Γιατί η Ε. Αγγ. είναι αδερφή του Βαγγέλη Γιακουμάκη...

Ελένη Καρασαββίδου

Ώστε λοιπόν ένας από τους υβριστές του Βαγγέλη Γιακουμάκη αποδείχθηκε πως είναι ο γνωστός άγνωστος που διαπράττει εδώ και χρόνια μπροστά στα μάτια της κατ' ουσίαν αδιάφορης ελληνικής κοινωνίας την πιο ακραία μορφή δημόσιου μπούλινγκ που έχω δει, ίσως πανευρωπαϊκά.

Ο άνθρωπος αυτός που έχει γεμίσει τους τοίχους της Θεσσαλονίκης  (και όχι μόνο) με τα γνωστά υβριστικά συνθήματα εναντίον μιας φερέλπιδας δημοσιογράφου που γνώρισε σε μια εκδήλωση και από τότε έγινε το εφιαλτικό “μη σου τύχει” της, (αναγκάζοντας την σε μια εσωτερική μετανάστευση) είναι ο ίδιος που αποκαλούσε τον Βαγγέλη π... (αντιγράφω την χυδαία  ορολογία του κανιβαλιστικού site!) Όχι γιατί αφορούσε κατ' ανάγκη τις σεξουαλικές του επιλογές, αλλά γιατί δεν πληρούσε για οποιονδήποτε λόγο (και δεν μας αφορά άλλωστε ο λόγος) την κυρίαρχη εκδοχή της αρρενωπότητας, που λοιδωρεί την ευαισθησία ως προδοσία κι ως ρωγμή ανάσας των διαφορετικών από το φοβικό στο βάθος “μπετόν αρμέ” της.


Οι αδιόρατοι τρόποι με τους οποίους τα σώματα κι οι συμπεριφορές των ανθρώπων ταξινομούνται στα αντιθετικά δίπολα του φυσιολογικού – μη φυσιολογικού, κανονικού – μη κανονικού, διανοητού – αδιανόητου σχετίζεται με το βαθιά πολιτικό πρόταγμα να ελέγχονται οι άνθρωποι μέσα από έναν καθόλου ουδέτερο σε σχέση με τη ιεραρχία ηθικό αποικασμό,  σε πλήρη αντίθεση με τις αρχαίες κοινωνίες και την ιεροποίηση του διάμεσου, του ακατάτακτου.

Οι νησίδες ελευθερίας και αυτοπροσδιορισμού (πολλές φορές μη συμβατικά ριζοσπαστικοί ώστε να 'ναι χειραγωγήσιμοι από πλειοψηφίες ή μειοψηφίες, απλά “δικοί μας”) αποτελούν μερικά από τα τελευταία καταφύγια της εντελώς φυσιολογικής ετερότητας, αφού θραύσματα του παλίμψηστου της ανθρώπινης εμπειρίας αποτελούμε όλοι κι όλες μας. Αναδεικνύοντας την εμβληματικότητα του υποτιμημένου σεξισμού (και προφανώς όχι μόνο...) μα και σπάζοντας όλους τους κώδικες, κι όλους τους μύθους, μέσα από τους οποίους επιχειρήθηκε σε σημαντικό βαθμό ο κοινωνικο-πολιτικός έλεγχος της κοινωνίας, όπως έδειξε ο Φουκώ στην ιστορία της σεξουαλικότητας (1984).

Το ναι του Βαγγέλη στην ευαισθησία και το όχι της Εμ. στην επιβολή, (όπως και το επώδυνο θάρρος της φοιτήτριας στην Ξάνθη να καταγγείλει  βιασμό της από 2 σταρ της Ξανθιώτικης νύχτας αντί να “της αρέσει” και να συμβιβαστεί) μικρά, ανώνυμα αναχώματα αντίστασης και τα δυο στην πολύτροπη κι επελαύνουσα βαρβαρότητα, θυμίζουν πως (από τις προσωπικές επιλογές ή τις σεξιστικές ή μη εκφράσεις και συμπεριφορές ως την οικονομική συνείδησή μας απέναντι στην “πόλη”, στο “ολον”, μα κι απέναντι στους “ολιγάρχες”) ο εαυτός  παραμένει το τελευταίο κάστρο μας, κι οι μακριά από τους προβολείς μάχες μας αποτελούν μάχες για το σύνολο της κοινωνίας.

Δεν συνάντησα ποτέ τον Βαγγέλη. Είχα την τύχη και την τιμή να βρεθώ πριν καιρό με την Εμ. Αγγ. μέσω της κοινής μας φίλης Τέσσας Δουλκέρη σε μια καφετερία στην Φιλαδέλφεια της Αττικής. Ευαίσθητος κι απομονωμένος πια άνθρωπος, αφού δεν της στέρησαν μόνο τα “φώτα” της δημοσιογραφίας στην αυγή της πορείας της αλλά και την δημόσια διαχείρηση του εαυτού. Δεν την ξανασυνάντησα ποτέ. Αλλά τους συναντώ και συνομιλώ και με τους 2 κάθε φορά που κάποιος ή κάποια συμπολίτης μου αποτελεί το θύμα επίθεσης στην βάση της οποιασδήποτε διαφοράς (χρώματος ή άποψης, προσωπικής επιλογής ή θρησκείας κλπ κλπ) ενθυμούμενη το πολυφορεμένο κι όμως πολύτιμο απόφθεγμα του John Donne του Hemminway: "...ο θάνατος κάθε ανθρώπου λιγοστεύει κι εμένα γιατί είμαι δεμένος αξεδιάλυτα με ολάκερη την ανθρωπότητα. Γι' αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Η καμπάνα χτυπάει πάντα για σένα".

πηγή: tvxs.gr