Έφηβος το 1968, όταν η κυπελλούχος Ευρώπης ΑΕΚ, νικούσε στο μπάσκετ τη Σλάβια Πράγας στο Παναθηναϊκό Στάδιο και ήμουν και γω εκεί. Πανηγυρίζαμε σ' όλη την Αθήνα, όχι μόνον εμείς οι αεκτζίδες, αλλά όλοι οι Έλληνες, γιατί τότε έτσι αισθανόμασταν. Η ομάδα με ξένο αντίπαλο, αυτομάτως είχε δικούς της όλους τους φιλάθλους.
Αξίζει όμως να πω παραλειπόμενο του αγώνα. Χρήματα για εισιτήριο τα περισσότερα παιδιά δεν είχαμε, μπαίναμε λοιπόν μέσα "τσαμπέ". Τότε κατοικούσα κάπως κοντά στο Στάδιο και είχαμε βρει τρόπους να μπαίνουμε, όπως και σ' όλους σχεδόν τους θερινούς κινηματογράφους. Ο λόφος του Αρδηττού με τα πεύκα γύρω απ' το Στάδιο, βόλευε πολύ. Σεκιουρητάδες τότε δεν υπήρχαν, οι αστυνομικοί λίγοι και μεις είχαμε ανοίξει μικρές τρύπες στο γύρω μαντρότοιχο, που τις κάναμε σκάλες και πηδάγαμε μέσα. Μπουσουλώντας μετά στις πευκοβελόνες - για να μη μας δουν οι αστυνομικοί - φτάναμε στο πάνω διάζωμα.
Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί, ο ένας πάνω στον άλλον, πως χωρέσαμε και μεις οι τζαμπατζήδες των γύρω περιοχών, είναι ένα ερώτημα. Η ιστορία γράφει ότι οι φίλαθλοι ήσαν ογδόντα χιλιάδες (ρεκόρ Γκίνες) αφού τόσους χωρά το γήπεδο και κόπηκαν εισιτήρια. Είναι λάθος, ποτέ δεν έλαβαν υπόψη τα ατελείωτα λεφούσια που μπήκανε μέσα πηδώντας τον μαντρότοιχο. Η ιστορία της ΑΕΚ, πρέπει να διορθωθεί.
Υπόψη ακόμη ότι, τότε λέγαμε " πήραμε το κύπελλο των κυπελλούχων Ευρώπης", ενώ τώρα λέμε "πήραμε την κούπα των τσάμπιονς λιγκ". Άραγε μήπως το τσάμπιονς, βγήκε από τους τζαμπατζήδες της αγγλόφωνης γλώσσας & σκέψης;;;;
Σπύρος Καβακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου