Κριτική στις Θέσεις για το 20ο συνέδριο του ΚΚΕ

Του Θανάση Κανιάρη.

Τα αποτυπώματα της βαθιάς πολιτικής και ιδεολογικής κρίσης, με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπο το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια, είναι ευδιάκριτα στις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος για το 20^ο συνέδριο που δόθηκαν στη δημοσιότητα.

Στο παρόν άρθρο θα περιοριστούμε σε μια κριτική τοποθέτηση του Προλόγου των Θέσεων και του 1^ου κεφαλαίου (εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και συνέπειες), όπου η ανάλυση της διεθνούς κατάστασης με μεθοδολογικό εργαλείο το ιδεολόγημα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, όχι μόνο οδηγεί σε αντιφάσεις και σε αδυναμία κατανόησης της διεθνούς πραγματικότητας, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι υποτιμά το ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ως του κύριου εχθρού της ανθρωπότητας, του υπ΄αριθμό ένα υπεύθυνου για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που έχουν ξεσπάσει από τις αρχές του 2000 ως σήμερα που είχαν ως συνέπεια τη διάλυση κρατών, ανείπωτες καταστροφές των λαών-θυμάτων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και όξυνση όλων των εθνικών, περιφερειακών και διεθνών αντιθέσεων.

Ο Πρόλογος

Αυτό που προξενεί εντύπωση στο μικρό εισαγωγικό κείμενο των Θέσεων, είναι η γενικότητα του, η οποία φτάνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε αν στο τέλος του κειμένου, δεν υπήρχε η αναφορά για τα 100ντάχρονα του ΚΚΕ το 2018, ο αναγνώστης δεν θα ήταν σε θέση να καταλάβει ότι η ανάλυση αφορούσε την Ελλάδα. Για την ακρίβεια, το κείμενο αυτό, θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε κάθε χώρα, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά του πλανήτη ολόκληρου.

Ενδεικτικά στη σελίδα 3 αναφέρεται: « Το βασικό περιεχόμενο του θέματος του 20^ου Συνεδρίου συμπυκνώνεται στο εξής:

«Ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπροστά στο καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της ανάπτυξης της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία».

Είναι δυνατό από την φράση αυτή - το βασικό περιεχόμενο του θέματος του 20^ου συνεδρίου - να καταλάβει κάποιος, τι έγινε στην Ελλάδα από τον Απρίλη του 2013, όταν και πραγματοποιήθηκε το 19^ου συνέδριο, ως τις παραμονές του 20^ου συνέδριου; Και όμως την περίοδο αυτή, οι εργαζόμενοι της χώρας, οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, πέρασαν από την πυρά και το σίδερο των μνημονιακών πολιτικών, λαϊκά εισοδήματα βυθίστηκαν, οι άνεργοι εκτινάχθηκαν στο 1,5 εκατομμύριο, η κοινωνική ασφάλιση διαλύθηκε, οι συντάξεις τείνουν να γίνουν επιδόματα πτωχοκομείου, στην αγορά εμφανίστηκαν οι «μισθοί» των 100 ευρώ, παιδάκια λιποθυμούν από την πείνα, εξαθλιωμένοι κοιμούνται στους δρόμους σε θερμοκρασία 2 - 3^ων βαθμών.

Και όμως στις 4 σελίδες του Προλόγου, αυτή η εικόνα της ζοφερής κατάστασης που βιώνει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα τα τέσσερα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει. Οι τέσσερις προτάσεις-άξονες του 20^ου Συνέδριου (ανασύνταξη εργατικού κινήματος, ανάπτυξη κοινωνικής συμμαχίας, πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, εργατική εξουσία) αιωρούνται κυριολεκτικά στον αέρα, καθώς δεν υπάρχει η υλική βάση (οι αντικειμενικές διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία και την οικονομία) για να τις στηρίξει.

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τα ζητήματα στόχων και μέσων πάλης που αποτελούσαν το αντικείμενο της κριτικής μας τα τελευταία χρόνια, όπως π.χ η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος ή η ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας, πάνω σε πιο πρόγραμμα στόχων πάλης θα «πατήσουν» για να στείλουν τα πολιτικά τους μηνύματα στην κοινωνία; Γιατί η προβολή οικονομικών και συντεχνιακών αιτημάτων σε μια περίοδο κατά η την οποία η εργατική τάξη, ευρύτερα ο λαϊκός παράγοντας, δεχόταν πολιτική επίθεση σε όλες τις πλευρές και πτυχές της ζωής του, όχι μόνο την ταξική, κοινωνική συνείδηση δεν προάγει, αλλά αντίθετα, λειτουργεί αποπροσανατολιστικά.

Κοντολογίς, ο Πρόλογος των Θέσεων, πάσχει από την γνωστή ασθένεια του αριστερισμού. Γενικόλογες αναφορές, στις οποίες χωράνε οι πάντες και τα πάντα και αποφυγή-άρνηση του συγκεκριμένου. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, όπως έλεγε και ο Λένιν. Αλλά έτσι παραβιάζεται η διαλεκτική σχέση του γενικού με το ειδικό, του συγκεκριμένου με το αφηρημένο. Με λίγα λόγια παραβιάζεται η διαλεκτική που διέπει τις σχέσεις της κοινωνίας και της οικονομίας.

Κριτική στο πρώτο κεφάλαιο των Θέσεων: Εξελίξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και συνέπειες

Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από το διάβασμα του κεφαλαίου αυτού, είναι, ότι η ανάλυση της διεθνούς κατάστασης με βάση το μικροαστικό-αντιδραστικό ιδεολόγημα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, οδηγεί σε σύγχυση και αποπροσανατολισμό, με άμεση συνέπεια τον ιδεολογικό και πολιτικό αφοπλισμό του εργατικού-λαϊκού κινήματος, το οποίο δεν θα είναι σε θέση να ξεχωρίσει τους εχθρούς από τους φίλους.

Εντύπωση προκαλεί εξάλλου η περιγραφική-δημοσιογραφική παρουσία του κειμένου (σελ 5-20), το οποίο περιορίζεται σε παράθεση οικονομικών και στατιστικών στοιχείων, και ένα βάθος ανάλυσης των διεθνών εξελίξεων, που θα μπορούσε να βγει κάποιος σε οποιοδήποτε αστικό έντυπο, στις σελίδες του διεθνούς ρεπορτάζ.

Ο λαϊκός παράγοντας και ο ρόλος του στη διαμόρφωση των εξελίξεων, δεν υπάρχει στο κείμενο. Η δυναμική των πραγμάτων διαμορφώνεται και καθορίζεται αποκλειστικά από τις αστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που εκδηλώνονται σήμερα στα καυτά σημεία του πλανήτη, είτε πρόκειται για την Ουκρανία, είτε για την Μέση Ανατολή, την Κίνα, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία κλπ. Εύλογα προκύπτει το συμπέρασμα, ότι η ιστορική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική δράση, οι νόμοι κίνησης της ιστορίας και της κοινωνίας βρίσκουν την έκφραση τους στα πεδία εκδήλωσης των αστικών και οι ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και οι αντιθέσεων, ερήμην του λαϊκού παράγοντα και της ταξικής πάλης.

Πρόκειται για μια ευθεία αμφισβήτηση της μαρξιστικής θεωρίας, σύμφωνα με την οποία, κινητήριος μοχλός της Ιστορίας, είναι η πάλη των τάξεων: «Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν». (Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς: Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο).

Η παραποίηση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, δεν σταματά εδώ, καθώς, πίσω από την φράση «ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί», επιχειρείται η αποενοχοποίηση του ιμπεριαλισμού, πρώτα και κύρια του αμερικάνικου, ο οποίος έχει διαπράξει τρομερά, φρικώδη εγκλήματα σε βάρος δεκάδων χωρών του πλανήτη, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος. Πουθενά στο κείμενο δεν υπάρχει καταγγελία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού -του κύριου εχθρού της ανθρωπότητας τα τελευταία 70 χρόνια- με το σαθρό επιχείρημα «δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστή».

Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη το κείμενο παρέμβασης του αείμνηστου Θανάση Παπαρήγα στον προσυνεδριακό διάλογο του 16^ου συνέδριου, όπου ευθέως προειδοποιούσε από το 2000 για τον κίνδυνο, οι φιλοϊμπεριαλιστικές απόψεις να βρουν αντανάκλαση και μέσα στις ίδιες τις γραμμές του ΚΚΕ, τότε το ζήτημα παραγίνεται σοβαρό.

Η αποενοχοποίηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, επιχειρείται π.χ στην ανάλυση που γίνεται στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, στο κυπριακό, στην αντιπαράθεση των ΗΠΑ με τη Ρωσία.

Στο κεφάλαιο «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και ο κίνδυνος πολεμικής εμπλοκής» αναφέρεται: «Η ελληνική αστική τάξη και η ελληνική κυβέρνηση προωθούν ήδη ενεργά τα σχέδια του ΝΑΤΟ στην περιοχή (αρμάδα στο Αιγαίο, αξιοποίηση βάσεων, στήριξη επιχειρήσεων σε Βαλκάνια, Ουκρανία κλπ.). Η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας».

Να αναφέρεσαι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και να προτάσεις ως κύριο τις αντιθέσεις της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη, χωρίς την παραμικρή επισήμανση για τον κυρίαρχο και καθοριστικό ρόλο του αμερικάνικου παράγοντα στη διαμόρφωση των εξελίξεων και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, αυτό αποτελεί ιστορική και πολιτική παραποίηση.

Όπως παραποίηση αποτελεί και η ανάλυση για το κυπριακό σύμφωνα με την οποία: «Στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Κύπρου, καθώς και του αρνητικού ρόλου που έπαιξαν και παίζουν διαχρονικά έως σήμερα για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, αναπτύσσονται αρνητικοί σχεδιασμοί για τους λαούς».

Ώστε το κυπριακό πρόβλημα υπήρξε πρωτίστως προϊόν των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Κύπρου, καθώς και -προσέξτε φράση- του αρνητικού ρόλου (;;;) των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Οι αρχιτέκτονες της κυπριακής τραγωδίας, κατά τις Θέσεις, απλώς… έπαιξαν αρνητικό ρόλο! Όπως, κατά τη Ρεπούση, ο… συνωστισμός των Ελλήνων στο λιμάνι της Σμύρνης, όταν στην πόλη είχαν εισβάλει οι τσέτες.

Τι ωραία που πλαστογραφείται η ιστορία. Και στη Σμύρνη και στην Κύπρο.

πηγή: ergatikosagwnas.gr