Άγγελος Χάγιος: Αντικαπιταλιστική ανατροπή και όχι εναλλαγή

Συνέντευξη στο ΠΡΙΝ

Ο Άγγελος Χάγιος, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, μιλά στο Πριν για τα βασικά μηνύματα του 3ου συνεδρίου της οργάνωσης. «Οι ανατρεπτικές τάσεις και αναζητήσεις των εργαζομένων, παρότι μειοψηφικές, αποκτούν ποιοτικά ανώτερα χαρακτηριστικά» τονίζει και παρουσιάζει μια γραμμή ανασυγκρότησης του επαναστατικού υποκειμένου, σε όλα τα επίπεδα, στο κίνημα, το πολιτικό μέτωπο, το κόμμα.

-Τι μπορεί να προσφέρει ένα συνέδριο μιας μικρής οργάνωσης, όταν το ερώτημα είναι η ανακοπή της αντιλαϊκής καταιγίδας;

-Ακριβώς αυτό ήταν στο κέντρο του προβληματισμού στο συνέδριο μας! Τα μέλη του ΝΑΡ και της νΚΑ ζούμε και αναπνέουμε μέσα στους αγώνες και την αγωνία του κόσμου.

Συζητήσαμε την εμπειρία από τους αγώνες των εργαζομένων των ΑΕΙ και της υγείας, των καθηγητών, των συγκοινωνιών, της Δωδώνης, της Χαλυβουργίας, από τις μεγάλες εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις του 2010-11.

Εκτιμήσαμε ότι αυτοί οι αγώνες όξυναν την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος με χαρακτηριστική την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Είναι ακόμα ανεπαρκείς αλλά αποτελούν το «δελτίο κοινωνικής θυέλλης» που έρχεται.

Αναδεικνύουν τη δυνατότητα ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά και μιας εργατικής αντικαπιταλιστικής απάντησης στη δομική, ιστορικού χαρακτήρα κρίση του καπιταλισμού.

-Πώς συνοψίσατε το στίγμα της εποχής;

-Απέναντι μας δεν έχουμε απλώς μια συντηρητική κυβερνητική πολιτική και μια «επιβολή» συντηρητικών δυνάμεων ξένων χωρών. Αυτά ισχύουν αλλά αποτελούν όψεις μιας ευρύτερης αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού και ειδικότερα της περιφερειακής ολοκλήρωσής της ΕΕ για να ξεπεράσουν την κρίση τους. Η κοινωνική καταβύθιση, η επιβολή καθεστώτος απόλυτου εργοδοτικού δεσποτισμού αλλά και ανοιχτής καταστολής στην κοινωνία, αποτελούν τον εφιαλτικό «μονόδρομο» τους για την ανάταξη των καπιταλιστικών κερδών. Υπάρχει ωστόσο και η καθαρά πολιτική στόχευση, για πλήρη ανατροπή του συσχετισμού ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και του κεφαλαίου, με την οικοδόμηση καθεστώτος κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και επιτροπείας της ΕΕ, με μια αντεπαναστατική τομή βάθους, που προσιδιάζει στον υπεραντιδραστικό ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας.

-Περιγράφετε μια απόλυτα αρνητική διάταξη του συσχετισμού δύναμης για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα;

-Δεν θα το έλεγα έτσι. Παρότι αντιμετωπίζουμε καθημερινά το συσχετισμό σε βάρος των εργαζομένων, ο τόνος στις αναλύσεις μας πέφτει στις επαναστατικές δυνατότητες της εποχής. Διότι υπάρχουν οι υλικοί όροι μετάβασης στον επόμενο κοινωνικό σχηματισμό. Οι ανατρεπτικές τάσεις και αναζητήσεις των εργαζομένων, παρότι μειοψηφικές, αποκτούν ποιοτικά ανώτερα χαρακτηριστικά. Στη βάση αυτή επεξεργαζόμαστε τη στρατηγική της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, την επαναστατική αντικαπιταλιστική τακτική και τη γραμμή ανασυγκρότησης του επαναστατικού υποκειμένου, σε όλα τα επίπεδα, στο κίνημα, το πολιτικό μέτωπο, το κόμμα. Η επιθετικότητα του συστήματος δεν είναι προϊόν δύναμης αλλά ανάγκης αντίδρασης σε μια εποχή όπου οι κλασικές διέξοδοι έχουν εξαντλήσει την αποτελεσματικότητά τους. Ο καπιταλισμός επιδιώκει μια ιστορικών διαστάσεων νίκη επί της εργατικής τάξης, διότι φοβάται τις επαναστατικές δυνατότητες της εποχής μας.

«Επικίνδυνη αυταπάτη πως υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική διαχείρισης στο πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλισμού»

-Και ποιος θεωρείτε ότι είναι ο αποτελεσματικός δρόμος απάντησης;

-Η απάντηση θα πρέπει να είναι ανάλογη της στρατηγικής του αντίπαλου. Με χρήση όλων των «όπλων» της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και σε όλα τα επίπεδα. Στο συνέδριο συζητήσαμε για την επαναστατική στρατηγική απάντηση που απαιτεί η εποχή μας. Και εδώ εντάσσεται η ανάγκη για ένα πρόγραμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης για την ελληνική κοινωνία και τον σύγχρονο κόσμο, για τις σύγχρονες κομμουνιστικές απαντήσεις, βασισμένες στην κοινωνική ιδιοκτησία, τη διπλή απελευθέρωση του χρόνου από τα δεσμά μιας εργασίας χωρίς όρια και χωρίς δημιουργικό νόημα, αλλά και την εργατική δημοκρατία και αλληλεγγύη.

Αυτή η προοπτική μπορεί να σταθεί στα ίσα απέναντι στο ερώτημα «μετά την ανατροπή τι;» που κινδυνολογικά θέτουν οι αντίπαλοι μας. Αλλά, ταυτόχρονα, μας δίνει την κατεύθυνση και το μέτρο για τη σύγκρουση με την επιχειρούμενη καπιταλιστική ανασυγκρότηση και τη βάρβαρη αντεργατική επίθεση. Μια σύγκρουση που απαιτεί απειλητικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής, καθώς και μια άλλη αριστερά με ισχυρή κομμουνιστική πρωτοπορία.

- Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σηματοδοτεί τίποτα θετικό; Μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του δεν θα δώσει ανάσα στον κόσμο;

- Είναι απόλυτη η εκτίμηση μας ότι αποτελεί επικίνδυνη αυταπάτη πως υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική διαχείρισης στο πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλισμού.

Στην Κύπρο πρόσφατα και στην Ιταλία πριν από κάποια χρόνια η αντίληψη αυτή οδήγησε σε ναυάγιο το λαό και την Αριστερά.

Είναι ξεκάθαρο ότι η επαναστατική Αριστερά αρνείται συμμετοχή, κριτική στήριξη ή ανοχή στην κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας κυβέρνησης η αντικαπιταλιστική Αριστερά, με όλες τις ενωτικές πρωτοβουλίες και τη συμπόρευση, θα παρέμβει ως δύναμη αριστερής εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης, με στόχο, ειδικά στο ρευστό τοπίο της πρώτης περιόδου, την απόσπαση κατακτήσεων και τη διεύρυνσή τους από ένα πολιτικά αιχμηρό μαζικό λαϊκό και εργατικό κίνημα, που θα ανοίγει δρόμους για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης.

-Μα, αν όχι έτσι, τότε πώς; Οι εργαζόμενοι τοποθετούνται απέναντι σε συγκεκριμένες προτάσεις…

-Οι δυνάμεις του συστήματος και της μιντιοκρατίας πάνε να πνίξουν την αντικαπιταλιστική πρόταση. Αλλά δεν μπορούν διότι αυτή γεννιέται και ενισχύεται από τις ανάγκες του λαού και τις τάσεις των αγώνων του, από τους αυξανόμενους κλυδωνισμούς μέσα στις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Γι” αυτό η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα είναι μέσα στη συζήτηση, μέσα στο κίνημα και την Αριστερά.

- Ίσως στην εποχή της νεοσυντηρητικής επίθεσης και της συναίνεσης της Αριστεράς το «λαϊκή εργατική αντιπολίτευση» να ήταν ο μόνος τίμιος δρόμος για την αντικαπιταλιστική Αριστερά. Δεν είναι σήμερα πολύ λίγο;

-Πράγματι το κεντρικό ζήτημα σήμερα είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της αντιδραστικής ανασυγκρότησής του. Μια πλευρά του είναι η λαϊκή αντιπολίτευση. Εμείς επιδιώκουμε τη συγκρότηση επαναστατικού ρεύματος που θα θέσει ζήτημα συνολικής ανατροπής και όχι εναλλαγής, πολιτικής εξουσίας και όχι άλλης διαχείρισης.

Αλλά και κάτι ακόμη. Θα υπήρχε «Πολυτεχνείο» χωρίς το μάτωμα του αντιδικτατορικού αγώνα; Θα υπήρχε λευτεριά από την Κατοχή χωρίς την εαμική αντίσταση; Αντιιμπεριαλιστική ανατρεπτική πάλη και συνείδηση χωρίς τον αγώνα του ΔΣΕ; Υπάρχει σοσιαλισμός, κομμουνισμός χωρίς επανάσταση;

Οι τομές και τα άλματα στην ιστορία δεν είναι επικυρωτική διαδικασία «εναλλακτικών» προτάσεων και διαδικασιών.

Αποδέσμευση από την ΕΕ, ρήξη με τη διαχείριση

-Υπάρχουν αλήθεια οι δυνατότητες για τέτοιες τομές; Και ποιος θα τις υλοποιήσει αν όχι μια κυβέρνηση; Μήπως το NΑΡ διστάζει σε αυτό το ζήτημα;

-Υπάρχουν δυνατότητες, κι αυτές τις καθορίζει ο οργανωμένος μαζικός ανατρεπτικός αγώνας και η επαναστατική απειλή. Χάρη σε αυτά το εργατικό κίνημα και η Αριστερά είχαν ιστορικές νίκες και κατακτήσεις. Οι ήττες και οι διασπάσεις ήρθαν όταν η Αριστερά εγκατέλειπε τον επαναστατικό αγώνα και επέλεγε την κυβερνητική διαχείριση μέσα στο σύστημα.

Ποιος θα εφαρμόσει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα; Μα ένα μεγάλο και ισχυρό αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο με κέντρο το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα! Αυτό μόνο μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στην αστική πολιτική και να φέρει νίκες και κατακτήσεις. Η συνολική εφαρμογή του ωστόσο είναι εφικτή με την επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και με τη δική της κυβέρνηση τύπου Κομμούνας.

-Από τη μία, πρόταση, για ένα νέο κόμμα κι από την άλλη μετονομασία του ΝΑΡ, άρα ανασυγκρότηση του. Τελικά ποιος είναι ο στόχος σας;

-Η μετονομασία της οργάνωσής μας σε ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση σηματοδοτεί την απόφαση για ένα άλμα στην προγραμματική, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότησή της. Με την ανάπτυξη και κατάκτηση ενός ανώτερου εργατικού χαρακτήρα στην κοινωνική σύνθεση, τη φυσιογνωμία και την κουλτούρα της.

Ταυτόχρονα, με βάση την Πρόταση Προγραμματικής Διακήρυξης που ενέκρινε το συνέδριο μας, θα συμβάλουμε στην ευρύτερη δυνατή συζήτηση και συσπείρωση αγωνιστών και δυνάμεων που αναζητούν μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική και ειδικότερα όσων στρατεύονται στην ιστορική ανάγκη οικοδόμησης πολιτικού κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

-Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

-Η εκτίμηση του συνεδρίου μας είναι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που πρέπει να αναπτυχθεί προγραμματικά και να κάνει στροφή με τη δημοκρατία των επιτροπών βάσης.

Μιλάμε για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ δυναμική, που δεν θα μένει στάσιμη ούτε θα αυτοδιαλύεται σε θολά ή ξεπερασμένα «μέτωπα». Μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενωμένη και αποφασιστική μπορεί να προωθήσει και την πολιτική μετωπική συμπόρευση σε όλα τα επίπεδα στη βάση των αποφάσεων της συνδιάσκεψης και του πανελλαδικού της οργάνου.

Διότι η κύρια αιτία της καθυστέρησής της είναι η φοβία στον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του αγώνα, οι ταλαντεύσεις στο κρίσιμο ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ και στην αποφασιστική ρήξη με κάθε διαχειριστική λογική.

-Για πολλούς ήταν έκπληξη η μαζικότητα και η επιτυχία του συνεδρίου…

-Είναι γεγονός ότι καταγράφηκε μια σημαντική ενίσχυση των οργανωμένων δυνάμεων του ΝΑΡ και της νΚΑ. Πολύ σημαντική ήταν η συμμετοχή της νεολαίας και των εργατικών δυνάμεών μας. Ξεχωριστό στοιχείο η δημοκρατική συζήτηση σε συνδυασμό με μια πιο οργανωμένη λειτουργία όλου του συνεδρίου.

Το ΝΑΡ αποτελεί μια υπαρκτή δύναμη με ταξικές ρίζες στην κοινωνία, ιστορική διαδρομή μέσα στην Αριστερά και αναφορά σε μεγάλες κοινωνικές μάχες. Έχει επομένως την ευθύνη και τη δυνατότητα να αναβαθμίσει αποφασιστικά την αυτοτελή παρέμβαση και συμβολή του στο κίνημα και στα πολιτικά μέτωπα.

Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι δεν επαρκούν οι δυνάμεις μας για τη συνδυασμένη ανάπτυξη όλων των σύγχρονων όπλων της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας του μαρξισμού, η οικοδόμηση κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, η προώθηση του αντικαπιταλιστικού πόλου και η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος απαιτούν ανώτερη στράτευση και οργάνωση πολύ ευρύτερου δυναμικού και σ” αυτό θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 8.12.2013

βαθύ κόκκινο

 πηγή: http://aristeroblog.gr πατήστε εδώ