Brexit: Η απάντηση της εργατικής τάξης και η αντίστροφη μέτρηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία είναι καθοριστικής σημασίας όχι μόνο για την ίδια αλλά και ευρύτερα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ποσοστό του 51.9% υπέρ του Brexit σε σχέση με το 48.1% υπέρ του Bremain ανατρέπει όλη την αστική πολιτική και οπορτουνιστική επιχειρηματολογία, ακόμη και για την κατανομή των ψήφων της νεολαίας, μια και έγινε μια προσπάθεια να δοθεί η εντύπωση ότι η νεολαία, που «κοιτάει προς τα μπρος, προς την πρόοδο», ψήφισε υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι φανερό ότι οι Βρετανοί αποφάσισαν την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως κάτω από το βάρος των συνθηκών, που επικρατούν στη Βρετανία. Τα στοιχεία αυτό το γεγονός επιβεβαιώνουν. Πρόκειται, όπως παραδέχτηκαν ακόμη και αστοί πολιτικοί σχολιαστές, για την απάντηση της εργατικής τάξης, των καταστρεμμένων τμημάτων των μικροαστικών στρωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη γενικότερη πολιτική, που εφαρμόζει η κυβέρνηση των Συντηρητικών.

Το ζήτημα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί η Βρετανία παρουσιάζεται ως μια χώρα, παραδοσιακά δημοκρατική, που έχει ανάπτυξη, που η οικονομία της πάει καλά, που είναι εκτός του ευρώ, επομένως …δεν υπήρχε κανένας λόγος οι Βρετανοί να ψηφίσουν υπέρ του Brexit.

Εδώ διαπιστώνουμε πως οι αστοί δημοσιολόγοι πέφτουν θύματα των ίδιων των μύθων που καλλιεργούν, το πώς η ανάλυσή τους παίρνει εξωταξικά χαρακτηριστικά και κατά συνέπεια είναι και απόλυτα δικαιολογημένη η αμηχανία που βρέθηκαν, πολύ περισσότερο που «κοιμήθηκαν» με την εντύπωση ενός Bremain και «ξύπνησαν» με ένα Brexit.

Μπροστά σ’ αυτό το γεγονός, της ταξικής αντιστοιχίας του Brexit, έφτασαν να αρνηθούν ακόμη και την αρχική τους τοποθέτηση για την αυτοκρατορική αντίληψη των Βρετανών, που ήταν μια αρχική δικαιολογία, αλλά και να αποσυνδέσουν το αποτέλεσμα ως ευθεία αντανάκλαση μιας ακροδεξιάς αντίληψης που κυριάρχησε στο Βρετανικό λαό. Έφτασαν ακόμη και να παραδεχτούν ότι η εθνικιστική πτέρυγα του Συντηρητικού κόμματος και το κόμμα του Φάρατζ προσπάθησαν να γίνουν «επιβάτες» ενός κύματος, που αντανακλούσε ένα πραγματικό ταξικό πρόβλημα.

Αυτή τη φορά το ταξικό τους ένστικτο λειτούργησε σωστά και συνέλαβε την πραγματική διάσταση του προβλήματος. Και το ανέδειξαν ως τέτοιο, γιατί είναι πραγματικό πρόβλημα, όχι μόνο για τη Βρετανία αλλά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτόν το λόγο άρχισαν να μεταθέτουν την ουσία του ζητήματος και να τονίζουν, ως ευχή, την αναγκαιότητα της ύπαρξης και ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεν αλλά και τη «διόρθωση των λαθών» δε, που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι τώρα, με ευθύνη κυρίως της Γερμανίας.

Το σημαντικό γεγονός είναι, πράγμα που αρχίζουν να το αναγνωρίζουν οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές, ότι το δημοψήφισμα χρησίμευσε για το Βρετανικό λαό ως μέσο για να εκφράσει την αντίθεσή του στην πολιτική που εφαρμόζεται, γι’ αυτό και παραμέρισε τα δύο βασικά κόμματα, το Συντηρητικό και το Εργατικό, του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ακόμη και η «πλάτη», που έβαλε το Εργατικό Κόμμα για το Bremain, δεν ήταν αρκετή για να ανατρέψει την έκφραση της δυσαρέσκειας, που επικρατεί στο Βρετανικό λαό, και ιδιαίτερα σε ξεχασμένες περιφέρειες, που δεν είναι και λίγες. Ιδιαιτέρως, σημασία έχει να σταθούμε στο Εργατικό Κόμμα, που η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν, ηγέτη της «Αριστερής» πτέρυγας του Εργατικού Κόμματος, πραγματοποιήθηκε ακριβώς για να εκφράσει και να κεφαλαιοποιήσει αυτήν τη δυσαρέσκεια, λόγω των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων, που επικρατούν πλέον στη Βρετανία και που έχουν φτάσει στο επίπεδο των ανισοτήτων που επικρατούν στις ΗΠΑ, αν δεν τις έχει ξεπεράσει.

Είναι γνωστό ότι για να περάσει το Bremain έπρεπε να ψηφίσει η εκλογική βάση του Εργατικού Κόμματος. Είναι φανερό, από το αποτέλεσμα, ότι η εκλογική βάση του Εργατικού Κόμματος δεν ακολούθησε την πολιτική θέση, που προώθησε ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος, βέβαια, έσπευσε να ζητήσει πρώτος εκλογές.

 

Αδιαμφισβήτητα το Brexit πρόκειται για μια ιστορικής σημασίας απόφαση, η οποία φέρνει στην επιφάνεια και τα διαλυτικά φαινόμενα, που επικρατούν πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι ιδιαιτέρως ορατά.

Η ανακοίνωση εκ μέρους του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ ότι η Βρετανία είναι υποχρεωμένη τώρα να υλοποιήσει την απόφαση, που πήρε ο Βρετανικός λαός, και να μη χαθεί χρόνος, γιατί το «μέσα είναι μέσα» και το «έξω είναι έξω», επομένως δεν επιτρέπεται καμία κωλυσιεργία εκ μέρους της Βρετανίας, αποσκοπεί στο να προλάβει την οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση αιτήματος δημοψηφίσματος από άλλες χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η «Νέα Σπορά» από τις πρώτες δημοσιεύσεις της είχε επισημάνει, εδώ και τέσσερα χρόνια, την εμφάνιση διαλυτικών φαινομένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και είχε τονίσει με έμφαση ότι εντείνεται η τάση «του απραγματοποίητου» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέρα από το γεγονός της έτσι κι αλλιώς αντιδραστικής φύσης της. Από τότε αυτά τα φαινόμενα εντάθηκαν. Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, οι πολύ χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που παρουσιάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η νέα ένταση των αντιθέσεων ανάμεσα στις κυρίαρχες δυνάμεις της, έδωσαν νέα έμφαση στα διαλυτικά φαινόμενα, που διατρέχουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τοπίο, το οποίο μας δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει ακόμη και την πρόκληση της επαναχάραξης νέων συνόρων μεταξύ των χωρών – μελών της. Η δε Βρετανία βρίσκεται μπροστά και πάλι στις αποσχιστικές τάσεις της Σκωτίας, που συνοδεύονται τώρα και με την επαναφορά από την πλευρά της Ιρλανδίας της ένωσης της Βόρειας Ιρλανδίας με την Ιρλανδία.

Είναι πολλοί αυτοί που εύχονται – όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, που κινούνται στη γενική γραμμή μιας πολιτικής κατεύθυνσης του «εάν οικοδομήσουμε μια δίκαιη Ευρωπαϊκή Ένωση κανείς δε θα φύγει» – να αλλάξει πολιτική η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλιώς δεν έχει μέλλον! Όλοι επικεντρώνονται πάνω στη στάση της Γερμανίας. Στην ίδια κατεύθυνση πλέον κινούνται και τα δεξιά κόμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και με τα ίδια ακριβώς λόγια.

Από την πλευρά μας επισημαίνουμε ότι η στάση, που αποφάσισε να κρατήσει η Κομισιόν απέναντι στη Βρετανία, η οποία ήταν ήδη επεξεργασμένη σε έγγραφο του Υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, η προσπάθεια να καταπνιγεί η έγερση νέων αιτημάτων για νέα δημοψηφίσματα, π.χ. ο Κομμουνιστικός Πόλος στη Γαλλία εδώ και πολύ καιρό έχει θέσει το αίτημα πραγματοποίησης δημοψηφίσματος με απαίτηση την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα γίνει πιο αντιδραστική. Και η θέση της «Νέας Σποράς» είναι ότι μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία πράγματι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξελιχτεί σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

 

Το δημοψήφισμα στη Βρετανία, πραγματοποιημένο από μια δεξιά κυβέρνηση, που στήριζε την παραμονή, σε παράλληλη στάση με το Εργατικό Κόμμα, έφερε στην επιφάνεια πολλά ερωτήματα σε πλατιές λαϊκές μάζες, στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής, που αναζητούν απαντήσεις. Το γεγονός, όμως, που κυριαρχεί στους λαούς της είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας αντιδραστικός, αντιλαϊκός οργανισμός, που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους.

Σ’ αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσει να απαντήσει η «Νέα Σπορά» με σειρά άρθρων της. Ένα από τα θέματα που θα την απασχολήσει είναι και η στάση του κομμουνιστικού Κινήματος.

Κλείνοντας αυτό το άρθρο να σημειώσουμε ότι για να ενεργοποιηθεί η απόφαση του δημοψηφίσματος πρέπει να έρθει στο Βρετανικό κοινοβούλιο για να επικυρωθεί. Από εκεί και μετά θα πρέπει να αρχίσουν οι συνομιλίες με την Κομισιόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αποχώρηση με βάση το άρθρο 50. Και εδώ παρατηρούνται διάφορα παιχνίδια από την πλευρά της Κομισιόν σχετικά με την τήρηση της διαδικασίας που πρέπει να ακολουθηθεί. Ωστόσο καταθέτουμε το άρθρο 50 για να γνωρίζουν οι αναγνώστες μας το περιεχόμενό της.

Το άρθρο αυτό προβλέπει τα παρακάτω:

1. Κάθε κράτος-μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση σύμφωνα με τις συνταγματικές του προβλέψεις.
2. Το κράτος-μέλος που αποφασίζει να αποχωρήσει οφείλει να γνωστοποιήσει την πρόθεσή του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Με βάση τις οδηγίες που θα δοθούν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η Ένωση θα διαπραγματευθεί και να συνομολογήσει συμφωνία με το κράτος, καθορίζοντας τις διευθετήσεις για την αποχώρησή του, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το πλαίσιο της μελλοντικής του σχέσης με την Ένωση. Η συμφωνία αυτή πρέπει να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης σύμφωνα με το άρθρο 218(3) της συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα πρέπει να συνομολογηθεί για λογαριασμό της Ένωσης από το Συμβούλιο, με ειδική πλειοψηφία, μετά τη σύμφωνη γνώμη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
3. Η εφαρμογή των Συνθηκών θα τερματισθεί για το εν λόγω κράτος από την ημερομηνία ισχύος της συμφωνίας αποχώρησης ή, ελλείψει αυτού, δύο χρόνια μετά τη γνωστοποίηση που αναφέρεται στην παράγραφο 2, εκτός και αν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σε συμφωνία με το ενδιαφερόμενο κράτος-μέλος, ομόφωνα αποφασίσει να παρατείνει αυτήν την περίοδο.
4. Για τους λόγους των παραγράφων 2 και 3, το μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή του Συμβουλίου που εκπροσωπεί το αποχωρόν κράτος-μέλος δεν θα συμμετάσχει στις συνομιλίες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή του Συμβουλίου ή στη λήψη αποφάσεων που το αφορούν.
   Ειδική πλειοψηφία πρέπει να ορισθεί σύμφωνα με το Άρθρο 238(3) της συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
5. Εάν το κράτος που αποχωρεί από την Ένωση ζητήσει να επανέλθει, το αίτημά του θα πρέπει να τεθεί υπό τη διαδικασία που αναφέρεται στο άρθρο 49.

πηγή:  neaspora.gr