Juanita La Quejica ή διαφορετικά Ιωάννα Νικολάου Τζαβάρα*: Γιατί αποφάσισα να πάρω μέρος στις Δημοτικές Εκλογές 2014

Νέα Χαλκηδόνα, 21 Φεβρουαρίου 2014

Χθες

Τον Απόστολο τον Κόντο άρχισα να τον γνωρίζω καλύτερα το 1983-4, όταν ο πατέρας μου, παιδίατρος Νίκος Τζαβάρας, ήταν πρόεδρος του συλλόγου του Ιωνικού Α.Σ. Νέας Φιλαδέλφειας και ο Απόστολος προπονητής της ομάδας Μπάσκετ Ανδρών.

Θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση κάποιες αποστολές της ομάδας εκτός Αθήνας, στην Σπάρτη, στα Γιάννενα, στην Χαλκίδα και αλλού, όπου συνήθως υπήρχαν μικρά ατυχή απρόοπτα από κάποιους "οπαδούς" της αντίπαλης ομάδας, που μας ανάγκαζαν να φύγουμε με σπασμένα τα τζάμια του πούλμαν και με κάποιους αθλητές μας ελαφρά χτυπημένους από πετραδάκια και τα σχετικά, καθώς δυστυχώς οι φίλαθλοι δεν κατάφερναν πάντα να σταματούν τους λίγους ανεγκέφαλους...

Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση και έμεινε στο εφηβικό μυαλό μου, ήταν η ψυχραιμία του αλλά και ταυτόχρονα ο τρόπος που προσπαθούσε να εμψυχώνει τους παίκτες του πριν, κατά την διάρκεια αλλά και μετά το τέλος του αγώνα, δύο σημαντικότατα προσόντα για έναν άνθρωπο που καλείται να διαχειριστεί και να διοικήσει μία ομάδα.

Κάποια στιγμή -όταν η οικογένειά μου χτυπήθηκε ανεπανόρθωτα από την μοίρα- οι δρόμοι μας χώρισαν. Συνέχισα να μαθαίνω τα νέα του και άκουγα με χαρά την εξέλιξή του στον χώρο των επιχειρήσεων και στον Ιωνικό, καθώς και την υγιή θετική πορεία της οικογένειάς του, που προχωρούσε στην ζωή και αυξανόταν με ηθική, τιμιότητα και διαρκή αγώνα.

Η Πόλη κι εγώ

Την πρώτη μου επαφή με τα κοινά, σαν ενήλικη πλέον, την είχα το 1988, όταν στα 20 μου χρόνια έγραφα την ύλη μιας διαφημιστικής τοπικής εφημερίδας της Νέας  Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας. Τότε είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά αρκετούς από τους ανθρώπους που έπαιξαν στην συνέχεια καθοριστικό ρόλο στην ζωή της Πόλης μας και να ενημερωθώ για πρώτη φορά για τα προβλήματα της Νέας Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας.

Με το πέρασμα των χρόνων, η θετική αρχικά εικόνα που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου για τα τοπικά δρώμενα -τα οποία παρακολουθώ ανελλιπώς από πολύ κοντά- άρχισε να θολώνει, με αποκορύφωμα τα τελευταία χρόνια, που η κατάσταση και μόνο των βρώμικων πεζοδρομίων μας είναι αρκετή για να με γεμίζει με απογοήτευση και -γιατί όχι;- και με οργή. 

Χθες και Σήμερα

Ένας Δήμος που κατάφερε να ψηφίσει προϋπολογισμό τον Απρίλιο, αυτός είναι άραγε ο τόπος μου; Αυτό ονειρευόντουσαν για μένα οι παπούδες μου όταν αγόραζαν προπολεμικά χωράφια κάτω από τον Ποδονίφτη, για να εξασφαλίσουν μια στέγη στους απογόνους τους;  Γι αυτά αγωνίστηκε η γιαγιά του Φιλαδελφειώτη συζύγου μου Δαμιανού Γιαννάκη, η Μικρασιάτισσα Μαρίτσα Γιαννάκη, που υπήρξε η πρώτη γυναίκα δημοτική σύμβουλος της Νέας Φιλαδέλφειας,  εκλεγμένη με τον αείμνηστο Νίκο Τρυπιά; Τί θα σκεφτόντουσαν άραγε οι συγγενείς και οι γείτονες που δεν υπάρχουν πια, για την Πόλη μας που έχει εγκαταλειφθεί στην βρώμα, στα μολυσμένα κουνούπια που μας δημιουργούν προβλήματα ακόμα και μέσα στον Γενάρη, με έναν Ποδονίφτη να έχει μετατραπεί σε άσχημο βρωμοπόταμο και μια "τριτοκοσμική" Πρωτομαγιά, την γιορτή όχι πλέον των λουλουδιών και των πολιτικών μηνυμάτων, αλλά των βρακιών και των ούρων στις αυλές και στους δρόμους μας;

Περπατώντας στους δρόμους της Πόλης

Πολλά τα θέματα και γνωστά σε όλους μας, καθώς Ζούμε Μαζί, στον ίδιο τόπο, και αντιμετωπίζουμε την ίδια καθημερινότητα. Η οικονομική δυσπραγία που έχει χτυπήσει τις πόρτες μας, κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη, καθώς δεν έχουμε πια την οικονομική δυνατότητα να βρούμε κάποιους τρόπους εκτόνωσης που θα βελτιώσουν ελαφρά την ποιότητα ζωής μας.

Σε μια προσπάθεια να χαλαρώσουμε, ξεκινάμε να κάνουμε μια βόλτα με τα πόδια στην πόλη και τα πεζοδρόμια είναι καλυμμένα ανεξέλεγκτα από τραπεζοκαθίσματα, από αυτοκίνητα αλλά και από ακαθαρσίες των σκύλων μας, που δεν έχουμε εκπαιδευτεί και πειστεί να τις μαζεύουμε.

Τα -λίγα ούτως ή άλλως- μαγαζιά εμπορικού ενδιαφέροντος κλείνουν, κάποια σχολεία είναι εγκαταλελειμένα στην τύχη τους και κατά καιρούς φιλοξενούν άστεγους και ναρκομανείς, με κίνδυνο για την ίδια τους την σωματική ακεραιότητα.

Μια βόλτα στο Άλσος σήμερα, αρχικά μας πονά. Δέντρα άρρωστα, ο Κένταυρος εγκαταλελειμμένος και έρημος... αντί να είναι μια πηγή ζωής, αναψυχής και οικονομικής δραστηριότητας, το Άλσος μετατρέπεται σε  ένα ακόμα νεκροταφείο. Επίσης, μπορεί να γίνει μέχρι και επικίνδυνη μια βόλτα προς τα εκεί, καθώς περιμετρικά, το Άλσος είναι συχνά γεμάτο με φόλες, από τις οποίες κινδυνεύουν όχι μόνο τα κατοικίδιά μας αλλά και τα μικρά παιδιά.

Και δίπλα, η τρύπα που έστεκε κάποτε περήφανο το γήπεδο της ΑΕΚ. Ήμουν 4 χρόνων όταν μπήκα για πρώτη φορά σε αυτό το γήπεδο, όταν ακόμα στην πλάτη των καθισμάτων υπήρχε αναγραμμένο το όνομα των μελών του συλλόγου. Δεν ήρθε επιτέλους η ώρα να ξαναγεννηθεί από τις λάσπες ένα σύγχρονο γήπεδο, που θα προσθέσει στην τοπική ζωή, χωρίς να κακοποιεί το περιβάλλον;

Αν περπατήσουμε και πιο κάτω, στην Νέα Χαλκηδόνα,  η ίδια εικόνα. Το Ηρώδειο Πάρκο έχει μετατραπεί σε  "Ηρώδειο Άδειο". Μια ακόμα δημοτική περιουσία, που χάσκει στην λεωφόρο Δεκελείας... αφημένη, με γκρεμισμένο το εξωτερικό τοιχείο... αντί να σφύζει από κόσμο και να προσθέτει στην ζωή αλλά και στην οικονομία της πόλης.

Πού να στρέψουμε το βλέμμα; Στην εθνική οδό, δίπλα στα σχολεία μας, ο χώρος της MAΒA είναι μια ακόμα αιτία που μας αφαιρεί την ευκαιρία για το πιο στοιχειώδες: μια μικρή αναβάθμιση της γειτονιάς μας και της καθημερινότητάς μας.

Απόστολος Κόντος

Όταν έμαθα ότι ο Απόστολος Κόντος θα κατέβει υποψήφιος Δήμαρχος σε αυτές τις εκλογές, για πρώτη φορά μετά από χρόνια πήρα επιτέλους μιαν ανάσα.

Γιατί ο Απόστολος είναι ένας πολίτης του δήμου μας, που μεγάλωσε, ανδρώθηκε, δημιούργησε και δημιουργήθηκε στην γειτονιά μας. Είναι ένας άνθρωπος τίμιος, εργατικός και -όσο και αν ακούγεται παρωχημένο, για μένα είναι πολύ σημαντικό- ένας καλός οικογενειάρχης. Ένας από εμάς. Χωρίς κομματικές ταυτότητες, χωρίς να κουβαλά βάρη και υποχρεώσεις πολιτικάντικες. Με πολλές εμπειρίες στον χώρο της διοίκησης, και από την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό αλλά και από τις εμπορικές επαγγελματικές του δραστηριότητες. Και κάτι ακόμα που ίσως ακούγεται λαϊκίστικο, όμως πιστεύω ότι είναι υψίστης σημασίας στις δύσκολες εποχές που ζούμε, είναι ότι ο Απόστολος είναι χορτάτος από τιμές και αξιώματα, αλλά και από εργασία. Δεν κουβαλά ούτε τα κόμπλεξ αυτών που -όπως διαβάζαμε πιτσιρικάδες στα κόμικς του Ιζνογκούντ- θέλουν να γίνουν "χαλίφης στην θέση του χαλίφη", ούτε αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά για να λύσει τα επαγγελματικά και τα οικονομικά του προβλήματα. Δεν είναι καιροσκόπος.

Είναι απλά ένας κάτοικος της Νέας Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας που θέλει να βοηθήσει στην βελτίωση της ζωής στην πόλη που γεννήθηκε, στην πόλη όπου εξακολουθεί να ζει με την οικογένειά του.

 

Ελπίδα για το Αύριο

Ελπίζω και εύχομαι να αντιληφθούμε όλοι επιτέλους ότι χρειαζόμαστε επειγόντως μια νέα αρχή, με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, με καλό σχεδιασμό και οργανωτικότητα και πάνω απ΄όλα, με τιμιότητα. Θαύματα δεν γίνονται, ας μην κρυβόμαστε, οι στιγμές που ζούμε είναι ιδιαιτέρως δύσκολες. Όμως, με νοικοκυρεμένη διαχείριση και με πολλή δουλειά, χωρίς μικροκομματικές βλέψεις και δεσμεύσεις, μπορούμε να κερδίσουμε και πάλι σαν πόλη λίγο από τον αυτοσεβασμό που χάσαμε τα τελευταία χρόνια. Μπορούμε και πάλι να βγούμε στους δρόμους μας και να μην πιάνεται η ψυχή μας γι αυτό που θα συναντήσουμε μπροστά μας.

Γιατί η πόλη μας έχει την δυνατότητα να είναι μια από τις πιο όμορφες στην Αττική. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν, η ιστορία επίσης. Η Νέα Φιλαδέλφεια και η Νέα Χαλκηδόνα μπορούν και πρέπει να γίνουν πόλος έλξης και πολιτισμού, χώρος αναψυχής αλλά και ποιοτικών πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων, σε ένα τόπο καθαρό, φωτεινό και περιποιημένο, που θα κάνει και πάλι περήφανους τους κατοίκους του.

Για όλους αυτούς τους λόγους με τιμά ιδιαίτερα η πρόταση του Απόστολου Κόντου να τον στηρίξω σε αυτές τις δημοτικές εκλογές και να κατέβω μαζί του σαν υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την Ανεξάρτητη Δημοτική Παράταξη Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνος Ζούμε Μαζί, γιατί η αλήθεια είναι αυτή:

Ζούμε Μαζί και ΜΟΝΟ Μαζί θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας και να δώσουμε στην Πόλη μας την φροντίδα που της αξίζει. 

*Ιωάννα Νικολάου Τζαβάρα, Προώθηση της Ισπανικής Γλώσσας και των Ισπανόφωνων Πολιτισμών στην Ελλάδα