Χουντικών ιστορίες και κραυγές …απύθμενου θράσους κι ασύγκριτης …γελοιότητας

Γράφει ο Νικηφόρος Αλμυριώτης
 

 Ένα χρονογράφημα αφιερωμένο στα 40χρονα της λαμπρής αστικής  … «δημοκρατίας μας» και στην κατάντια του τόπου μας.

 

 Ο Βορίδης υπουργός

Τέτοιον υπουργό, βαρβάτο,

όπως λένε σκέτο …γάτο,

διάλεξεν ο κυρ Αντώνης

-να φυσάς, να μην κρυώνεις!-

της υγειάς μας για …δραγάτη

και για μέγαν  …επιστάτη

της … «αξίας» των υπαλλήλων,

που να …καλιγώνει ψύλλον.

Μάκης είναι τ’ όνομά του

και κρατάει η αφεντιά του

απ’ του …έρεβους τα βάθη,

-ανάθεμά μας! Τέτοια λάθη;-

απ’ των χουντικών τη στρούγκα,

κι απ’ του  Παττακού τη …μούγκα,

απ’ του Γιώργαρου το …γύψο

-τι να πω και τι να κρύψω!

Έγραψε «λαμπρή» …ιστορία

-χούντα και … «δημοκρατία»-

Και με το γνωστόν …τσεκούρι

έπαψε να ’ναι …μπακούρι

στης πολιτικής τον πάτο·

βρήκε πια αρχηγό …«γαμάτο»

κι από της ΕΠΕΝ τα κρύα

βουρ! στη ..Νέα Δημοκρατία!

Κι επειδή ο Αντωνάκης

-και ομού κι ο Βαγγελάκης-

στην πολιτική γραμμή τους

δείχνουν ποια είν’ η …ψυχή τους,

τι αληθινά φρονούνε

και  το πώς μας κυβερνούνε

(αν κι ένα άλλο …ρήμα εδώθε, θα τους ταίριαζε, εις «…ούνε»)

ανταμείψανε τον Μάκη

-κι άλλα τέτοια πρώην …ράκη-

και τους δώσαν’ … υπουργείο

για να λούζει εμάς το …κρύο!

Σαν τον βλέπει τον ζηλεύει

και ξανά κι αυτός γυρεύει,

ο Άδωνις, προκάτοχός του

και εις τα μυαλά όμοιός του,

-όπως λεν’ τάλε κουάλε,

απ’ τα ίδια μια και …βάλε-

να ξανάβρει …υπουργείον,

δόξες μάσες, μεγαλείον!

Κι απ’ της φυλακής τη μάντρα,

η  ναζιστική …γαλιάντρα,

με τι φθόνο τον κοιτάζει

κι από μέσα του όλο βράζει:

-«Βρε, τι άδικο είναι τούτο

τι παράλογο …τοιούτο,

από της ΕΠΕΝ το …βόθρο

και οι δυο μας εις τον …όρθρο,

έφτασε το …μεσημέρι

κι αυτός άλλαξε …λημέρι!

Κι ενώ είμασταν κι οι δύο

μια ψυχή κι ένα λοφίο,

να π’ αυτός βρήκε τη …λύση

κι εμάς έφαγε η …κρίση!

Το δικό του το …τσεκούρι

βγήκε πάνω απ’ το …κουμπούρι,

το δικό μου και του …Λιάκου»

Θλίψη στου …Μιχαλολιάκου…

Βλέπετε, φίλοι μου, πώς γίνεται κανείς …ποιητάρης, έστω και εκ του προχείρου, τώρα στα ξεκούδουνα;

Είναι να μην …λαλήσεις, με όλη τη σημασία της λέξεως όταν ανοίγεις την εφημερίδα και διαβάζεις δηλώσεις, έμπλεες θράσους και υποκρισίας, όπως οι παρακάτω:

«Η άρνηση αξιολόγησης προσβάλλει τους δημοσίους υπαλλήλους στο σύνολό τους και αυτούς στον τομέα της υγείας… Στον ιδιωτικό τομέα οι συνάδελφοί τους κάθε μέρα κρίνονται με απόλυση ή μείωση μισθών… Αυτό δεν συμβαίνει στο δημόσιο»…

Τάδε έφη το υποπροϊόν τούτο του βαθέος χουντοφασιστικού βούρκου, που ακούει στο όνομα Βορίδης και κορδώνεται τώρα σαν τον κούρκο και σαν το παγόνι· υπουργός γαρ των εντιμοτάτων κυρίων της «Σαμαράς και Βενιζέλος ΕΠΕ…» και όχι τρόφιμος των φυλακών Κορυδαλλού, όπως ο πάλαι ποτέ ομοαίματός του και   συναρχηγός του στη «νεολαία» των βρικολάκων….

Και συνεχίζει ακάθεκτος ο κ. «Μάκαρος»:

«Για να κάνω απόλυση στο Δημόσιο πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένες νομικές προϋποθέσεις. Στο 15% υπάρχει διάταξη που να οδηγεί στην απόλυση; -Απάντηση: Όχι. Κάποιο άλλο δυσμενές μέτρο; Απάντηση: Όχι. Τι θα πάθουν όσοι βρίσκονται στο 15%; Θα υπάρξουν μέτρα βελτιώσεως.»

Μίλησε κανείς για αλαζονεία και θράσος απύθμενο χιλίων Παπαδόπουλων και Παττακών αντάμα στη συσκευασία του ενός;

Μίλησε κανείς για αδιαντροπιά απύθμενη ενός πολιτικάντη της μαύρης συμφοράς, που τώρα παριστάνει τον υπουργό «δημοκρατικής» και … «λαοπρόβλητης» κυβέρνησης;

Μιας κυβέρνησης, που ενώ πρώτους-πρώτους ξέσκισε στη μισθολογική αφαίμαξη τους δημόσιους υπάλληλους, παριστάνει τώρα και τον …τιμητή τους, και τον … «αξιολογητή» τους.

Και μάλιστα στο όνομα των …εργατών και των …ιδιωτικών υπαλλήλων, δηλαδή στο όνομα εκείνων που η ίδια αυτή κυβέρνηση και οι προκάτοχοί της ήδη τους έχουν παραδώσει χωρίς πολλές …διατυπώσεις, στα τρωκτικά του ντόπιου κεφαλαίου και των ξένων πολυεθνικών καρχαριών, για να τους αλέσει η κερδοσκοπική  κρεατομηχανή, το αλύπητο καπιταλιστικό τσεκούρι των ανθρώπινων ψυχών ομού μετά των σωμάτων.

Είναι «καθηγητής» του …κοινωνικού αυτοματισμού και του «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στους ανθρώπους του λαού μας, όχι παίξε-γέλασε!

Ο εν λόγω Βορίδης είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της Σαμαροβενιζελικής ακροδεξιάς, επίσημης και γραβατοφορεμένης φασιστικής ιδεολογίας.

Μόνο οι δυο αρχηγοί του, ο υπουργός Εργοδοσίας και ο υπουργός Απολύσεων (ο γνήσιος -ως το μεδούλι- νέος εκείνος βλαστός του πάλαι ποτέ Μητσοτάκη) μπορούνε να τον συναγωνιστούν σε θράσος, υποκρισία και προκλητικότητα.

Ο υπόλοιπος "θίασος", όσα βήματα …προόδου κι αν έχει κάνει, υστερεί ακόμη δραματικά, αν …αξιολογηθεί ως προς το μέγεθος του κυνισμού, του θράσους και της ψευτιάς.

Ο προκάτοχός του κ. Μάκη στη διάλυση της δημόσιας υγείας, εκείνος ο φωνακλάς τηλε-βιβλιοπώλης παρωχημένης σαβούρας, ήταν απλώς ένας μικρός κλόουν του κυβερνητικού θιάσου, ένας απλός γελωτοποιός για κάθε πικραμένο, στα δελτία των Πρετεντέρηδων, των Τρεμών και της λοιπής σάρας –μάρας των ΜΜΕ!

Τούτος δω όμως είναι το κάτι άλλο! Δεν πήγε καθόλου χαμένη η εκπαίδευσή του στο στρατόπεδον της «εθνοσωτηρίου», απευθείας από το Γιώργαρο της 21^ης τετάρτου…

Προσέξτε με πόση διαολιά στις δηλώσεις του πάει να βγάλει το μαύρο γι’ άσπρο και να πείσει ότι δεν έγινε δα και τίποτα αν σε βάλουν στη δεξαμενή του 15%!

Οι απολύσεις άλλωστε θα γίνουν μόλις το επιτρέψει η …συγκυρία, ενώ αν τους δοθεί η ευκαιρία, θα αλλάξουν πάραυτα κι αυτό το ήδη κουρελιασμένο αστικοδημοκρατικό σύνταγμα, για να απολύουν «φαστ-τρακ» κάθε ανεπιθύμητον μίασμα…

Γι’ αυτό καθίστε καλά και γίνετε υπαλληλίσκοι φοβιτσιάρηδες, δούλοι παχιοί, γιατί δεν αρχίσαμε ακόμη να ξεσκονίζουμε τον φάκελο των κοινωνικών σας φρονημάτων και της εν γένει αντεθνικής υμών δράσεως. Πλην όμως, ετοιμαζόμεθα και ερχόμεθα δρομαίοι!

Αυτό είναι το νόημα των βορίδειων αποφθεγμάτων εις το  Αθήνησιν κοινοβούλιον, ανήμερα της επετείου των 40 χρόνων της πιο … «ουσιαστικής» και «διαρκούς» (και δε συμμαζεύεται…) -ευρωπαϊκής γαρ!- …δημοκρατίας που εγνώρισεν η Ελλάς από της εποχής του …Περικλέους!

Της «δημοκρατίας» που εγέννησεν Σαμαράδες, Μητσοτακαίους, Αδώνηδες, Βορίδηδες, Πάγκαλους και Βενιζέλους, και τους αντάμειψε πλουσιοπάροχα με αξιώματα και υπουργεία στον καιρό της τρόικας…

Να τη χαιρόμαστε και να τα …χιλιάσει, γνήσιο τέκνο, όπως ήταν και πάντοτε παραμένει, της καπιταλιστικής δικτατορίας πάνω στο Λαό…

Όσο για τα περί «προσβολής» εκ μέρους των υπαλλήλων που δεν θέλουν να δουν το όνομά τους γραμμένο στη λίστα των αυριανών προγραφών, εμείς ένα και μόνο έχουμε να πούμε: Προσβολή και ντροπή και αίσχος για τον ελληνικό λαό είναι το γεγονός ότι στα σαραντάχρονα της αστικής δημοκρατίας ανέχεται ένα τέτοιο κοινωνικό χάλι, μια τέτοια πρωτοφανή επίθεση στη λευτεριά και στις κοινωνικές του κατακτήσεις, μια τέτοια κυβέρνηση σαν του Σαμαρά-Βενιζέλου και προπάντων έναν τέτοιο υπουργό σαν το Βορίδη

Πού ακούστηκε, ωρέ, να’ ναι υπουργός στα 40χρονα της δημοκρατίας  το …τσουτσέκι του Παπαδόπουλου, ο πάλαι ποτέ «συμμαχητής» του Μιχαλολιάκου;

Πού ακούστηκε, ξανά, να στρογγυλοκαθίζει μια τέτοια  «μούρη» σ’ αυτή την αίθουσα, μέσα την οποία κάποτε έδωσαν μάχες, και μάχες, ως βουλευτές, για να ξεβρωμίσει η κοινωνία μας από τη φασιστική μπόχα, ένας Αλέκος Παναγούλης, ένας Κώστας Κάππος, ένας Μίκης Θεοδωράκης, μια Μελίνα Μερκούρη και πολλοί άλλοι αξιοσέβαστοι άνθρωποι, φίλοι ή αντίπαλοι, αλλά πάντως δημοκράτες, όλων των αποχρώσεων;

Πού καταντήσαμε σ’ αυτόν τον τόπο, ώστε ένα πάλαι ποτέ «αντιιμπεριαλιστικό σοσιαλιστικό κίνημα» να συγκυβερνά τη χώρα μαζί με  ό,τι πιο μαύρο και σκοτεινό γέννησε ο νεοφασιστικός βούρκος, τα κρατικά και παρακρατικά περιτρίμματα του ΝΑΤΟ και της CIA, οι  απόγονοι και συνεχιστές του δωσιλογισμού και της υποτέλειας, παλιάς και καινούργιας…

Αυτά είναι τα προϊόντα του καπιταλισμού. Ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, ο Μπαλτάκος, ο Βρούτσης, ο Μητσοτάκης-τζούνιορ, ο Φαήλος, ο ίδιος ο μαύρος και σκοτεινός Σαμαράς και ο αρχολίπαρος «σοσιαλιστής» συνεταίρος του (και όλοι οι παρόμοιοι) δεν αποτελούν απλώς προσβολή στην έννοια της δημοκρατίας. Είναι πάνω απ’ όλα προσβολή στη μνήμη εκείνων των ανθρώπων που έδωσαν το αίμα τους σε πικρούς καιρούς, για να ανατείλει έστω και μια τόση δα ακτίνα λευτεριάς και χαράς για τις πικραμένες ψυχές τόσων και τόσων γενεών.

Θυμηθείτε το πικρό παράπονο του αξέχαστου, παντοτινού Αντάρτη, Πάνου Τζαβέλλα, ήδη στα 15χρονα της «αποκατάστασης της δημοκρατίας»:

«…Το αίμα της Ηλέκτρας κλαίει!

Το αίμα του Πέτρουλα κλαίει!

Το αίμα του Παναγούλη κλαίει!

Ακούστε το ,λοιπόν!

Δεν ακούτε;…».

Επειδή, τώρα που τα γράφω όλ' αυτά, με έχουν πάρει εμένα τα  ...«ζουμιά» από τα μάτια και αυτό δεν βγάζει πουθενά πια στις κρίσιμες τούτες και οριακές ηλικίες, παρά μόνο σε ιατρικού τύπου παρενέργειες, ας κλείσουμε τούτες εδώ τις αράδες με μια απλή υπόμνηση της μαύρης κι άραχλης, αλλά ταυτόχρονα και γελοίας στο έπακρο φυσιογνωμίας του νεοελληνικού φασισμού.

Πρόκειται για ένα γουστόζικο στιχούργημα, που μου έστειλε πριν κάμποσα χρόνια από τη μακρινή Μελβούρνη της Αυστραλίας, ο ξάδερφός μου ο Νικολάκης, ο οποίος αναγκάστηκε στα 1968 να πάρει των ομματιών του και να φύγει από το μικρό και κατακαημένο φτωχοχώρι μας, κει πάνω στα βουνά της Όθρης, τότε που μας έκαναν τη ζωή μαύρη οι εκεί τοποτηρητές της χούντας, οι ομοϊδεάτες του Βορίδη, του Γεωργιάδη, του Μπαλτάκου και σία, μια δράκα από χαφιέδες και καταδότες της Χωροφυλακής, ένας εσμός από σιχαμερούς τεμπελχανάδες του καφενέ και τρόφιμους των μυστικών και φανερών κονδυλίων του "εθνικόφρονος" κράτους…

Στο σκαμπρόζικο στιχούργημά του ο ξάδερφος τούς «ξαναζωντάνεψε» για μια στιγμή μπροστά μας, με τα παρατσούκλια τους, όπως ακριβώς ήταν στον καιρό της ελεεινής …παντοδυναμίας τους στο μικρό μας χωριό.

Η κακοήθεια και η γελοιότητα αυτών των μαύρων υποκειμένων ολοζώντανη μπροστά μας, για να μην κοιμόμαστε σαν χάνοι, όταν τα «ποντίκια» και τα λοιπά τρωκτικά του μαύρου υπόγειου έχουν ξαναβγεί στη επιφάνεια.

Ας απολαύσουμε τους απλούς, αλλά τόσο αληθινούς στίχους ενός βασανισμένου αληθινού Έλληνα δημοκράτη και πατριώτη:

 Το συναξάρι των ρουφιάνων

Ο «Σιόλιας» και ο «Σομονάς» καθόντανε κι οι δύο

στου «Φασουλή» τον καφενέ, τηράζοντας τρογύρω,

το ποιος θα μπει και ποιος θα βγει στου «Ματζουράν’» την τρώγλη,

και καλημέρα ποιος θα πει στης Στυλιανής την κόρη.

Α! όλα αυτά κι άλλα πολλά θα πει «κουμμουνισμός»

και πρέπει να αναφέρονται, λέγει ο κανονισμός.

Ανέβαινε-κατέβαινε του «Σιόλια» η μουστάκα

κι από τον ήλιο γυάλιζε του «Σομονά» η φαλάκρα.

Και για τον Αλμυρό κινούν, για την «αναφορά»,

μα πριν ακόμα βρέξουνε τα πόδια στον Ξεριά,

ο «Μπακαρίνος» φάνηκεν απ’ την Ασβεσταριά.

-Πού ήσουνα, βρε αδερφέ; -Μ’ είχαν στη φυλακή!

Έκαψα, λέει το δάσος, κι όχι ...‘κουμουνιστή’!

Όχι, φίλοι κι αδέρφια, δεν πρέπει να ξεχνάμε!

Δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε...

Όποιος ξέχασε, είναι αυτός που ξανάστρωσε το δρόμο στον Βορίδη, είναι αυτός που ξαναστρώνει το δρόμο στο ...«Σιόλια», στο ...«Σομονά» και στον ...«Μπακαρίνο» του 21^ου αιώνα για νέα «κατορθώματα»! Και η μαμά-ΕΟΚ επιζητεί σήμερα, όσο τίποτε άλλο τη νέα γενεά των Αδόλφων, των Φράνκο και των Παπαδοπουλο-Παττακών!

Η Ουκρανία δεν είναι δα και τόσο πολύ μακριά μας…

Καλή λευτεριά, αδελφοί και να γιορτάσουμε τα 50χρονα από τον ψόφο της τότε χούντας, απαλλαγμένοι από κάθε μορφής βρικολάκους και  φασιστικά περιτρίμματα, σε μια νέα Ελλάδα, της δουλειάς, της λευτεριάς, απαλλαγμένη από κάθε ξενική, ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με το Λαό κυρίαρχο στον τόπο του, μ’ έναν αληθινά παλλαϊκό πολιτισμό.

Σε μια νέα Ελλάδα της πραγματικής Λαϊκής μας Δημοκρατίας.

Στο χέρι μας είναι και σε κανενός άλλου, να γίνει πράξη και ζωή το μεγάλο μας όνειρο!

Σάββατο, 26 του Ιούλη 2014

(Επέτειος του προλόγου της μεγάλης Κουβανέζικης Επανάστασης, η επέτειος της επίθεσης του Φιντέλ και των συντρόφων του στο στρατώνα της Μονκάδα, στο Σαντιάγο ντε Κούμπα, το 1953.

Επέτειος που δείχνει για πάντα στους λαούς ποιος είναι ο δρόμος του καθήκοντος, όταν οι δυνάστες πίνουν το αίμα μας και γλεντοκοπάνε, περιγελώντας τη δυστυχία μας)

πηγή:  ergatikosagwnas.gr