ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ: ΦΟΡΕΑΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ή ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

του Σπύρου Πολιτάκη

 

Η παράδοση αναφέρει ότι την ώρα που ο Μωάμεθ ο πορθητής πολιορκούσε τα τείχη της Πόλης , το ιερατείο συζητούσε αν οι άγγελοι είναι αρσενικοί ή θηλυκοί.

  Αυτός ο συνειρμός έρχεται αναπόφευκτα στο μυαλό μουκάθε φορά που βλέπω τα αιτήματα των συνδικαλιστικών φορέων που καλούν τα μέλη τους να απεργήσουν.

 Γιατί το να ζητάς να βελτιώσεις για παράδειγμα το εκπαιδευτικό σύστημα με αιτήματα όπως : αύξηση της δαπάνης για την παιδεία , μόνιμοιδιορισμοί, συλλογικές συμβάσεις, μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια που  έχουν επιβληθεί από τους δανειστές ,είναι το ίδιο με το να προσδοκάς από κάποιον που τον έχουν πετάξει στη θάλασσα δεμένο χειροπόδαρα, να κολυμπήσει και να σωθεί.

 Αφενός  ο χαρακτήρας των αιτημάτων συγκρούεται αναπόφευκτα με την επιβληθείσα δημοσιονομική πολιτική, αφετέρου -με το νόμο 4334/2015 ψηφισμένο από 223 βουλευτές- το ελληνικό κράτος δε μπορεί να πάρει καμία απόφαση που επηρεάζει το μνημόνιο χωρίς να ρωτήσει την τρόικα. Άρα ζητάμε τι και από ποιους;

 Δεν τα γνωρίζουν άραγε αυτά οι σεβαστοί συνδικαλιστές μας;

 Και βέβαια τα γνωρίζουν. Βρίσκονται όμως στο εξής  δίλημμα: ή πρέπει να αυτοκαταργηθούν αναγνωρίζοντας την αδυναμία τους να παρέμβουν ουσιαστικά, ή,  να διατηρήσουν για όσο ακόμη μπορούν την θεσμική τους υπόσταση και την επιρροή τους , υποστηρίζοντας το ανέφικτο. Επιλέγουν όπως ήταν αναμενόμενο το δεύτερο.

 Υπάρχει όμως και μια τρίτη επιλογή .Μια επιλογή αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού που προϋποθέτει την υπέρβαση της κομματικής γραμμής. Να πουν την αλήθεια. Ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε απολύτως τίποτα , αν δεν ανατρέψουμε πρώτα ολόκληρο το πλαίσιο των περίπου 380 μνημονιακών νόμων, που πέρασαν από το 2010 και μετά. Και ότι το πρώτο βήμα για να φτάσουμε στην ανατροπή , είναι να ενωθούν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων κάτω από ένα και μόνο κοινό αίτημα , να ξαναπάρουμε τον έλεγχο της χώρας.

 Γιατί δυστυχώς, όσο και να σοκάρει ο όρος , η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή.

  Όποιος πιστεύει ότι η δυνατότητα επιβολής του ισχυρού στον αδύναμο , γίνεται μόνο με στρατιωτικές δυνάμεις, είναι σαν να δέχεται ότι ο ιμπεριαλισμός ολοκλήρωσε τον κύκλο του κάπου στα 1950-60 με το τέλος της αποικιοκρατίας.

 Κατοχή άλλωστε με νομικοπολιτικούς όρους ,σύμφωνα με την έγκυρηεγκυκλοπαίδεια δημοσίου διεθνούς δικαίου του ινστιτούτου maxplanck(1982), είναι η ανάληψη ή εκμετάλλευση της φυσικής κυριότητας. με την έννοια του πραγματικού ελέγχου στην επικράτεια άλλου κράτους ή τμημάτων αυτού.Μήπως υπάρχει κάποιος να ισχυριστεί ότι δε συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα από το πρώτο κιόλας μνημόνιο;

 Μήπως μας εξήγησε κάποιο κόμμα τι σημαίνει η  «αμετάκλητα και άνευ όρων παραίτηση από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας»,που υπογράφηκε το Μάιο του 2010;Σημαίνει απλά ότι οι δανειστές δε μας αντιμετωπίζουν πια σαν κυρίαρχο κράτος , αλλά σαν ιδιώτη , σαν επιχείρηση. Και άρα , έχουν το δικαίωμα να μας θέσουν υπό εκκαθάριση , δηλαδή να  αποσπάσουν τα δημόσια και ιδιωτικά  περιουσιακά στοιχεία της χώρας. Και επειδή αυτά τα στοιχεία κάπου πρέπει ν’ ανήκουν, δημιούργησαν τον ΕΜΣ.

  Και όμως , υπάρχουν κύκλοι που αρνούνται  το προφανές για τον απλό Έλληνα πολίτη. Ρωτήστε για παράδειγμα κάποιον επίσημο εκπρόσωπο  οποιουδήποτε κόμματος του κοινοβουλίου. Είμαστε σε καθεστώς κατοχής; Η απάντηση που θα πάρετε θα είναι κατηγορηματικά αρνητική. Γιατί άραγε;

 Πρώτα απ’ όλα γιατί αν το παραδεχόταν , θα σήμαινε αυτόματα ότι το κόμμα του συμμετέχει ενεργά σε ένα κατοχικό κοινοβούλιο , και με την ψήφιση ή καταψήφιση των νόμων (είναι αδιάφορο), νομιμοποιεί την εξαθλίωση του ελληνικού λαού και την εκποίηση του κράτους προς όφελος τρίτων. 

Και δεύτερον γιατί η παραδοχή μιας τέτοιας άποψης , επιβάλλει  την άμεση στράτευσή του στην ανατροπή αυτού του καθεστώτος.Ποιός είναι διατεθειμένος να το κάνει;

  Έτσι λοιπόν συνειδητά και με πρόθεση ο κάθε συνδικαλιστικός φορέας , περιχαρακώνεται στα του οίκου του, και αρκείται να αναμασά αιτήματα που αν κάποτε είχαν  απήχηση και δυναμική, σήμερα αποτελούν απλά ντουφεκιές στον αέρα. Στη συνέχεια , ερμηνεύοντας κατά το δοκούν την ολοένα και μικρότερη συμμετοχή του κόσμου στις απεργίες , που δεν έχει πια τη δυνατότητα να χάνει μεροκάματο χωρίς να ελπίζει σε τίποτα,  έχει έτοιμη την απάντηση: Εμείς κάνουμε αυτό που πρέπει , αλλά ο κόσμος δεν ακολουθεί.

  Μα αυτό ακριβώς δεν επιδιώκει το κάθε σύστημα εξουσίας; Αυτή δε είναι η χαρά του κάθε καταπιεστή;  Να έχει απέναντί του ένα πολυδιασπασμένο , ασυντόνιστο , απόλυτα ελεγχόμενο κίνημα; Με διεκδικήσεις εκ των πραγμάτων ατελέσφορες, ή ακόμη καλύτερα 

αλληλοσυγκρουόμενες; Την κορύφωση του ελέγχου και της χειραγώγησης βιώνουμε με την πρώτη φορά αριστερά, όπου οι συνδικαλιστικές παρατάξεις του Σύριζα δηλώνουν πρωτοπόρες στην ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.

  Γινόμαστε έτσι μάρτυρες και πρωταγωνιστές του απόλυτου παραλογισμού: όσο πιο πολλά χάνουμε τόσο λιγότερο αντιστεκόμαστε. Καταφέραμε  το περήφανο σύνθημα «ψωμί-παιδεία-ελευθερία να ευτελιστεί στο: «να γίνουν σεβαστές οι κόκκινες γραμμές» .Πότε άλλοτε χάθηκαν μαζικά τόσα δικαιώματα και κατακτήσεις, ποιανού λαού, ποιας χώρας , σε τόσο λίγο χρόνο σε ειρηνική περίοδο; Ποια άλλη χώρα στον κόσμο βρέθηκε σε κατάσταση οικονομικής ύφεσης για επτά συναπτά έτη ; Και όμως, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια δεν κουνιέται φύλλο.

  Μήπως τελούμε εν υπνώσει; Μήπως νομίζουμε ότι αυτό που ζούμε είναι ένα φυσικό φαινόμενο που θα εκτονωθεί από μόνο του; Μήπως πιστεύουμε ότι ανήκουμε σε μια ξεχωριστή κοινωνική ομάδα που θα καταφέρει να σωθεί από την καταστροφή λόγω της μεγαλοψυχίας του θύτη;

 Το 2009 όταν η κρίση ξεκινούσε , η ανεργία ήταν στο 9%, ενώ τώρα βρίσκεται επίσημα στο 25%, και ανεπίσημα στο 35%, με 500.000 συνανθρώπους μας να αμείβονται από 100 έως 400 ευρώ το μήνα, οι οποίοι βέβαια δηλώνονται ως εργαζόμενοι.Από τότε,300.000 συμπολίτες μας -κυρίως νέα παιδιά -έχουν μεταναστεύσει  , οι αυτοκτονίες είναι στην ημερήσια διάταξη, η υπογεννητικότητα καλπάζει, ένας στους τρείς συνανθρώπους μας ζει με εισόδημα κάτω από τα όρια της φτώχιας , δεκάδες χιλιάδων επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο, και έπεται και συνέχεια.  Όλα αυτά σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

  Αλλά ξέχασα, εμείς ανήκουμε στους δημοσίους υπαλλήλους, την κύρια δεξαμενή άντλησης ψήφων για κάθε κυβέρνηση. Άρα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα σωθούμε κατ’ εξαίρεση, μέσα στον κατακλυσμό. Ειδικά αν χωθούμε κάτω από την ομπρέλα κάποιου κομματικού μηχανισμού, ξεπουλώντας βέβαια την αξιοπρέπειά μας. Ας διεκδικήσουμελοιπόν το πάγωμα της αξιολόγησης , τη μείωση του ωραρίου μας και ας φτιάξουμε το μικρόκοσμό μας , αδιαφορώντας για τα παιδιά μας  που θα μεταναστεύσουν κι αυτά, για τους γονείς μας πουήδη δε μπορούν ν’ αγοράσουν τα φάρμακά τους, για τα εγγόνια μας που δε θα γεννηθούν, για τη χώρα που ρευστοποιείται και αλλάζει χέρια , και θα παραδοθεί σαν οικόπεδο ξένης ιδιοκτησίας στη γενιά που έρχεται.

  Μήπως ήρθε πια η ώρα ν’ αντικρίσουμε κατάφατσα την ουσία του  προβλήματος , ν’ αναλάβουμε την ευθύνη που μας αντιστοιχεί , να πάψουμε να εμπιστευόμαστε πρόσκαιρους σωτήρες; Για φανταστείτε όλους τους εργαζόμενους με ένα και μόνο κοινό σύνθημα: το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής  σαν πολίτες , σα λαός και σαν έθνος. Την κήρυξη μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας,  μέχρι την κατάρρευση όχι μόνο της συγκεκριμένης κυβέρνησης, αλλά ολόκληρου του εξουσιαστικού μηχανισμού των μνημονίων που κλωνοποιείται στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας και την καταστρέφει.

Μήπως ήρθε πια η ώρα ν’ αποδεσμευτούμε από τις ύποπτες όσο και ραγιάδικες αντιλήψεις που μας βυθίζουν στην απελπισία και την αδράνεια: δε γίνεται τίποτα,  δε μπορούμε να τα βάλουμε με τους δυνατούς , έτσι είναι ο καπιταλισμός.Μήπως είναι πια καιρός να χειραφετηθούμε από την κηδεμονία των κομμάτων και των παραφυάδων τους, και να καθορίσουμε εμείς τον τρόπο διεκδίκησης με βάση την επιστημονική γνώση , τη λογική και την κοινωνική εμπειρία;Να σκεφτούμε λεύτερα , για να σκεφτούμε σωστά;

  Οι διεθνείς οικονομολόγοι και αναλυτές , χαρακτηρίζουν την παγκόσμια κρίση που ζούμε , τερματικού τύπου. Ή θ’ αποφασίσουμε να σταθούμε στο ύψος του ρόλου  μας σα δάσκαλοι, γονείς και παιδαγωγοί, ή θα στεκόμαστε «δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα να περιμένουμε ένα θάμα». Και όταν οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι να γαλουχήσουν τη νέα γενιά με αξίες και ιδανικά είναι δειλοί και φοβισμένοι , η κοινωνία δε μπορεί παρά να είναι καταδικασμένη.

  Επιτέλους είναι καιρός να τολμήσουμε την αλλαγή πορείας της χώρας, προς τη μία και μοναδική σωστή κατεύθυνση. Την υπεράσπιση των συμφερόντων της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ή θα σωθούμε όλοι μαζί ή κανένας.