Εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα των εκλογών τις 20ης Σεπτέμβρη

Οι εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη, που προκηρύχθηκαν και διενεργήθηκαν σε λιγότερο από ένα μήνα, είχαν στόχο να παραπλανήσουν και να εγκλωβίσουν το λαό στη λογική του μονόδρομου, να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις υλοποίησης μετεκλογικά της συμφωνίας και περιθωριοποίησης όσο είναι δυνατόν, της εργατικής τάξης και του εργατικού και λαϊκού κινήματος, καθώς επίσης να αντιμετωπίσουν τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.

Στις συνθήκες αυτές της απογοήτευσης που δημιούργησε η διάψευση των προσδοκιών του λαού και ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιών ύστερα από την ανάταση που έδωσε το συντριπτικό OXIτου δημοψηφίσματος, η αποχή αυξήθηκε κατά 764.133 ψήφους ή κατά 7,06% από τις εκλογές του Γενάρη. Το ποσοστό αυτό είναι το ηχηρό καμπανάκι που χτυπά όλο και πιο δυνατά τα τελευταία χρόνια, για την κομμουνιστική Αριστερά και την αριστερά συνολικότερα, για το εργατικό κίνημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη στήριξη των ισχυρών μέσων μαζικής ενημέρωσης και μηχανισμών εγχώριων και ευρωπαϊκών, επικράτησε με ποσοστό 35,46% της ΝΔ που έλαβε το 28,10% σε μια δικομματική αντιπαράθεση στην οποίαν ούτε κατ' ελάχιστο δεν θίχτηκαν τα πραγματικά προβλήματα του λαού και της χώρας και οι κολοσσιαίες ευθύνες για την υπογραφή και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Η προτίμηση στο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να σημαίνει απόρριψη των άλλων αστικών δυνάμεων, βασίζεται στην εκτίμηση που κάνει η εγχώρια και ευρωπαϊκή πολιτική οικονομική ολιγαρχία ότι μόνο με κύρια δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ και με τη στήριξη του συνόλου των αστικών πολιτικών δυνάμεων και μηχανισμών μπορεί να διαμορφωθεί το μπλοκ εκείνο των δυνάμεων που θα υλοποιήσει το μνημόνιο. Πέρα από τα ποσοστά που έλαβαν και τα δύο κόμματα εμφανίζουν μεγάλη απώλεια ψήφων σχετικά με το Γενάρη του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 323.000 ψήφους και η ΝΔ περισσότερο από 192.000.

Η συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ και δυνάμεων του ΚΙΔΗΣΟ συγκέντρωσε ποσοστό 6,28%, εμφανίζοντας όμως απώλεια 130.000 ψήφων συγκρίνοντας αθροιστικά με αυτές που οι τρεις αυτοί σχηματισμοί είχαν λάβει το Γενάρη. Το Ποτάμι με 4,09% απώλεσε το ένα τρίτο της δύναμης του, οι ΑΝΕΛ με 3,69% είχαν απώλειες 92.888 ψήφους. Στη Βουλή εισήλθε η Ένωση Κεντρώων με 3,43% και καθαρή εισροή 76.000 ψήφων. Εκτός βουλής έμεινε η Λαϊκή Ενότητα με ποσοστό 2,86% ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε το 0,85% και 6000 ψήφους επιπλέον.

Η Χρυσή Αυγή με ποσοστό 6,99% σημειώνει ποσοστιαία αύξηση σχεδόν μία μονάδα και μείωση των ψήφων της κατά 8870, παραμένει τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα και σταθεροποιείται στην πολιτική ζωή, διαμορφώνοντας σταθερή εκλογική βάση και επιρροή. Ο αγώνας εναντίον του φασισμού, η αποκάλυψη της δράσης και των αντιλήψεων του, της ιστορικής πείρας από την δράση του φασισμού ολόκληρο τον 20^ο αιώνα πρέπει να είναι μόνιμο στοιχείο στην πολιτική και τη μαζική δραστηριότητα.

Το ΚΚΕ σε μια περίοδο μεγάλης όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων και πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στο αντίπαλο στρατόπεδο και διάσπασης του, πήρε 5,55% από 5,47% στις εκλογές του Γενάρη έχοντας απώλεια 36.523 ψήφων, εκ των οποίων οι 25.000 ήταν στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη. Το αποτέλεσμα αυτό δείχνει το μέγεθος των προβλημάτων και των αδιεξόδων του που διαμορφώνει η στρατηγική και η καθημερινή πρακτική δράση του. Η ηγεσία του κόμματος θεωρεί ότι ευθύνονται οι δύσκολες συνθήκες, η δύσκολη συγκυρία και ο αρνητικός συσχετισμός στην Ελλάδα και διεθνώς. Οι αποφάσεις του κόμματος, η δράση του ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα, η εκλογική τακτική του επηρέασαν ελάχιστα, ή καθόλου, την εκλογική αναμέτρηση και την συμπεριφορά των ψηφοφόρων υπέρ του. Όλα έγιναν κατά τον καλύτερο τρόπο!

Ο ταξικός συσχετισμός που προέκυψε και οι συνθήκες συνολικά διαμορφώνουν νέες μεγαλύτερες δυσκολίες για την εργατική τάξη και το κίνημα. Ο συσχετισμός στη βουλή είναι πλέον συντριπτικός όσον αφορά τον αριθμό των βουλευτών αλλά και ως ποσοστό ψήφων υπέρ των αστικών μνημονιακών δυνάμεων. Εναντίον του μνημονίου μόνο οι 15 βουλευτές του ΚΚΕ τοποθετούνται. Η θέση του κόμματος για έξοδο από το ευρώ μόνο μετά την επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης στην ουσία υπονομεύει τον αγώνα εναντίον του μνημονίου αφού μέσα στο ευρώ είναι αδύνατο να παραμείνει μια χώρα χρεοκοπημένη χωρίς μνημόνια και αντιλαϊκή πολιτική. Πιο δυσχερής είναι ο συσχετισμός και στην κοινωνία. Το πέρασμα της ηγεσίας του ανοιχτά στην αστική πλευρά και η υλοποίηση του μνημονίου μετακινεί προς τα δεξιά τον άξονα της πολιτικής ζωής, σπέρνει απογοήτευση και οδηγεί σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις, θα δημιουργήσει νέα εμπόδια στην ανάπτυξη της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης.

Παρόλα αυτά η κρίση στο πολιτικό σύστημα που σοβεί αρκετά χρόνια δεν ξεπεράστηκε και δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί όσο η οικονομική κρίση συνεχίζεται και εφαρμόζονται μνημόνια. Η αστική τάξη έλυσε αυτή τη στιγμή το πρόβλημα της άνετης ψήφισης των μνημονιακών μέτρων στη βουλή και σ' ένα βαθμό την εφαρμογή του στην κοινωνία. Η αστάθεια όμως παραμένει. Η καταιγίδα των μέτρων που θα επακολουθήσει και οι επιπτώσεις της θα ανεβάσει κατακόρυφα τη δυσαρέσκειά και θα πυροδοτήσει αντιδράσεις και αγώνες, όχι φυσικά με τρόπο άμεσο, αλλά με την ουσιαστική και πρωτοπόρα συμβολή των κομμουνιστών και της αριστεράς στην οργάνωση των αγώνων και στο περιεχόμενό τους.

Οι εκλογές έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα στην Κομμουνιστική Αριστερά και την Αριστερά γενικότερα σχετικά με τις σοβαρές ευθύνες που φέρει για τις εξελίξεις και την κατάσταση στην οποία και η ίδια έχει περιέλθει. Στις δεδομένες συνθήκες η καθήλωση του ΚΚΕ, η πολύ μικρή άνοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας να εισέλθει στη βουλή είναι προς όλους μια αυστηρή προειδοποίηση. Δεν επιτρέπεται καμιά επανάπαυση ή αυταρέσκεια, ούτε να μπουν για άλλη μια φορά τα προβλήματα κάτω από το χαλί με επιχειρήματα του τύπου «σταθεροποιήσαμε τις δυνάμεις μας», «έχουμε αύξηση», «δεν έγινε και κάτι πολύ αρνητικό, συνεχίζουμε». Η συνέχιση της μέχρι σήμερα πορείας θα είναι καταστροφική για την ίδια την Αριστερά, για την επιβίωση του λαού και τη σοσιαλιστική προοπτική. Ή θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που η συγκυρία επιβάλλει και η στρατηγική προοπτική της απαιτεί, ή σταδιακά θα οδηγηθεί στο περιθώριο, τουλάχιστον τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα. Η αδυναμία της να επηρεάσει το λαό και τις εξελίξεις δεν οφείλεται κυρίως στην δύσκολη συγκυρία, αλλά στη δική της ανεπάρκεια. Η τακτική και η δράση συνολικά της αριστεράς δεν ορθώνουν εμπόδια, ούτε προβληματίζουν την αστική τάξη και ας μη βαυκαλίζεται κανείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, χωρίς να αμφισβητούνται οι δυσκολίες, είναι ότι η κομμουνιστική Αριστερά δεν μπόρεσε να ορθώσει ένα συνεκτικό λόγο που θα δίνει πειστικές απαντήσεις στις αγωνίες των εργαζομένων και στα μεγάλα πολιτικά ζητήματα που τίθενται και κυρίως στο ζήτημα της ΕΕ. Η προσπάθεια των αστικών δυνάμεων να δυσφημήσουν και να διασύρουν κάθε σκέψη και φωνή για έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά, αλλά από το ΚΚΕ συνειδητά ή ασυνείδητα ενισχύθηκε κιόλας.

Δύο βασικά ζητήματα για τους κομμουνιστές ξεχωρίζουν σήμερα.

Πρώτον, Η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, η αξιοποίηση της επίθεσης του κεφαλαίου για την ανάπτυξη των αγώνων στην κατεύθυνση ανατροπής των μνημονίων και της διεκδίκησης της ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών αναγκών. Η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος θα είναι αποτέλεσμα της συνειδητής σχεδιασμένης δράσης των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς και ιδιαίτερα των κομμουνιστών, δεν θα ξεπηδήσει αυθόρμητα από τους εργαζόμενους, έστω και από τα πιο πρωτοπόρα τμήματα τους. Η από διαμόρφωση από τις δυνάμεις της αριστεράς ενός πλαισίου στόχων, διεκδικήσεων και τακτικής που θα προωθηθεί στα συνδικάτα και την εργατική τάξη και η δράση όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε ενιαιομετωπική βάση μπορεί να αναστρέψει το κλίμα και να διαμορφώσει προϋποθέσεις για τη δημιουργία κοινωνικοπολιτικού μετώπου εναντίον του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων και σε τελική ανάλυση, εναντίον του καπιταλισμού. Σ’ αυτή την προσπάθεια χωρούν όλες οι πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστερές δυνάμεις, το ΚΚΕ, η Λαϊκή Ενότητα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες συλλογικότητες και οι δεκάδες χιλιάδες δραστήριοι ανέντακτοι κομμουνιστές και αριστεροί.

Δεύτερο, Με πιο επιτακτικό τρόπο τίθεται πλέον η ανάγκη του κόμματος της εργατικής τάξης, του πρωτοπόρου μαρξιστικού λενινιστικού κόμματος που θα καθοδηγήσει τη δράση και θα διαμορφώσει τις υποκειμενικές προϋποθέσεις της επανάστασης, όπως ακριβώς οι κλασικοί του μαρξισμού και ο Λένιν το συνέλαβαν και τον δημιούργησαν. Ένα Κόμμα που καθοδηγείται από τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, που εμπνέεται από τη δράση και τους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος, που σέβεται την ιστορία του και αντλεί διδάγματα απ’ αυτήν, από τη μεγαλοσύνη αλλά και τα λάθη του. Κόμμα με σύγχρονο πρόγραμμα που στηρίζεται στην πραγματικότητα της χώρας -το επίπεδο κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης της, το μεγάλο θέμα της εξάρτησης της κ.λπ.- και συνδέει τους καθημερινούς αγώνες με το σοσιαλισμό.

Η Κίνηση Κομμουνιστών - Εργατικός Αγώνας έχει, κατ' επανάληψη, τοποθετηθεί ότι επιδιώκει αυτό το κόμμα να φέρει τον τίτλο και το έμβλημα του ΚΚΕ. Να είναι το ΚΚΕ που έχει ανάγκη η εργατική τάξη στις μέρες μας. Αυτό όμως δεν εξαρτάται από μας αλλά από την ηγεσία του ΚΚΕ η οποία με την μέχρι σήμερα στάση της κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορική εξέλιξη δεν πρόκειται να σταματήσει.