Ένα από τα πιο τρανταχτά παράδοξα της εποχής μας, είναι πως την ίδια στιγμή που το άτομο νιώθει κυριολεκτικά ρημαγμένο, οι συλλογικότητες καταρρέουν και η εξατομίκευση δοξάζεται... Αυτή η «αυτοκρατορία του εγώ», σύμφωνα με την εμβληματική φράση του Mark Fischer, όχι μόνο στοχεύει μέσα από την επίκτητη ανυμπόρια και την κατεκτημένη άγνοια να συντρίψει το κοινωνικό και πολιτικό φαντασιακό, (την ‘δυνατότητα’, έστω των ανθρώπων να ονειρεύονται δυνατότητες πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης «άλλες») αλλά και στο να απονομιμοποιήσει μοντέλα πολιτικής δράσης και κοινωνικής αλληλεπίδρασης που θα μπορούσαν να προωθήσουν παραδείγματα απειλητικά, γιατί ενδέχεται να αποδειχθούν στο μέλλον‘ δυνατά’.
Ο ουσιαστικός θάνατος κάθε πολιτικής εναλλακτικής και η γραφικοποίηση της κριτικής σκέψης σε ένα ύπουλα εύπεπτο γλωσσικό τοπίο, έκδοχο κι αποτέλεσμα της καθόλου ουδέτερης κουλτούρας των πολιτικών και όχι μόνο celebrities, δείχνουν να είναι τα τρανταχτά σημάδια μιας κοινωνίας στην οποία η ιστορική μνήμη γραφικοποιείται ή απονεκρώνεται, και η ηθική αξιολόγηση/επιλογή, ενταγμένες κι αξιολογημένες στο πλαίσιο τους, προβάλλονται σήμερα ως αχρείαστες ‘ψηφίδες’ ενός, πολύ επιβλαβούς τελικά, «κοινωνικά φιλελεύθερου» παρελθόντος.
Δυο παραδείγματα ξεκινώντας από μία φράση. Μια φράση που επαναλαμβάνεται πολύ τελευταία: «το Πολυτεχνείο ευθύνεται για την Κύπρο». Επικαιροποιημένη από μια συνέντευξη (Δημοκρατία, 3/12/17) προσπαθεί να πείσει για το κίβδηλο της εξέγερσης και της Μνήμης. Μια δεύτερη φράση που περιπολεί συχνά ‘ως υπεράνω’ στην πολιτική πιάτσα: «το ΠΑΣΟΚ εκμαύλισε ηθικά την Ελλάδα». Η αποδυνάμωση της κριτικής σκέψης (μέσα από τα βαθιά εσωτερικευμένα ως ‘αυτονόητα’ παράλογα της εποχής μας) όπως και η αποπολιτικοποίηση,είναι κεντρικά ‘εργαλεία’ στην νεοφιλελεύθερη ατζέντα, στην οποία η δημοσιογραφική ή η δήθεν πολιτική, «πιασάρικη» αλλά κι απόλυτα αλαζονική, γλώσσα γίνεται όργανο για να εξοριστούν από τον διανοητικό και συναισθηματικό μας ορίζοντα ταυτότητες, επιθυμίες, σχέσεις, αξίες και πάνω από όλα προτάγματα.
Δεν είναι πως έχω πολιτικό σεβασμό σε αυτούς που έχουν αναλάβει εργολαβικά να υπερασπίζονται σήμερα (όπως τα υπερασπίζονται μάλιστα) το ‘τότε’ Πολυτεχνείο ή το ‘τότε’ ΠΑΣΟΚ. Οι πρώτοι,κυρίως ενοχικά παιδιά της αστικής ή μεσοαστικής τάξης που αναπαράγουν με σπασίματα το μάτσο πρότυπο, διαχέοντας τό(έτσι κι αλλιώς γενικευμένο μα απλά αλλού καλύτερα κρυμμένο) κοινωνικό μίσος (έτοιμο στην πρώτη κρίση να ξεμυτίσει αλλαλάζοντας κάτω από το εύθραυστα και με κόπο ‘συγκροτημένο’ προσωπείο του ανθρωπισμού μας) δεν είναι τις περισσότερες φορές «ταξικοί αποστάτες υπερ του δικαίου» όπως ακκίζονται να πιστεύουν. Αφού κυοφορούν στην πραγματικότητα την αμετάκλητα ψευδοαριστοκρατική αντίληψη της τάξης τους και του φύλου τους, βλέποντας αφ’ υψηλού τους ‘μπάτσους’ σε ένα παιχνίδι αλληλοευνουχισμού και ‘θυληκοποίησης,’ που δεν μπορεί ποτέ όπως σωστά επεσήμανε ο Παζολίνι ν’ αλλάξει το σύστημα αφού χτυπά όχι τις δομές μα τους αναλώσιμους «ένστολους». Φετιχοποιώντας μια αυτοκαταναλωνόμενη από το περιορισμένο κοινό της βία, που παθητικοποιεί την κοινωνία. Κι οι δεύτεροι, οι υπερασπιστές του ΠΑΣΟΚ-προπομπού του ΣΥΡΙΖΑ, συνέχεια κι αναβάθμιση των ΟΦΑ στο όνομα της κεντροαριστεράς, συνέβαλαν όσο κι οι δεξιοί σε μια απογύμνωση της πολιτικής (πουλώντας κι ενίοτε ξεπουλώντας αγώνες άλλων), καθιστώντας τήν εύπεπτο προϊόν αποενοχοποίησης και βολέματος. Κι οι δυο (κι οι «εορτάζοντες» πέριξ των Εξαρχείωντο Πολυτεχνείο, κι οι υπερασπιστές του ΠΑΣΟΚ) δρούν στο όνομα μιας κίβδηλης δημοκρατίας, που μας εκπόρνευσε με συνυπευθυνότητά μας, παρέχοντας μας δήθεν δικαιώματα, αλλά ποτέ το αληθινό θεμέλιο τους: τις υποχρεώσεις, την ευθύνη. Με άλλα λόγια την πασιφανή δυσκολία της εναργούς αντιμετώπισης της μοίρας μας δίχως μεσάζοντες ή σωτήρες, οι οποίοι δρούσαν και δρουν συχνά μέσα μας ως καβαφικοί βάρβαροι. Αλλά και δίχως αποδιοπομπαίους τράγους…
Όπως, (και το δηλώνω αφού δεν ψάχνω να «παιδοθετηθώ» -πως λέγαμε υιοθετηθώ παλιά ακόμη κι εμείς οι «κόρες»!- πολιτικά από κανέναν «χώρο»), δεν τρέφω κανέναν πολιτικό σεβασμό σε όσους μιλούν για κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη και αρνούνται να δουν ή να μάθουν πως οι αντιφρονούντες χρησιμοποιήθηκαν ως εργάτες δούλοι σε καθεστώτα του «υπαρκτού». Βλέπετε, δυστυχώς οι φασίστες παινεύονται όταν χύνουν αίμα, αλλά οι «ανθρωπιστές» ενδιαφέρονται μονάχα για το αίμα που μπορούν ιδεολογικά να ’τοκίσουν’.
Αλλά, με νοιάζει βαθιά η επίκληση της πολιτικής ηθικής με τι πολιτικούς όρους πραγματοποιείται. Και, κυρίως, σε τι είδους ανθρωπολογικό πρότυπο οδηγεί. Γιατί αφορά τον κόσμο στον οποίον θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα υπόλοιπα πλάσματα. Δεν είναι μόνο που η υπόμνηση στο ‘πώς’ χρησιμοποιήθηκε το σχέδιο Μάρσαλ (με χρήματα εφάμιλλα αν όχι αναλογικά περισσότερα από της ΕΕ) «υπέρ των 100 ελληνικών οικογενειών» (όπως κατατέθηκε σε ένα Κογκρέσο που έψαχνε γιατί άλλες χώρες κάναν βιομηχανία κι η Ελλάδα μονάχα βιομήχανους) βοά για διαφθορά. Δεν είναι μόνο το «γιατί» η Ελλάδα του μαζικότερου αντιφασιστικού αγώνα και των τόσων νεκρών και ζημιών είναι η μόνη χώρα που οι πολιτικοί της, με το αζημίωτο, δεν απαίτησαν ποτέ αποζημιώσεις. Δεν είναι μόνο που οι σημειώσεις έντιμων αστών όπως ο Σεφέρης κι ο Ελύτης, ή τα έργα εξαιρετικών ηθογράφων όπως ο Ψαθάς, αλλά ακόμη και οι επισημάνσεις σοβαρών κυνικών αντιπάλων, όπως ο Τσώρτσιλ στα ημερολόγια του για τον εμφύλιο, καταδεικνύουν την γενικευμένη διαφθορά όλες τις προ ΠΑΣΟΚ δεκαετίες (που μια χαρά την συνέχισε βεβαίως). Είναι που κι ένας ποιητής ο οποίος μετά την αυτοκτονία του ‘ψυχολογιοποιήθηκε’για να αμβλυνθούν οι πολιτικές του γωνίες, όπως ο Καρυωτάκης, μιλά σε ένα από τα λίγα ‘πεζά’ του για τις εμπειρίες του από το ελληνικό δημόσιο (που χρηματοδοτούσε το εξίσου διεφθαρμένο ιδιωτικό) επί βασιλιά. «Κλέφτες! Κανάγιες!» αναφωνεί βλέποντας τα χρήματα ν’ αλλάζουν χέρια και το γλύψιμο χρώματα.
Αλλά η προβολή του 81 (της εκλογικής νίκης ενός τότε «σοσιαλιστικού» ή ίσως δυστυχώς και «περονικού» κόμματος) ως σημείου καμπής στον «εκμαυλισμό ενός ηθικού κράτους κι ενός ηθικού λαού» δεν αποσκοπεί, παρά την φθηνή ηθικολογία, σε ένα «άλλο», αποκαθαρμένο, «παράδειγμα». Αποσκοπεί στην εδραίωση των παραδοσιακών αστικών πολιτικών δυνάμεων ως των μόνων «αυτοδίκαιων ηγετών» μιας κοινωνίας κι ενός έθνους που θα χανόταν δίχως την «σοβαρή, εκ Θεού, ηγεμονία» τους. (Αστικών να χαμε να λέγαμε αλλά ελληνιστί, - κατσαπλιάδες με βρώμικα χέρια και καθαρή γραβάτα σε μεγάλα σαλόνια που αποκαλούν κατσαπλιάδες μονάχα τους εκτός νυμφώνος κατσαπλιάδες).
Όπως κι η σύνδεση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με την τραγωδία της Κύπρου επειδή «έφερε τον Ιωαννίδη» (λολ!) κι η… «απουσία νεκρών *εντός του ιδρύματος*», (προβεβλημένη όπως η εφεύρεση του τροχού, λες και υπάρχει έστω κι ένας σοβαρός κατάλογος εξ αριστερών που να ισχυρίζεται το αντίθετο, αφού όλοι οι νεκροί ήταν σε γύρω γειτονιές και δρόμους από ελεύθερους σκοπευτές), δεν αποσκοπεί στην δημοσιογραφική προβολή της ιστορικής αλήθειας. Αποσκοπεί στην καταδίκη μιας εξέγερσης συνδεδεμένης με τον ‘εξωαστικό’ χώρο και άρα την ‘’κοινωνική και πολιτική κατάρρευση της χώρας’’ μακριά από τα εδραία χέρια τους. Γιατί με την ίδια λογική ούτε η εθνεγερσία του 21 έπρεπε να πραγματοποιηθεί αφού τα αντίποινα των πασάδων ήταν θανατερά (θυμούνται να το θέσουν για τον ΕΛΑΣ και τους Γερμανούς) όπως και γιατί το 1828 έφερε τα δυσβάσταχτα δάνεια και την υποδούλωση στους Αγγλογάλλους…
Ενδεικτικό της ιδεολογικής χρήσης της ιστορίας (στην οποία μια χαρά θητεύει κι η αριστερά, αλλά αυτό αποτελεί ζήτημα άλλου άρθρου) και της σχετικότητας της πολιτικής ηθικής κάποιων είναι πως «αστικές» (ελληνιστί πάλι…) δυνάμεις που χρησιμοποιούν την πατρίδα ως το υπέρτατο αγαθό προτίμησαν από ένα σημείο και μετά να συμπαραταχθούν στο αληθινό πεδίο με τους Γερμανούς αφού έβλεπαν τον ΕΛΑΣ ως ταξικούς αντιπάλους. Φοβούνται περισσότερο από την προδοσία αυτό που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει κι αυτό που καταδικάζουν στους άλλους. Την πάλη των τάξεων. Η αιώνια, επιβεβλημένη κι επιλεγμένη ταυτόχρονα, αντίφαση ανάμεσα στον άνθρωπο και στον πολίτη παρουσιάζεται, σαν μια παράσταση θηλιά που αποκαλύπτει την συνείδηση του «βασιλιά», ακριβώς εδώ.
πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου