Καταγγελία του απεργού πείνας Φοίβου Χαρίση και Ιατρική δήλωση για τον ίδιο!

 

"Σήμερα 20/3 και ενώ διανύω την 19η μέρα απεργίας πείνας οδηγήθηκα μετά από τρίωρη παραμονή μου στο “νοσοκομείο” των φυλακών Κορυδαλλού, στο Τζάνειο με την ασφυκτική συνοδεία ΕΟΜ και ΕΚΑΜ. Η μεταγωγή μου σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο κρίθηκε απαραίτητη καθώς στη σημερινή εξέταση ο προσωπικός μου ιατρός Σακκάς Σπυρίδωνας διέγνωσε χαμηλές τιμές σακχάρου (59 συγκεκριμένα), έντονη καταβολή, ζαλάδες συν του ότι έχω χάσει 9.3 κιλά που ισοδυναμεί με το 12.8% του σωματικού μου βάρους.

   Κατά την παραμονή μου στο Τζάνειο όλες οι εξετάσεις γινόντουσαν με ασφυκτική παρουσία μπάτσων, ένα γεγονός που διόλου δεν εκνεύριζε τους ιατρούς οι οποίοι έδειχναν πολύ εξοικειωμένοι με αυτό. Αξίζει να τονιστεί ότι ενώ σε δύο εξετάσεις οι μπάτσοι ήταν διατεθειμένοι να μου λύσουν τις χειροπέδες δεν τους άφησαν οι ιατροί, με αποτέλεσμα να με εξετάζουν σιδεροδέσμιο. Μετά το πέρας όλων των εξετάσεων και ενώ ήμουν ξαπλωμένος σε φορείο με χειροπέδες και τέσσερις μπάτσους πάνω απ’ το κεφάλι μου ήρθε μία ιατρός η οποία χωρίς να με ρωτήσει άρχισε να μου κάνει ένεση ζαχαρόνερου  στον φλεβοκαθετήρα που μου είχαν βάλει για να μου πάρουν αίμα. Όταν αντιλήφθηκα τι γινόταν (διότι στην αρχή είχα κλειστά τα μάτια μου) τη σταμάτησα βγάζοντας μόνος μου την ένεση ρωτώντας την έντονα γιατί το κάνει αυτό χωρίς να με ρωτήσει ξεκαθαρίζοντας της παράλληλα πως η απεργία πείνας που πραγματοποιώ είναι συνειδητή μου επιλογή και θέλω εγώ να ελέγχω την εκάστοτε φθορά του σώματος μου. Μετά από ένα μικρό διάλογο η ιατρός μου ξεκαθάρισε ορθά κοφτά πως σαν κρατούμενος και ασθενής θα κάνω ότι μου λένε οι ιατροί και όχι ότι θέλω εγώ και αποχώρησε. Μετά από δέκα λεπτά ο διευθυντής της παθολογικής κλινικής Δρίμης Στυλιανός μου ξεκαθάρισε πως εφόσον δεν δέχομαι ορό δεν δύναται να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο. Στα επιχειρήματα μου πως η φροντίδα ενός απεργού στο νοσοκομείο δεν είναι να δέχεται ορό αλλά οι καλύτερες συνθήκες σε σχέση με τη φυλακή και ο άμεσος έλεγχος στα ζωτικά του όργανα, μου επανέλαβε πως δεν υπάρχει περίπτωση να νοσηλευτώ χωρίς να λάβω ορό. Τέλος όταν μετά την άρνηση μου να τον λάβω, και στην ερώτηση μου αν παίρνει την ευθύνη να με γυρίσει στη φυλακή με το σάκχαρο μου στα όρια του υπογλυκαιμικού σοκ, μου απάντησε πως την αναλαμβάνει και μάλιστα πως αυτός υπόγραψε τις εξετάσεις μου για να γυρίσω στη φυλακή.

   Οι εκάστοτε ιατροί πρέπει να μάθουν να υψώνουν το ανάστημα τους και να μη λειτουργούν ως υφιστάμενοι των μπάτσων όταν ο ασθενής τυγχάνει να είναι κρατούμενος. Η απεργία πείνας είναι μία συνειδητή πολιτική επιλογή αντίστασης. Μία επιλογή που έγινε γνωρίζοντας τα ρίσκα από πριν. Το ιατρικό προσωπικό λοιπόν αντί να λειτουργεί κατασταλτικά ως άλλος δεσμοφύλακας οφείλει να είναι δίπλα στον ασθενή παρέχοντας του (σε συνεννόηση με αυτόν) την απαραίτητη φροντίδα. Από τη μεριά μου συνεχίζω χωρίς καμία διάθεση οπισθοχώρησης την απεργία πείνας με τα αιτήματα του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων και συγκεκριμένα :

-  Κατάργηση των τρομονόμων 187 και 187Α

-  Κατάργηση του κουκουλονόμου

-  Οριοθέτηση στη χρήση του DNA ως αποδεικτικού μέσου

-  Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’

-  Την απελευθέρωση του πολυτραυματία αντάρτη Σάββα Ξηρού για να λάβει τη νοσηλεία που του αρμόζει.

   Για κάθε μέρα που περνάει και επιβαρύνεται η υγεία μας άμεσα υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα ο υπουργός δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος.

                             ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ

                                         ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

                                                                                                       Χαρίσης Φοίβος

ΙΑΤΡΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΙΒΟ ΧΑΡΙΣΗ

Σήμερα 20/3/2015, μετά από την τήρηση των απαιτούμενων διοικητικών διαδικασιών , εξέτασα στο ιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού σαν προσωπικός του ιατρός, τον κ.Χαρίση Φοίβο ,που  διάγει την 19η ημέρα απεργίας πείνας.

Εκτιμώντας τη γενική κλινικοεργαστηριακή κατάστασή του , το γεγονός ότι έχει ήδη  απωλέσει το 12,8% του συνολικού του σωματικού βάρους και με δεδομένο τη συνέχιση της απεργίας πείνας του κρατούμενου , εκτίμησα    ότι τις προσεχείς ημέρες, θα γίνει έκδηλη η απορρύθμιση του οργανισμού του ,ως αποτέλεσμα ηλεκτρολυτικών και μεταβολικών διαταραχών, απορρύθμιση που ενδέχεται να οδηγήσει σε καταστάσεις απειλητικές για την οργανική, διανοητική και ψυχική του υγεία, ακόμα και για την ίδια του τη ζωή.

Είναι βιβλιογραφικά τεκμηριωμένο ότι η επικινδυνότητα για την υγεία και την σωματική ακεραιότητα ενός απεργού πείνας , αυξάνεται σημαντικά μετά την 10η μέρας απεργίας πείνας , όπως επίσης και ότι η απώλεια βάρους άνω του 10% του σωματικού του βάρους , συνιστά παράγοντα αυξημένου κινδύνου.

Επειδή και οι 2 αυτοί παράγοντες συντρέχουν για τον κ. Χαρίση , ζήτησα την   ΑΜΕΣΗ και ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ διακομιδή του σε Γ βάθμιο  νοσοκομείο του ΕΣΥ, για περαιτέρω έλεγχο , παρακολούθηση και υποστήριξη των βασικών λειτουργιών του .

Σήμερα το απόγευμα, πληροφορήθηκα από τον ίδιο τον ασθενή μου ότι οι συνάδελφοι ιατροί του Τζαννείου Γ.Ν.Π. στο οποίο τελικά διακομίστηκε , αρνήθηκαν να νοσηλεύσουν τον ασθενή-απεργό πείνας , αιτιώμενοι άρνηση νοσηλευτικής αγωγής (τοποθέτηση ορού).

Ανεξάρτητα από την προσωπική  μου αντίθετη άποψη στο συγκεκριμένο θέμα , δηλ. αν η τοποθέτηση ορού αποτελεί ακύρωση  της απεργίας πείνας , σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να σεβόμαστε την επιθυμία  του απεργού πείνας που έχει κάνει τις δικές του κρίσιμες επιλογές για τη ζωή του.

Ακόμα  με ενημέρωσε ότι αντιμετωπίστηκε με  μια γενική αρνητική προκατάληψη σε βάρος του από μεριάς των ιατρών,   ότι υποβλήθηκε σε παρακλινικές εξετάσεις , χωρίς να του αφαιρεθούν οι χειροπέδες , ότι επιχειρήθηκε η τοποθέτηση ορού χωρίς καμιά προειδοποίηση για αυτήν την ιατρική πράξη και τέλος ότι ο εξετάζων γιατρός αρνήθηκε να του δηλώσει το όνομά του.

Βάσει των ανωτέρω θα ήθελα να υπενθυμίσω στους συναδέλφους που εξέτασαν το ασθενή μου τα εξής.

 

1)    Ο κρατούμενος είναι  πάνω απ’ όλα ΑΣΘΕΝΗΣ , ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, που βρίσκεται σε μια δύσκολη σωματική και ψυχολογική κατάσταση και για αυτό, πρόσωπο που αξίζει την ιδιαίτερη   φροντίδα  και την επιείκεια των γιατρών   και όχι πεδίο επίδειξης της ιατρικής εξουσίας.

 

2)    Οφείλουμε  οι γιατροί , να επιδιώκουμε  να καλλιεργούμε  την καλύτερη δυνατή σχέση συνεργασίας και όχι να τη δυναμιτίζουμε  προς χάρη προσωπικών μας   αντιλήψεων και απόψεων περί των κρατουμένων.

 

3)    Οφείλουμε  να  μην εξετάζουμε ΠΟΤΕ  τον κρατούμενο ασθενή σιδηροδέσμιο. Αν φοβόμαστε   για τη σωματική μας   ακεραιότητα , μπορούμε  να ζητήσουμε  τη φρούρηση του εξεταστηρίου , με αστυνομικούς , ΕΞΩ όμως από αυτό. Η εξέταση ασθενών με χειροπέδες ή με παρουσία φρουράς , αποτελεί πράξη ταπείνωσης και περιφρόνησης προς το πρόσωπο του ασθενούς, που δεν τιμά τον άνθρωπο που φέρει την ιατρική ιδιότητα.

 

4)    Η κάθε εφαρμοζόμενη θεραπευτική αγωγή, οφείλει να έχει  τη συγκατάθεση του ασθενή, η οποία συνήθως θεωρείται δεδομένη , γιατί απλά ο γιατρός «μας»,  έχει κερδίσει τη εμπιστοσύνη μας  . Στην περίπτωση των κρατουμένων  όμως , όπου ο θεράπων γιατρός δεν αποτελεί συνειδητή επιλογή του κρατούμενου αλλά αναγκαστική, ο γιατρός οφείλει να την κατακτά.

 

5)    Η εναντίωση του κρατούμενου σε συνιστώμενη  αγωγή , αποτελεί πεδίο συζήτησης και εξήγησης για τα οφέλη αυτής από το γιατρό και όχι πεισματικής άρνησης συζήτησης και πειθαρχικής έκδοσης του στις φυλακές.

 

6)    Ο εφημερεύων γιατρός , σε κάθε περίπτωση διάστασης απόψεων με τον ασθενή –κρατούμενο, δεν παραδίδει τον κρατούμενο στο έλεος της μοίρας του , δηλ. σε ένα κελί φυλακής, κάνοντας χρήση της εξουσίας , που τυπικά του δίνει ο νόμος, αλλά ενημερώνει το Συντονιστή διευθυντή του, τον Γενικό εφημερεύοντα και τον διευθυντή της ιατρικής υπηρεσίας , ώστε να ληφθεί η καλύτερη δυνατή λύση .

 

7)    Ο κάθε εξετάζων γιατρός , οφείλει  βάσει του ισχύοντος κανονισμού των νοσοκομείων του ΕΣΥ, να φέρει καρφιτσωμένη ταμπελίτσα με τη φωτογραφία του, το όνομά του και το βαθμό του. Σε κάθε περίπτωση να δηλώνει ευθαρσώς το όνομά του.

 

8)    Οι  περιπτώσεις απεργών πείνας , πολιτικών κρατουμένων αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση, αφού ο ασθενής κρατούμενος, καταφεύγει σε αυτή , σαν έσχατο μέσο διεκδίκησης των αιτημάτων του, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα ή και την ίδια του τη ζωή. Επομένως η άρνηση λήψης τροφής ή οτιδήποτε άλλο θεωρεί ο ίδιος ότι ακυρώνει την προσπάθειά του και τον αγώνα του πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Η προσπάθειά του γιατρού , πρέπει να εστιάζεται στη στενή παρακολούθηση  των βασικών του λειτουργιών του ασθενή και η υποστήριξη αυτών με όσα μέσα του επιτρέπει ο ίδιος ο ασθενής , ο οποίος άλλωστε έχει πάρει και το προσωπικό του ρίσκο.

Θεωρώντας την εξέλιξη του συμβάντος τουλάχιστον ατυχή, ζητώ την επανεξέταση του ασθενή και την εισαγωγή του σε εφημερεύον Νοσοκομείο του ΕΣΥ.

Ο ιατρός  Δρ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΣΑΚΚΑΣ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΣΥ