Η «πρώτη φορά Αριστερά» χτυπάει το δικαίωμα της απεργίας: Κερασάκι στην τούρτα της κινεζοποίησης

Πριν στεγνώσει το μελάνι των τροϊκανών κάτω από το λεγόμενο staff level agreement της τρίτης αξιολόγησης, η Αχτσιόγλου έσπευσε σαν τον κλέφτη να καταθέσει στη Βουλή τροπολογία (σε άσχετο νομοσχέδιο και εκπρόθεσμη), η οποία θέτει εκποδών το δικαίωμα της απεργίας για τις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ενδεχομένως αυτή τη στιγμή η τροπολογία να είχε ψηφιστεί, αν δεν μεσολαβούσε ένας παράγοντας που δεν τον είχαν πάρει υπόψη τους: η «αναπτυξιακή» φιέστα στην Κέρκυρα, στην οποία θα έπαιρναν μέρος υπουργοί και βουλευτές. Σε περίπτωση ονομαστικής ψηφοφορίας (ο Περισσός την προανήγγειλε), η τροπολογία θα περνούσε με τις ψήφους της ΝΔ, δίνοντας αφορμή για βάσιμη πολιτική σπέκουλα για τη συνοχή του κυβερνητικού λόχου.

Ετσι, η τροπολογία αποσύρθηκε άρον-άρον, όπως ακριβώς είχε κατατεθεί. Οχι βέβαια για «να δοθεί χρόνος να γίνουν κάποιες περαιτέρω διευκρινίσεις» και «να γίνει και ένας ευρύτερος διάλογος», όπως έσπευσε να πει ο γνωστός και μη εξαιρετέος γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Α. Νεφελούδης (αλήθεια, όταν κατέθεταν νυχτιάτικα την τροπολογία, για να ψηφιστεί την επόμενη μέρα, δεν το είχαν σκεφτεί αυτό;), αλλά για να μη χρειαστεί να περάσει η αντεργατική ρύθμιση χάρη στις ψήφους της ΝΔ. Θα την καταθέσουν τις επόμενες μέρες, χωρίς καμιά αλλαγή. Το είπε και ο Νεφελούδης με τα «περίεργα» ελληνικά του: «Στην ουσία δεν θα αλλάξει τίποτα, με την έννοια ότι ήταν έτσι κι αλλιώς μια επιλογή που δεν ήταν προτεραιότητά μας να επιλεγεί, για να προχωρήσει αυτή η διαδικασία για τις απεργίες. Είναι αποτέλεσμα της συμφωνίας με τους θεσμούς».


Να λοιπόν γιατί βιάστηκαν τόσο πολύ να προωθήσουν την τροπολογία. Για να πάει ο Τσακαλώτος στο Eurogroup «με ψηλά το κεφάλι»: «εμείς περνάμε ακόμα και τα πιο δύσκολα, ακόμα και αντεργατικά μέτρα που οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να νομοθετήσουν, μολονότι τους το ζητήσατε».

Δεν ανησυχούν για τη… συνείδηση των βουλευτών του κυβερνητικού λόχου; Μετά από τόσες… δοκιμασίες συνείδησης, κατά τις οποίες πάντοτε νίκησε το Μνημόνιο (και όχι η υποτιθέμενη συνείδηση), δεν ανησυχούν. Αν χρειαστεί, θα γίνει και λίγο «μασάζ», όπως λέει ο Τσακαλώτος, που εξομολογήθηκε πρόσφατα ότι θα ήθελε να έχει σπουδάσει και ψυχολογία για να μπορεί να κάνει αποτελεσματικότερα το «ego μασάζ» που χρειάζονται οι σύντροφοί του. Το πρώτο δείγμα μνημονιακής νομιμοφροσύνης το έδωσε στη Βουλή ο… ούλτρα αριστερός Γιώργος Κυρίτσης, απαντώντας στον Μπουμπούκο που τους έλεγε «πόσο ξεφτίλες είστε!»: «Η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται και πετυχαίνει αυτό το οποίο κάθε φορά θεωρεί ότι είναι το καλύτερο το οποίο μπορεί να πετύχει κοιτάζοντας τα πράγματα από την πλευρά της περιφρούρησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων»!

Η νομοθεσία για την κήρυξη απεργίας προβλέπεται από τον νόμο 1264/1982. Το άρθρο 20 προβλέπει ότι στα πρωτοβάθμια σωματεία απεργία αποφασίζεται μόνο από τη γενική συνέλευση (το διοικητικό συμβούλιο μπορεί ν' αποφασίσει μόνο στάση εργασίας). Το άρθρο 8 (παράγραφος 2) προβλέπει πότε μια γενική συνέλευση έχει απαρτία. Στην πρώτη σύγκλησή της απαιτείται η παρουσία του 1/3 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, στη δεύτερη συνέλευση (μπορεί να γίνει μετά από δύο μέχρι δεκεπέντε μέρες) απαιτείται παρουσία του 1/4 και στην τρίτη συνέλευση (πάλι μετά από δύο μέχρι δεκεπέντε μέρες) αρκεί η παρουσία του 1/5 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.

Σ' αυτή τη διάταξη οι συριζαίοι προσθέτουν ένα εδάφιο που προβλέπει: «Ειδικά για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών».

Σ' ένα συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο γραφειοκρατικοποιημένο αλλά και απομαζικοποιημένο, σε χώρους δουλειάς όπου βασιλεύει η εργοδοτική τρομοκρατία, σπεύδουν να ορθώσουν νέα εμπόδια στη δυνατότητα κήρυξης απεργίας, θωρακίζοντας τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις για το μέλλον.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη διάταξη τη ζητούσε η τρόικα από το 2011. Ο Βρούτσης, ως υπουργός Εργασίας, προσπάθησε να τη θεσπίσει το 2012, όμως δε συμφώνησε το ΠΑΣΟΚ, που αντιμετώπιζε προβλήματα με τη συνδικαλιστική του γραφειοκρατία. Ετσι, η τρόικα πείστηκε ν' αφήσει το θέμα για ευθετότερο χρόνο. Κι αυτόν τον ευθετότερο χρόνο τον βρήκαν τώρα, με την «πρώτη φορά Αριστερά», που ψηφίζει αυτά που δεν τολμούσαν να ψηφίσουν η Δεξιά και το Κέντρο.

Η υπόθεση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, βέβαια, είναι κάτι ευρύτερο από την εργατική νομοθεσία, όπως διαμορφώνεται κάθε φορά. Το τιτάνιο αυτό έργο πρέπει να γίνει «υπόγεια» για να μπορέσει να σπάσει ένα προς ένα τα κατασταλτικά εμπόδια.

Τρίτη αξιολόγηση

Ενας ακόμα σταθμός σε μια χωρίς τέλος μνημονιακή πορεία

Εσείς ποιον θα πιστεύατε, τον Τσίπρα και τον Τζανακόπουλο ή τον Κλάους Ρέγκλινγκ; Ο γερμανός αρχιμάνατζερ του EFSF/ESM, όταν ρωτήθηκε (μετά την ολοκλήρωση του Eurogroup της περασμένης Δευτέρας), αν οι επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας αλλάζουν τα δεδομένα για την ενεργοποίηση των περιβόητων μεσο-μακροπρόθεσμων μέτρων για το ελληνικό χρέος, απάντησε: «Δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι». Εσπευσε δε να διευκρινίσει, ότι αναφέρεται στη σχετική απόφαση του Eurogroup τον περασμένο Απρίλη, θυμίζοντας ότι τα τυχόν πρόσθετα μέτρα θα αποφασιστούν «μετά το τέλος του προγράμματος, με τη νέα ανάλυση βιωσιμότητας χρέους, εφόσον χρειάζονται και υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα συνεχίζει τις μεταρρυθμίσεις».

Ο Σόιμπλε είναι πλέον πρόεδρος της Μπούντεσταγκ, όμως το «πνεύμα» του εξακολουθεί να «στοιχειώνει» το Eurogroup και τους μηχανισμούς του. Μιλάει ο Ρέγκλινγκ και είναι σαν να μιλάει αυτός που τον διόρισε επικεφαλής των μηχανισμών που αναγκάστηκε να στήσει η Ευρωζώνη για ν' αντιμετωπίσει την κρίση σε μια σειρά εξαρτημένες χώρες της περιφέρειάς της (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρος).

Στην Ελλάδα, βέβαια, ζούμε σε κλίμα κατευθυνόμενης ευοχίας την οποία καλλιεργούν με προκλητική λογοδιάρροια τα κυβερνητικά στελέχη, από τον Τσίπρα και τον Τζανακόπουλο μέχρι τον Πολάκη, τον Καμμένο και τον Βούτση (ο Τσακαλώτος είναι γενικά πιο συγκρατημένος, όχι λόγω χαρακτήρα, αλλά επειδή θέλει να κρατήσει τα μπόσικα): «Ο τελευταίος μνημονιακός προϋπολογισμός», «η τελευταία αξιολόγηση» και πάει λέγοντας.

Η μόνη διαφορά της τρίτης αξιολόγησης σε σχέση με την προηγούμενη είναι ότι πραγματοποιήθηκε «εντός χρόνου». Αν προσέξουμε λίγο, θα δούμε ότι το λεγόμενο staff level agreement έχει υπογραφεί από την τρόικα υπό αίρεση. Ο ίδιος ο Τσακαλώτος το είπε: «Εχουμε συμφωνήσει να κάνουμε όλα τα προαπαιτούμενα όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Αρα, έχουμε συμφωνία και για το τι πρέπει να γίνει για να ολοκληρωθεί η τρίτη αξιολόγηση και ποια πράγματα πρέπει να γίνουν, και ποια θα είναι στην ατζέντα της τέταρτης αξιολόγησης». Δηλαδή, πρώτα θα υλοποιήσουν όλα τα προαπαιτούμενα και μετά θα θεωρηθεί ότι έκλεισε η τρίτη αξιολόγηση και θα εκταμιευθεί κάποια δόση (η οποία μάλλον θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία αυτού που ονομάζουν «μαξιλάρι ρευστότητας»). Δεν υπάρχει ανησυχία, όμως. Πλέον έχουν γίνει καλοί μαθητές και «κάνουν τα μαθήματά τους» όπως έλεγε και η μητερούλα Ανγκελα. Απόδειξη ότι το προαπαιτούμενο για το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος (γράφουμε αναλυτικά στη σελίδα 16) το κατέθεσαν στη Βουλή άρον-άρον, νυχτιάτικα, για να στείλουν στους ιμπεριαλιστές δανειστές το μήνυμα ότι ξεκινούν από τα «σκληρά» και μετά θα περάσουν στα «μαλακά». Οτι έχουν «δεμένη» την κοινοβουλευτική τους ομάδα και ουδείς λόγος ανησυχίας υπάρχει. «Θα υπάρχουν νομοσχέδια και πριν από τα Χριστούγεννα και θα υπάρχει και ένα πολυνομοσχέδιο μετά από τα Χριστούγεννα» είπε ο Τσακαλώτος.

Στο παραμύθι των ημερών «παίζει» και το ότι η τρίτη αξιολόγηση έκλεισε γρήγορα, γιατί οι τροϊκανοί «δεν ήγειραν παράλογες αξιώσεις». Ιδιαίτερα η Βελκουλέσκου του ΔΝΤ, που από στρίγγλα έγινε αρνάκι. «Ναι, μπορώ να πω ότι ήταν ήρεμη. Πάντα ήταν ήρεμη, αλλά μπορώ να πω ακόμη πιο ήρεμη», είπε ο… χιουμορίστας Τσακαλώτος, αφήνοντας την φαντασία των συριζοπαπαγάλων της «ενημέρωσης» να οργιάσει: «Ολα τα έλυσε ο Τσίπρας, όταν συναντήθηκε με την Λαγκάρντ στην Ουάσινγκτον»…

Να θυμηθούμε, μήπως, τι έγινε με τη δεύτερη αξιολόγηση; Οχι πόσον καιρό πήρε μέχρι να κλείσει, αλλά ποιο ήταν το αποτέλεσμα. Ολες οι «παράλογες απαιτήσεις» των τροϊκανών και των αφεντικών τους έγιναν νόμοι του ελληνικού κράτους και αποφάσεις του Eurogroup. «Δεν κλείνουμε συμφωνία χωρίς καθορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος», έλεγε ο Τσίπρας. Εκλεισαν συμφωνία χωρίς καμιά αναφορά στα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, πέραν του ότι θα αποφασιστούν «εφόσον χρειαστεί». Είναι αυτό που επαναλαμβάνει και σήμερα ο Ρέγκλινγκ. «Είμαστε ευρωπαϊκή χώρα με συνταγματικούε περιορισμούς, δεν μπορούμε να προ-νομοθετήσουμε μέτρα για τα επόμενα χρόνια», έλεγαν εν χορώ ο Τσίπρας, ο Τζανακόπουλος, ο Τσακαλώτος και τ' άλλα παιδιά. Και βέβαια, προ-νομοθέτησαν μέτρα για το 2019 και το 2020, υπό την αίρεση μάλιστα ότι αυτά μπορεί να έρθουν πιο μπροστά, αν κριθεί ότι δεν πιάνεται το «πρωτογενές πλεόνασμα» του 3,5% του ΑΕΠ. Ολα αυτά που παρουσίαζαν σαν «κόκκινες γραμμές» κονιορτοποιήθηκαν.

Εκείνο που πονάει τους συριζαίους στον δημοσιονομικό τομέα είναι ο ΦΠΑ στα νησιά. Γι' αυτό και ο Τσακαλώτος είπε ψέματα, ότι τάχα το ζήτημα παραμένει ανοιχτό. Ομως ούτε ένα καλομοστραρισμένο ψέμα δεν μπορεί να πει. Αρχίζει να ρετάρει: «Αυτό δεν έχει ακριβώς συμφωνηθεί, θα το δούμε. Υπάρχει ο δημοσιονομικός χώρος για το 2018, έχουμε βάλει κάποια πράγματα που δεν είναι για τον ΦΠΑ στα νησιά αλλά θα το δούμε. Είναι κάπως ανοιχτό αυτό το ζήτημα. Αυτό που θα κάνουμε οπωσδήποτε είναι ότι ένα κομμάτι από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων θα το αλλάξουμε να είναι συγκεκριμένα γι' αυτά τα νησιά που έχουν τα μεγαλύτερα προβλήματα». Σε ελεύθερη μετάφραση: ο ΦΠΑ θα αυξηθεί και στα νησιά που απέμεναν με το μειωμένο καθεστώς και σε αντιστάθμισμα εμείς θα κάνουμε μερικά δημόσια έργα σ' αυτά τα νησιά, όχι με επιπλέον κονδύλια, αλλά αναπροσαρμόζοντας γεωγραφικά το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.

Επομένως, επί της ουσίας τίποτα δεν έχει αλλάξει πέρα από το μάθημα που πήραν πέρυσι, όταν έκαναν καθυστέρηση για να πουν στο τέλος «ναι σε όλα». Φέτος είπαν «ναι σε όλα» από την αρχή και τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά. Θα άξιζε μόνο να ρωτήσουμε: το χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, που δεν τόλμησαν να θεσπίσουν ο Γιωργάκης, ο Παπαδήμος και οι Σαμαροβενιζέλοι, και το νομοθετούν τώρα οι Τσιπροκαμμένοι, δεν ανήκει στις «παράλογες απαιτήσεις των δανειστών»; Εκ του αποτελέσματος, η απάντηση είναι όχι.

«Το πρώτο και κύριο που πρέπει να τονίσουμε γι’ αυτή τη συμφωνία είναι, ότι δεν εμπεριέχει, για πρώτη φορά, κανένα απολύτως νέο δημοσιονομικό μέτρο. Δηλαδή, δεν υπήρξε κανένα δημοσιονομικό κενό για το 2018», δήλωσε ο Τζανακόπουλος, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε ανθρώπους με μνήμη χρυσόψαρου.  «Αξίζει να αναφέρω πιο συγκεκριμένα ότι η συμφωνία, παρά τις γνωστές Κασσάνδρες, δε συνοδεύτηκε από νέα δημοσιονομικά μέτρα», δήλωσε και ο Τσίπρας μιλώντας στο Ελληνοαμερικάνικο Επιμελητήριο (άρα, είχαν προσυμφωνήσει τα σημεία στα οποία θα εστιάσουν τη βρόμικη προπαγάνδα τους). Τα πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα για το 2018, ύψους μισού δισ. ευρώ, είχαν προσυμφωνηθεί και είχαν ενσωματωθεί στη συμφωνία για τη δεύτερη αξιολόγηση. Επομένως, εκείνο που απέμενε ήταν να ενσωματωθούν στον κρατικό προϋπολογισμό του 2018 και να ψηφιστούν οι σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις ή να εκδοθούν οι σχετικές υπουργικές αποφάσεις (για όσα δεν είχαν εκδοθεί). Αυτά είναι κάποια από τα προαπαιτούμενα που απομένουν και που θα περιληφθούν στο πολυνομοσχέδιο που θα ψηφιστεί στις αρχές Γενάρη, όπως ανακοίνωσε ο Τσακαλώτος.

Να θυμίσουμε μερικά απ' αυτά τα μέτρα: αύξηση του ΦΠΑ και στα τελευταία νησιά του Αιγαίου, αφαίρεση του ΕΚΑΣ από ένα ακόμα κομμάτι χαμηλοσυνταξιούχων (το 2019 θα καταργηθεί για όλους), πετσόκομμα του επιδόματος θέρμανσης, κατάργηση της έκπτωσης 1,5% στην παρακράτηση φόρου εισοδήματος μισθωτών, πετσόκομμα στα μειωμένα εισιτήρια στις μεταφορές, κατακρεούργηση των οικογενειακών επιδομάτων, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των λεγόμενων αυταπασχολούμενων (με το κόλπο να θεωρούνται εισόδημα και οι ασφαλιστικές εισφορές που έχουν πληρώσει την προηγούμενη χρονιά) κτλ. κτλ. Ολα αυτά τα μέτρα (και πολλά ακόμα) θα εφαρμοστούν το 2018, αλλά -σύμφωνα με το γκεμπελίστικο επιτελείο του Μαξίμου- δεν είναι νέα μέτρα, γιατί έχουν ήδη αποφασιστεί!

Και βέβαια, πέρα από τα δημοσιονομικά, που κάνουν πιο ασφυκτική τη σκληρή αντιλαϊκή λιτότητα, η τρίτη αξιολόγηση φέρνει μια σειρά ακόμα «ορόσημα» που κάποτε οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρουσίαζαν σαν «κόκκινες γραμμές».

♦ Ξεπούλημα του μεγαλύτερου μέρους του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ.

♦ Επιτάχυνση των πλειστηριασμών, ακόμα και πρώτης κατοικίας, και έναρξη ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και για χρέη προς την εφορία.

♦ Ο νόμος Κατσέλη θα τροποποιηθεί μέχρι τον Φλεβάρη του 2018, αφού προηγουμένως αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα του νομικού πλαισίου περί «αφερεγγυότητας των νοικοκυριών».

♦ Επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, γιατί μέχρι στιγμής δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα.

Κι αφού γίνουν όλ' αυτά (και σ' ένα βαθμό παράλληλα με αυτά), θ' αρχίσει η συζήτηση για το μετα-Μνημόνιο. Είδαμε στην αρχή τι δήλωσε ο Ρέγκλινγκ: τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος θα συζητηθούν υπό τον όρο ότι «η Ελλάδα θα συνεχίζει τις μεταρρυθμίσεις». Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Θ. Φέσσας προειδοποιεί το αστικό πολιτικό προσωπικό: «Η επόμενη μέρα των μνημονίων θα απαιτήσει δύσκολες αποφάσεις και ευρύτερες συναινέσεις για όσα πρέπει ακόμη να γίνουν».

Το συμπέρασμα δεν είναι καθόλου δύσκολο για όποιον δεν είναι είτε αφελής είτε απατεώνας: η τρίτη αξιολόγηση συμπληρώνει το αντιλαϊκό και αντεργατικό οπλοστάσιο, αλλά δεν είναι καν το τέλος, μετά από το οποίο θ' αρχίσει μια αντίστροφη πορεία. Είναι απλώς ένας ακόμα σταθμός στη μνημονιακή πορεία που δεν έχει τέλος. Η σκληρή λιτότητα και η κινεζοποίηση ήρθαν για να μείνουν.


ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 9 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

πηγή: eksegersi.gr