Όταν σ' ένα λαό δεν του καίγεται καρφάκι, που λερώνονται με γκράφιτι τα ιστορικά του μνημεία (χθες το Πολυτεχνείο), που το ζωντανό ιστορικό του μνημείο τη γλώσσα, την καταστρέφει χωρίς καμία αιδώ. Όταν τα ρούχα φίρμες (βλέπε μπερμπερι) τα θεωρεί κοινωνική καταξίωση. Όταν δημόσια περιουσία καταστρέφεται από την αδιαφορία υπαλλήλων και πολιτών. Αλήθεια ποιος έσκασε, που τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια πριν μισή ώρα (6/3/15), τα είδα αναμμένα μπροστά από το Πολυτεχνείο. Και γιατί σ' όλους τους δήμους αφήνονται τα λαμπιόνια κρεμασμένα όλο το χρόνο, για να αγορασθούν τον επόμενο καινούργια (δείτε και το στόλισμα του δένδρου στην κεντρική πλατεία της Ν. Φιλαδέλφειας).
Γιατί ο πολίτης δεν διαμαρτύρεται; Το μαρτυρικό σκοπευτήριο της Καισαριανής το είδα την Κυριακή μεσ' στο γκράφιτι, κανένας σεβασμός στους 200 εκτελεσμένους κουμμουνιστές. Και ταυτόχρονα ζητάμε επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα (μάλλον για περισσότερους τουρίστες). Για όλα αυτά και άλλα πάρα πολλά, πως είναι δυνατόν να μην λυπάται κανείς. Πως να μας σέβονται οι ξένοι και να μην γελούν μαζί μας; Λυπάμαι έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας, απενοχοποιώντας εαυτούς με την εύκολη δικαιολογία, ότι για όλα φταίν οι ξένοι. Και αφού λοιπόν φταίν οι ξένοι, εκδικούμαστε και μεις την χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου