Η ανάπτυξη των αγώνων και ο Ριζοσπάστης

Γράφει ο Α. Καρύδης.

 Στο Ριζοσπάστη της Κυριακής 21 Φλεβάρη δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Στο δρόμο της εργατικής- λαϊκής πάλης». Ο αρθρογράφος επιδιώκει, αφού κάνει ορισμένες διαπιστώσεις για τις συνθήκες που αναπτύσσονται οι αγώνες τη δεδομένη στιγμή, να θέσει τους άξονες δράσης και τους στόχους του κινήματος. Ας παρακολουθήσουμε τα βασικά σημεία του:

• Αναφερόμενος στους τελευταίους αγώνες και αφού διαπιστώσει ότι προκαλούν δυσκολίες στην κυβέρνηση για να προωθήσει τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, βεβαιώνει ότι δεν πρέπει να υπερβάλλουμε το γεγονός ότι ευρύτερα τμήματα των λαϊκών κοινωνικών τάξεων είναι στο δρόμο. Δεν σημαίνει ότι συντελείται αποφασιστική στροφή στον ταξικό συσχετισμό. Σε αυτές τις κινητοποιήσεις παρεμβαίνουν οι πάντες για να τις καναλιζάρουν.
• Στη συνέχεια προσπαθεί να αναδείξει τους όρους που το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί να έχουν συνέχεια, διάρκεια και προοπτική για να παρεμποδίσει ουσιαστικά την πολιτική του κεφαλαίου και να την ανατρέψει. Και πώς θα γίνει αυτό; Να φύγει από τη μέση ο στόχος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή να μην πληρώνει την κρίση ο λαός και να ωφελείται το κεφαλαίο και άρα η σύγκρουση να διεκδικεί την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Οι προϋποθέσεις όμως γι' αυτό, αναφέρει, δεν υπάρχουν.
• Σήμερα έχει σημασία η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός του αγώνα. Αποδεικνύεται πόσο αναγκαία είναι τα αποφασιστικά βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας με στόχο όχι μόνο τα αστικά κόμματα, αλλά το κεφάλαιο και την εξουσία του, σε αυτή τη γραμμή να συσπειρώνονται ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις.

Ας τα δούμε εν συντομία.

Είναι θετικό ότι ο Ριζοσπάστης θεωρεί σημαντικό στοιχείο τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων και την αγωνιστικότητα που εκδηλώθηκε. Δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Σε άλλες περιπτώσεις η υποτίμηση των αγώνων ήταν μεγάλη με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τις κινητοποιήσεις για την απόκρουση του πρώτου μνημονίου και με ακραία περίπτωση τις συγκεντρώσεις στις πλατείες που τις χαρακτήρισε τότε μαζί και με διάφορες αστικές δυνάμεις ότι γιγάντωσαν την Χρυσή Αυγή και της έδωσαν αγωνιστικά εύσημα. Η αμφισβήτηση της σημασία σημερινών αγώνων όμως έρχεται αμέσως παρακάτω. «Δεν σημαίνει ότι συντελείται καμία αποφασιστική στροφή στο συσχετισμό δυνάμεων», γράφει η εφημερίδα.

Αποφασιστική στροφή, ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων και πέρασμα μαζικά εργατοϋπαλλήλων και ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων συνειδητά στον αγώνα εναντίον της αστικής τάξης για την ακύρωση των σχεδίων της και την ανατροπή της μόνο στην επαναστατική κατάσταση θα υπάρξει, όταν μια μέρα ή μια βδομάδα δράσης ισοδυναμεί με δεκαετίες, όπως έγραφε ο Λένιν. Τι νόημα έχει όμως η σύγκριση αυτή τη στιγμή των σημερινών αγώνων σε αυτές τις συνθήκες με αυτούς της επαναστατικής κατάστασης; Έτσι πρέπει να γίνεται η σύγκριση ή πολύ συγκεκριμένα η εξέλιξη των αγώνων κατά κλάδο, χώρο και συνολικά, το περιεχόμενο της δράσης και η διάρκεια τους, τα αποτελέσματα τους και να αξιοποιούνται για τα πιο μικρά αποτελέσματα ώστε το εργατικό και λαϊκό κίνημα να πάει ένα βήμα μπροστά; Από το σημερινό τέλμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος ως την κατάκτηση της εργατικής πλειοψηφίας στην επαναστατική κατάσταση δεν μεσολαβούν άλλα στάδια ενίσχυσης του κινήματος, βελτίωσης του συσχετισμού υπέρ της εργατικής πολιτικής και της εργατικής τάξης; Η ενίσχυση του κινήματος σήμερα αφήνει το Ριζοσπάστη αδιάφορο αφού δεν θέτει το στόχο της ανατροπής της αστικής τάξης; Μόνο ένα κίνημα άμεσα αντικαπιταλιστικό έχει σημασία και τίποτε άλλο. Θα αναμένουμε την επαναστατική κατάσταση για να βελτιωθεί ο συσχετισμός δύναμης ή θα είναι καθημερινό μέλημα, επιδίωξη και σχεδιασμένη δράση για τη συνεχή βελτίωση του συσχετισμού και την κατάκτηση νέων θέσεων στους εργατικούς θεσμούς και συνολικά στην κοινωνική και πολιτική ζωή και να γίνονται βήματα ώστε ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης να αποκτούν πείρα, να συνειδητοποιούν το χαρακτήρα και το ρόλο των άλλων πολιτικών δυνάμεων, τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων και των αδιεξόδων τους;

Πώς μπορεί, κατά το Ριζοσπάστη, το εργατικό και λαϊκό κίνημα να αποκτήσει συνέχεια διάρκεια και προοπτική; Η απάντηση είναι αφοπλιστική: αν ο λαός γυρίσει τις πλάτες στην πολιτική του κεφαλαίου, αν επαναστατήσει και ανατρέψει τον καπιταλισμό και κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής Και στη συνέχεια το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια: να μη δοθεί λαϊκή συναίνεση στο κεφάλαιο και να μην περάσουν τα προπαγανδιστικά κόλπα της κυβέρνησης. Και για όλα αυτά θεωρεί αναγκαία την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας εναντίον όχι των αστικών κομμάτων, όπως αναφέρει, αλλά εναντίον του κεφαλαίου και εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος.

Μα ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Αριστερά και το εργατικό κίνημα, πώς θα διαμορφωθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις της επανάστασης, η εργατική πλειοψηφία και η κοινωνική συμμαχία και μάλιστα σε βάση ανοιχτής σύγκρουσης με τον καπιταλισμό για την ανατροπή του. Το πρόβλημα που τίθεται ως προς την Αριστερά και το Κομμουνιστικό κόμμα είναι πώς θα φτάσουμε εκεί, πώς θα διαμορφωθούν αυτές οι προϋποθέσεις. Αυτό ήταν το κεντρικό πρόβλημα του Κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος ολόκληρο τον 20^ο αιώνα, παραμένει και πρέπει να απαντηθεί και αυτό ακριβώς το πρόβλημα ο Ριζοσπάστης και το ΚΚΕ του παρακάμπτουν, αναμασώντας ουσιαστικά την ανάγκη της επανάστασης και την ήττα του καπιταλισμού.

Σήμερα το χρέος κάθε πολιτικής δύναμης που αναφέρεται στην εργατική τάξη και το σοσιαλισμό είναι να απαντήσει τι ακριβώς πρέπει να γίνει στις συνθήκες στις οποίες αναπτύσσεται η πάλη. Ποια πολιτική θα ακολουθηθεί και ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενό της. Μόνο μια τέτοια απάντηση έχει σημασία και όχι γενικές αναφορές.

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη να δυναμώσουν οι αγώνες, να μαζικοποιηθούν πολύ περισσότερο, να αποκτήσουν μεγαλύτερη δυναμική και στόχευση. Η μαζικοποίηση δεν μπορεί να νοηθεί παρά ως πλατιά κινητοποίηση των εργατοϋπαλλήλων και γενικότερα του εργαζόμενου λαού, να μπουν νέα τμήματα στη δράση που παραμένουν αδρανή. Να ξεπεραστεί η αποσπασματική δράση και η πολυδιάσπαση των αγώνων. Σημαίνει τακτική ενωτική στη βάση συνολικά των διεκδικήσεων τους και όχι διαχωρισμός στη βάση της κομματικής και παραταξιακής ένταξης.

Σημαίνει συγκεκριμένο σχέδιο για την προώθηση της συμπαράταξης εργατών και υπαλλήλων με τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και τη φτωχομεσαία αγροτιά και αυτό δεν μπορεί να γίνει σε άλλη βάση, παρά μόνο στον ενιαίο στόχο της απόκρουσης των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση και της αμφισβήτησης συνολικά των μνημονίων, στη βάση στόχων που συγκινούν όλο το λαό όπως η διαγραφή του χρέους, η σύγκρουση με την ευρωενωσιακή πολιτική με στόχο την αποδέσμευση της χώρας την ΕΕ, αγώνας εναντίον των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και των ιμπεριαλιστικών πολέμων κ.λπ. Σημαίνει πρακτικά μέτρα για την υπεράσπιση από την εργατική τάξη διεκδικήσεων των αγροτών και των εργαζομένων στρωμάτων της πόλης που αγωνίζονται για την επιβίωση τους.

Αυτό δεν είναι καθήκον μόνο των εργαζομένων και των σωματείων τους είναι πρώτιστο καθήκον του Κομμουνιστικού κόμματος και των υπολοίπων αριστερών δυνάμεων. Φυσικά η δράση των κομμάτων δεν εξαντλείται στην κινητοποίηση των εργαζομένων και στη μαζικοποίηση των αγώνων. Είναι αναγκαία η επεξεργασία των επιχειρημάτων και η ανάπτυξη του ιδεολογικού μετώπου, πρέπει να τεθούν ανοιχτά και ολοκληρωμένα οι αιτίες της κρίσης και το σχέδιο εξόδου από αυτή παίρνοντας πάντα υπόψη το βαθμό ωρίμανσης των συνθηκών και των συνειδήσεων.

Σημαίνει διαμόρφωση συγκεκριμένου σχεδίου κλιμάκωσης των αγώνων και ενοποίησή τους σταδιακά στην ίδια κοίτη και στην ίδια κατεύθυνση. Κλιμάκωση των αγώνων εννοείται ως προς το εύρος των κινητοποιούμενων, ως κλιμάκωση των μορφών πάλης προς τις ανώτερες, αλλά και χρήση μορφών που κινητοποιούν ευρύτερα τους εργαζόμενους. Η υποβάθμιση του στοιχείου της μαζικότητας στην κλιμάκωση των αγώνων και των μορφών πάλης και η ανάδειξη ως μοναδικού στοιχείου της, του περιεχομένου τους, «να παίρνει η εργατική λαϊκή πάλη πολιτικά χαρακτηριστικά, να βάζει το ζήτημα της εξουσίας», όπως αναφέρει η εφημερίδα, δεν οδηγεί στην ανάπτυξη του κινήματος και στην κλιμάκωση, αλλά στην απόσπαση από τις μάζες και στο σεχταρισμό.

πηγή: ergatikosagwnas.gr