Ο άλλοτε «πράσινος» ΣΥΡΙΖΑ σαρώνει περιβάλλον και ελεύθερους χώρους

Της Ηλέκτρας Κλείτσα

Τα χρόνια του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ έχουν σημαδευτεί από την ακόμη μεγαλύτερη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, τις διαρκείς περικοπές και βέβαια την τεράστια  αίσθηση ήττας και προδοσίας που προκάλεσε η υποταγή της κυβέρνησης στους δανειστές. Την ίδια ώρα όμως, οι εργαζόμενοι και οι κατακτήσεις τους δεν είναι το μόνο θύμα των πολιτικών της κυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε μιλούσε όχι μόνο στο όνομα της πλειοψηφίας της κοινωνίας, των δικαιωμάτων και των αναγκών της, αλλά και στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, επιχειρεί το τελευταίο διάστημα να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από το φυσικό πλούτο της χώρας και τους ελεύθερους δημόσιους χώρους. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η επιλογή αυτή δεν αποτελεί συμμόρφωση στις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά «δώρο» στην εγχώρια ελίτ και τα συμφέροντά της.

Πάρκο Γουδί – Υμηττός

Μια τέτοια περίπτωση είναι η ανακοινωνέμη πρόθεση της κυβέρνησης να μεταφέρει το γήπεδο του Παναθηναϊκού στο χώρο του πάρκου Γουδί. Παρά τις αλλοτινές εξαγγελίες για μετατροπή του σε Μητροπολιτικό Πάρκο, μια επιλογή που αν υλοποιηθεί θα βελτιώσει σημαντικά την ποιότοτα ζωής των κατοίκων όλου του Λεκανοπεδίου, ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά επιλέγει να χαρίσει ένα οικόπεδο – φιλέτο στην  «ΠΑΕ Παναθηναϊκός» και τον Αλαφούζο.

Μάλιστα, στην ανακοίνωσή του για τη μεταφορά του γηπέδου στο Γουδί, ο πρωθυπουργός είχε το θράσος να ανακοινώσει ταυτόχρονα και την «υλοποίηση» του Μητροπολιτικού Πάρκου! Λες και είναι δυνατό να έχεις ένα γήπεδο με όλες τις σχετικές εγκαταστάσεις (από δρόμους και πάρκινγκ μέχρι εμπορικά κέντρα) μέσα σε ένα Μητροπολιτικό Πάρκο!

Το Πάρκο Γουδί αποτελεί στην ουσία τη συνέχεια του Υμηττού μέσα στην πόλη. Πρόκειται για μια έκταση 4.500 στρεμμάτων, που σύμφωνα με μελέτες του Πολυτεχνείου, αν ενοποιηθεί και αποκτήσει ψηλή βλάστηση, μπορεί να μειώσει αισθητά την ατμοσφαιρική ρύπανση σε όλη τη γύρω περιοχή, να βελτιώσει την ποιότητα του αέρα, να μειώσει την ηχορύπανση, να ρίξει τη θερμοκρασία ως και 3 βαθμούς Κελσίου στις κοντινές περιοχές.

 

Μπορεί επίσης να αποτελέσει ένα σημαντικό χώρο αναψυχής και επαφής με τη φύση, όχι μόνο για τους κατοίκους των γειτονικών περιοχών, αλλά και για όλους τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου, έναν ελεύθερο χώρο, από αυτούς που όσο απαραίτητοι είναι για την ποιότητα ζωής των κατοίκων της περιοχής, άλλο τόσο λιγοστεύουν.

Πέρα όμως από την τεράστια σημασία της υλοποίησης του Μητροπολιτικού Πάρκου Γουδί, η οποία δεν είναι δυνατό να υπάρξει μαζί με το γήπεδο, η παραπάνω εξέλιξη βάζει όπως δείχνουν τα πράγματα, οριστικά ταφόπλακα πάνω από το ισχύον Προεδρικό Διάταγμα(187/2011) για την προστασία του Υμηττού. Πρόκειται για ένα Π.Δ., το οποίο παρά τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, παρέχει μια αρκετά ισχυρή προστασία, τουλάχιστον για τον πυρήνα του ορεινού όγκου και του οικοσυστήματός του. Η περιοχή του πάρκου Γουδί, αποτελεί τμήμα του Υμηττού και περιλαμβάνεται στο Π.Δ. (Δ Ζώνη Προστασίας).

Φυσικά, η κυβέρνηση γνωρίζει ήδη από το 2015 ότι το Π.Δ. βρίσκεται σε κίνδυνο, μετά από την προσφυγή εναντίον του στο Συμβούλιο της Επικρατείας μιας σειράς δήμων, που ζητάνε την ακύρωσή του. Και βέβαια, η πρόθεση των Δήμων αυτών (πρώτος εκ των οποίων ήταν ο Δήμος Κορωπίου) είναι να επεκταθούν προς το βουνό, υποβαθμίζοντας και τσιμεντοποιώντας το ακόμη περισσότερο. Η τυπική δικαιολογία όμως, ήταν ότι το Π.Δ. δε διαθέτει Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ).

Τι θα περίμενε κανείς να κάνει μια «αριστερή» και «περιβαλλοντικά φιλική» κυβέρνηση σε αυτή την περίπτωση; Μα προφανώς, να συντάξει χωρίς καμία καθυστέρηση τη σχετική Μελέτη, πριν καν φτάσει το θέμα στο Σ.Τ.Ε. Και τι έχει κάνει η κυβέρνηση σχετικά με το θέμα μέχρι σήμερα; Επι της ουσίας, τίποτα απολύτως. Όταν τελικά αποφάσισε να παραγγείλει τη Μελέτη, ήταν ήδη πολύ αργά. Και σήμερα, η εξαγγελία για τη μεταφορά του γηπέδου στο Πάρκο Γουδί, αποτελεί έναν ακόμη παράγοντα σύγχυσης και κωλυσιεργίας πάνω στο θέμα.

Από την «ευαίσθητη», «οικολογική» μας κυβέρνηση, δεν απειλείται μόνο το αίτημα των κατοίκων της περιοχής και του περιβαλλοντικού κινήματος για την υλοποίηση του Μητροπολιτικού Πάρκου στο Γουδί, αλλά και το τεράστιας οικολογικής σημασίας δασικό οικοσύστημα του Υμηττού! Ή τουλάχιστον, ό,τι έχει απομείνει από αυτό…

Νέα Φιλαδέλφεια

Άλλο ένα γήπεδο (αυτό της ΑΕΚ – γιατί δεν μπορείς να έχεις ικανοποιημένο μόνο τον Αλαφούζο, ή μόνο το Μελισσανίδη) σχεδιάζει η κυβέρνηση στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας. Ένα γήπεδο – χάρισμα ουσιαστικά στη Δικέφαλος ΑΕ του Μελισανίδη, το οποίο δε θα κάνει απλά δυσκολότερη τη ζωή των κατοίκων της γύρω περιοχής, αλλά θα βάλει σε σοβαρό κίνδυνο, το ήδη υποβαθμισμένο περιβάλλον της.

Ένα τσιμεντένιο μεγαθήριο, θα «φυτευτεί» ανάμεσα στο Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας («κλέβοντάς» του έξι στρέμματα και αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο για άλλα 24 στρέμματα στο μέλλον) και τον παραδοσιακό προσφυγικό οικισμό της πόλης. Αυτά βέβαια, είναι όσα προβλέπονται από τα ανακοινωμένα σχέδια. Γιατί είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως ένα γήπεδο 32.000 θέσεων θα «αρκεστεί» στις 180 θέσεις πάρκινγκ που ήδη υπάρχουν, ή στους στενούς δρόμους που το περικλείουν. Στην πράξη, όλοι καταλαβαίνουν ότι η κατασκευή του γηπέδου μέσα στον οικιστικό ιστό, χωρίς μεγάλες οδικές αρτηρίες, χωρίς κοντινό μέσο σταθερής τροχιάς, με περιορισμένες θέσεις στάθμευσης, θα εξαφανίσει τόσο τον προσφυγικό οικισμό, όσο και το Άλσος (κι όχι βέβαια μόνο τα 6 στρέμματα που προβλέπονται) ή τουλάχιστον θα αφήσει ένα μικρό ενθύμιο από την αλλοτινή τους ύπαρξη.

Όσο για τη δημοτική αρχή της Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκιδώνας, που μέχρι σήμερα, παρά τις παλινωδίες της, έδειχνε να αντιστέκεται στους τραμπουκισμούς και τις απειλές από τον οπαδικό στρατό του Μελισσανίδη, σύμφωνα με την κυβέρνηση, δεν έχει πλέον κανένα λόγο στην υπόθεση. Τα μέσα με τα οποία η δημοτική αρχή προσπαθούσε μέχρι σήμερα να βάλει εμπόδια στην υλοποίηση του θηριώδους γηπέδου, ήταν κατά βάση νομικά. Ανάμεσά τους ήταν η άρνηση της να υπογράψει την υψομετρική μελέτη του γηπέδου. Η άρνηση αυτή, ανεξάρτητα από το αν εμπίπτει στη δικαιοδοσία του δήμου, θα ήταν λογική ακόμη κι αν δεν ίσχυαν όλα τα υπόλοιπα, αφού μιλάμε για ένα γήπεδο που αγγίζει τα 30 μέτρα, όταν τα διπλανά προσφυγικά σπίτια δεν ξεπερνούν τα 8,5!

Κι όμως! Η «περιβαλλοντικά ευαίσθητη» κυβέρνηση, έλυσε κι αυτό το πρόβλημα! Ως γνωστό, η κυβέρνηση μας νοιάζεται για το περιβάλλον και ολοκληρώνει επί τέλους το νομοσχέδιο για τους δασικούς χάρτες. Και μέσα σ αυτό (!) εντάσσει τροπολογία, με βάση την οποία η αρμοδιότητα έγκρισης υψομετρικών και άλλων μελετών για μεγάλες αθλητικές εγκαταστάσεις, περνάει από τους δήμους στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών! Απλά πράγματα!

Οι δύο παραπάνω περιπτώσεις, αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα της απύθμενης υποκρισίας της κυβέρνησης. Γιατί κανένας δανειστής, κανένας «εταίρος» δεν απαίτησε την κατασκευή θηριωδών γηπέδων πάνω στους τελευταίους ελεύθερους χώρους της Αττικής. Αυτά τα απαιτούν οι εγχώριοι επιχειρηματίες, στους οποίους η κυβέρνηση (και βέβαια η ελληνική κοινωνία) δε χρωστάνε απολύτως τίποτα!

Σκουριές

Κι αν το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, ή το Πάρκο Γουδί, ακόμη και ολόκληρος ο Υμηττός, μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό της «ανάπτυξης», τι μπορεί να πει κανείς για τις Σκουριές της Χαλκιδικής; Πρόκειται ίσως για ένα από τα κορυφαία περιβαλλοντικά εγκλήματα, τα οποία ολοκληρώνει η κυβέρνηση, ακολουθώντας επί της ουσίας τον δρόμο των προκατόχων της.

Αυτή τη στιγμή στη Βορειοανατολική Χαλκιδική, αποψιλώνεται ένα αρχέγονο δάσος, για να δώσει τη θέση του σε γιγάντιους λάκκους, τεράστια ρύπανση του εδάφους και του αέρα, της θάλασσας, των ποταμών και του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα και καταστροφή των παραδοσιακών επαγγελμάτων της περιοχής, όπως η αλιεία, η μελισσοκομεία, η γεωργία, η κτηνοτροφία, κ.α.

Παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες, ότι θα ακύρωνε το καταστροφικό έργο, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την οδό της «νομιμότητας», προσπαθώντας να πείσει ότι θα καταφέρει να σταματήσει την εξόρυξη, χωρίς να αντιπαρατεθεί με την εταιρεία, αλλά πατώντας πάνω στις «παρανομίες» της. Ο δρόμος αυτός δεν οδήγησε πουθενά γιατί φυσικά στις νομικές στρακαστρούκες του ΣΥΡΙΖΑ, η εταιρεία απαντά με το βαρύ πυροβολικό των τετελεσμένων που προκαλεί στο βουνό. Τους τελευταίους μήνες, το Υπουργείο Περιβάλλοντος κατάφερε να διαλύσει ακόμη και τις τελευταίες αυταπάτες, ακόμη και των πιο καλοπροαίρετων. Αντιγράφουμε παρακάτω αποσπάσματα Δελτίου Τύπου του «Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων»:

«Το Υπουργείο Περιβάλλοντος προτίθεται να προβεί στην αδειοδότηση της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός, παράλληλα με την προσφυγή σε διαιτησία που θα κρίνει αν η εταιρεία παραβιάζει τη σύμβασή της με το Δημόσιο. Αυτό δήλωσε ο Υπουργός ΠΕΝ Γιώργος Σταθάκης στο Δήμαρχο και δημοτικούς συμβούλους του Δήμου Αριστοτέλη που τον επισκέφτηκαν στις 31.1.2017…»

«Ο Υπουργός δήλωσε οτι έχει τις εξής επιλογές: 

α) την ακύρωση της ΚΥΑ Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων 201745/2011 και καταγγελία της σύμβασης, που ‘’είναι ενέργεια πολιτικά και οικονομικά μη συμβατή’’,

β) την προσφυγή στη διαιτησία με θέμα την παραβίαση της μεταλλουργίας flash smelting και 

γ) την αποδοχή των θέσεων της εταιρείας με πλήρη αδειοδότηση της επένδυσής της. Δήλωσε επίσης: ‘’Οι κεντρικές άδειες του έργου έχουν ήδη δοθεί περίπου σε ποσοστό 75% μέχρι αυτή τη στιγμή. Δεν έχει νόημα να μην δώσουμε και τις άλλες’’.»

Η μέθοδος flash smelting, την οποία η εταιρεία πρέπει να αποδείξει ότι θα χρησιμοποιήσει (δεδομένου ότι η εναλλακτική μέθοδος της κυάνωσης δεν είναι μόνο περιβαλλοντικά καταστροφική, αλλά και μη αποδεκτή νομικά) είναι πρακτικά ανεφάρμοστη, σύμφωνα με απόφαση του ίδιου του Υπουργείου Περιβάλλοντος. Τα πετρώματα της Χαλκιδικής, έχουν πολύ υψηλή περιεκτικότητα σε αρσενικό (8% ενώ το όριο σε ανάλογες μονάδες παγκόσμια είναι το 0,3%!).

Έτσι, έχουμε στην πραγματικότητα ένα Υπουργείο, που ξέρει πολύ καλά ότι η εταιρεία όχι μόνο λέει ψέματα, αλλά δεν είναι καν σε θέση να τα καλύψει με νομιμοφανή τρόπο. Και παρόλα αυτά, εξακολουθεί να μοιράζει άδειες, γιατί η καταγγελία της σύμβασης «είναι ενέργεια πολιτικά και οικονομικά μη συμβατή»! Προσφεύγει για τα μάτια του κόσμου σε διαιτησία σε σχέση με τη μεταλλουργία flash smelting, αλλά ταυτόχρονα θεωρεί ότι «δεν έχει νόημα» να μη δώσει και τις υπόλοιπες άδειες, αφού ήδη έχει δοθεί το 75%!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας έρθει στην κυβέρνηση με ένα από τα βασικά του συνθήματα τον τερματισμό της καταστροφικής εξόρυξης, θεωρεί πλέον ότι όλα όσα έλεγε κάποτε… δεν έχουν πλέον νόημα. Μάλλον δεν εκπλήσσεται κανείς…

Βόλος – καύση RDF

Ένα άλλο από τα βασικά θέματα για τα οποία υποτίθεται ότι πάλευε ο «πράσινος» ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το θέμα της εναλλακτικής διαχείρισης των απορριμμάτων. Εναντιωνόταν υποτίθεται στη μέχρι στιγμής διαδεδομένη πρακτική των ΧΥΤΑ, αλλά και των αμέτρητων χώρων ανεξέλεγκτης απόθεσης απορριμμάτων που εξακολουθούν να υπάρχουν σε πολλές περιοχές της χώρας. Εναντιωνόταν επίσης στην εξαιρετικά επικίνδυνη μέθοδο της καύσης των απορριμμάτων για την παραγωγή ενέργειας. Προσπαθούσε να πείσει, ότι το πρόγραμμά του για τη διαχείριση απορριμμάτων περιλάμβανε τη μαζική επέκταση του διαχωρισμού τους στην πηγή, της ανακύκλωσης, της κομποστοποίησης, κλπ.

Σήμερα, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, όχι μόνο έχει «ξεχάσει» τα παραπάνω, αλλά δίνει άδεια στην ΑΓΕΤ στο Βόλο να παράγει μέρος της ενέργειας που απαιτείται για τη λειτουργία του, καίγοντας RDF. Πρόκειται για επεξεργασμένα, συμπιεσμένα, σύμμεικτα απορρίμματα, που περιέχουν σχεδόν τα πάντα, εκτός από μεταλλικά αντικείμενα. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, υπάρχουν υπόνοιες, ότι μέσα στα «αθώα» αστικά απορρίμματα, μια σειρά βιομηχανίες «κρύβουν» τα τοξικά, βιομηχανικά τους απόβλητα.

Και επειδή αυτές τις δουλειές ή τις κάνεις, ή δεν τις κάνεις, η άδεια αφορά την καύση όχι 5 ή 10, αλλά 200.000 τόνων RDF το χρόνο! Αν αυτά τα σχέδια υλοποιηθούν, το αποτέλεσμα θα είναι η έκλυση μεγάλων ποσοτήτων επικίνδυνων ουσιών, όπως διοξίνες, βαρέα μέταλλα, αιωρούμενα μικροσωματίδια, κ.α., στην ατμόσφαιρα της περιοχής και βέβαια στα υπέργεια και υπόγεια νερά, στο έδαφος και από εκεί… στα πιάτα όλων μας, δεδομένου ότι η Θεσσαλία παραμένει μια περιοχή με σημαντικές γεωργικές δραστηριότητες! Οι ουσίες αυτές προκαλούν πολλές μορφές καρκίνου καθώς και μια σειρά ασθένειες του νευρικού, αναπνευστικού, καρδιαγγειακού συστήματος κ.α.

Μόλις λίγα χρόνια πριν, ο Βόλος βρέθηκε αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο δημιουργίας εργοστασίου καύσης απορριμμάτων, από την εταιρεία ENGAL, στην περιοχή του Βελεστίνου. Το σχέδιο περιλάμβανε όχι μόνο την καύση του RDF που θα παραγόταν στην περιοχή, αλλά και την εισαγωγή τεράστιων ποσοτήτων από την Ιταλία! Οι κινητοποιήσεις της τοπικής κοινωνίας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ακύρωση του σχεδίου, με τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ενάντια στην επένδυση! Σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να ολοκληρώσει την καταστροφή…

Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο βάζει σε τεράστιο κίνδυνο τη δημόσια υγεία των κατοίκων της περιοχής, αλλά δίνει άλλο ένα ισχυρό χτύπημα στην αλλοτινή του θέση για ανάκτηση και ανακύκλωση των σκουπιδιών, τερματίζει κάθε σκέψη για βιώσιμη, εναλλακτική, περιβαλλοντικά φιλική διαχείριση των απορριμμάτων.

Μεταλλεία Δελφών

Ένα από τα τελευταία περιβαλλοντικά εγκλήματα στα οποία έβαλε τη σφραγίδα της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο χαρακτηρισμός της Ιτέας ως «μεταλλευτικό λιμάνι», που νομιμοποιεί πλέον την επί χρόνια παράνομη -αν και διαρκή- μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή. Παρά το γεγονός ότι η ευρύτερη περιοχή των Δελφών και το λιμάνι της Ιτέας αποτελούν προστατευόμενο μνημείο της UNESCO, στο οποίο απαγορεύεται από την εθνική και διεθνή νομοθεσία κάθε είδους ανάπτυξη υποδομών, τα μεταλλεία βωξίτη ποτέ δεν έπαψαν να λειτουργούν στην περιοχή, παίρνοντας άδειες με διαφόρων ειδών κόλπα και με τα «στραβά μάτια» των εκάστοτε κυβερνώντων.

Η σημερινή κυβέρνηση, βάζει τέλος στην αδιαφάνεια και τη διαπλοκή… νομιμοποιώντας τη μεταλλευτική δραστηριότητα! Σε μια περιοχή που αποτελεί όχι μόνο ένα σημαντικό κεφάλαιο του παγκόσμιου πολιτισμού, αλλά και και ένα τοπίο τεράστιου φυσικού κάλους και βιοποικιλότητας. Ανάμεσα στον Εθνικό Δρυμό Παρνασσού και την οροσειρά της Γκιώνας, κάτω από τον παραδοσιακό και επιδοτούμενο από την Ε.Ε. ελαιώνα, η Ιτέα είναι πλέον… μεταλλευτικό λιμάνι, προς επιβράβευση των μεταλλευτικών εταιρειών, που τις τελευταίες δεκαετίες παρανομούν και καταστρέφουν το Δελφικό Τοπίο! Χρειάζονται σχόλια;

Ένας οδοστρωτήρας δίχως τέλος

Τα παραπάνω παραδείγματα, είναι ίσως τα πιο τρανταχτά και τα πιο πρόσφατα από τα κατορθώματα του «πράσινου» ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως τα μόνα. Δεν είναι δυνατό στο παρόν άρθρο να υπάρξει εκτενής ανάπτυξη, είναι όμως απαραίτητο έστω απλά να υπενθυμίσουμε,

• την προσπάθεια της κυβέρνησης να ξεπουλήσει το νερό σε ιδιώτες, βάζοντας σε τεράστιο κίνδυνο την ποιότητα της παρεχόμενης ύδρευσης και επιβαρύνοντας τους καταναλωτές με τις αυξήσεις στα τιμολόγια που αναπόφευκτα θα έρθουν
• το περιβαλλοντικό Βατερλώ που αποτελεί για ολόκληρη τη Δυτική Αττική το αίσχος του ΧΥΤΑ Φυλής το οποίο παραμένει ανέγγιχτο, χωρίς καμία προοπτική αποκατάστασης της περιοχής και ενός νέου, περιβαλλοντικά και κοινωνικά φιλικού σχεδιασμού για τα απορρίμματα
• το γεγονός ότι οι κίνδυνοι για τον Αχελώο, μαζί με το φράγμα της Μεσοχώρας παραμένουν, μια δεκαετία μετά τα σχέδια που επιφύλασσε για την περιοχή ο Γ. Σουφλιάς
• το ξεπούλημα της έκτασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, που θα μπορούσε επίσης να μετατραπεί σε έναν τεράστιο πνεύμονα για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου, αλλά αντί γιαυτό προορίζεται να μετατραπεί σε πολυτελές θέρετρο, μόνο για όσους θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να το πλησιάσουν!

Όλα αυτά τα θέματα αποτελούν τεράστια κεφάλαια στην ιστορία των περιβαλλοντικών εγκλημάτων διαρκείας, τα οποία συνεχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα συνεχίσουμε την ενασχόληση με αυτά τα θέματα σε επόμενα άρθρα μας.

Όλα τα παραπάνω, μπορεί να φαντάζουν ως «δευτερεύοντα» σε μια εποχή που οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές παροχές, το βιοτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας καταβαραθρώνεται. Ιδιαίτερα αν τα δει κανείς ξεχωριστά και αποκομμένα το ένα από το άλλο. Η πραγματικότητα όμως είναι απλή. Ακόμη κι αν το κίνημα καταφέρει να ανακτήσει όλα όσα έχουν χαθεί στο επίπεδο των παροχών και των δικαιωμάτων, τα παραπάνω περιβαλλοντικά εγκλήματα, δεν είναι τόσο εύκολα αναστρέψιμα! Όσο περισσότερο χρόνο τους δίνουμε για να τα ολοκληρώσουν, τόσο δυσκολότερη και πιο χρονοβόρα θα είναι η -μερική- αποκατάσταση, που μπορεί να προκύψει στην καλύτερη περίπτωση δεκαετίες μετά το σταμάτημά τους!

Ο χρόνος τελειώνει. Είναι η ώρα να διεκδικήσουμε τον τερματισμό της καταστροφής του περιβάλλοντος και της ποιότητας της ζωής μας. Και ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε, είναι η διαρκής μάχη σε όλες τις περιοχές που πλήττονται από το περιβαλλοντικό τσουνάμι που βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά και ο συντονισμός, η κοινή δράση, οι καθαρές προτάσεις από την πλευρά των περιβαλλοντικών κινημάτων. Ο «πράσινος» ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται όλο και πιο μαύρος, κάθε μέρα που περνάει. Στο χέρι μας είναι να καθαρίσουμε το μέλλον μας.

πηγή: net.xekinima.org