστών και τη νομιμοποιήση στα μυαλά των νοικοκυραίων που σας παρέχουν τα ΜΜΕ- έχετε κλείσει στα μπουντρούμια της δημοκρατίας και για αυτό είναι, όσο κι αν το αρνείστε, ΠΟΛΙΤΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥ
«Συγγενείς-Φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου