Δυο χρόνια πριν και ένα μνημόνιο μετά

Δύο χρόνια συμπληρώ­νονται στις 25 Ιανουα­ρίου από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε στη νεομνη­μονιακή κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Δύο χρόνια, μόνο, από τους πανηγυρισμούς στα Προπύλαια, όταν ο Αλέξης Τσίπρας έριξε το σύνθημα «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή», το οποίο οδήγησε σε ολοκληρωτική ενσωμάτωση του ΣΥΡΙ­ΖΑ στην αστική και μνημονιακή πολιτική. Δύο χρόνια μετά και είναι σαν να έχουν περάσει χρόνια πολλά, καθώς τίποτα δεν θυμίζει τις ελπίδες και τις αυταπάτες εκείνων των ημερών. Δύο χρόνια μετά και η κυβέρνηση προσπαθεί να ζεστάνει την παγωνιά των λαϊκών στρωμάτων με την παραμυθία για «πα­ράλληλο αριστερό» πρόγραμμα και για βελτίωση της κατάστασης στο μέλλον. Ο λαός βλέπει τα πράγματα να χειρο­τερεύουν μέρα με τη μέρα, τα ψίχουλα «κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνη­σης να αποτελούν στάχτη στα μάτια για να περάσουν νέα σκληρά μέτρα και στο βάθος να έρχεται το 4^ο ευρωμνημόνιο, εντός του διαρκούς μνημονίου της Ευ­ρωπαϊκής Ένωσης.


Δύο χρόνια μετά και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μας πείσει πως «τίποτα διαφορετικό δεν μπορούσε να γίνει». Άλλοι υπουργοί μας μιλούν για τις επιτυχίες της κυβέρ­νησης και άλλοι πως ηττήθηκαν, αλλά το πάλεψαν και κάτι διέσωσαν. Και οι δύο «αφηγήσεις» παραμυθιάζουν τον κόσμο και στεριώνουν μια «αριστερή» εκδοχή του Θατσερικού «δεν υπάρχει εναλλα­κτική». Δεν είναι αλήθεια. Δρόμος δια­φορετικός, δρόμος ανατροπής του πλαι­σίου της μνημονιακής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, υπήρχε και υπάρχει. Δεν είναι εύκολος, είναι δύσβατος, πρέπει να τον ανοίξει ο αγωνιζόμενος λαός, αλλά είναι δρόμος απελευθέρωσης από τον ζυγό του κεφαλαίου, της χρεομηχανής και της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως κινούνταν σε άλλη κατεύθυνση, αφού είχε δεσμευτεί πως θα μείνει εντός ευρώ-ΕΕ και «δυτι­κού πλαισίου». Κι όμως, ο άλλος δρόμος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής γίνε­ται όλο και πιο αναγκαίος, καθώς κυβέρ­νηση, ΕΕ και ΔΝΤ μας οδηγούν πιο βαθιά στο σφαγείο.

πηγή: prin.gr