ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ; ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ

Kάποιοι εκεί έξω... Αριστερά έχουν ανοίξει σοβαρή κουβέντα!

Αναδημοσίευση από την iskra.gr κειμένων που αφορούν τη συμπόρευση δυνάμεων της Αριστεράς που δε βρίσκονται στο κοινοβούλιο ή την ευρωβουλή, ούτε βαδίζουν στους διαφορετικούς δρόμους που έχουν χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

Του ΑΝΤ. ΔΡΑΓΑΝΙΓΟΥ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΟΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΗΛΩΣΗΣ
ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ "ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗΣ" (ΑΡΑΝ)

Η Iskra αναδημοσιεύει δύο κείμενα που αναφέρονται στο διάλογο για την πολιτική συμπόρευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Σχεδίου Β' και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς. Το πρώτο υπογράφει ο Αντώνης Δραγανίγος, εκπροσωπώντας το ΝΑΡ, και επιχειρηματολογεί πάνω στην πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σχολιάζει την πρόταση κοινής πολιτικής δήλωσης σε ότι αφορά την πολιτική βάση της συμπόρευσης, που αναπτύσσεται στο δεύτερο κείμενο.

Το κείμενο του Αντώνη Δραγανίγου έχει ως εξής:

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ;

Του ΑΝΤΩΝΗ ΔΡΑΓΑΝΙΓΟΥ

Αγαπητοί σύντροφοι

Λάβαμε και κοινοποιήσαμε το κείμενο που μας στείλατε τόσο στους συντρόφους στους οποίους αναφέρεστε όσο και στην ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι καλύτερα έτσι για την διασφάλιση του ανοιχτού, συντροφικού και χωρίς την παραμικρή σκιά διαλόγου.

Όπως σας έχουμε πει και προφορικά θεωρούμε τους εαυτούς μας δεσμευμένους (είτε σαν μέλη της όποιας αντιπροσωπείας είτε γενικά) από τις συλλογικές αποφάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οπότε δεν μπορούμε να μπούμε στην διαδικασία προτάσεων πάνω σε μη αποφασισμένες από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ διατυπώσεις. Όμως με την ευκαιρία του κειμένου που μας στείλατε θα θέλαμε να επιχειρηματολογήσουμε πάνω σε πλευρές του κειμένου που έστειλε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην σύσκεψη της Δευτέρας η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που κάπως αβασάνιστα, αρχικά τουλάχιστον, απορρίφθηκε.

Αναφερόμαστε ενδεικτικά σε ορισμένα ζητήματα, αν και για εμάς το κύριο ζήτημα είναι το ζήτημα της ευρωζώνης και της ΕΕ.

α) Στην εισαγωγή το κείμενο που προτάθηκε λέει: «Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουμε αυτή την πολιτική δήλωση αποφασίσαμε τη μετωπική πολιτική μας συμπόρευση με στόχο...καθώς και την από κοινού εμβάθυνση και παραπέρα επεξεργασία και εξειδίκευση του κοινού μεταβατικού μας προγραμματικού πλαισίου.

Το κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έλεγε: «...κοινού προγράμματος ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης που δέχεται ο εργαζόμενος λαός από τις δυνάμεις των δανειστών, του κεφαλαίου, και της ΕΕ».

Εξυπηρετεί αυτή η τόσο αόριστη αναφορά σε «πρόγραμμα» στην εισαγωγή, την απλότητα του κειμένου, όπως πολλές φορές επιχειρηματολογείτε; Και άραγε δεν πρέπει να δίνεται από την πρώτη παράγραφο το βασικό στίγμα της ανατροπής για να είναι σαφές στον κόσμο περί τίνος πρόκειται;

β) Ποια είναι η γενική λογική του προγράμματος;

Στην πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έλεγε: «...πάνω από όλα τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, και στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των δανειστών, της ευρωζώνης και της ΕΕ, συνολικά κατά του υπεύθυνου για την κρίση κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος και του ιμπεριαλισμού»

Η πρόταση του Σχεδίου Β λέει: «Σήμερα όμως, ακόμη και για να κατακτήσει ο λαός στοιχειώδη δικαιώματα και να βγει από το πολιτικό περιθώριο απαιτούνται βαθιές τομές στην οικονομία, την πολιτική, την οργάνωση της κοινωνίας, ρήξεις με τα διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού, που με διάφορες μορφές σημαίνουν αγώνες ενάντια στο υπεύθυνο για την κρίση καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς συνασπισμούς που το υπηρετούν».

Η φράση αυτή δεν είναι αόριστη και ανεπαρκής; Μιλάει μόνο για τα «διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού», λείπει το κεφάλαιο, λείπει η ευρωζώνη και η ΕΕ, δηλαδή τα συγκεριμένα «διεθνή κέντρα» στα οποία αναφέρεστε, για να καταλαβαίνει πραγματικά και ο κόσμος τι εννοούμε.

γ) Ξεπερνάμε άλλα θέματα για να φτάσουμε στο ζήτημα της ευρωζώνης και της ΕΕ που είναι το καθοριστικό ζητούμενο των ευρωεκλογών.

Η διατύπωση που υπάρχει δεν καλύπτει κατά κανένα τρόπο την ρητή αναφορά στην «ρήξη-αποδέσμευση» από την ΕΕ, που ήταν και παραμένει η πάγια θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ρητή αναφορά σε ένα στόχο σημαίνει, ο τρόπος με τον οποίο στο κείμενό σας μπαίνει το ζήτηματης ευρωζώνης. Εκεί λέτε: «έξοδος από το ευρώ, ως ελάχιστη προϋπόθεση ενός εθνικού ελέγχου της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής». Αυτό είναι σαφές και κατηγορηματικό. Δεν λέτε λόγου χάρη «η πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, για τον νομισματικό έλεγχο μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την ευρωζώνη. Ένα σύστημα τραπεζικής ενοποίησης που δεν αλλάζει ούτε μεταρρυθμίζεται. Σήμερα η απειθαρχία στις συνθήκες της Ευρωζώνης, ο αγώνας για τη ρήξη και την έξοδο από την ευρωζώνη αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων». Λέτε ρητά, απλά, κατηγορηματικά, έξοδος από το ευρώ, ως ελάχιστη....»

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα έπρεπε, για να συμπεριλαμβάνεται πραγματικά η ρήξη-αποδέσμευση από την ΕΕ να λέμε λόγου χάρη: «ρήξη-αποδέσμευση από την ΕΕ ως προυπόθεση για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων» και ας μην είχαμε και το ελάχιστη.

Στο κείμενο που απέστειλε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χωρίζαμε κατ'αρχήν την ανάλυση που έχουμε για την ευρωζώνη και την ΕΕ, από τους ίδιους τους στόχους, έτσι ώστε η διατύπωση των στόχων να είναι σαφής και διακριτή.

Στο κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγνωρίζονταν η σημασία της εξόδου από την ευρωζώνη και η σχετική της αυτονομία, παρά το γεγονός ότι όλοι καταλαβαίνουμε (και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις θέσεις της έχει ξεκαθαρίσει) την άρρηκτη σύνδεση του αγώνα κατά της ευρωζώνης με τον αγώνα κατά της ΕΕ συνολικά. Λέγαμε στο κείμενο: «Το ίδιο το "κοινό νόμισμα", όπως και η "ανεξαρτησία της ΕΚΤ", με τις αντιδραστικές συνθήκες που τις συνοδεύουν (Μάστριχτ, Σύμφωνο για την Οικονομική Σταθερότητα κλπ), τον άμεσο έλεγχο της νομισματικής πολιτικής από το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο, και τον εκβιασμό της "πιστωτικής ασφυξίας", δεν αποτελούν ένα "ουδέτερο εργαλείο", αλλά μέσο για την επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων σε όλη την Ευρώπη».

 Έτσι μπορεί κανείς να αιτιολογήσει με σαφήνεια το γιατί τίθεται θέμα «εξόδου από την ευρωζώνη», δηλαδή γιατί καταλήγει στον ρητό στόχο «έξοδος από την ευρωζώνη». Γιατί αφαιρέθηκε αυτή η παράγραφος; Υπάρχει διαφωνία; Πιστεύετε ότι χρειάζονται άλλες διατυπώσεις; Γιατι δεν προτείνονται γραπτά για να μπορούμε και εμείς να τοποθετηθούμε με σαφήνεια;

Παράλληλα τονίζαμε τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ με συγκεκριμένα επιχειρήματα και την υπεραντιδραστική της εξέλιξη στην περίοδο της κρίσης χρησιμοποιώντας μάλιστα επιχειρήματα από δηλώσεις στελεχών του Σχεδίου Β. Θυμίζουμε: «Ειδικά στην περίοδο της κρίσης, η ευρωζώνη και η Ε.Ε. βαθαίνουν ποιοτικά τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα, με πυρήνα τους μηχανισμούς της οικονομικής διακυβέρνησης. Η μακάβρια λειτουργία της τρόικας, δηλαδή ο έλεγχος του προϋπολογισμού, οι συστάσεις, οι επιτόπιες αποστολές, οι προειδοποιήσεις, οι κυρώσεις, η μόνιμη και αυξημένη επιτήρηση και τα πρόστιμα, η περικοπή των κονδυλίων, με ή χωρίς την εμπλοκή του ΔΝΤ γίνονται πια μόνιμο χαρακτηριστικό τους. Η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, δεν αλλάζει «από μέσα». Μόνο η συνολική σύγκρουση με αυτόν τον μηχανισμό μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για αλλαγές σε όφελος της εργατικής τάξης και των λαών». Που μας οδηγεί αυτή η συλλογιστική με την οποία προφανώς συμφωνείτε? Στον ρητό στόχο της ρήξης-αποδέσμευσης από την ΕΕ.

Δεν είναι σύντροφοι βάσιμη η κριτική ότι η «ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζει το ζήτημα του στόχου για τώρα, ενώ εμείς απλά για αργότερα».

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ποτέ και πουθενά δεν είπε ότι από την ΕΕ θα βγούμε αύριο. Ούτε βέβαια και το αντίθετο. Ότι θα προηγηθεί, δηλαδή, υποχρεωτικά μία μακρόχρονη περίοδος πάλης μέσα στα πλαίσιά της μέχρι να βγούμε από αυτήν. Δεν κάνουμε τους μάγειρες για τις κουζίνες του μέλλοντος. Κανένας πολιτικός στόχος δεν προκαταλαμβάνει τον χρονικό ορίζοντα της υλοποίησης του. Όπως και με κάθε στόχο η αμεσότητά του κρίνεται στο αν τον παλεύουμε πολιτικά σήμερα ή όχι. Σήμερα κάθε αγώνας (ενάντια στην λιτότητα, την απελευθέρωση των αγορών, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ) συνδέεται με την ρήξη με τις συνθήκες της ΕΕ και οδηγεί στην αποδέσμευση από αυτήν. Η μη διατύπωση ρητά του στόχου για ρήξη-αποδέσμευση λοιπόν αναιρεί το θεμέλιο λίθο όλης αυτής της λογικής.

Σύντροφοι, οι θέσεις που έχουμε καταλήξει έως τώρα δεν είναι οι αρχικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε στα ζητήματα που συζητάμε, πόσο μάλλον αν συνυπολογίσουμε και τα ζητήματα που δεν έχουν συζητηθεί.
 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει θέση για «αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική αποδέσμευση» από την ΕΕ. Δεν την έθεσε ποτέ σαν προαπαιτούμενο. Καταννοεί την πάλη κατά της ευρωζώνης σαν πλευρά της πάλης κατά της ΕΕ. Δεν την αυτονομεί. Η αυτονόμηση της πάλης κατά της ευρωζώνης, με την παράλληλη υποβάθμιση, θόλωμα, άρνηση του ξεκάθαρου στόχου της ρήξης-αποδέσμευσης από την ΕΕ, δεν είναι καν ισότιμη προβολή τους, είναι έξω από το όριο και τις αποφάσεις μας.

Σύντροφοι,

Σε όλη την διαδικασία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έκανε «παιγνίδι εντυπώσεων», παρότι είχε την ευκαιρία. Αλλά επέμεινε σταθερά στην ουσία. Αυτό θα κάνει και τώρα που είναι η στιγμή των αποφάσεων. Οι συνεχείς αλλαγές κειμένων και «διατυπώσεων» δεν βοηθάει κανένα μας, χωρίς να λέμε ότι έχετε εσείς την ευθύνη για αυτό.

Ενόψει των διαδικασιών που έχουμε το ερχόμενο διάστημα θα θέλαμε με έναν οριστικό τρόπο την τοποθέτησή σας πάνω στα ζητήματα που έχουν ήδη με σαφήνεια τεθεί στις συζητήσεις.

Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει δυνατότητα.

Συντροφικά,
Εκ μέρους του ΝΑΡ
Α. Δραγανίγος
13/2/14

Ακολουθεί το δεύτερο κείμενο με την πρόταση κοινής πολιτικής δήλωσης, στο οποίο απαντά ο Αντ. Δραγανίγος:

ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΟΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΗΛΩΣΗΣ

Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνυπογράφουμε αυτή τη πολιτική δήλωση αποφασίσαμε τη μετωπική πολιτική μας συμπόρευση με στόχο το συντονισμό και τη συνεργασία στους ταξικούς, λαϊκούς αγώνες και τις πολιτικές μάχες, καθώς και την από κοινού εμβάθυνση και παραπέρα επεξεργασία και εξειδίκευση του κοινού μεταβατικού μας προγραμματικού πλαισίου.

Πολιτικός στόχος είναι να συγκροτήσουμε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που να μπορέσει να οδηγήσει σε μια έξοδο από την κρίση προς όφελος της εργαζόμενης λαϊκής πλειοψηφίας, σε ρήξη με τη λογική του «ευρω-μονόδρομου» που έχουν επιβάλλει οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με τους ηγεμονικούς καπιταλισμούς της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Αυτή η σύγχρονη «Ευρωπαϊκή Μεγάλη Ιδέα» της ελληνικής αστικής τάξης έχει οδηγήσει τους εργαζομένους και το λαό στην εξαθλίωση και τη φτωχοποίηση, καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και έχει δεσμεύσει την οικονομία της στους σχεδιασμούς των ευρωπαϊκών πολυεθνικών μονοπωλίων. Η στάση απέναντι σ' αυτόν τον υποτιθέμενο «ευρω-μονόδρομο» ξεχωρίζει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ανάμεσα σ' αυτές που υποκλίνονται στα συμφέροντα του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και αυτά που υποστηρίζουν τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Αυτό τον δεύτερο δρόμο σκοπεύει να αναδείξει και να ισχυροποιήσει η συμπόρευση.

Η ανάγκη της συμπόρευσης αυτής προέκυψε από την κοινή μας πεποίθηση ότι σήμερα, μέσα στη συνθήκη μιας οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, οι δυνάμεις του κεφαλαίου φορτώνουν τα βάρη της κρίσης και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης και της ΕΕ στην εργαζόμενη πλειοψηφία, οδηγώντας την στην φτώχεια, την μαζική ανεργία και την μετανάστευση, και καταλύοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Πολιτική έκφρασή τους αποτελούν η δικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ και ο υπό διαμόρφωση ευρύτερος «κεντροαριστερός» χώρος που καταστατικό του πλαίσιο έχει την αμετάκλητη παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη/ΕΕ. Έχει επιπλέον σαν ακροδεξιό δήθεν αντι-συστημικό συμπλήρωμα και φόβητρο την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Από την άλλη πλευρά η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας (οι εργάτες, οι υπάλληλοι, τα αυτοασπαχολούμενα και τα μικροαστικά στρώματα, η μικρή και μεσαία αγροτιά, η νεολαία, οι άνεργοι) έχουν αντισταθεί σε αυτές τις πολιτικές με τους πολύ μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες της τελευταίας περιόδου, τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, προκαλώντας μεγάλο κλονισμό και ανακατατάξεις στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, βάζοντάς το σε μια διαρκή κρίση εκπροσώπησης.

Επιδίωξή μας είναι να ενισχύσουμε τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων πρώτα απ' όλα για την επιβίωση και τη βελτίωση της ζωής τους, για να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους. Σήμερα όμως, ακόμη και για να κατακτήσει ο λαός στοιχειώδη δικαιώματα και να βγει από το πολιτικό περιθώριο απαιτούνται βαθιές τομές στην οικονομία, την πολιτική, την οργάνωση της κοινωνίας, ρήξεις με τα διεθνή κέντρα του ιμπεριαλισμού, που με διάφορες μορφές σημαίνουν αγώνες ενάντια στο υπεύθυνο για την κρίση καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς συνασπισμούς που το υπηρετούν. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όσο η εξουσία και ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια μιας εκμεταλλευτικής μειοψηφίας, η ζωή, η ευημερία και η ελευθερία του εργαζόμενου λαού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λεηλατούνται. Γι' αυτό το πρόγραμμά μας συνδέεται με τη σοσιαλιστική προοπτική.

Οι βασικοί και αλληλένδετοι μεταξύ τους άξονες αυτού του μεταβατικού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:

Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων καθώς και όλων των νόμων και ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν με βάση αυτά.
Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.
Η έξοδος από το ευρώ, ως ελάχιστη προϋπόθεση ενός εθνικού ελέγχου της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής.
Η απειθαρχία στις συνθήκες, τις οδηγίες και την επιτήρηση της ΕΕ.
Οι εθνικοποιήσεις όλων των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.
Ο δημόσιος κοινωνικός σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων και της δημιουργικότητας του κόσμου της εργασίας.
Η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου με προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανεργίας, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, προστασία των συλλογικών συμβάσεων και σταθερές σχέσεις εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων.
Η υπεράσπιση και ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού, η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία, η προώθηση θεσμών λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία.
Η λήψη μέτρων για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού, ο οποίος αποτελεί βασικό όπλο για τη διαίρεση και εκμετάλλευση ντόπιων και ξένων εργαζομένων.
H παροχή ασύλου στους πρόσφυγες και η καθιέρωση νομιμοποίησης όλων των μεταναστών. Κανένας άνθρωπος «λαθραίος», και κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά. Ίσα δικαιώματα σε έλληνες και ξένους εργαζομένους. Πολιτικά δικαιώματα στους μόνιμα εγκαταστημένους μετανάστες. Μη αποδοχή των συνθηκών του Δουβλίνου, του Σένγκεν, του Συμφώνου μετανάστευσης, της Frontex. Κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όχι στην πολιτική των επαναπροωθήσεων. Όχι στην Ευρώπη-φρούριο.
Η υπεράσπιση της ειρήνης, η μη συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το κλείσιμο των ξένων βάσεων, η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η παραμονή στο οποίο μόνον συμφορές έχει επιφέρει στη χώρα μας, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.
Η πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων μας φέρνει αναγκαστικά σε ρήξη με την ΕΕ. Ένα σύστημα ιμπεριαλιστικής ενοποίησης που δεν αλλάζει ούτε μεταρρυθμίζεται. Σήμερα η απειθαρχία στις συνθήκες της ΕΕ, ο αγώνας για τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ αναδεικνύεται σε καθοριστικό κρίκο των αγώνων. Στόχος μας είναι η ισότιμα και αμοιβαία επωφελής συνεργασία των λαών σε διεθνιστική βάση.

Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στους εργαζόμενους και το λαό, στο εργατικό λαϊκό κίνημα που είναι ο πρωταγωνιστής των αλλαγών και των ανατροπών. Μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη δύναμη του πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού, από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό λαϊκό κίνημα, με την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, που θα υπερβεί της συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Μόνον στο βαθμό που η πάλη για την πραγματοποίηση του προγράμματος αυτού γίνει υπόθεση αυτού του κινήματος θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις και οι αναγκαίοι συσχετισμοί ώστε να ανοίξει ο δρόμος για βαθύτερες επαναστατικές αλλαγές σε ρήξη με τον καπιταλισμό σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.

Άμεσος πολιτικός μας στόχος είναι η ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-και του ντόπιου κεφαλαίου, της δικομματικής τους κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική.

Πεποίθησή μας είναι και η πραγματικότητα το αποδεικνύει πως όποια κυβέρνηση δεν έλθει σε ρήξη με τη λογική της διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, και αποδεχθεί το χρέος, αναγκαστικά θα εφαρμόσει ένα καθεστώς λιτότητας με τη μια ή την άλλη μορφή. Γι' αυτό και δεν αποτελεί λύση μια κυβέρνηση, σαν κι αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δηλώνει εκ των προτέρων ότι θα αποτελέσει θεματοφύλακα της ευρωζώνης και της ΕΕ, μια κυβέρνηση που αναγνωρίζει το χρέος και δηλώνει ότι θα το πληρώσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρά την εκλογική τους δύναμη, έχουν αποτύχει δραματικά στο να οργανώσουν μια διέξοδο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις όποιες εσωτερικές αντιδράσεις, υποτάσσεται στις «κόκκινες γραμμές» του κυρίαρχου συστήματος, μειώνοντας έτσι τις λαϊκές προσδοκίες, υποτιμά τη λαϊκή οργάνωση της αντίστασης και του ξεσηκωμού, ωθεί το κίνημα σε αδράνεια, και στη λογική της ανάθεσης των ελπίδων σε μια κυβέρνηση η οποία θα στηρίζεται ακόμη και σε τμήματα της Δεξιάς. Με την ακολουθούμενη πολιτική του εντέλει αποτελεί ένα δίαυλο ενσωμάτωσης της λαϊκής αντίστασης στο κυρίαρχο σύστημα.

Από την άλλη, η ηγεσία του ΚΚΕ παραπέμπει τα πάντα (μεταξύ αυτών και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ) στο απροσδιόριστο μέλλον της «εργατικής λαϊκής εξουσίας» και αρνείται να θέσει άμεσους πολιτικούς στόχους πάλης για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης, θεωρεί ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ρηγμάτων και κατακτήσεων, υποτιμά τις λαϊκές ανατρεπτικές δυνατότητες, αρνείται πεισματικά κάθε μετωπική δράση που θα έδινε μακρά πνοή στους λαϊκούς αγώνες.

Σε αυτή τη μεγάλη υπόθεση της πάλης για έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο αντίστασης, ελπίδας και ανατροπής, ένα πρώτο βήμα αποτελεί η προσπάθειά μας για μια σταθερή μετωπική συμπόρευση, όπου συσπειρώνονται δυνάμεις και αγωνιστές από τα κινήματα και από διάφορα ρεύματα της Αριστεράς (ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά, επαναστατικά και κομμουνιστικά), αλλά και ευρύτερα αγωνιστικά ρεύματα που συγκινούνται από τα πάντα επίκαιρα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικά δικαιώματα και χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών.

Αυτονόητο είναι ότι διασφαλίζεται η ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια της κάθε δύναμης που συμμετέχει σε αυτήν τη συμπόρευση και ότι αυτή παραμένει ανοιχτή σε όποιον στη συνέχεια αποδεχτεί το πρόγραμμα της και τη συνολικότερη κατεύθυνση της. Η κεντρική πολιτική μετωπική μας συγκρότηση όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά οφείλει να ενισχύει την κοινή δράση σε όλα τα μέτωπα του κινήματος με δυνάμεις και αγωνιστές που επιλέγουν να μη συμμετάσχουν τώρα σ' αυτήν.

Η κοινή αυτή πολιτική δήλωση αποτελεί ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της μετωπικής συμπόρευσης και της κοινής παρέμβασης στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες της ερχόμενης περιόδου.

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Στη συνέχεια παραθέτουμε και ένα σχόλιο της "Αριστερής Ανασύνθεσης" (ΑΡΑΝ) για τις εξελίξεις σε σχέση με το θέμα της μετωπικής συμπόρευσης, το οποίο έχει ως εξής:

ΑΡΑΝ:ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ

Τους τελευταίους μήνες είναι σε εξέλιξη μια πλούσια και διεξοδική πολιτική συζήτηση, ανάμεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β', την Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη, άλλες τάσεις και ρεύματα, και ανένταχτους αγωνιστές με αντικείμενο την ώριμη κατά τη γνώμη μας και περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία μετωπική συμπόρευση της Αριστεράς του άλλου δρόμου, χωρίς χρέος και μνημόνια, έξω από το ευρώ, σε ρήξη με την ΕΕ.

Από τις μέχρι τώρα συζητήσεις αλλά και την προσπάθεια να αποτυπωθούν αυτές και σε ένα κοινό πολιτικό ντοκουμέντο έχει γίνει σαφές ότι σε όλα τα βασικά πολιτικά επίδικα της περιόδου, υπάρχει ρητή και γραπτά αποτυπωμένη συμφωνία. Ειδικότερα υπάρχει συμφωνία ως προς:
• την ανάγκη ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ενάντια στον «ευρωμονόδρομο», τις κυβερνήσεις και τις δυνάμεις του κεφαλαίου, ντόπιες και ξένες,

• τη ρητή αναφορά στη ρήξη και έξοδο από την ΕΕ ως στοιχείο του πολιτικού προγράμματος

• το διαχωρισμό από την διαχειριστική λογική του ΣΥΡΙΖΑ και την έμφαση στους αγώνες και τα κινήματα
 

Γι' αυτό το λόγο και λέμε ότι εδώ και τώρα, με αίσθημα πρώτα από όλα ευθύνης απέναντι σε όλο τον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς, όλες και όλους εκείνους που αναζητούν μια αριστερή εναλλακτική απάντηση απέναντι στη δεξιόστροφη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και τον απομονωτισμό του ΚΚΕ, πρέπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της την Κυριακή 16/2, να αναγνωρίσει τολμηρά και θαρρετά ότι υπάρχει η αναγκαία πολιτική συμφωνία και να στηρίξει ολόψυχα τη διαδικασία της συμπόρευσης.

Η συγκυρία είναι κρίσιμη και δεν χωρά παλινωδίες και καθυστερήσεις. Μπροστά μας έχουμε μεγάλες πολιτικές και εκλογικές μάχες και πρέπει να μπορούμε να πάμε σε αυτές με όχημα τη συμπόρευση. Η όποια θεμιτή προσπάθεια να βελτιωθούν κείμενα και τοποθετήσεις θα πρέπει να μην ξεχνά ότι η αριστερή πολιτική είναι υπόθεση πράξεων και όχι διατυπώσεων. Ο κόσμος του αγώνα ξέρει να κρίνει και κρίνει αυστηρά.

Έχουμε μια δυνατότητα να δώσουμε σχήμα στην ελπίδα και απάντηση στην αγωνία πολλά αγωνιστών. Αυτή είναι μια ευθύνη που δεν μπορούμε και δεν πρέπει αποποιηθούμε.

14 Φλεβάρη 2014
Το πανελλαδικό γραφείο της Αριστερής Ανασύνθεσης

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Στην απάντηση του σ. Α. Δραγανίγου στην κοινή πολιτική δήλωση με τίτλο «Γιατί όχι έξω από την ΕΕ;», όπως αυτή αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα ΙΣΚΡΑ αναφέρεται ότι τα συγκεκριμένα σημεία, τα οποία σχολιάζονται σε αυτήν αφορούν σε πρόταση του Σχεδίου Β.

Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται σύγχιση, αν όχι σκόπιμα από λάθος, ότι η κοινή αυτή πολιτική δήλωση είναι πρόταση του Σχεδίου Β’. Το σχολιαζόμενο κείμενο δεν είναι κάποια πρόταση του Σχεδίου Β, αλλά αποτέλεσμα της συλλογικής επεξεργασίας των αριστερών δυνάμεων συλλογικοτήτων και ανεξάρτητων αριστερών που συμμετείχαν στις διαδικασίες για την μετωπική συμπόρευση της εκτός του Εθνικού και Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Αριστεράς.

Θεωρούμε αναγκαίο να γίνει αυτή η επισήμανση γιατί στην κοινή πολιτική δήλωση δεν περιλαμβάνεται το σύνολο των θέσεων και απόψεων του Σχεδίου Β’ αλλά οι κοινές θέσεις όλων των πιο πάνω δυνάμεων και ατόμων που συμφωνούν, μπροστά στην αδήριτη ανάγκη να διαμορφωθούν οι συνθήκες για την οργάνωση και ανάπτυξη της πάλης των εργαζομένων σε κατεύθυνση που είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης και να ανοίξει δρόμους αντίστασης ελπίδας και ανατροπής.

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ Η ΛΑΘΟΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ

Η αντιπροσωπεία του Σχεδίου Β στη μετωπική συμπόρευση

Αλαβάνου Αριάδνη, Γαλάνης Νίκος, Σταυρόπουλος Τάσος